Dziś będzie trochę herezji prawdziwych, nie jakiegoś tam dziamdziania. Oto, czego domyślamy się zapewne, ale stwierdzić tego z powodu różnych obaw nie możemy niepodległość naszego kraju jest funkcją koniunktur na dużych, zachodnich rynkach. Można także powiedzieć, że Polska jest naturalnym zasobem tych rynków, nie może być jedna przez nie wchłonięta, bo nie o to chodzi. Polityka prowadzona wobec Polski musi być więc z konieczności polityką budowania pokrętnych złudzeń, z których na jaw wychodzą tylko te najbardziej makabryczne. Mam tu na myśli różne prowokacje kończące się powstaniami i aranżowane w naszej części świata wojny. Cała reszta prawdziwej polityki wobec Polski i Polaków jest ukryta, także przed oczami naszych polityków. Ukrywa się ją w sejfie, który stoi w dużym banku, politykom polskim zaś wydaje się, że ona jest schowana w szufladzie kancelaryjnej jakiegoś wielkiego i poważnego ministerstwa.

Zacznijmy od tyłu czyli od Polski w granicach dzisiejszych. Ona, o czym każdy pamięta jest bardzo zbliżona kształtem do Polski wczesnopiastowskiej, ta zaś była poddawana ciągłym naciskom ze strony cesarstwa, które próbowało podporządkować sobie miejscowy rynek i miejscowego księcia. Mamy więc jedną opcję, która jest trwała i czynna do dziś – państwo i rynek podlegają innemu organizmowi politycznemu, który ma szerszą i bardziej dążącą ku uniwersalizmowi doktrynę. Póki ów organizm sam jest konglomeratem nic wielkiego się nie dzieje. Miejscowy książę i jego ludzie żyją sobie jakoś i prosperują. Kłopot zaczyna się wtedy kiedy ów bardziej uniwersalny organizm poddawany jest naciskom z zewnątrz i dąży do konsolidacji oraz unifikacji wewnętrznej. Wtedy usiłuje narzucić swoich ludzi naszemu księciu i to się nikomu nie podoba. To jest opisywane zwykle jako niebezpieczeństwo. Jeśli jest jednak jakieś niebezpieczeństwo, musi być także szansa. I ona zawsze się pojawia, albowiem taka jest polityka. Szansą jest zaistnienie na innych, głębokich, stabilnych rynkach, które mają do zaoferowania lokalnemu księciu rzecz dla niego najważniejszą – gotówkę. Zapamiętajmy to, bo przez czynniki obiektywne – to znaczy położenie geograficzne i kształt granic, gotówka w Polsce dzisiejszej i wczesnopiastowskiej jest towarem najważniejszym. Za co się ją dostaje? Za niewolników sprzedawanych na rynki południowe za pośrednictwem Wenecji. Dziś zaś gotówka otrzymywana jest za dostarczanie taniej siły roboczej na rynek brytyjski i inne rynki, zajmujące się eksploatacją niewolników. Ktoś powie, że to nieprawda, bo rząd nie dostaje gotówki za tych ludzi. To tylko tak wygląda na pierwszy rzut oka. Chodzi o to, że my sprzedajemy niewolników, jak tysiąc lat temu, a handel ten utrzymywany jest w jakim takim porządku przez miejscowe oligarchie. To są, nie bójmy się tego słowa, zwykłe chamy, które mają jedno marzenie – żeby było jak w Ameryce. Stąd najbardziej interesującym ich towarem jest gotówka. Ona nie ma żadnego znaczenia na rynkach prawdziwych, gdzie liczy się technologia, wizja, oszczędność, umiejętności i kredyt. Ona ma znaczenie tylko u nas, albowiem Polska w kształcie takim jak dziś i w epoce wczesnopiastowskiej to rynek wąskiej warstwy konsumentów, którzy kupują sobie spokój wyprzedając bliźnich gdzieś za granicę. No i koniecznie chcą być zaliczeni do lepszego towarzystwa. To z kolei powoduje, że cały sektor wymiany jest u nas fikcyjny. To jest stała geopolityczna i tego w obecnych okolicznościach nie zmienimy. Musiałaby się zmienić zasada funkcjonowania państwa, a na to nie ma szans. Nasz rząd, rząd, który wyzwolił nas opresji zintegrowania z cesarstwem, zajmuje się centralnym dystrybuowaniem gotówki dla biednych i pozwala by bogaci, po odprowadzeniu odpowiedniego haraczu do centralnej kasy mogli poudawać trochę Amerykanów. To jest sen o szczęściu anno domini 2017. Dlaczego mi to przeszkadza? Ponieważ formuła ta wyklucza samodzielność. Ośrodki decydujące o losie państwa są poza jego granicami, a politycy zarządzający tym państwem służą do obsługiwania tej krótkoterminowej inwestycji. Można oczywiście, rzec, że za tamtych było gorzej. Można, ale my tutaj nie dyskutujemy spraw na tym poziomie.

