Nie wiem dlaczego ale coś każe mi się trzymać z dala od tematów poważnych, takich jak chiński wirus, czy wybory prezydenckie. Tak więc dziś będzie znów o poetach. Nie mam dobrego nastroju i w zasadzie powinienem napisać jakiś smutny tekst, bo jadę dziś na pogrzeb wujka, ale jakoś nie mogę. Przepraszam.

Wczoraj przeglądałem życiorysy tych poetów seksistów, których opisała pani Waśko na swojej stronie. Czytałem ich wiersze i patrzyłem na fotografie. Myślę, że gdyby ich ustawić jednego przy drugim, a w pewnej odległości od nich postawić valsera, potem zaś zrobić zdjęcie, to nawet jeśli byśmy pod tą fotografią nie dali żadnego podpisu i tak byłaby kupa śmiechu. A jakby jeszcze opisać to zdjęcie zdaniem – Funkcjonariusz w cywilu konwojuje zbiegów z domu dla obłąkanych w nowe miejsce odosobnienia. Michigan rok 1972 – wszyscy popękaliby ze śmiechu. To jest nie do wyobrażenia jak ci ludzie wyglądają. Nie ma nawet co tego opisywać, wystarczy z tym ich poetyckim emploi zestawić słowo seksizm i wszystko jest od razu jasne. Podobnie jak jasna jest motywacja pani Waśko. Te biedne dziewczyniny uwierzyły, że jak zostaną aktywistkami i poetkami, to wejdą w środowisko ludzi wpływowych, potrafiących coś załatwić, a nie dość tego – jeszcze takich, których stać będzie na kupowanie dziewczynom prezentów. Tymczasem sytuacja jest taka, że to oni oczekują prezentów. W zasadzie nie wiadomo za co, bo ja, przyznam się od razu, nie zauważyłem żadnej różnicy w stylu czy formule wierszy tych panów. Oni wszyscy piszą tak samo i o tym samym. O rozstaniu z ukochaną kobietą, którą porzucili. Taki bowiem jest dominujący trend. Kiedyś, dawno temu pisało się o tym, że to kobieta porzuciła, a dziś te frędzle od kaleson smarują głodne kawałki o tym, jak to się rozstawali z anonimową jakąś istotą. W twórczości tych istot dominuje coś, co można by nazwać wyczuciem szczegółu. Oni wszyscy opisują tak zwaną normalność. Czyli tak, pardon, pieprzą, trzy po trzy, że samochód przejechał, że ktoś patrzy w okno, a ktoś inny idzie po ulicy z teczką. Sporo z tych utworów jest tłumaczonych na obce języki, a ja się zastanawiam dlaczego? I kto wykłada na to budżet. Część z tych osłów rozpoczynała karierę w roku 1989, w jakichś polsko-niemieckich fundacjach. I to jest jakaś odpowiedź. UE, czyli Niemcy, wykładają jakieś grosze, żeby utrzymać przy życiu usłużnych propagandystów-błazenków. No, ale oni się do propagandy nie nadają. Nie nadają się do niczego. To już Witold Gadowski pisałby lepsze wiersze, gdyby mu się tylko zamarzyło, spróbować sił w zawodzie poety. Oczywiście, wielu z nich jest pozaczepianych w lokalnych strukturach władzy, w jakichś pionach kulturalnych miast i gmin. Razem jednak tworzą pewną magmę, która wysysa drobne strumyczki gotówki i zajmuje miejsce, na którym stać lub siedzieć powinni poeci prawdziwi. Tacy, którzy zajmują się poezją intuicyjnie, a nie z przymusu, z wyrachowania czy z głupoty. Bo co do tego, że część z nich została poetami z głupoty, wątpliwości mieć nie należy.

