Mam wrażenie, że odkryłem dlaczego okresowo frekwencja wyborcza spada. Oto pojawiają się w sieci treści, które podejmowaliśmy dziesięć i więcej lat temu, a lansowane są one jako absolutna nowość i coś niesamowicie wprost interesującego. Dramat polega więc na tym, że edukacja polityczna i historyczna nie może istnieć jako zjawisko masowe, bo jej paradygmaty, musiałby ulegać ciągłym zmianom. Dokładnie po to, żeby nadążyć za okolicznościami i żeby unieważnić błędy, które nieuchronnie popełnia się przy wyjaśnianiu spraw skomplikowanych, a często także prostych. Tak oczywiście się nie dzieje, a wspomniana edukacja służy czemuś innemu. Ma ona zabezpieczyć władzę przed ewentualnym buntem, a to może się dokonać tylko wtedy kiedy duże grupy ludzi uznają, że aktualna władza chce dla nich dobrze i stwarza im jakieś szanse. Paradygmat poprzednich ekip, rządzących Polską zawrzeć można w jednym zdaniu – musimy gonić zachód. Co to dokładnie oznaczało nikt do końca nie wiedział, ale wytrychem, który otwierał tę magiczną skrzyneczkę był wyraz „reforma”. Kraj ciągle się reformował i ciągle było w nim nie tak jak trzeba, albowiem nie dogoniliśmy jeszcze zachodu. W pewnym momencie Zachód przyszedł nam z pomocą i zaczął rozwijać się w takich kierunkach, w których mogliśmy go dogonić łatwo. Policja zaczęła osłaniać grupy demonstrujące pod sztandarami LGBT, a na granicach pojawili się uchodźcy. I do tego mieliśmy dorównać. Kiedy by to nastąpiło, ogłoszono by powszechny dobrobyt i sukces, bo dogoniliśmy wreszcie zachód. Tak się jednak nie stało, albowiem ciemny lud wybrał PiS. Dlaczego to zrobił? Czyżby dostał zadyszki w czasie gonienia zachodu? Nie, stało się tak, albowiem otoczenie polityczne i publicystyczne PiS wybrało inny sposób edukacji politycznej i historycznej społeczeństwa. Nie było w nim miejsca na żadne gonitwy, ale nie było też miejsca na wyjaśnianie spraw trudnych, albowiem ideologiczny konflikt z goniącymi zachód był poważny. Jak poważny, pokazał dzień 10 kwietnia 2010 roku. Dlatego narracja PiS została zabetonowana, albowiem jej twórcze rozwijanie mogłoby namącić za bardzo ludziom w głowach. No, ale zostawmy to na razie i popatrzmy, co działo się zanim PiS doszedł do władzy, w czasach kiedy goniliśmy zachód. Najpierw jednak zadajmy pytanie czy zachód nam uciekał? Oczywiście, że nie. Ludzie z zachodu przybywali licznie do Polski, by brać udział w jej rozkradaniu. Nazywano to planem Balcerowicza i polegał on na z grubsza na obronie obłąkanej doktryny ekonomicznej zmierzającej do poprawy bytu wszystkich. Odbywało się to, jak pamiętamy kosztem najsłabszych. Kraj zamienił się zdegenerowaną pustynię, na której świeciły jasno punkty wielkich miast. Do nich zjeżdżali ludzie z prowincji by marnować sobie życie pracując w jakichś całkiem upiornych instytucjach. Potem, kiedy zachód do spółki z naszymi pastuszkami rozkradł mienie uważane dawno temu za państwowe, zaczęło się ulepszanie kraju. Powstawały jakieś drogi w ślimaczym tempie, a Adam Michnik, który nieformalnie rządził Polską pisał, że nie można tej infrastruktury budować za szybko, bo wtedy Polacy za szybko pozbędą się kompleksu niższości i nie będzie łatwo nimi rządzić. Cytuję słowa mistrza Adama z pamięci i mogłem je nieco zdeformować, ale sens był taki właśnie. Wtedy do władzy powrócili komuniści z Leszkiem Millerem na czele, albowiem nikt w tamtych czasach nie wyobrażał sobie, że można żyć bez betonowej lewicy. Scena polityczna składała się z elementów, które dziś gdzieś próchnieją na zapleczu, a wtedy wydawały się być fundamentem. One też – gazownia, SLD, Tusk uważany za konserwatywną prawicę, a także Korwin pałętający się na marginesach – kreowały obraz kraju i budowały jego tradycję polityczną. Całkowicie unikając jakichkolwiek interpretacji rzeczywistej tradycji politycznej. Dla niej bowiem zarezerwowana była totalna krytyka. Ta prezentowana była na łamach gazowni.