Jeśli przypomnimy sobie dzieje Polski wczesnopiastowskiej, tak podobne do dziejów Polski wczesnopisowskiej, to zauważymy, że tendencja zmieniła się gwałtownie i następca Mieszka I jak tylko trochę okrzepł zaraz zabrał się za budowanie federacji. Czy on to uczynił powodowany młodzieńczą brawurą albo pychą, jak piszą czasem historycy? Nie. On wykonywał zlecenia i propozycje ludzi, którzy chcieli przejąć, a jeśliby się to nie udało, znacznie ograniczyć wpływy i zasięg produkcji cesarstwa. Tego nie uda się nigdy zrobić bez zbudowania w środkowej Europie federacji państw skupionych wokół mocnej i obstawionej wyraźnymi znakami doktryny. Przekonał się o tym Mieszko II. Szczątki św. Wojciecha powędrowały gdzieś w świat, a państwo zostało zniszczone, a następnie podporządkowane cesarzowi. Szczątki świętego bowiem to za mało, potrzebne było jeszcze coś innego – silne organizacje mające oparcie w produkcji i nieruchomościach, do których, po zamknięciu bram, można się było dostać jedynie po długiej i mocno chybotliwej drabinie. Na to jednak trzeba było poczekać. Dziś, nie mogę się oprzeć temu wrażeniu, państwo nasze popełnia podobne błędy i w podobny sposób usiłuje wykorzystać znaki oraz doktrynę Kościoła. To nie może się zakończyć dobrze, choćby nie wiem jak dobrze wyglądało dzisiaj.

Mamy więc kolejną opcję, zanim jednak o niej opowiemy dokładniej, wymieńmy raz jeszcze poprzednie – państwo jako folwark knezia dawniej i państwo narodowe, zarządzane przez oligarchię ciemniaków goniących za gotówką i konsumpcją dzisiaj. Jeśli ktoś chce mi powiedzieć, że zbyt surowo traktuję stan współczesny, niech się lepiej opamięta. Tak wygląda jedna opcja niepodległości, która jest całkowicie podporządkowana koniunkturom na rynkach obcych, gdzie – co za zbieg okoliczności – tak wtedy jak i dzisiaj poszukuje się głównie taniej siły roboczej.

