Gdyby nie Karol Marks, oko moje nigdy nie spoczęłoby na postaci nuncjusza Giovanni Battisty Lancelottiego. Wszystko jednak zaczęło się od kogoś zupełnie innego, od pewnego gdańskiego wynalazcy i tkacza, który próbował ułatwić życie sobie i innym ludziom, ale niestety skończył tragicznie. Opowiadałem już o tym, ale wszyscy pewnie zapomnieli. Sam zresztą nie pamiętam u kogo po raz pierwszy przeczytałem historię Antona Müllera. Później jednak, kiedy już ją rozkolportowałem, dowiedziałem się, że pisał o nim Karol Marks w Kapitale. Dzieło Marksa, to jest w ogóle świetna książka do czytania i każdemu ją szczerze polecam. Szczególnie na niedzielę, kiedy zamknięte są kościoły. Marks bowiem skutecznie leczy z marksizmu, a do tego czyni to w sposób niezwykle ciekawy i zajmujący. Był bowiem pan Karol bardzo sprawnym autorem i miał też dobrych tłumaczy na języki obce. Kapitał kupiłem już dawno, ale zaglądać do niego zacząłem od niedawna. To jest wstrząsające doświadczenie. O tym, że Anton Müller wspomniany jest tam raz jedynie, wiedziałem już wcześniej. Wiedziałem też, że informacja o nim znajduje się w przypisie na stronie 462, gdzie Marks powołuje się na pracę włoskiego księdza Lancelottiego, który w swojej, wydanej w Wenecji w roku 1636 książce, opowiada o pewnym wynalazcy z Gdańska, który diesięć lat wcześniej wykonał kunsztowną machinę do produkcji wstążek. Urządzenie mogło produkować do sześciu wstążek naraz. Był to wielki postęp jeśli idzie o wydajność i sprzedaż.

Nie miałem pojęcia kim był ten, bardzo lekceważąco potraktowany przez Marksa, włoski ksiądz Lancelotti. Okazało się, że to nuncjusz papieski na dworze Zygmunta III Wazy, człowiek ze wszech miar godny uwagi, który stał się wielką inspiracją, dla księdza profesora Tadeusza Fitycha. Badacz ten poświęcił Lancelottiemu całe życie właściwie. W sieci zaś można znaleźć materiały zawierające instrukcje papieskie dla nuncjusza, w nich zaś prawdziwe rewelacje, jakże bliskie naszym czasom i sercom. Nie będę tych instrukcji cytował w całości, chciałbym tylko zwrócić uwagę na dwie ważkie kwestie. Oto stosowne fragmenty:

 

Misja nuncjuszów z jednej strony nawiązywała do tradycji legatów papieskich, którzy dysponowali pełnią władzy papieskiej, na obszarze legacji, a z drugiej – była konkretnym przejawem centralizacji tejże władzy oraz urzeczywistnieniem kolegialności biskupiej – bardzo istotnego czynnika kontrreformacji w sensie umocnienia aspektu hierarchicznego (klerykalnego) społeczności katolickiej, jako przeciwstawnego idei kapłaństwa laikatu, głoszonej przez eklezjologów protestanckich.

 

Drugi z punktów, które chciałem tu wymienić jest krótki

 

Odnowienie życia zakonnego zgromadzeń męskich i żeńskich poprzez (między innymi, bo lista jest długa) zlikwidowanie problemu zakonników wagabundów.

 

Uważam, że idea kapłaństwa laikatu, tak żywa w naszym dzisiejszym świecie, szczególnie zaś dziś w Polsce, przed wyborami, także wymaga jakiejś reakcji Rzymu, popartej stosowną instrukcją. Podobnie jak problem zakonników wagabundów.

