Nigdy nie zapomnę pierwszego spotkania tak zwanych blogerów, które odbyło się w hotelu Europejskim, przed wyborami w roku 2010. Nikt wtedy ani toyaha, ani mnie nie widział na oczy i po raz pierwszy w zasadzie się ujawniliśmy. Przyszło mnóstwo ludzi, bo wielu czytelników chciało nas zobaczyć. Przyszli również tacy, którzy chcieli sprawdzić na czym polega ta nasza niezwykłość. Wiem z całą pewnością, że wielu było rozczarowanych. Wyglądaliśmy normalnie, a ja wręcz biednie. Byłem wtedy bardzo chudy, a Jarek powiedział mi po latach, że kiedy mnie zobaczył po raz pierwszy, myślał, że mam raka trzustki. Póki co, tfu, tfu na psa urok, nie mam. No i trochę przytyłem od tamtego czasu. Wyglądaliśmy normalnie, jeden gruby, drugi chudy i gadaliśmy normalnie, bo tak to już jest. Ludzie zaś sądzili, że zobaczą coś niezwykłego. Po tym naszym spotkaniu pojawiło się wiele nowych blogów, a ja – ponieważ mam tak zwanego nosa – byłem pewien, że ich stylizacja i kokieteria, są wynikiem tamtego spotkania. Wiele osób pomyślało wtedy, że skoro my wyglądamy tak głupio, to oni mogą prowadzić swoje blogi z lepszym skutkiem i przyciągnąć więcej czytelników. Nie wymienię nicków, ale powiem tyle, że już nie ma tych blogów. My zaś ciągle jesteśmy. O co innego bowiem chodzi. To trochę tak, jak z Patlewiczem, który napisał po swojemu I tom Baśni jak niedźwiedź i nazwał to „skarbczyk prawdziwego Polaka’, czy jakoś podobnie, albowiem koniecznie, już na samym początku, musiał oznajmić czytelnikom, że ma ich za durniów. I do głowy mu nie przyszło, że naśladuje w ten sposób XIX wieczne, żydowskie wydawnictwa wypełniające niszę patriotyczno-religijną. To jest poziom refleksji dla takich istot niedostępny, albowiem przebywają one w sferach od ziemi odległych i tam słuchają wydobywającej się nie wiadomo skąd muzyki. No, ale do rzeczy. O czym ja chciałem dziś opowiedzieć, anonsując się takim długim wstępem? Oto zadzwonił wczoraj Szymon i powiedział, że w „Do rzeczy” ukazał się tekst o Leopoldzie Okulickim, który był agentem NKWD. Ja się oczywiście zbulwersowałem, albowiem zapomniałem już, że Zychowicz opisywał to wcześniej w swojej książce „Obłęd 44”. Nie można niestety przeczytać całości nowego tekstu Zychowicza, ale początek jest taki:

 

Generał Iwan Sierow był jednym z najinteligentniejszych, a jednocześnie najbardziej bezwzględnych i zbrodniczych oficerów tajnych sowieckich służb. Były szef KGB i GRU jeszcze za życia stał się czekistowską legendą. W trakcie swojej długiej kariery zaplanował i nadzorował setki ściśle tajnych operacji. Miał dostęp do największych sekretów Związku Sowieckiego.

 

Po co Zychowicz pisze takie rzeczy i jak się to ma do meritum? Nie muszę czytać całego tekstu, żeby na to pytanie odpowiedzieć – ma się nijak, albowiem sprawa agenturalności Okulickiego, jest sprawą poważną i omawiana powinna być na gruncie propagandy państwowej, a do tego jak najbardziej serio. Tymczasem, mały Piotruś, zaczyna swój kawałek od podniesienia sobie samooceny opisywaniem demonicznego, sowieckiego generała, który wymordował Polaków w Katyniu, wysiedlił Tatarów z Krymu, a jakby tego było mało, zmusił do współpracy Okulickiego. To jest styl charakterystyczny dla osób, którym się wydaje, że niezwykłość tekstu, na którą zwracają uwagę czytelnicy, polega na mnożeniu takich właśnie wstawek. To jest rys charakterystyczny dla ś.p. Wieczorkiewicza, który w swoich pogadankach używał podobnych formuł i mrużył przy tym oczy z zadowolenia. Oto udało mu się opisać kolejną sytuację bez wyjścia, sytuację, której konsekwencje odczuwamy do dziś i której nie możemy zrozumieć bez światłych wskazówek emitowanych przez niego właśnie. Ja nie za bardzo lubiłem teksty i przemowy produkowane przez Wieczorkiewicza, a kiedy już zaczął go naśladować Zychowicz, resztki sympatii dla tej metody, odleciały ode mnie niczym spłoszone motyle z kępy maciejki. Pozostało znudzenie i przekonanie, że poza tą formułę, przeznaczoną dla coraz młodszych czytelników, Zychowicz nigdy nie wyjdzie. I tak z pewnością będzie. No, ale problem został postawiony i nie dotyczy on Okulickiego, ale roli jaką Powstanie Warszawskie odgrywa w świadomości zbiorowej. Jasne jest, że nie zatrzymamy demaskatorów, którzy będą pisać o mordowaniu żydów w Warszawie, o tym, że powstańcy zamiast walczyć gzili się z łączniczkami i pielęgniarkami, że Okulicki był agentem. To są wszystko ludzie, którym wydaje się, że czytelnik pożąda sensacji. Im tańsza sensacja tym większy zrobi się na niej obrót. To jest myślenie idioty, w dodatku agresywnego. W myślenie to osuwa się powoli cała akademia, produkując śladowe ilości ważnych książek i tamując, albo wręcz wstydząc się dyskusji o nich. No i rzecz jasna spoglądając tęsknym okiem ku obszarowi zwanemu „popularyzacją treści”. To jest – powtórzę – obłąkanie. Moja ocena nie wynika z przemożnej chęci dokształcania nieuków, i tamowania taniej propagandy, ale z kalkulacji. Obniżanie jakości refleksji prowadzi do zamknięcia i unieważnienia rynku. Prowadzi do tego, że kilka kontrolujących budżety na wydawnictwa osób, decydować będzie o tym co się pisze i dla kogo. Osoby te, po chwilowym i bardzo iluzorycznym triumfie jaki daje awans w hierarchii niejawnej, dostaną w pewnym momencie do ręki klucz i polecenie, żeby tym kluczem zamknąć całą budę z napisem „Uniwersytet”, albo żeby przekazać ją komuś, kogo istnienia, owi spryciarze dziś jeszcze nawet nie podejrzewają. I to nie jest sytuacja przypadkowa, ale metoda, a jej wzory można z całą pewnością znaleźć w przeszłości, również tej odległej. Trzeba tylko dobrze poszukać.

