Coś mi się z Piłsudskim kojarzy.

Opisana metoda zdaje się doszła do kresu swoich możliwości. Trudno, jeżeli niemożliwe znależć dzisiaj wielkie feudalne własności. W niebyt jednak nie odeszła, stała się  bardziej nowoczesna poprzez próby likwidacji pieniądza , jako banknotu, czy monety na korzyść pieniądza elektronicznego. Wielka wesoła Anglia też się nie uchowa.

żal ci, że nie potrafisz szukac s guglu, czy jestes po prostu na to zbyt leniwy?

Tak trochę...

E tam, takie zwyczajne

Zupełnie mnie to nie dziwi. Elity polityczne Indii miały cywilizacyjnie mentalność brytyjską, ukształtowaną w tamtejszym systemie edukacji. System, który guncjonował w British Imperium był ich mentalnym wzorcem.

Oto wyimki z polskiej WiKi;

Gandhi

(…) W wieku 19 lat został przyjęty do londyńskiego University College, gdzie miał podjąć studia prawnicze. Przed wyjazdem przysiągł matce, że będzie przestrzegał nakazów abstynencji od mięsa i alkoholu (jego żołądek nie tolerował baraniny i kapusty). (…)
[miał wrodzoną skazę genetyczną – przypis mój S.O.].

Wstąpił do brytyjskiego Stowarzyszenia Wegetarian (Vegeterian Society) i został wybrany do jego zarządu. Niektórzy z wegetarian, których spotkał, byli członkami brytyjskiego Towarzystwa Teozoficznego. Teozofowie byli zafascynowani buddyzmem oraz literaturą braministyczną. Dzięki ich zachęcie Gandhi zaczął studiować Bhagawadgitę. Mimo że wcześniej nie przejawiał zainteresowań teologicznych, zaczął czytać prace o hinduizmie, chrześcijaństwie, buddyzmie i innych religiach.

Po przyjęciu w poczet brytyjskiej palestry w 1891 roku wrócił do Indii, zamieszkał w Bombaju, ale nie odniósł znaczących sukcesów jako adwokat. W tym czasie w zawodach prawniczych panowała w Indiach duża konkurencja, a Gandhi nie był zbyt znaną postacią na salach rozpraw. Ubiegał się także, bez rezultatu, o pracę w niepełnym wymiarze w charakterze nauczyciela. Okres ten zakończył się powrotem do Radźkotu, gdzie Gandhi prowadził skromne życie, utrzymując się z pisania pism procesowych (…).

Nehru

Kształceniem Jawaharlala zajmowały się guwernantki i nauczyciele domowi (głównie Anglicy). Pod wypływem nauczyciela, Ferdinanda T. Brooksa, Nehru zainteresował się teozofią. Nehru w wieku trzynastu lat dołączył, poprzez przyjaciółkę rodziny Annie Besant, do Towarzystwa Teozoficznego.
Chociaż Nehru był sceptyczny wobec religii, jego młodzieńcza fascynacja teozofią wpłynęła na jego późniejsze zainteresowania; Nehru poświęcał się studiowaniu pism buddyjskich i hinduistycznych. Kiedy ukończył 15 lat, ojciec wysłał go do szkoły Harrow School w Wielkiej Brytanii, w której naukę rozpoczął w 1905 roku. Tam znalazł się pod wpływem myśli włoskiego rewolucjonisty Giuseppe Garibaldiego, którego książkę otrzymał od znanego brytyjskiego historyka Georga Macaulay Trevelyana , jako nagrodę w osiągnięciach naukowych. Nehru kontynuował edukację w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Szkołę z wyróżnieniem w naukach przyrodniczych ukończył w 1910 roku. W tym okresie, studiował politykę, ekonomię, historię i literaturę. Na jego poglądy polityczne i gospodarcze wpłynęły dzieła myślicieli i ekonomistów takich jak George Bernard Shaw, Herbert George Wells, John Maynard Keynes, Bertrand Russell, Goldsworthy Lowes Dickinson i Meredith Townsend. Po zdobyciu w 1910 roku dyplomu uczelni wyjechał do Londynu. Został na dwa lata przyjęty na studia prawnicze w londyńskiej Inns of Court School of Law (Inner Temple). W okresie londyńskim poznał filozofię lewicowego Towarzystwa Fabiańskiego, szczególnie zainteresował się poglądami Beatrice Webb. Egzamin kończący studia zdał w 1912 roku, a w sierpniu powrócił do Indii gdzie rozpoczął pracę jako adwokat.

