Na marginesie konferencji w Kalsku, która odbyła się w sobotę, trochę żartem, a trochę nie, chciałbym dziś napisać kilka słów o komunikacji. Nie wiem czy Wy też to zauważyliście, ale komunikacja nie daje się w zasadzie nigdy dokładnie zaplanować. To znaczy jeśli mamy imprezę, gdzie kilka osób wygłasza jakieś komunikaty zawsze wydarzy się coś nieprzewidzianego, co stworzy nowe, zaskakujące konteksty, często humorystyczne i wywróci do góry nogami całą intencję, jaka przyświecała organizatorom. To są takie didaskalia, które dopisuje Pan Bóg do ludzkich realizacji. I ja dzisiaj postaram się omówić kilka z nich. Oto niedawno odniosłem się do wystąpienia Sławomira Mentzena, który w słowach prostych i klarownych wyłożył nam jak powinna wyglądać skuteczna kampania polityczna aspirującej partii, nie mającej zbyt dużego budżetu i dostępu do mediów. Wszyscy to mniej więcej pamiętamy. Chodziło o to, że musi być w tej kampanii coś o Żydach, gejach, aborcji, UE i podatkach. Jaką pointę dopisał do tego Stwórca? Prostą. Pan Mentzen skupił się na kilku z wymienionych elementów, ale szczególnie dużo czasu poświęcił Żydom. Całe swoje przemówienie zaś wygłaszał na tle plakatu wyborczego faceta nazwiskiem Berkowicz. Nie żebym się czepiał, ale sami wiecie, że Pan Bóg lubi sobie pożartować. I tak to wystąpienie odebrałem nie tylko ja, ale także inni widzowie. Potraktujmy tylko trochę jako żart, a tak naprawdę jako demaskację. Czego? Słabości i komunikacyjnej bezradności prawicy, która o czym tu już było wielokrotnie mówione, jest reaktywna i może tylko odpowiadać na podsuwane jej, mniej lub bardziej przebiegle, treści. Wyprowadziłbym z tego następującą zależność – im większa powaga wśród głosicieli prawicowego słowa objawionego, tym obszerniejsze didaskalia dopisuje do tej komunikacji Pan Bóg. Dostałem ostatnio informację, że w tym roku latem, odbędzie się w Tyńcu Letnia Szkoła Teologii Politycznej. Wykłady są całkowicie darmowe, a wygłaszać je będą same tuzy prawicowej myśli politycznej. Dość wymienić Jana Marię Rokitę i Marka Jurka. Tyniec to jest specyficzne miejsce, nie tylko ze względu na tradycję trwającą prawie tysiąc lat, ale także z tego powodu, że pochowany jest tam Henryk Krzeczkowski, rzeczywisty inspirator tej współczesnej, narodowej prawicy. Kim był pan Henryk wszyscy wiemy i powtarzać tego nie trzeba. Mnie zaś najbardziej śmieszy, że wśród wykładowców obecny będzie także Krzysztof Zanussi, przedstawiony w reklamówce tej letniej szkoły, jako jeden z najwybitniejszych, współczesnych reżyserów polskich i znawca Rosji. O wszystko mógłbym podejrzewać Zanussiego, ale nie o to, że jest znawcą Rosji. Podpowiem organizatorom coś jeszcze, o czym może wiedzą, a może nie. Pan Zanussi jest także wykładowcą w szkole filmowej w Hawanie. Tak, tak, chodzi mi o tę Hawanę, która położona jest na Kubie, wyspie jak wulkan gorącej. Nieprzeliczone są zasługi Krzysztofa Zanussiego dla kultury polskiej i szkoda, by któraś z nich umknęła łaknącym wiedzy studentom letniej szkoły teologii politycznej w Tyńcu.

Kiedy byłem na konferencji w Kalsku odniosłem wrażenie, że oczekiwania publiczności całkowicie rozmijają się z tym, co wykładowcy mieli do zaprezentowania. Najlepiej jeśli opowiem o swoim własnym wystąpieniu, w czasie którego mogłem obserwować publiczność. Większość przybyłych na konferencję osób nie znała mnie wcale i nie miała pojęcia o czym będę mówił. Wielu zebranych, bawiło się dobrze i czuło spokój, po poważnym wykładzie księdza Pawła Bortkiewicza. Oczekiwano czegoś podobnego, czegoś co utwierdzi widza w jego dotychczasowych nawykach myślowych i da mu to, jakże ulotne, poczucie wyższości nad zdrajcami i renegatami. Bo o to zdaje się chodziło. Ja, czego zapewne jesteście świadomi, mówiłem same straszne rzeczy, które wywracały na drugą stronę wszelkie pojęcie dotyczące zdrady, do jakich przywykliśmy. I będę to czynił nadal, albowiem uważam, że ta forma komunikacji, jaką proponuje uniwersytet i współczesny Kościół, to znaczy forma opierająca się na tak zwanej polskiej tradycji i kulturze, nie ułatwia porozumienia. To nie jest komunikacja wręcz, to jest afirmacja memów stworzonych 150 lat temu na użytek monarchii habsburskiej. Nie mogłem więc spokojnie słuchać jak Ewa Kurek mówiła o tym, że dobrze się stało iż Kresy odpadły od Polski, bo nie mamy teraz kłopotu z Ukraińcami. I to wcale nie przeszkodziło pani doktor dyskutować potem z jednym z uczestników, obawiającym się ukraińskiej emigracji, na temat zagrożeń jakie ona niesie. Ja tu nie chcę wyciągać nikomu jakiś drobnych niekonsekwencji. Chcę tylko wskazać, że posługiwanie się taką komunikacją, jaka jest dziś w użyciu nie doprowadzi nas nigdzie. To – powtórzę – nie jest komunikacja, a afirmacja. Afirmowane są w zasadzie wyłącznie lęki. Mamy lęk przed Ukraińcami, lęk przed armią USA, lęk przed 447, lęk przed Żydami, lęk przed tym, żeby nam ktoś nie zrobił zdjęcia, lęk przed wszystkimi, którzy burzą nasz słodki spokój, i niweczą wiarę w to, że Mikołaj Rej był ojcem poezji polskiej, a Jan Kochanowski poprawił jego wyniki i wzniósł tę poezję na nieznane dotąd wyżyny, w to, że Pan Bóg kocha nas więcej niż innych i jeśli tylko będziemy siedzieć bezczynnie i modlić się po staremu, nic nam się nie stanie. Niezbadane są wyroki boskie, chciałem tylko przypomnieć i zadać pytanie – a co z sukcesem i jego miarą? Czy prócz lęków potrafimy jeszcze afirmować sukces i potrafimy ten sukces wyrazić czynem? Nie. Bo jesteśmy zbyt przestraszeni i tak naprawdę szukamy kryjówki. No i kogoś, kto odmaluje przed nami możliwość wykonania frontalnego ataku kawaleryjskiego na przeważające siły żydowskich bankierów, którzy chcą nas okraść. Prawdziwej szarży nie będzie, bo jeśli tylko zacznie się gromadzić ta husaria, zaraz się wśród niej pojawią: Marek Jurek, Jan Maria Rokita, Artur Zawisza, a może nawet sam Krzysztof Zanussi, z tyłu zaś, za plecami będą mieli plakat kandydata do PE nazwiskiem Salomonowicz, Hercowicz, albo Klein.

