Kościół dzisiaj przypomina oszukanego zawodnika, którego ktoś zmusił do szaleńczego biegu, przekonując, że tylko w ten sposób odzyska dawną formę. Na końcu wyścigu czekać go ma to całe oczyszczenie, a zawodnikami konkurencji są wyłącznie ludzie na sterydach, albo wręcz hologramy. Tego nikt jednak nie ujawnia, bo nie taki jest cel imprezy.

Okoliczność ta, dotyczy w zasadzie całej dyskusji publicznej, która formatowana jest na chama, za pomocą podstawionych autorytetów. Z tym, że autorytety duchowne lub quasi duchowne, jak Obirek, ze względu na swoją sytuację, mogą po prostu pieprzyć trzy po trzy, korzystając z faktu, że kiedyś nosiły lub nadal noszą habit albo sutannę. Autorytety świeckie muszą być – aby wziąć udział  w zabawie – tak zwanymi pisarzami. No chyba, że są kobietami, wtedy wystarczy iż przed rozpoczęciem swojego występu wspomną, iż czytały książkę Szczuki „Milczenie owieczek”. I już. Faceci muszą się przedstawiać jako pisarze. W żadnym wypadku nie poeci, bo poeta to śmieć, nawet jak jest z Krakowa. Cóż on może powiedzieć istotnego w kwestiach tak ważnych jak krycie pedofilii przez Jana Pawła II? Nic. No, a poza tym – u poety cztery żony, a z każdą dawno rozwiedziony – jak mówią słowa piosenki. To się nie może podobać feministkom. No i istnieje ryzyko, że któraś nie zrozumie poezji, bo nie będzie tam akurat nic o niej. Sam kłopoty. No dobrze, ale wracajmy do myśli głównej.

Co jakiś czas pojawia się na naszym blogu jakiś człeczyna i woła już od progu - a bo pan przegrał, zazdrości innym i dlatego pan pisze tak krytycznie. Teksty te umieszczają ludzie nasłani, oni też, w innych wymiarach redagują narracje które zmuszają normalnych z pozoru księży do tłumaczenia się z win niepopełnionych. Ja ich nawet kiedyś tu wpuszczałem, dla tak zwanych jaj, ale teraz wywalam każdego na zbitą mordę. Bez jednego słowa. Szczególnie jeśli wspomni taki coś o papierowej Szkole nawigatorów. Od razu wiadomo, że to złodziej z konkurencji, który sam niczego napisać ani znaleźć nie potrafi, ale chętnie się pożywi cudzym wysiłkiem. Na tym właśnie, na korzystaniu z owoców cudzej pracy opiera się cały publiczny dyskurs.

Jest on formatowany w następujący sposób. Najpierw, mimo pozorów wolności, internetu, blgosfery, twittera itp., odbiera się prawo do zabierania głosu wszystkim, którzy nie są wyznaczeni. To znaczy ludziom z jakimś dorobkiem, także akademickim, którzy występują pod własnym nazwiskiem i chcą coś powiedzieć od siebie. Przy czym uruchamia się tak zwaną ludożerkę, czyli wypowiedzi osób anonimowych, które mają przymus zabierania głosu na każdy temat. Równolegle działa mechanizm wskazywania swoich, to znaczy tych osób, które zostały do prowadzenia dyskusji publicznej wyznaczone. Na przykład Jakuba Żulczyka. Kim jest ten pan nikt nie wie, a większość, widząc go traci zainteresowanie dla niego i wszystkiego co w życiu stworzył. No, ale nie ma dnia, żeby człowiek po odpaleniu komputera nie dowiedział się co Żulczyk myśli o Janie Pawle II, wyborach w USA, czy marszu niepodległości. Dziś na przykład dowiedziałem się, że Żulczyk poparł Bidena. To niezwykłe, za komuny przedmiotem szyderstw był sławny działacz  KPP Marian Buczek, który po uwolnieniu z więzienia, w pierwszych dniach września 1939 ruszył na pomoc walczącej Warszawie. Dziś czasy się nieco zmieniły i Żulczyk popiera Bidena, choć przecież nie może głosować w USA. Czekam na informację, o tym że Żulczyk własnym ciałem zatkał dziurę ze ściekami co leciały z oczyszczalni Czajka.

Serial ten idzie na poważnie i nikt nawet nie mrugnie. Ja zaś spotykam się z zarzutami, że umieszczane tu przeze mnie szydercze treści są może trochę, a może całkiem niestosowne, bo trzeba jednak jakąś powagę zachować. To właśnie jest pułapka. Jakiś obsraniec będzie co rano ogłaszał kogo popiera w wyborach prezydenckich w Ameryce, a ja nie mogę z nich poszydzić, albowiem trzeba serio odnosić się do poważnych problemów.