Teraz kolejna opcja – federacja montowana po dobroci lub na siłę, federacja, która tworzy się wokół rynku dóbr unikalnych i poszukiwanych, rynku, który nie da się przesunąć w żadną stronę, ale nadaje się do obrony. Federacja środkowo-europejska do stulecia XVIII tworzyła się wokół rynku czerwonego barwnika, czyli pokrywała się mniej więcej z zasięgiem występowania czerwca polskiego, takiej niedużej pluskwy. Ta pluskwa była więcej warta niż gotówka wydawana na amerykańskie urządzenia i lokalna oligarchia szybko się o tym przekonała. Jeśli ktoś nie rozumiał nowych czasów, ludzie księcia tłumaczyli mu to sposobami bezpośrednimi. Tamta federacja nie przetrwała jak pamiętamy, ale nasza historia bogata jest w doświadczenia federacyjne. Nikt jednak nie rozumie ich sensu istotnego. Zwykle ludzie gadają, że unia polsko-litewska to przykład tolerancji dla inności. To są brednie. Unia polsko-litewska to przykład zorganizowanej obrony rynku produktów niezbędnych do życie wielkich populacji. I dzięki temu, że można było ten rynek obronić wspólnymi siłami unia przetrwała. Na rynek czerwca nałożyły się inne rynki: zboża, wysokiej jakości wyrobów stalowych, drewna. Stworzył się cały system zależności, który co prawda polegał ciągle, w większości przypadków, na dystrybucji surowca, ale już nie ludzi. Ludzi z Polski wywożono, ale miało to charakter rabunkowy, a nie systemowy. Nie było elementem polityki gospodarczej państwa. Państwo zaczęło się chylić ku upadkowi nie w chwili kiedy szlachta rozpiła ze szczętem chłopów pańszczyźnianych, ale wtedy kiedy wyjęto jeden z elementów prosperity. W naszym przypadku był to rynek czerwonego barwnika. Po tym tragicznym momencie wszystko się posypało. Nasza federacja zaś przestała być atrakcyjna dla rynków głębokich. Te bowiem dały szansę władcom zarządzającym Moskwą i tu dochodzimy do opcji trzeciej – Polska jako część rynku moskiewskiego. My to znamy z książek, a także własnego doświadczenia. Rynki globalne już i głębokie dały szansę Moskwie, a ta po serii gwałtownych prowokacji dewastujących Polskę, uczyniła z niej obszar produkcji na swoje wewnętrzne potrzeby. Wynikało to, jak za wczesnych Piastów, wprost z położenia geograficznego. Moskwa produkowała w Polsce i sprzedawała u siebie, aż do chwili kiedy jej prosperity nie zaczęła kłóć w oczy graczy globalnych. Polacy w państwie moskiewskim nie byli lubiani, strzelano do nich, ale kiedy wszystko się uspokoiło jakoś prosperowali. Z tej prosperity wzięło się kolejne polityczne złudzenie jakiemu ludzie hołdują do dziś – że można spokojnie funkcjonować w jednym organizmie z Moskwą – wariant pierwszy; że można skutecznie pozbyć się Moskwy i uzyskać niepodległość zatrzymując całość produkcji we własnych rękach, czyli w rękach rodzimych gangów zwanych dawniej oligarchiami. Ten drugi wariant nazywamy odzyskaniem niepodległości w roku 1918, a ten pierwszy endecją. Nie można zrobić ani jednego ani drugiego, albowiem w każdym przypadku centrum decyzyjne pozostaje poza krajem. Raz jest ono w Moskwie, a raz gdzie indziej. Wariant moskiewski został twórczo rozwinięty po roku 1945, choć zaplanowano go jak sądzę wcześniej. Nie został wprowadzony w życie, po tradycja federacji i ludzie jej hołdujący byli w Polsce ciągle zbyt silni. No, ale w końcu go wprowadzono. W roku 1917 okazało się, że Moskwa jest konglomeratem, który w żaden sposób nie może się utrzymać. Nie z powodu biedy wśród ludu, ale z powodu konfliktów w rządzących nią oligarchiach. No i z powodu braku doktryny, bo osoba panującego to nie jest żadna doktryna, tylko pułapka. Ktoś, nie wiem kto, pomyślał, że dobrze będzie zdewastować Moskwę, a przy tym jeszcze pół Europy, urządzić na tym obszarze tanią produkcję i tanie szkolnictwo techniczne na wysokim poziomie i czerpać z tego zasobu ile wlezie. Było to twórcze rozwinięcie koncepcji wczesnopiastowskiej połączone z koncepcją podporządkowania Polski Moskwie. Tyle tylko, że Polacy nie mogli już prosperować, bo nie o to chodziło. Chodziło o to, żeby chodzili na siódmą do pracy. Z takich oto wzorów korzystają politycy dzisiaj odnosząc się do naszej przeszłości i gawędząc o niepodległości, którą świętować będziemy przez najbliższe lata. Wariant dla nas najważniejszy czyli federacja jest w tych rozważaniach pomijany całkowicie, albo silnie krytykowany z pozycji wprost zidiociałych. Coś się oczywiście bąka o tym Trójmorzu, ale przecież żaden z polityków ni cholery nie rozumie o co w tym chodzi. Cesarstwo zaś weszło właśnie w nowy etap swoich dziejów i zacznie odzyskiwać punkty oraz odrabiać straty. Do pomocy wzięło sobie tak zwanych ekstremistów, którymi będzie teraz straszyć sąsiadów. Nie wiem czy w innych krajach Europy środkowej potrzeba stworzenia federacji jest w ogóle rozumiana, ale jak zwykle liczę na Węgrów. To co wczoraj powiedział premier Czech powoduje, że zamykam uszy dla dalszych jego wywodów. Polscy politycy nie rozumieją niczego. Polscy publicyści nie rozumieją niczego i kwestie niepodległości omawiają poprzez projekty łuków triumfalnych stawianych w środku Wisły. Te idiotyzmu skończą się kolejnym najazdem Brzetysława, który zaciągnie sobie kredyt u nowego jakiegoś Fuggera. Albo zmieni się sposób opisu historii i sposób opisu polityki, albo będzie po nas. Dziękuję za uwagę.