Wszystko zmieniło się w jednym momencie, to znaczy wtedy kiedy rozpadł się tak zwany POPiS, czyli fikcja zaaranżowana przez służby, która miała powstrzymać idący do władzy PiS, wspomagany zapewne przez USA i inne jakieś siły. To był dla wielu ludzi, także dla mnie, moment przełomowy, albowiem usunięto z przestrzeni publicznej fikcję. Zastąpiono ją polityczną realnością, a ta miała twarz Kazimierza Marcinkiewicza. Wszyscy wiedzieli, że Marcinkiewicz to dureń, ale wiedzieli też, że prawdopodobnie prezes nie ma wyjścia. Wtedy jeszcze na temat polityki PiS szeroko rozpisywał się Jerzy Urban, który skończył wczoraj 89 lat. Marcinkiewicz był zagraniem politycznym, a nie propagandowym. To była ważna różnica, albowiem okazało się, że wszystko z czym mieliśmy do czynienia wcześniej, spory polityczne, wybory, jakieś polemiki na łamach i temu podobne głupstwa, jest ustawione. Teraz zaś zaczęło się coś dziać naprawdę. I ów moment wybił z letargu bardzo wielu ludzi. Kolejnym takim momentem był 10 kwietnia i już niczego nie dało się zatrzymać. Chcę zwrócić uwagę na to, jak wolno przebiegają te procesy i jakimi metodami są spowalniane. Chcę też wskazać, że powrót do czasów kiedy nie było pracy nigdzie, nie było w zasadzie niczego, a Michnik orzekał o wszystkim właściwie i jego głos był decydujący, ciągle jest możliwy. Wczoraj sąd umorzył sprawę Frasyniuka, ze względu na niską szkodliwość społeczną jego wyczynu. Bo trudno nazwać to wystąpienie czynem. Oni wciąż czekają, przeżywają trzecią młodość, wychowują następców i wciąż czekają na swoją szansę. Ludzie zaś, którzy wchodzą w dorosłe życie nie są w stanie oceniać niczego samodzielnie, a ponadto mają różne złudzenia, którym potrafią oddawać hołdy bardzo uporczywie. I nie ma mowy, żeby im coś wyjaśnić, albo do czegoś przekonać. Poza tym uważają, że pojawili się tu, by odkrywać tereny dziewicze i nieznane. To jest pomyłka, ale trudno im to wytłumaczyć. Czy uda się, przy kolejnych wyborach, przekonać tych ludzi, że powinni głosować na PiS bez względu na wszystko, albowiem jest to partia, która robi politykę dostępnymi metodami, te zaś nie zawsze są ekscytujące? Nie wiem. Mam nadzieję, że tak, jeśli bowiem się to nie uda, czeka nas powrót do tekturowych dekoracji z napisem – gonimy zachód. Myśmy ten zachód już dawno dogonili i przegonili. Jestem właśnie nad Zalewem Sulejowskim, mimo ogłoszenia klęski suszy, wszystkie plaże są zalane wodą. Pozostały jakieś niewielkie skrawki piasku. W zamienionym na hotel klasztorze, pełno niemieckich turystów, to samo nad jeziorem. Przyjeżdżają kamperami, z rowerami, wędkami i jeżdżą dookoła zalewu, albo siedzą w ciszy i spokoju nad wodą. Jest tanio, bezpiecznie i komfortowo. Jedzenie smaczne i egzotyczne w wielu przypadkach dla takich jak oni. Czy rozumieją, że cała europejska cywilizacja, jaką znają, stawiana nam za wzór, zmierzała do tego, by podporządkować się dobrowolnie i na skrajnie niekorzystnych zasadach organizacjom moskiewskim? Pewnie nawet o tym nie myślą, nic ich to nie obchodzi. Są tak samo powierzchowni, jak wszyscy Polacy, którzy odkrywają dla siebie życie polityczne i publicystyczne, i chcą o nim autorytatywnie orzekać, a także zmieniać je na swój sposób. Niestety nie mamy innego wyjścia, jak – na razie przynajmniej – utwierdzać siebie i innych w słuszności narracji i metod jaką wybrała partia prezesa. Wszystko inne prowadzi do katastrofy. Im głośniej zaś ktoś domaga się prawdy prawdziwszej, refleksji głębszych i poznania intensywniejszego, tym większą mamy pewność, że wziął pieniądze z Moskwy. I żadnych innych wyjaśnień jego postępowania szukać nie musimy. Im bliżej wyborów tym rośnie moja pewność, że za chwilę rozwiąże się worek z demaskacjami, za chwilę znów wrócimy do analizy objawień i oceny postaw księży wobec komuny, za chwilę intensywność propagandy walącej najcięższą amunicją będzie taka, że nikt się nie uchroni przed tym gradem emocji. Czy uda się przekonać odpowiednią liczbę ludzi, że powinni głosować na PiS, tak, by partia mogła rządzić samodzielnie? Nie wiem. Intensywność przygotowań do kampanii wskazuje na to, że nie jestem odosobniony w swoich obawach.