Indira

Była uczona głównie w domu, a do szkoły do czasu matury w 1934 roku chodziła sporadycznie. Po maturze poszła na studia na Viswa Bharati University w Kalkucie. Kilka lat później Gandhi opuściła uczelnię i wyjechała do przebywającej w Europie chorej matki. Kontynuowała edukację na Uniwersytecie w Oksfordzie, a po śmierci matki na krótko uczęszczała do Badminton School (Bristol)  i Somerville College (Oxford). (…) Do Anglii ponownie trafiła na początku 1941 roku, a stamtąd powróciła do Indii bez ukończenia studiów w Oksfordzie. Uczelnia przyznała jej w późniejszym okresie dyplom honorowy, a w 2010 roku pośmiertnie uhonorowała ją jedną z dziesięciu Oxasians – tytułem dla znanych azjatyckich absolwentów Uniwersytetu.

W czasie pobytu w Wielkiej Brytanii młoda Indira poznała późniejszego swojego męża Feroze Gandhiego, wówczas studenta London School of Economics.  (…).

Czy to dotyczyć może tylko "złych policjantów" (dobrym był Allan Octavian Hume)?

FERNAND BRAUDEL, w tomie 2 książki "GRY WYMIANY" napisał:
 Pierwsi Anglicy wysyłają do ojczyzny zdobyte przez siebie fortuny w postaci srebra, złota, drogich kamieni, diamentów. „Mówi się - stwierdza pewna gazeta z 13 marca 1763 roku - że wartość złota, srebra i drogich kamieni, które od 1759 roku, niezależnie od towarów, zostały przywiezione z Indii Wschodnich do Anglii, sięga sumy 600 000 funtów”.
Kompania angielska pozwala swym urzędnikom prowadzić interesy na własny rachunek pod warunkiem, że dotyczą one handlu „z Indii do Indii”. Znacznie ułatwia to wszelkiego rodzaju malwersacje. Jedynym warunkiem jest, by koszty ponosili wyłącznie tubylcy.
Indie tracą pozycję wielkiego producenta oraz kupca i spadają na pozycję kraju kolonialnego, który kupuje angielskie produkty (nawet tekstylia!) oraz dostarcza surowców. Wszystko to trwało zaledwie dwa stulecia!

No.. Wałęsa agent bezpieki , też przecież uważany jest w swiecie za bojownika o wolności ,suwerenność , niepodległość itp.  Zagranica nadal jest glucha na fakty i dokumenty związane z jego agenturalną działalnością.

Ba , nawet "walczący prawicowy"  prezydent Trump i sluzby amerykanskie nic na ten temat nie wiedzą.   CIA  milczy.  :)  Nadal tolerują i zapraszają anlfabetę elektryka.  I tak to się kręci. Nic się nie zmienia ,stale fragmenty gry, czy to bedzie Polska , Irlandia , Indie , Afryka .. Lista jest długa. 

Mahatma Gandhi  dał Indiom konstytucje, w której zapisano, że parias musi otrzymać za swoją pracę wynagrodzenie. Opowiadała o tym siostra Michaela Pawilk.

Patrząc na system obowiązujący w Indiach przed Angolami ta zła masońska demokratyczna konstytucja wydaje się być jednak mniejszym złem.

Siostra Pawlik także kończyła studia w Indiach - niestety nie wiem czy nie w systemie anglosaskim.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Michaela_Pawlik

Royal Botanic Gardens Kew nie jest ogrodem botanicznym, lecz laboratorium broni biologicznej (w XIX wieku) zajmującym się głównie pleśnią mającą niszczyć uprawy w Indiach. Czy to jest metoda?

Trzeba przyznać, że Brytyjczycy do perfekcji opanowali "zarządzanie głodem" na terenie Indyj. Odkąd pojawiła się tam East India Company i zaczęła od radżów otrzymywać monopol handlowy i prawo nakładania i ściągania podatków, od początku XVIII do do roku 1902 - miało miejsce 14 wielkich plag głodu, w których łącznie wg szacunków zmarło  ok. 50 mln mieszkańców Indii.

