Przed kilkoma dniami pożegnał się ze mną Tomek Gwinciński, nazwał to zamknięciem kontaktu. Powodem była krytyka jego filmu, a także atak jaki na ten film przypuścił Toyah. Dziś z rana pożegnała się ze mną Maryla Sztajer, także ze względu na to, że przypuszczam na nią ataki przez podstawionych ludzi, na przykład rotmeistera, który uznał, że ona i Paris to jedna i ta sama osoba. Gdybyż tak jeszcze boson zechciał się obrazić, byłoby naprawdę nieźle. No, ale on jest znacznie twardszy. Bardzo dobrze się stało, bo wczoraj spędziłem cały dzień na zastanawianiu się co zrobić z zalewem notek maryli i bosona, umieszczanych codziennie na SN, w systemie – ja jedną oni dwie. Nie mogę tego tolerować, ponieważ SN ma także, prócz sprzedażowej i społecznościowej, funkcję informacyjną i ja nie mam jak komunikować czytelnikom ważnych rzeczy. Komunikaty te zaś nie mogą być traktowane w taki sposób jak czynią to maryla i boson. Ponieważ nie mam zamiaru nikogo wyrzucać, a już nie raz tłumaczyłem obojgu, że powielanie tu całych fragmentów wikipedii, z jakimś tam komentarzem czy linkami nie przysparza im chwały, nie ma waloru edukacyjnego, a wygląda po prostu na małpią złośliwość, nie wiedziałem co zrobić. W końcu wpadłem na pomysł znakomity, który i tak wprowadzę w życie, bez względu na to czy Maryla odejdzie czy nie. Tylko ja będę mógł publikować na SN więcej niż jedną notkę na dobę. Wszyscy inni będą mieli limit. To powinno rozwiązać problem. Parasol upora się z tym do przyszłej środy. Nie będę się z tego tłumaczył, bo tłumaczenia już były i nie odniosły żadnego skutku. Jeśli ktoś nie potrafi zgromadzić czytelników, a zamiast tego sam komentuje własne notki i wrzuca pod nimi linki do swoich wcześniejszych tekstów, powinien się trochę zastanowić. Jeśli tego nie czyni, ja zastanowię się za niego. Uprzedzam, że zdanie – nie mam zamiaru nikogo wyrzucać – powinno być opatrzone dopiskiem – na razie. W przypadku uporczywego trolowania notek, wrzucania gigantycznych, nie związanych z meritum komentarzy, wahał się nie będę.

Pomijając wszelkie chęci, dobre i złe, drzemiące w naszych autorach, jest jeszcze jedna ważna kwestia, z której oni nie zdają sobie sprawy. Jest trochę tak jak z dziewczynami, pamiętamy takich kolegów z młodości, którzy mieli krzywe nogi, wpadniętą klatkę piersiową, pryszcze na nosie i byli żarliwymi wyznawcami teorii, że „wychodzić można wszystko”. Zjawiali się więc w nieoczekiwanych okolicznościach pod drzwiami różnych koleżanek i coś tam bełkotali. Jestem głęboko przekonany, że wszystkiego nie da się wychodzić, a jeśli zachodzi taka okoliczność, oznacza to tyle jedynie, że nie warto. Podobnym rysem charakteru odznaczali się kiedyś współpracownicy wydawnictw periodycznych zadręczający redaktorów swoimi znakomitymi pomysłami na cykle artykułów. Sam tak robiłem przez jakiś czas, ale szybko przestałem, bo zorientowałem się, że wyrażenie „cykl artykułów” wypowiedziane w gabinecie naczelnego czy na korytarzu przed news roomem, odbija się od ścian echem złowrogim i wywołuje na twarzy redaktora grymas nie do opisania. On wie, że ma przed sobą kolejnego bałwana, któremu się zdaje, że za pomocą serii nudnych jak flaki kawałków, załatwi sobie niewielkie ale stałe dochody. Wie także, że zgoda na taką propozycję w ogóle nie wchodzi w grę, bo te, tak zwane cykle, to jest gwóźdź do trumny każdego porządnego, a nawet i nieporządnego, pisma. SN także jest pismem, jest internetową emanacją kwartalnika i obowiązują w niej takie same zasady – nie można przynudzać. Jeśli ktoś chce sobie prowadzić cykl, proszę bardzo - raz na tydzień. Nie dwa razy dziennie. To jest działanie wymierzone wprost w jakość, w dynamikę i w klikalność tego portalu. Nie będę tego tolerował, bo po prostu zatoniemy. Nie będę też słuchał uwag, czytał komentarzy i odbierał telefonów. Tego ostatniego nie będę czynił szczególnie uporczywie. Albowiem ostatnimi czasy zdarzało się tak, że jak tylko napisałem – nie dzwońcie, nagrywam! Od razu rozdzwaniały się telefony i ludzie pytali mnie o sprawy tak błahe i znajdujące wkrótce rozwiązanie, że miałem ochotę płakać. Nie odbieram żadnych telefonów. Jadę dziś do Wrocławia i mowy nie ma, żebym w samochodzie z kimś gadał. Tym bardziej, że jadę autem z manualną skrzynią biegów, bo to drugie się zepsuło.

Jeśli nie zmienimy tego co jest teraz, wkrótce nie będzie tu nawet tych komentujących, którzy do tej pory byli aktywni. Nie da się tego wytrzymać. Nikt nie będzie tu przychodził, mając świadomość, że cały portal jest zalany bosonem i Marylą oraz ich aspiracjami. Koniec z tym.

Jeszcze raz – żeby było dobitnie i wyraźnie – nie będę z nikim na ten temat polemizował, albowiem to ja od dziesięciu niemal lat prowadzę codzienny eksperyment z jakością, eksperyment ten dokonywany jest na moim własnym życiu i na życiu mojej rodziny. I to ja mam rację, bo trenuję już długo i wiem, o co chodzi naprawdę. Na tym kończę, albowiem trochę się spieszę.

 

Zapraszam wszystkich na portal www.prawygornyrog.pl gdzie jest już relacja z wernisażu Agnieszki Słodkowskiej.

---

tagi: dobro  dupa  chęci 

	gabriel-maciejewski
	14 czerwca 2018 08:25

49     4769    14 zaloguj sie by polubić