Ja wiem, że utrzymanie konsekwencji w narracji politycznej, czy choćby takiej zwykłej pogadankowej jest bardzo trudne, ale powinniśmy się jednakowoż starać ze wszystkich sił. Bo brak tej konsekwencji odbiera nam wiarygodność. Nie można cieszyć się z tego, że Lwów nie jest polski, bo uwolniliśmy się wreszcie od banderowców i jednocześnie obawiać się tych współczesnych lwowian, którzy przyjeżdżają tu do pracy. Wszystkie te dziwactwa, które tu opisałem nie są winą ludzi bynajmniej i ja nie formułuję tu oskarżeń. To jest efekt kulawej, nieadekwatnej komunikacji, która składa się w zasadzie z samych kłamstw i przeinaczeń. Komunikacji, którą posługujemy się z niechęcią, wstydem, albo dumą, zależy gdzie kto stoi, komunikacji, która – powtórzę – nie jest komunikacją a afirmacją lęków. Trzeba to zmienić. Pan Bóg dla mnie samego dopisał pointę w czasie tej konferencji. Oto jeden z wydawców prawicowych, którego tu nie wymienię, przysłał do mnie emisariusza z pytaniem – które książki Emmanuela Małyńskiego zamierzam wydać? Ja od razu wiedziałem o co chodzi, ale spokojnie czekałem co będzie dalej. Emisariusz powiedział, że niedobrze by było gdybyśmy się zdublowali, niech więc się określę co chcę, bo prawicowy wydawca też ma pewne plany. Emisariusz miał dość szczególny charakter i dlatego go nie przepędziłem. Nie stawia się bowiem takich kwestii, a już na pewno nie wtedy kiedy nie ma się ani tłumacza, ani redaktora do tekstu. Poza tym takie zachowanie jest mocno demaskujące. Bo zdradza, że wydawca nie radzi sobie z konkurencją i zamierza wpływać na nią innymi niż rynkowe metodami. Na razie są to emisariusze, ciekawe co będzie dalej. Takie zachowanie zdradza również to, że wydawca prawicowy o ugruntowanej pozycji na rynku, nie ma pomysłu jak ten rynek poszerzyć. Ma za to pomysł, jak go obkurczyć i próbuje mnie ograniczać. Ja i tak nie miałem zamiaru wydawać „Wojny okultystycznej”, więc wysłuchałem całej gawędy do końca z nieudawanym zainteresowaniem i jak Jankiel Bas w powieści „Czarne błoto” powiedziałem – siojn!Niech jednak nikt więcej nie przychodzi do mnie z takimi propozycjami. Z faktu, ze na rynku będą dwa takie same tytuły nie wynika nic, poza tym, że jasne stanie iż jeden wydawca traktuje czytelnika serio a drugi nie. I to poznamy po jakości edycji. Myślę, że właśnie ta kwestia była przedmiotem negocjacji, które mi tak łatwo poszły. Próby zaś monopolizowania treści prawicowych i załatwiania sobie pokątnie jakichś forów sprzedażowych uważam za skandal.

Na koniec słowo o tym czym mierzy się sukces. Czasem okładkami książek, ale tak naprawdę miarą sukcesu jest architektura i jej wyposażenie. To się nie zmieniło od czasów XIV dynastii w Egipcie i jeszcze długo się nie zmieni. Pamiętajmy o tym, bo konstatacja ta jest obfita w konsekwencje i demaskuje naszych rzeczywistych wrogów. Każdy kto zabrania budować jest wrogiem, podobnie jak ci, co budowę utrudniają.

 

I z tym Was zostawiam, przypomnę tylko jeszcze, że 24 maja, w Stężycy, w ośrodku Wyspa Wisła, odbędzie się dyskusja panelowa poświęcona ostatniemu numerowi Szkoły Nawigatorów, wstęp wolny. W dyskusji wezmą udział: Krystyna Murat, Szymon Modzelewski, Gabriel Maciejewski. Początek o 17.00

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: prawica  komunikacja  demaskacja  strategia  lęki 

	gabriel-maciejewski
	14 maja 2019 09:59

35     3153    16 zaloguj sie by polubić