Wg ustaleń historyków, plagi głodu w Indiach pojawiły się trzykrotnie przed rokiem 1650 - , z czego dwukrotnie na przełomie XIV i XV w (Muhammad bin Tughlung famine i Durga Devi famine) oraz w latach 1630-1632 tzw. Deccan famine , która kosztowała życie 7,4 mln ludzi. Czyli w ciągu 4 wieków - 3 klęski głodu.
Za to za panowania Brytyjczyków - w 2 wieki- 14 klęsk głodu.

W samym wieku XVIII Indie zaliczyły cztery  gigantyczne klęski głodu:

1702-1704  tzw. Deccan famine 1770 - 2,0 mln ludzi, 1769-1773 - Great Bengal famine - od 2,0 do 10,0 mln ludzi (1/3 populacji) podobno jako efekt pogody i "deindustrializacji Bengalu" i podatków East India Company,

1783-1784 - Chalisa famine - 11,0 mln ludzi w rejonie Delhi, wschodni Pendżab, Kaszmir i inne, całe regiony wyludnione,

1789-1793- Doji bara famine - ok. 11,0 mln - terytoria Hyderabadu, Dekan, Gudżarat, Marwar czyli centralna część i zachodnie wybrzeże w części północnej i środkowej - wyludnione a ilość zmarłych taka,  że znaczna część nie skremowana i nie pogrzebana,

Potem było trochę przerwy  i nastąpiła seria "mniejszych klęsk głodu w XIX w.":

- 1832-Gunthur famine "tylko" 150 tysięcy zmarłych,

-1860 - 1861  Upper Doab północne Indie - 2,0 mln zmarłych,

- 1866 - Orissa famine (i region) - 4,0-5,0 mln zmarłych

-1869 - Rajputana famine - 1,5 mln zmarłych

-1873-1874 - Bihar famine (po raz pierwszy Brytyjczycy importowali ryż z Burmy do Indii) - liczba zmarłych nieznana ale podobno niska. Nawet królowa Wiktoria dała 1000 funtów na pomoc żywnościową,

-1876- 1879 - tzw. Wielki Głód (Great Famine) na Wyżynie Dekańskiej - 8,2 mln zmarłych,

-1888-1892 - Orissa - "tylko" 150 tysięcy,

-1896-1897 - Indian Famine (Głód Indyjski -prawie całe terytorium Indii poza głębokim południem półwyspu i pograniczem północno-zachodnim - połączony z zarazami różnych chorób - wg różnych szacunków od 2,0 do 5,0 mln zmarłych,

- 1899-1900 - Indian Famine 2 - 1,0-4,5,0 mln zmarłych.

Ostatnia klęska głodu za panowania brytyjskiego miała miejsce w 1943 r. w Bengalu i Orissie- 2,1-3,0 mln zmarłych.

Głodny się nie buntuje. Ale trzeba mieć mocne nerwy, żeby się przyzwyczaić do mordowania ludzi głodem. 
 

W XX w. dopiero w Rosji Sowieckiej i ZSRR bolszewicy wykorzystali głód jako "technikę zarządzania państwem".

https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_major_famines_in_India_during_British_rule

To się układa w logiczny schemat. Obozy koncentracyjne dla rodzin powstańców burskich w RPA w czasie wojny brytyjsko - burskiej - to była "brytyjska rutyna" a nie "wypadek przy pracy".

Jest na ten temat bardzo popularna książka pt. "Late Victorian Holocausts: El Niño Famines and the Making of the Third World" ( Późne wiktoriańskie Holocausty : El Niño Famines i tworzenie Trzeciego Świata" autorstwa Mike'a Davisa , który niestety jest  brytyjskim marksistą ekologiem żyjącym i wykładającym w Kaliforni ale piszącym m.in dla brytyjskiego "Socialist Review".

Jest to próba połączenia tematów pogodowych (susze i zakłócenia monsunów) oraz polityki imperialnej Imperium Brytyjskiego w Indiach, zaczynając od podatków.

Nawiasem w czasie jednego z tych wielkich głodów królowa Wiktoria została ogłoszona cesarzową Indii (1877)  z wielkimi obchodami pod nazwą "Proclamation Durbar", w którym uczestniczył Robert Bulwer-Lytton, 1st Earl of Lytton - wicekról i generalny gubernator Indii.