Zostawiamy jednak te kwestie i wracamy do Antona Müllera. Niestety Marks nie podał adresu bibliograficznego książki nuncjusza i ja jej nie widziałem. Bardzo jednak jestem ciekaw, co takiego skłoniło Lancelottiego do zainteresowania się maszynami tkackimi, których produkcję, na swoje nieszczęście rozpoczął biedny Anton. Być może ktoś dotrze do tekstu i nam tę kwestię tu dokładniej wyłoży. Pora przypomnieć jak się zakończyła ta historia. Oto rajcy miejscy w Gdańsku stwierdziwszy, że produkcja wstążek nie wymaga już ani wtajemniczenia, ani przeszkolenia robotników, ani specjalnego wysiłku, kazali Antona zamordować. Ktoś zadźgał go nożem i wrzucił do Motławy. Biedny Anton naraził się wszystkim, a najbardziej chyba Karolowi Marksowi. Nie dość bowiem, że wymyślił maszynę prostą w obsłudze – wystarczyło posadzić przy niej chłopaka, który poruszając kijkiem, „produkował” naraz sześć wstążek, to jeszcze zburzył Marksowi całą koncepcję wyzysku człowieka pracy przez kapitalistę. I przez to pan Karol musiał dokonywać nie byle jakich wygibasów, żeby swoje pomysły ocalić. Przypis, w którym występują zarówno nuncjusz Lancelotti jak i Anton Müller znajduje się w podrozdziale zatytułowanym Walka między robotnikiem a maszyną. Podaje w tym fragmencie Marks liczne przykłady masowego niszczenia maszyn przez ludzi pracy, którzy widzieli w nich konkurencję i zagrożenie dla swojego bytu. Potem tłumaczy naiwność tych zachowań tym, że był to taki etap w rozwoju społeczeństw. Lud nie rozumiał kto jest jego wrogiem i niszczył maszyny, a jak już zrozumiał, to zabrał się za obmyślanie sposobu zniszczenia kapitalistów. Nie posądzam tu Marksa o naiwność. Posądzam go o żydowski spryt i próbę wyprowadzenia w pole czytelnika i ewentualnych polemistów. To jest bardzo naiwne, albowiem w każdym podawanym przez Marksa przypadku niszczenia maszyn, dokonywanego w XVII i XVIII wieku, widoczni są zleceniodawcy tych aktów wandalizmu. Są nimi rajcy miejscy, których nie interesuje postęp, ale zachowanie dotychczasowych stosunków, gwarantujących im dominującą pozycję na rynku. Dlatego wynajmują oni skrytobójców żeby mordowali wynalazców, albo organizują bojówki, żeby dewastować maszyny. Nie jest to żaden spontaniczny gniew ludu, ale zorganizowana i opłacona akcja. Pod koniec stulecia XVIII i w stuleciu XIX zleceniodawcy przestają być widoczni. Bynajmniej nie dlatego, że nastąpił kolejny etap ewolucji społeczeństw, związany z pogłębieniem świadomości klasowej, ale dlatego, że zleceniodawcy zauważyli iż maszyny mogą zwielokrotnić produkcję, a co za tym idzie powiększyć zyski. Masowa produkcja zaś wymagała masowych odbiorców, ci zaś, by kupować perkale, musieli być do tego przygotowani poprzez jakąś propagandę. W tym samym momencie, ktoś z ludzi, którzy sto lat wcześniej zlecali zamachy na różnych Antonów Müllerów, wpadł na pomysł, by dać masom robotniczym jakąś ideologie do wierzenia i podnieść im samoocenę, co zawsze dobrze robi sprzedaży. No i wynajęto do tej roboty, tego całego Marksa.

