Nie wiadomo dlaczego, przypomniała mi się wczoraj radziecka aktorka Lubow Orłowa. Pisałem już o niej, przy okazji pewnego filmu, który oglądałem jako dziecko. Film opowiadał o przestępstwie rasowym, jakiego dopuściła się biała kobieta, zachodząc w ciążę z Murzynem. Ową kobietę grała właśnie Orłowa. W filmie ucieka ona z USA i jedzie wprost do ZSRR ojczyzny wolnych i dzielnych ludzi, którzy nie boją się mówić prawdy. Jej tropem podąża złowrogi agent FBI. Wszystko oczywiście kończy się dobrze, miłość zwycięża, a zło zostaje pognębione. No, ale wczoraj przeczytałem o jeszcze jednym filmie z udziałem Orłowej, który nosił tytuł Spotkanie nad Łabą. Ten z kolei obraz opowiada o tym, jak ludzie radzieccy pomagają Niemcom odbudować się po wojnie, a Amerykanie po drugiej stronie Łaby eksploatują ich bezlitośnie. Finałem jest ustawienie punktu granicznego na Łabie. Po jednej stronie szczęście i dobrobyt, po drugiej nędza i ucisk. Film był wielokrotnie nagradzany w różnych konkursach, także z udziałem międzynarodowego jury.

Po co o tym piszę? Myślę, że cała propaganda en masse, której tak wiele miejsca poświęcamy w naszych rozważaniach, jest nieistotna. Służy tylko temu, by odwrócić uwagę od rzeczy najiważniejszej – od kiedy Kościół zmienił naukę dotyczącą lichwy, a zrobił to pod przymusem, nie ma mowy o tym, by zbudować jakiś system ekonomiczny oparty na zdrowych zasadach. Żeby w ogóle można było prowadzić gospodarkę kredytową, pół świata musi być zmienione w obóz koncentracyjny gdzie uprawia się tanią produkcję, a drugie pół musi z owoców tej produkcji korzystać i bawić się w inwestycje. Dla niepoznaki organizuje się wojnę propagandową, która jest festiwalem pozorów. Chodzi wyłącznie o dostarczenie uzasadnień dla istnienia piekła na ziemi i przekonanie tych, którzy zostali tam wtrąceni, nie za swoje winy przecież, że od teraz będzie już tylko lepiej. Stan ten trwa już prawie tysiąc lat, ale my nie mamy stosownych narzędzi by go opisać, albowiem wszystkie rozważania budowane są w odniesieniu do wojen propagandowych. Początkiem tego wszystkiego była wielka schizma wschodnia i namnażanie się herezji w Bizancjum, które skupione były wokół produkcji najważniejszych dla cywilizacji komponentów – stali i tkanin. Kiedy zaś Kościół ostatecznie oddał pole i nie udzielił przeciwnikom zadowalającej, na gruncie filozofii, odpowiedzi na kwestię najważniejszą czyli konieczność, czy też rzekomą konieczność istnienia lichwy, powstało to, co dziś nazywamy społeczną nauką Kościoła, czyli zastępnik. W rzeczywistości podstępnik, ale dziś nie będę o tym pisał. Chętnie za to posłucham głosów polemicznych. Z grubsza chodzi o to, co zrobić z biednymi, którzy zawsze będą. Póki co jedyną, odpowiedzią jakiej udzielają przeciwnicy Kościoła jest stwierdzenie – wtrącić wszystkich do piekła i udać, że to jest coś innego. No, a my nie mamy na to dobrej odpowiedzi, bo jest przecież społeczna nauka Kościoła, a tamci mogą mieć dobre intencje. Nie można im niczego zarzucać bez udowodnienia winy. No tak, ale żeby udowodnić winę trzeba mieć dwóch świadków. Skąd ich wziąć? To taki żart, nawiązujący do kilku poprzednich tekstów.

