Wkraczamy dziś na teren całkiem nowy, choć wydaje się, że dobrze zbadany. Oto proszę Państwa, postanowiłem wydać książkę, a raczej książki o św. Katarzynie ze Sieny, córce farbiarza Jacopo. Jak pamiętamy była ona mistyczką, żyła krótko, a swoją duchowną karierę, o ile można tu w ogóle mówić o karierze rozpoczęła od ślubu czystości w wieku lat sześciu. Jako nastolatka zaś wstąpiła do tercjarzy dominikańskich. Pomyślałem więc, że nie będzie źle jeśli po „Żywocie św. Dominika” wydamy połączone w jedną dwie książki o św. Katarzynie. Niestety nie znalazłem po polsku jakieś obszernej i wyczerpującej biografii świętej, nie znalazłem też jej listów, które są – jak przypuszczam – jednym z najważniejszych źródeł pisanych do dziejów tak zwanej wielkiej schizmy zachodniej. Okay, może nieuważnie szukałem, bo jestem zajętym bardzo wydawcą, który otworzył jednocześnie kilka frontów edytorskich, że się tak wyrażę, i lata od jednego do drugiego. Jeśli znajdziecie te listy po polsku, chętnie je wydam. Życie Katarzyny, córki farbiarza Jacopo, nie było tak barwne i dynamiczne, jak życie św. Dominika, ale mam wrażenie, że było ono o wiele bardziej brzemienne w konsekwencje polityczne. Tych zaś nie rozumiemy, albowiem św. Katarzyna, jako postać i siła sprawcza nie istnieje na kartach historii. Grała bowiem, według hierarchii politycznych, jakie dominują dziś w publicznej dyskusji, w drugiej, a może nawet trzeciej lidze. Cóż to bowiem znaczy jakiś mistycyzm, jakieś stygmaty w formie krwawych promieni, jakieś tam zagłodzenie się na własną prośbę i dyktowanie dziesiątek listów do papieża rezydującego w Awinionie, w porównaniu z misją humanistów, która właśnie była opracowywana, gdzieś tam w ósmym kręgu piekła nadzorowana, przez wysłanników sułtana. To jest drobiazg, nie zasługujący na uwagę. Poza tym Katarzyna była kobietą, jak twierdzą niektórzy – z ludu. I przez to nie mogła być przyjęta do dominikanek, bo nie miała posagu. To jest jakiś szalony błąd interpretacyjny. Jak ktoś jest dzieckiem farbiarza w Sienie, nawet jeśli ma dwadzieścia czworo rodzeństwa, jak ona, na pewno ma też pieniądze na posag. Widzimy więc, że nie tylko zakłamywanie, ale i przeinaczanie faktów dokonywało się przy opisach życia i interpretacji misji Katarzyny. Były więc jakieś inne przyczyny, dla których Katarzyna miała problem z realizacją swojej misji. Legenda zaś, którą przytoczyłem postała w czasach kiedy Kościół stanął wobec herezji humanizmu, to zaś, jak przypuszczam, pociągnęło za sobą takie konsekwencje jak określony profil interpretacji faktów z życia świętych i mistyków. Czyli kryjący fakty istotne. Coś jednak spod tych legend wyłazi.

Święta Katarzyna pisała listy do papieża Grzegorza, by ten powrócił do Rzymu i stanął na czele zjednoczonego Kościoła. Potem nawet pojechała do Awinionu, w eskorcie żołnierzy pizańskich, żeby skłonić ojca świętego, do porzucenia tego diabelskiego miejsca. I on to nawet zrobił, ale zmarł niestety i zwalczające się kolegia kardynałów wybrały znów dwóch papieży. No, ale nigdy nie zgadniecie, kto próbował zatrzymać Katarzynę w drodze do Awinionu i czyje oddziały stanęły na drodze jej orszaku. Oczywiście florenckie. Bo Florencja była tą potęgą, której najbardziej zależało na tym, by Kościół był podzielony.

To się oczywiście wiąże z aktywnością Turków w Italii i całej Europie, o czym dziś nikt nie śmie nawet wspominać, albowiem to chrześcijanie byli zawsze agresorami i to oni winni byli wszelkich wojen. A Kościół został podzielony, bo kardynałowie kłócili się o pieniądze i wpływy. Tak to jest przedstawiane w podręcznikach historii. Nic się w tej kwestii nie zmieniło od czasów słusznie minionych.

Ikonografia św. Katarzyny jest zaskakująco bogata, jej postawa i życie inspirowało wielu artystów XV, XVII i XVII wieku. Katarzyna zmarła w wieku 33 lat, prawdopodobnie zagłodziła się. Kanonizowano ją, można rzec, w tempie ekspresowym. Uczynił to papież „humanista” Pius II, Eenasz Sylwiusz Piccolomini w roku 1461, czyli w niecałe sto lat po śmierci. Ten, który zalecał, żeby studiować historię Czech, bo husyci byli dlań tymi, co otworzyli drogę do Europy nie tylko herezji, ale także Turkom. Poezje Piusa II można sobie znaleźć po polsku, były one wydane przed wojną, ale przyznam, że nie miałem czasu do nich zajrzeć.

