Zacznę od takiego spostrzeżenia, które mnie samego dziś zaskoczyło w samochodzie, kiedy odwoziłem córkę na pociąg. Oto w młodości człowiek pada ofiarą oszustów emocjonalnych, w trochę starszym wieku zabierają się za niego oszuści intelektualni, a kiedy jest już starszy przychodzą ci zwyczajni, co działają metodą na wnuczka. Żyjemy w społeczeństwie, w którym metody oszustów i owoce ich działań są przedstawiane jako skarby wręcz, które powinniśmy pielęgnować.

W dzieciństwie, kiedy dzieci chłoną umysłem wszystko co tylko mogą, marnują czas na oglądanie idiotycznych filmów i czytanie niepotrzebnych książek. Nie mam tu na myśli tych naprawdę głupich, ale te „mądrzejsze”, które mają ich nauczyć właściwych postaw. To znaczy mają ich przygotować na przyjęcie z otwartymi ramionami oszustów, którzy będą ich kokietować koncepcjami atrakcyjnymi intelektualnie. To się nie może odbyć bez odruchów wspólnotowych i wiary, że przynależność do, na przykład, drużyny pancernych takiej jak w słynnym serialu, jest czymś wartościowym. Wokół lektur, filmów, postaci skupiają się emocje młodych ludzi, którzy oczekują, że już zaraz, za chwilę w ich życiu zajdzie jakaś nieprawdopodobna zmiana. I ona zajdzie, wszystko się rozpieprzy. To znaczy okaże się, że owe emocjonalne wzmożenia są fałszem i trzeba szukać czegoś innego w życiu, czegoś naprawdę prawdziwego i trwałego. I z taką właśnie myślą ludzie zdają egzamin na studia.

Jasne jest, że opisana tu zasada nie dotyczy wszystkich ludzi. Tylko tych, których rodziny nie mają pomysłu na to, co zrobić z dziećmi i nie rozumieją za bardzo co się wokół dzieje. Są bowiem ludzie, którzy od samego początku uczą dzieci jakichś praktycznych rzeczy, albo należą do jednej z grup zawodowych, w których dziedziczy się kompetencje. No i przez to takiego szczeniaka od wczesnych bardzo lat się do tego dziedziczenia przygotowuje. No, ale to są odosobnione przypadki lub zamknięte dla profanów rewiry. Człowiek, który dojrzał emocjonalnie, a to znaczy zorientował się, że ulegał presji i czarom szamanów, przygotowujących go nie wiadomo dokładnie na co, jest przekonany, że teraz już nic go nie zaskoczy. Żeby utwierdzić się w tym przekonaniu studiuje na uniwersytecie czyli wszechnicy. To nie jest żadna wszechnica, wszyscy o tym wiemy, to jest konglomerat różnych kokieteryjnych bardzo opisów, które nazywane są fakultetami i służą rzekomo do lepszego rozeznania się w świecie. Uniwersytet to rzeczywistość logiki dwuwartościowej, w której cześć, w dodatku bardzo mała, zjawisk, przedstawiona jest jako całość. Kiedy człowiek już skończy ten uniwersytet i zorientuje się, że nie dało mu to więcej niż regularne oglądanie serialu o pancernych, czuje się trochę oszukany. I wtedy myśli wreszcie o tym, że trzeba by nauczyć się czegoś praktycznego póki nie jest za późno. Otóż jest już za późno, ale nikt tego głośno nie powie. Minęła spora część życia i do jednego z drugim dociera świadomość, że jedyne co może zrobić, to wstąpić do jednej z korporacji, które gwarantują jakiś tam dochód, a następnie godząc się na wszystkie panujące w niej patologie, dotoczyć się do emerytury. No, a tam wiadomo – już czekają na niego uśmiechnięci krzywo kolesie, którzy wmawiać mu będą, że są jego wnukami.

Jak wobec tego powinna wyglądać edukacja? Prawidłowa powinna zawierać tylko takie elementy, który edukowanemu pozwolą na bezdyskusyjne sukcesy podczas prezentacji. I to właściwie tyle. Prędzej czy później bowiem zetknie się on z grupami ludzi dziedziczącymi kompetencje. W ich przypadku nie ma znaczenia, co naprawdę potrafią, albowiem chroni ich organizacja. Jedyne co można zrobić, to zadziwić ich jakimiś umiejętnościami. Inny rodzaj interakcji nie wchodzi w grę. Jeśli oczywiście człowiek nie pochodzi z jednej z takich grup.

Nie wiem czy pamiętacie, ale Michał Anioł rzeźbił Pietę przez dwa lata, wliczają w to transport bloku marmuru, który trwał dziesięć miesięcy. Ktoś mu wcześniej powiedział co i jak, czym to się robi i jak walić tym młotkiem, no i on wszystko w lot skumał. Potem tylko powtarzał czynności. To jest prawdziwa nauka. Jakoś jeszcze nie widziałem grupy rekonstrukcyjnej, która powtórzyłaby ten sukces, choć różne rzeczy ludzie robią: wykuwają miecze, wytapiają stal, lepią garnki. No, ale za marmur nikt się nie łapie. Nikt po prostu nie wie, jak to było zrobione i gdzie tkwią tajemnice technologii. Nie interesują one też nikogo, albowiem nie można ich dziś powtórzyć, a co za tym idzie nie mogą być przydatne do uwiarygodniania oszustów. A co może być?