Dlaczego ja te kwestie w ogóle łączę z jakimś całkiem zapomnianym radzieckim filmem i aktorką, której nikt już nie pamięta? Powodów jest kilka. Zacznę od tych, które wyłoniły się przede mną dziś rano, kiedy otworzyłem sobie newsy. Oto okazuje się, że Dorota Kania jest członkinią zarządu Grupy Polska Press. Nie uwierzyłem od razu i przeczytałem to jeszcze raz – członkini zarządu. Można było napisać, że zasiada w zarządzie. Nie ma takiego wyrazu w języku polskim jak członkini. Wczoraj jechałem samochodem w radio był wywiad z osobą, którą przedstawiono jako „nasza gościni”. To już chyba lepiej byłoby napisać gościówa. Członkini i gościni rządzą. Gościni była pisarką, opisującą nędzę kobiet w zmaskulinizowanym świecie, a członkini, na dowód, że to czasy minione, wymieniła jedną decyzją wszystkich naczelnych najważniejszych regionalnych pism i wstawiła tam swoich ludzi. Zarówno wyrzuceni, jak i mianowani to sami faceci. Widzimy jasno, że od teraz będzie już tylko lepiej.

Wokół mianowanych rozpoczęła się od razu dzika, propagandowa sarabanda, której celem jest przedstawienie ich w świetle niezwykłym. Niestety jeden z nich, niejaki Pokora Wojciech, został przez dzisiejszych sojuszników PiS, czyli ekipę SLD, wywalony z roboty, albowiem czegoś tam nie rozliczył. No, ale to jest ponoć drobiazg, bo facet jest świetny. Będzie naczelnym Kuriera Lubelskiego. Najlepsze kawałki jednak latają o znanym hipsterze prawicy, promowanym swego czasu, wraz z Dawidem Wildsteinem i Samuelem Pereirą, przez gazownię, czyli Wojciechu Musze. Pamiętacie to? Trzech młodych, dynamicznych ludzi, przed knajpą na Placu Trzech Krzyży. Hipsterzy prawicy po prostu. Nawet jakaś pani napisała książkę na tę okazję. Nazywała się ona Spotkałam prawdziwego hipstera, czy jakoś tak…? Dokładnie nie pamiętam.

Dziś zaś okazuje się, że Mucha jest po prostu bohaterem, a Dawid Wildstein wspomina o tym, że o mało nie zginął na wojnie rosyjsko-ukraińskiej, a do tego pomagał Kurdom. Zapewne. Bez niego Kurdowie byliby po prostu, w kropce, żeby nie powiedzieć, pardon, w czarnej dupie. I z całą pewnością nie odnieśliby żadnego sukcesu. Od teraz będzie już tylko lepiej. No i Mucha – co dla przekazu propagandowego jest szalenie ważne – to Krakus z dziada pradziada, panie dziejaszku, żartów więc nie będzie. Będzie już tylko lepiej….

No, ale Wy ciągle nie wiecie po co ja to wszystko piszę, a także dlaczego dałem taki dziwny tytuł. Otóż w porach, kiedy komunistyczny telewizor emitował filmy radzieckie z Lubow Orłową, puszczano też czasem inne filmy. Te pory emisji były niesłychanie dziwne, bo na przykład film Kobayashiego, Harakiri, o facecie co rozpruł sobie brzuch bambusową atrapą miecza wakizashi, rozpoczął się kiedyś o jedenastej przed południem. Wiem, wiem, często do tego wracam, ale wierzcie mi, że są dobre powody. O jedenastej, w sobotę rozpoczął się też kiedyś sławny film Pies Andaluzyjski oraz jeden z obrazów wyreżyserowanych przez Jeana Cocteau, zdaje się, że Orfeusz, ale głowy nie dam. Był schyłek komuny, koniec lat siedemdziesiątych, dookoła rozciągał się raj wymarzony przez ludzi pracy, a ja siedziałem przed maleńkim, czarno białym telewizorem, w towarzystwie mojej babci, która potrafiła tylko czytać, bo na naukę pisania zabrakło jej czasu i oglądałem wraz z nią filmowe dzieła towarzyszy surrealistów. Ich nowatorskie podejście do sztuki po prostu zwalało z nóg. No, ale ja i babcia jakoś dawaliśmy radę. I żadne z nas nie przyznało się nigdy do jakiegoś psychicznego dyskomfortu. Myślę sobie więc, że zarówno gościni, jak członkini, a także Mucha i wszyscy nowi naczelni regionalnych dzienników, oraz ich propagandowi promotorzy, będą się jeszcze musieli dużo nauczyć zanim dokładnie zrozumieją co to znaczy – prawdziwy surrealizm.

---

tagi: kościół  propaganda  prawda  sztuka  piekło  surrealizm 

	gabriel-maciejewski
	3 maja 2021 09:01

65     2683    20 zaloguj sie by polubić