Brytyjczycy w XIX w. na tym pobojowisku, które zostało z Indyj  ufundowało całkiem sporo "starych rodów indyjskich", z których potem wystrugało całkiem niezłą "drużynę patriotów indyjskich", m.in poprzez zakładane półprywatnych szkół z angielskim programem nauczania dla  chłopców z wybranych rodzin muzułmańskich (Pendżab - Tiwani family, Mian family ) czy hinduskich (Tagore family  i Nehru -Ghandi family).
Warto może pamiętać, że "patriarcha rodu" - Lakshmi Narayan Nehru  jako pisarczyk inaczej skryba dla East India Company plus minus w latach 30-tych XIX w. a  jego syn Gangadhar Nehru (1827- 1861) "zaawansował" na Szefa Policji Delhi, które do czasu powstania sipajów w 1857 r. było jednocześnie nominalnie terytorium Imperium Mogołów, którego szachem był Bahadur Shah Zafar, człowiek wybitnie tragiczny.
Mała próbka technik Brytyjczyków: gdy wybuchło powstanie sipajów (zorganizowane przez kilku radżów bez udziału - spajowie ogłosili Bahadura Shaha Zafara "cesarzem Indii", co uznało kilku książąt i radżów indyjskich i miało znaczenie symboliczne jedynie w walce z Kompanią Wschodnioindyjską.  Sipajowie kręcili się po jego dworze i mieli go za marionetkę. M.in. mimo jego protestów dokonali egzekucji kilkudziesięciu Brytyjczyków ukrywających się na terenie miasta - przed pałacem Bahadura Shaha Zafara.

Kiedy karta się odwróciła i Brytyjczycy po oblężeniu zdobyli Delhi, niejaki Wiliam Hodgson major  lekkiej kawalerii  z 4-go regimentu tzw Armii Indyjskiej wziął do niewoli Bahadura Shaha Zafara, który schronił się w jakimś grobowcu a następnego dnia - zastrzelił obu synów szacha : Mirzę Mughala i Mirzę Khirzę Sultana oraz najstarszego prawowitego wnuka szacha - Mirzę Abu Bahta. I było po temacie. 
A Bahadura Shaha Zafara Brytyjczycy zesłali do Burmy. Jego ojciec zresztą też był przez nich więziony.

Który władca indyjski nie pasował do polityki brytyjskiej, dostawał od gubernatora ofertę nie do odrzucenia - propozycję "renty" i opuszczenia swojego państwa a jeśli nie, to miał problemy.

https://www.amazon.com/Late-Victorian-Holocausts-Famines-Making/dp/1784786624

https://en.wikipedia.org/wiki/Late_Victorian_Holocausts

Szok...  po  prostu  SZOK  !!!

Apropos aśramów. Poczytałam sobie wczoraj o postaci tego Alfreda Douglasa i jego brata, który miał romans z premierem Anglii Archibaldem Primrose ożenionym z córką Rotszylda. Dużo jest tam ciekawych historii, ale jedna rzecz mnie zdumiała, a mianowicie kogo było stać żeby kupić posiadłość Rotszylda. Najbardziej reprezentatywna posiadłość Rotszylda Mentmore, którą po jego śmierci odziedziczyła jego jedyna córka Hannah, i która pozostała własnością rodziny aż do roku 1977 została w końcu wystawiona na sprzedaż. Były plany żeby państwo odkupiło Mentmore i żeby zrobić tam filię Muzeum Wiktorii i Alberta. Fundusze na zakup miały pochodzić z National Land Fund. Jednak rząd nie zgodził się na wydanie tak dużej sumy pieniędzy i deal upadł.

Na szczęście znalazł się jednak kupiec: organizacja charytatywna Maharishi Foundation – założona przez Maharishi Mahesh Yogi. Mentmore pozostał w posiadaniu fundacji aż do roku 1998, kiedy to przeszedł w ręce Simona Halabi biznesmena i dewelopera.

Maharishi Foundation nadal istnieje i prosperuje. Oferuje kursy i dyplomy w ramach uniwersytetów rozsianych po całym świecie.

Maharishi Mahesh Yogi to wielki projekt, guru Beatles’ów, Beach Boys, twórca medytacji transcendentalnej, uniwersytetów, nawet partii politycznej Natural Law Party, która była aktywna w 74 państwach w okresie największej popularności.

W połowie lat 70 nauczali nawet tej medytacji w państwowych szkołach amerykańskich do momentu, gdy jacyś przytomni rodzice podali sprawę do sądu.

A tutaj zdjęcie Mentmore:

I główna sala