Mimo trudnej sytuacji, jak co dzień apeluję o pomoc. W przyszłym tygodniu rozstrzygnie się los pani Julii, mamy Władysławy i Ani. Szukamy mieszkania dla wszystkich trzech i zbieramy pieniądze na to mieszkanie. Julia leży w szpitalu w Siedlcach i nie ma dokąd wrócić. Jest w poważnym stanie i do końca życia będzie musiała być podłączona do koncentratora tlenu. Musimy znaleźć jej jakiś lokal i zebrać pieniądze na jego opłacenie. Lokal ten powinien być w Grodzisku, albowiem tu rozpoczęliśmy wszelkie starania o przyznanie im świadczeń rodzinnych i tu łatwiej nam im pomagać.

Wiem, że to już druga zbiórka w niedługim czasie, ale sytuacja przerosła nas wszystkich. Kiedy ogłaszałem poprzednią, sądziłem, że Władzia wróci na Ukrainę i będzie tam studiować, zebrane pieniądze pomogą jej – co tu dużo mówić – wyjść ze skrajnej biedy. Mama zaś i młodsza siostra, a być może także tata, zostaną do przyszłych wakacji w domu, w którym czasowo udzielono im gościny. Okazało się, że muszą się wyprowadzić. Nie mają dokąd. Zbliża się wrzesień i trzeba zapisać Anię do szkoły. Nie wiemy co będzie z mamą, sytuacja gęstnieje.

Bardzo proszę i pomoc.

Link do zrzutki jest tutaj:

 

https://zrzutka.pl/g6kscy

 

Jeśli ktoś chce pomóc, ale nie podoba mu się zrzutka, niech wpłaci pieniądze na konto Władysławy z dopiskiem, że to na wynajem mieszkania. Proszę nic nie wpłacać na moje konto, na które zbieraliśmy fundusze poprzednio.

 

Władysława Rakowska

98 1020 1055 0000 9902 0529 0566

 

 

Aha, w Grodzisku Mazowieckim, przy deptaku była do niedawna sławna szkoła nauczająca angielskiego – The Tree House – prowadzona przez naszych znajomych – Sarę i Patricka. Właśnie ją zamknęli i wyjeżdżają. Na budynku szkoły widzi taki banner podświetlany. Jest do wzięcia za niewielką sumę, ale trzeba po niego przyjechać i go sobie zdjąć. Jakby ktoś miał ochotę służę namiarami na właścicieli.

 

---

tagi: publicystyka  polityka  propaganda  edukacja  historia  pis  wybory 

	gabriel-maciejewski
	5 sierpnia 2022 08:36

36     3826    16 zaloguj sie by polubić