 

Przypomnę jeszcze tylko, że od czwartku jestem w Gdyni na festiwalu filmów poświęconych żołnierzom wyklętym. Będę tam, przy placu Grunwaldzkim, przez trzy dni sprzedawał książki. Jestem trochę chory, więc jak nie rozgadam się przesadnie to sorry, musicie mi to wybaczyć...

 

 

Teraz inne ogłoszenia.

Oto musimy stanąć w prawdzie i ponieść odpowiedzialność za nieprzemyślane decyzje jakie stały się moim udziałem w tym i pod koniec zeszłego roku. Po sześciu latach prowadzenia wydawnictwa wiem już mniej więcej w jakich cyklach koniunkturalnych się poruszamy. Oczywiście nie potrafię tego opisać, ale biorę rzecz na wyczucie. I to wyczucie mówi mi, że jeśli nie zaczniemy już teraz opróżniać magazynu z książek, które na pewno nie będą się dynamicznie sprzedawać, położymy się na pewno. Nic nas nie uratuje. Zanim przejdę do rzeczy, chciałem coś jeszcze zaznaczyć. To mianowicie, że od dziś nie słucham nikogo. Nie biorę pod uwagę żadnych opinii, rad, cudownych przepisów na biznes i zwiększenie sprzedaży, nie robię też nic, co nie jest bezpośrednio związane z moją pracą. Słucham tylko siebie. Howgh. Weźcie to pod uwagę. Teraz clou. Nie sprzedamy nakładu wspomnień księdza Wacława Blizińskiego. To jest dla mnie już dziś jasne. Zajmują one poważną powierzchnię w magazynie i ona musi się zwolnić. Nie sprzedamy tego, bez względu na deklaracje jakie padają na temat tej książki oraz jej autora. Nie sprzedamy jej nawet wtedy jeśli obniżę cenę bardzo drastycznie, bo doświadczenia z obniżaniem cen książek mamy już za sobą i one nas o mały włos nie doprowadziły do katastrofy. Pomysł jest więc taki – wszystko co uzyskamy ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego, pod odliczeniu podatków rzecz jasna, zostanie przekazane na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie proboszczem jest dziś nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek. To nie jest ekstrawagancja tak wielka jak „dżdżownica jest to:”, ale uważam, że trzyma jakiś standard. Nie mogę inaczej. Tak więc jeśli ktoś chce pomóc w remoncie kościoła i plebanii w Liskowie, niech kupi jeden egzemplarz książki księdza Blizińskiego i komuś go podaruje.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał wrócił już z urlopu, więc FOTO MAG jest już czynny. Zapraszam także do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim. Nasze książki są także dostępne w Prudniku w księgarni „Na zapleczu” przy ulicy Piastowskiej 33/2

---

tagi: rynek  polska  niepodległość  dystrybucja 

	gabriel-maciejewski
	26 września 2017 09:41

38     2531    11 zaloguj sie by polubić