Wróćmy do Okulickiego. On był demonizowany przez wielu bardzo autorów. Demonizowali go także sowieci, pisząc, że to „generał o strasznym obliczu”, bo oni też chcieli sobie podnieść samoocenę. Oto schwytali w klatkę niedźwiedzia i teraz się z nim rozprawią publicznie. Dokładnie w ten sam sposób pisze Zychowicz i jeśli to nie jest trop prowadzący nas ku agenturalności w najgorszym razie albo ku pożytecznemu zidioceniu, to nie nazywam się coryllus.

Z przyczyn niezrozumiałych, państwo nasze, firmowane przez Dobrą Zmianę, postanowiło zawęzić obszar swojej aktywności propagandowej do tak zwanych żołnierzy wyklętych. Powstańców zaś z Warszawy trochę sobie odpuściło i przez to oni są zagospodarowywani przez gender, marsze równości i Zychowicza. Tak oczywiście wolno, ale chciałem zwrócić uwagę na to, że powinna się – wobec coraz liczniejszych wystąpień demaskatorów za 5 groszy – rozpocząć jakaś debata z udziałem uznanych autorytetów na temat tego, jaką rolę w naszej współczesności odgrywa narracja historyczna i jaką metodą powinna być ona wpleciona w propagandę państwa. Wygląda bowiem na to, że każda ulica i każdy dom, gdzie działo się coś istotnego, może być wdzięcznym obiektem do odwracania znaczeń i przekręcania sensów. No, ale państwo powinno mieć jakąś swoją odpowiedź na te akcje, albo gotowy do dyskusji zespół polemistów. No, ale o czym ja gadam, jak mi wczoraj Szymon przypomniał, że prof. Żaryn promował swego czasu Patlewicza.

Ja oczywiście wiem, że problem, z którym próbuję się tu zmierzyć, był wielokrotnie wyszydzany, drwiono z tego nawet w sławnym, emitowanym dawno temu w telewizji, węgierskim filmie pod tytułem „Kojak w Budapeszcie”. Ktoś to jeszcze pamięta? Ja tak, jak najbardziej. https://www.youtube.com/watch?v=ZV6hjON4h7Q Niczego to jednak nie zmienia. Nie chodzi bowiem o to, by narzucić jedną, oficjalnie obowiązującą wersję wydarzeń, ale o to, by ocalić rynek treści i umożliwić polemikę poważną, która nie zacznie się do słów – największy, najsilniejszy i najgroźniejszy czarownik Sauron, przyjdzie tu zaraz i jak, pardon, pierdnie, to wszyscy pozlatujecie z krzeseł. To jest dziecinada i wstęp do sprzedażowej katastrofy na skalę niespotykaną. To mówiłem ja – coryllus – człowiek, który sprzedał wczoraj dwa tytuły naukowych opracowań pod redakcją Grzegorza Kucharczyka. Jeden w godzinę – 10 egz. a była sobota, na dworze 28 stopni Celsjusza – drugi zaś – 20 egz. w osiem godzin, a był sobotni wieczór, który zwykle zniechęca ludzi do myślenia o naukowych opracowaniach, szczególnie tych dotyczących Niemiec, a co dopiero mówić o ich kupowaniu. No, ale wiem przecież, że są ludzie, na których to nie zrobi wrażenia, podobnie, jak my, blogerzy, przemawiający po raz pierwszy do czytelników w hotelu Bristol, dziewięć lat temu. Kto by się bowiem przejmował jakąś sprzedażą, to jest dla prawdziwych naukowców, rzecz uwłaczająca godności. Na tym zakończę, dodam tylko, że nie zamierzam rezygnować z dalszej działalności i jutro znów zamówię trochę naukowych opracowań, żeby zarobić uczciwie kilka stówek, nie ruszając się z krzesła. Pa, miło się gawędziło….

 

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl oraz do księgarni Przy Agorze a także do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy.

 

Zapraszam także na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: sprzedaż  propaganda  historia  państwo  promocja  media  uniwersytet  publikacje 

	gabriel-maciejewski
	28 lipca 2019 09:10

26     2805    12 zaloguj sie by polubić