Czasem, któryś próbuje żartować. I to jest dramat prawdziwy. Ja bym się nimi nie zajmował, ale wiem przecież, że za tym festiwalem pretensji i kompleksów kryje się coś poważnego. Po pierwsze budżet, po drugie obłęd. Nikt nie utrzymywałby bez potrzeby takiej armii darmozjadów. Pani Waśko wymieniła przecież tylko poetów seksistów, a są zapewne jeszcze jacyś poeci nie seksiści, są poeci feminiści i poeci geje. I cała ta czereda, coś je, pije, a pewnie niektórzy też palą papierosy.

Przypomnę teraz dwa przypadki kuriozów absolutnych. Poeta zbuntowany Podsiadło, o którym tu kiedyś pisałem, siedział przez całe życie na etacie i zadawał szyku swoją niezgodą na rzeczywistość. To jest ten typ bezczelności, który drażni mnie wyjątkowo mocno. Bo on się wpisuje w mechanizm, którego opisywaniem zajmujemy się tu uporczywie. To znaczy w mechanizm minimalizacji ryzyka, przy jednoczesnym natężeniu propagandy to ryzyko wychwalającej. Podsiadło, całym swoim ciałem i umysłem wyrażał bunt, podkreślał oryginalność i łaził z tym kołtunem na łbie, chcąc pokazać wszystkim jak żyje człowiek naprawdę wolny. Nie wiem czego on się tam dorobił przez swoje życie, ale przypuszczam, że nie siedzi w śmietniku, gdzie z pewnością by wylądował, gdyby rzeczywiście prowadził egzystencję, którą usiłował szpanować.

Kwestia ryzyka zajmuje nas bardzo, bo wiąże się z systemowym kłamstwem, którego ofiarą padła pani Waśko. Poeci, podobnie jak rangersi opowiadający o swoich wyczynach, nie robią nic poza minimalizowaniem ryzyka. Przyklejają się do każdego budżetu jak przywra do wątroby i mowy nie ma żeby ich oderwać. Poza tą strategią nie uprawiają w zasadzie niczego. Ich życie składa się z sugestii. Sugestii, że coś mogą – casus pani Waśko, sugestii, że są zabawni, sugestii, że potrafią pisać. Tylko jednej sugestii nie aranżują poeci – nigdy nie sugerują, że mają pieniądze. Poeta jest zawsze biedny i w potrzebie. I tu właśnie wyłania się przed nami opisywany wielokrotnie moment ryzyka w wersji soft. Mnie on drażni, ale nie będę mówił dlaczego, wszyscy mam nadzieję dobrze to rozumieją.

Kolejny przypadek poety, to Kajetan Poznański. Nikt już o nim nie pamięta, choć pewnie wielu z wymienionych przez panią Waśko twórców go znało. Jeśli nie dobrze, to przynajmniej powierzchownie. Był to człowiek robiący jak najlepsze wrażenie i z całą pewnością nie znalazłby się na żadnej liście seksistów. Co to, to nie. Na jego przykładzie widać najlepiej, że świat poetów ma podwójne dno. Nie ma jednak mowy, żeby ktoś do tego świata należący, rzucił hasło, by środowisko oczyściło się z niebezpiecznych świrów. Nic takiego się nie wydarzy, bo ono właśnie jest po to, by świry mogły się tam chronić. I teraz pytanie – kto jest rzeczywistym pasterzem tej trzódki i kto kontroluje ilość wilków w tym stadzie owiec? Bo co do tego, że ktoś taki jest wątpliwości mieć nie należy. Poeci bowiem nie cierpią, żyją w dużym komforcie i na coś czekają. Ich zadaniem jest zadawanie cierpienia innym, a jeśli się do tego nie nadają, po prostu przestają być poetami.

Obiecuję, że już więcej o poetach pisał nie będę.

W naszym sklepie od dziś nowa książka

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojny-czyngis-chana/

 

Wyjeżdżam na cały dzień, tak więc komentarzy nie będzie.

---

tagi: pieniądze  poeci  oszuści  przestępcy  seksiści 

	gabriel-maciejewski
	29 stycznia 2020 08:22

19     2687    5 zaloguj sie by polubić