Katarzyna jest nie tylko świętą, jest także doktorem Kościoła i patronką Europy. Do tej ostatniej godności wyniósł ją Jan Paweł II. Musimy się więc zastanowić czy Europa dzisiaj jest godna swojej patronki? Podejrzewam, że większość Europejczyków nie ma świadomości, że ktoś taki, jak Katarzyna ze Sieny istniał. Współczesne herezje państwowe zaś, otwarcie odrzucające prymat Rzymu, stają – podobnie jak średniowieczna Florencja – po stronie islamu. I tak samo, jak dawniej, nie można o tym mówić. Można za to legendować  i infantylizować postawę ludzi Kościoła, którzy stają przecież przed wyzwaniami bardzo poważnymi. Mamy więc papieża-kremówkę, mamy langustę na palmie i inne duperele, które mają nasz oczadziały całkiem i myślący wyłącznie o sobie lud utrzymać w jakiej takiej pobożności. Tymczasem przykład św. Katarzyny uczy nas, że nie można się ograniczać. Dziewczyna była niepiśmienna, a zostawiła po sobie ponad 300 listów. Podyktowała też dzieło znane jako Księga nauki bożej. Nie wiem czy jej dorobek był kiedykolwiek współcześnie interpretowany. Raczej mam wrażenie, że nie, a ostatnia praca naukowa na jej temat powstała w roku 1860.

Katarzyna, współczująca, stygmatyzowana, żyjąca w klasztorze, została przez Boga obarczona misją rozwiązywania problemów politycznych. I nie ugięła się. Jej życie pełne było pułapek, z których jakoś wybrnęła. Pius II zaś nie miał, jak przypuszczam wahań, decydując się na kanonizację.

W postawionym tu niedawno postulacie dotyczącym poszerzania kontentu uniknąłem wskazania co dokładnie należy czynić, ale ponieważ książka o św. Katarzynie przyjedzie jutro z drukarni, mogę już dokładnie wskazać co miałem na myśli. Takie właśnie działania, jak przypominanie postaci ważnych dla chrześcijańskiej tradycji Europy. Czynić to będziemy, albowiem gołym okiem widać, jak mało wiemy i w jakich miazmatach błądzimy. A mam tu na myśli wyziewy doktrynalne i polityczne. I teraz zobaczcie – w końcu epoki uniwersytetów i na początku epoki mistyków dochodzi niemal do katastrofy Kościoła. Nadchodzi wielka schizma, kolejna już. Coś musiało się zdarzyć w całym świecie akademickim, że przestał on być narzędziem w ręku Boga. My nie wiemy co, albowiem historycy zajmują się wszystkim tylko nie historią uniwersytetu. My podejrzewamy co, ale nie potrafimy jeszcze o tym mówić w sposób przekonujący. Bo nie ma do tego odpowiednich narzędzi. Te dopiero trzeba stworzyć, albo gdzieś odnaleźć. Czy będziemy potrafili to zrobić? Ja tego nie wiem. Na pewno spróbujemy.

Święta Katarzyna nie wyszła z ubóstwa, co próbują nam przekazać popularne redakcje jej żywota. Nie była też uczona, ale posiadała naturalne charyzmaty i naturalną zdolność do właściwego rozeznania spraw. Jakże się przy tym różniła od współczesnych kobiet z tytułami profesorskimi, które próbują tłumaczyć nam zawiłości polityki i prawa. I jaki ciekawy kierunek wskazała. Problem w tym, że świat znany nam dzisiaj, czyli świat wartości świeckich, biorący swój początek właśnie we florenckim humanizmie, skazał ją na zapomnienie. No nic, my tutaj będziemy próbowali to zmienić. Może się uda.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/swieta-katarzyna-sienenska/

Przypominam, że do końca marca można się zapisywać na konferencję w Gniewie. W zamku niestety nie ma już wolnych pokoi, więc należy szukać noclegu w okolicy, co na pewno się uda, bo teren jest zurbanizowany i cywilizowany. W końcu to dawne Prusy Królewskie.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-12-konferencji-lul/

 

Przypominam też, że wznowiłem dawno nie widzianą u nas książkę

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/co-zrobic-ze-wschodem-europy/

 

 

---

tagi: islam  europa  humaniści  św. katarzyna ze sieny  mistycy  pius ii 

	gabriel-maciejewski
	5 marca 2025 08:42

28     1806    16 zaloguj sie by polubić