Filozofia rzecz jasna i powtarzanie jej formuł. Im bardziej bezmyślne tym lepiej. Filozofia stwarza fałszywy opis całości zjawisk. Tymczasem nie jest w stanie poradzić sobie z żadnym praktycznym ani też niepraktycznym zagadnieniem. Czemu więc służy? Integracji oszustów, którzy przystępują do Bogu ducha winnego człowieka, na różnych etapach jego życia. Dyskurs filozoficzny jest dyskursem rytualnym, odciągającym uwagę od spraw istotnych, a także legitymującym organizacje, w których dziedziczy się kompetencje. Żadna filozoficzna formuła nie służyła nigdy i nadal nie służy poznaniu prawdy. One są po to, by uwiarygodnić oszusta podającego się za filozofa. Lub pomagają utrzymać władzę w organizacjach dziedziczących kompetencje. Mógłbym tu dodać – szczególne kompetencje – i wskazać, że jedną z takich organizacji jest Kościół. I do tego właśnie, by utrzymać w rękach szczególne kompetencje, potrzebna była Kościołowi filozofia. Ona też pozwalała przekazać je kolejnym pokoleniom, które nie dziedziczyły ich na zasadzie pokrewieństwa, ale poprzez kooptację. Kogo Kościół miał przeciwko sobie w czasach, kiedy najbardziej potrzebował filozofii, czyli w czasach św. Tomasza? Banki – heretyckie i żydowskie, a także  agresywny islam. On także dysponował filozofią i potrafił się nią posługiwać nie gorzej niż św. Tomasz. O czym świadczy całkowita zmiana paradygmatów życia po nowożytnym przewrocie zwanym renesansem.

Z tamtymi dawnymi czasami nie łączy nas nic. Dziś filozofia służy już wyłącznie do nadawania znaczenia organizacjom złożonym z prostych kanciarzy. W zasadzie służy do zasłaniania ich niekompetencji i transakcji, które zawierają po to, by raz na zawsze załatwić prawdziwe kompetencje, czyli wskazać, że umiejętność rzeźbienia w marmurze nie jest nikomu do niczego potrzebna.

Mamy oto najnowszy wywiad z prof. Ewą Thompson w portalu „Teologia polityczna”. Pani profesor, osoba o wyglądzie dobrotliwej staruszeczki, która by każdemu przychyliła nieba, jak zwykle wypowiada się nie a propos kontekstu, w którym ją umieszczają. Płacze tym razem nad tym, że Polacy nie potrafią zaprezentować swoich walorów i umiejętności za granicą. Podaje przykład Japonii, która podarowała miastu Houston cały, japoński ogród, po którym dziś mogą przechadzać się mieszkańcy. I wszystko tam jest japońskie – od traw, po pływające po stawach kaczki. A my co? Jak zwykle nic.

Obok tego felietonu dobrej pani profesor wisi reklama książki, czy też albumu, który powstał po ogłoszeniu upiornego zupełnie konkursu na nową redakcję schematu ikonograficznego znanego jako „Jezus miłosierny”. Wszyscy wiemy, że była to i jest nadal kompromitacja i festiwal niekompetencji. Nikt jednak nie wyszydził autorów, ani organizatorów, to znaczy nikt z kim oni musieliby się liczyć. Jest to bowiem grupa ludzi, którzy uważają iż dziedziczą kompetencje. W rzeczywistości jest to grupa ludzi dziedziczących niekompetencje. I takich grup zaczyna dziś przybywać. Nie jest to jednak żadna nowość, o czym przekonaliśmy się czytając życiorys Anacharsisa Scyty zamieszczony w sławnym dziele Diogenesa Laertiosa. Ludzie niekompetentni oceniają kompetentnych – kwintesencja złotego wieku w Atenach.

To jest ważna modyfikacja – o wiele lepiej jest dziedziczyć niekompetencje, bo nikt się nie przypieprzy, że nic nie umiemy. Szczególnie kiedy na szyldzie napisane jest „Teologia polityczna”, wszyscy członkowie grupy filozofują ze swadą, a uwiarygadnia ich dobra pani profesor z Ameryki, która płacze, że Polacy nie umieją się zaprezentować. Dlaczego ona tak lamentuje i co ja to w ogóle obchodzi? Nie może pójść na spacer do tego japońskiego ogrodu? Czyni tak, bo jej za to płacą. Gdyby troska pani profesor była autentyczna nie stanęłaby ona nawet przy tej grupie ludzi, którzy uprawiają wobec niej – na chama zupełnie – oszustwo na wnuczka.

Gra idzie już o rzeczy ostateczne, czyli o zakwestionowanie jakichkolwiek kompetencji, wprowadzeniu zasady dziedziczenia niekompetencji i uwiarygodniania ich za pomocą teologii i filozofii. Kolejnym etapem będzie zacieranie śladów po jakichkolwiek kompetencjach, z wyjątkiem tych pozwalających zawierać bezpieczne transakcje. Na dziś to tyle.

We wtorek jestem na targu książek w Kędzierzynie Koźlu, przez jeden dzień od 10 do 19.

Wszystkim, którzy dorzucili się wczoraj do naszej zrzutki na mieszkanie dla Saszy i Ani bardzo serdecznie dziękuję. Jeśli ktoś jeszcze zechce nam pomóc, będę wdzięczny.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_confirmation

---

tagi: edukacja  uniwersytet  emocje  filozofia  intelekt  wnuczek  kanciarze 

	gabriel-maciejewski
	2 czerwca 2023 09:09

29     2389    9 zaloguj sie by polubić