W ten sposób podpisujemy zgodę na udział w wyścigu, w którym my mamy związane nogi i musimy biec, a cała reszta nawet nie bierze w tym realnie udziału tylko puszcza jakieś nagrania z joggingu uprawianego w butach kupionych w Lidlu. Potem zaś przychodzi tu jakaś łachudra i mówi – a bo pan jest zawistny.

To jest format. Dziwi mnie więc, że świadomi tego formatu autorzy z tak zwanej prawicy, myślą tylko o tym, by dopisać się do udziału w tej imprezie. Ludzie ci nie mogą – w mojej ocenie – traktować swojej publiczności serio. W grę wchodzą więc dwie opcje – albo są w zmowie z tamtymi, albo są tak głupi, że inwestowanie w nich czegokolwiek, od złamanego patyka poczynając, nie ma najmniejszego sensu. No, ale co kto woli i lubi.

 

Pisałem o tym wielokrotnie, ale widać za mało. Może więc przyda się jakieś powtórzenie. Nie można odnieść sukcesu w dyskusji z przeciwnikiem, który ma zagwarantowane zwycięstwo, opłaconą klakę i sformatowanego przeciwnika. Celem zaś całego przedsięwzięcia jest przyciągnięcie uwagi jak największej liczby osób i sprzedaż reklam, formatów publicystycznych i fabularnych. Wszystkie one są i będą wrogie Kościołowi, a ludzie, którzy z głupoty lub przez umiłowanie powagi i rzeczowych argumentów będą brali w tym udział, tylko się do demontażu Kościoła przyczynią. Na koniec zaś wyrażą zdziwienie, że znowu się, kurczę nie udało. Znowu nie trafiliśmy do młodzieży, która przecież jest nadzieją Rzeczpospolitej.

Powtórzę – nie ma innego sensu kreowania tak zwanych pisarzy niż walka z Kościołem Katolickim. Ludzie, którzy pisarzy udają są pułapkami na wchodzących w życie aspirujących młodzieńców i dziewczęta. To oni będą za 10 lat dyskutować o tym czy Twardoch jest lepszy od Mroza czy na odwrót, a jeśli tak to dlaczego. I to załatwia sprawę. Jeśli nie widzą tego ludzie za przytomnych się uważający, jeśli sądzą oni, że mogą konkurować i dyskutować z tamtymi, jak równy z równym, to niestety powinni się leczyć.

Codziennie można przeczytać, na małych paskach Onetu, umieszczanych przy informacjach nie mających z tym żadnego związku, że Szczepan Twardoch jest królem polskiej literatury. Wszyscy wiemy, że to szmaciarz. A jego promowanie służy wymienionym wyżej celom, a dodatkowo jeszcze dewastacji rynku. To jest gaz musztardowy sprzedawany w kubkach po lodach waniliowych. I na to wychodzą różni mędrcy i mówią – no wie pan, ale to taki miły chłopak. Jasne. A powinni wziąć niemiłego, żeby można było – atakując go – zarobić parę towarzyskich punktów i błysnąć sznytem i kulturą. O to właśnie chodzi, prawda?

Do tego dochodzą jeszcze pieniądze, z którymi pisarze, szczególnie lewicowi lubią się obnosić. Końcowy argument w dyskusji w kręgach postępowych jest zawsze ten sam – ile masz. I to wielu osobom szalenie imponuje, a przeciwnikom powinno, co dość oczywiste, wytrącić argumenty z ręki. Pieniądze bowiem są argumentem ostatecznym.

Goebbels powiedział kiedyś, że Polaków nie można do niczego zmuszać, ale wystarczy im trochę pochlebstw i zrobią wszystko co trzeba. I to się powtarza i w każdym pokoleniu. No i jeszcze będą się za wszelką cenę chcieli przypodobać swoim nowym panom. To jest wiecznie żywa cecha narodowego charakteru, którego wady tak kochają piętnować modni pisarze.

 

Tak, jak wczoraj napisałem – mamy do czynienia z bardzo nieuczciwą ofertą. Możemy się do niej odnieść na różne sposoby. Niekoniecznie z entuzjazmem. No, ale żeby to pojąć najpierw trzeba zrozumieć, że jest to oferta, że może się ona zmienić i że zmiana ta zależy także od nas. To jest najtrudniejsze, albowiem najważniejszymi jakościami, o które zbiega każdy konsument treści internetowych, literackich, publicystycznych są święty spokój i akceptacja towarzyska. I za to naród polski gotów jest ponosić wszelkie ofiary.

 

---

tagi: kościół  pisarze  propaganda  oszustwo  format  dyskusja publiczna 

	gabriel-maciejewski
	14 listopada 2020 09:28

23     3770    20 zaloguj sie by polubić