Nas jednak interesuje moment wcześniejszy. Ten, w którym kapitaliści współpracują z robotnikami przeciwko wynalazcom. Na jakiej płaszczyźnie dochodzi do porozumień między nimi i dlaczego to interesuje nuncjusza Lancelottiego? Marks nic o tym nie pisze, coś jedynie sugeruje. Nie widzi, że praca ma charakter parareligijny i póki nie ma maszyny, która ją upraszcza, majstrowie i najlepsi tkacze są kimś w rodzaju kapłanów nowej religii. Muszą działać w porozumieniu z nakładcą i muszą organizować szkolenia czyli cykle wtajemniczeń dla adeptów sztuki tkackiej. Głębia i jakość tych wtajemniczeń decydują o ilości i jakości produkcji. I nie ma mowy, żeby było inaczej. Mamy organizację złożoną z tkaczy, którzy wiedzą swoje i mają swoją – parareligijną tradycję, daleką od Kościoła Powszechnego – i protestancką hierarchię władzy - patrycjat, z którą ta organizacja współpracuje. Między nimi nie istnieje żaden konflikt, do momentu, w którym nie pojawia się Anton Müller ze swoją maszyną. Wtedy robi się kłopot. Wtajemniczenia i parareligijny charakter tracą na znaczeniu, a produkcja, zwiększa się co prawda, ale też dewastuje uświęcone od wieków stosunki na rynku. To zaś musi zakończyć się w jeden sposób – wojną gangów, albo zwykłą wojną. W każdym razie katastrofą. Te sprawy, nawet jeśli nie opisane tak, jak ja to zrobiłem, z pewnością bardzo interesowały nuncjusza.

Jak ja to połączę teraz z Łukaszem Siemiątkowskim, zwanym Tatą Tasiemką? Bardzo prosto, z wdziękiem prestidigitatora. Pojawienie się na świecie kogoś takiego jak Łukasz Siemiątkowski, rodem z Grodziska Mazowieckiego, człowieka, który w różnych papierach, w rubryce zawód, wpisywał zawsze wyraz – wstąrzczaż (nie poprawiać), unieważnia całą koncepcję Marksa. Nie dość, że Tata Tasiemka pracował w Grodzisku Mazowieckim przy produkcji wstążek, na maszynach, znacznie bardziej wydajnych niż ta, którą skonstruował Anton Müller, to jeszcze, kiedy socjalizm i niepodległość zatriumfowały, został radnym miasta stołecznego Warszawy. Kiedy przychodził na sesje, a był to pan bardzo prosty w obejściu, w dodatku sepleniący i całkiem niewyjściowy, wszyscy radni zachowywali się jak trusie. Tak silnie byli uświadomieni klasowo i patriotycznie. Trzeba było wojny gangów, trzeba było żeby Siemiątkowski wszedł na teren kontrolowany przez organizacje żydowskie nie związane z jego długoletnim współpracownikiem Józefem Łokietkiem, żeby go postawić przed sądem i wyrzucić z rady miasta. No, ale cóż się wtedy stało? Nigdy nie zgadniecie. Prezydent Mościcki, niczym Lech Wałęsa w przypadku Słowika, podpisał akt ułaskawienia i Siemiątkowski – wstąrzczaż wyszedł na wolność. Trochę przycichł, ale nie za bardzo.

Ktoś może oczywiście próbować tłumaczyć tutaj, że Siemiątkowski był dojrzałym klasowo przedstawicielem proletariatu miejskiego, ale lepiej niech tego nie czyni. Tata Tasiemka unieważnia Marksa i socjalizm w ogóle. Jest także wielką przestrogą dla ludzi reprezentujących typ prawicowca frajera, któremu wydaje się, że jak opanuje drobny handel to uda mu się potem, wraz z innymi sklepikarzami wejść do rady miasta. Takich rzeczy nie ma. Rada miasta składa się z socjalistycznych gangsterów i kapitalistycznych nakładców, którzy – wodząc się za łby – decydują jaka będzie wielkość i jakość produkcji, a także gdzie ona będzie sprzedawana. Decydują też, na ile uda się naciąć skarb państwa, żeby masy pracujące czuły się dopieszczone i nie wychodziły na ulice wołając domagając się chleba i pracy. Miastem rządzi lewica, zawsze. Ta zaś składa się z dwóch elementów – bojówki i banku. I to się nie zmieniło do czasów Antona Müllera

 

O przygodach Taty Tasiemki i rodzimych ideologów postępu i ewolucji społeczeństw poczytać można tutaj.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-iii/

---

tagi: kościół  socjalizm  marks  gangi  tkacze  maszyny  łukasz siemiątkowski  tata tasiemka  giovanni battista lancelotti 

	gabriel-maciejewski
	11 maja 2020 09:47

23     2529    17 zaloguj sie by polubić