"Oto dlaczego nie można z pełną odpowiedzialnością powiedzieć iż miasta średniowieczne były chrześcijańskie".

No zobacz, a żacy krakowscy pod wodzą.... Olbrachta Łaskiego! tak bardzo o chrześcijański charakter miast walczyli.

Co najmniej tak niestrudzenie jak nasza wikipedia:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tumult_krakowski_1574

Gott mit usn, to prawie jak Allah akbar

co nieco  o sytuacji w miastach  epoki średniowiecza:

.... "Począwszy od XII wieku na terenach północnych Niemiec i północnej Francji nastał czas względnego pokoju. W dolnym biegu Renu, we Flandrii, Fryzji, Lotaryngii zaczynają rozwijać się ośrodki handlowe, które później przekształcą się w ośrodki miejskie. Część biedoty wiejskiej, dla której nie było miejsca, napłynęła do tych ośrodków, w których zaczynały powstawać manufaktury, głównie tkackie i sukiennicze. W ten sposób większa część biedoty wiejskiej przekształciła się w biedotę miejską. Ale ci ludzie nie mieli już dokąd, ani też po co wracać. Z biedoty miejskiej, żebraków i włóczęgów rekrutowali się żołnierze najemni. Jednak ówczesne walki były krótkotrwałe, armie były szybko organizowane i równie szybko demobilizowane. Najemnicy, będąc bezrobotnymi, zajmowali się rozbojami i grabieżami. Biedota miejska znajdowała się w gorszej sytuacji bytowej od jej wiejskiego odpowiednika. Przede wszystkim nie miała oparcia w rodzinie i sąsiadach. W społecznościach wiejskich, liczących maksymalnie kilkuset mieszkańców wszyscy się praktycznie znali, i to najczęściej od urodzenia. W tworzących się ośrodkach miejskich ludność napływała ze wszystkich stron, żadne więzi tych ludzi nie łączyły, byli skazani wyłącznie na siebie. Społeczności te nie mogły okrzepnąć i rozrosnąć w klany, gdyż uniemożliwiała to wysoka śmiertelność. Migranci trafiający do miast wymierali prawie w całości w pierwszym pokoleniu, a na ich miejsce napływały fale kolejnych biedaków. Problem ten stawał się na tyle palący, że skierowanie nadwyżkowych biedaków, zebranych w grasujące bandy, na inne cele jawiło się nieomal jako racja stanu." ....

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/poczatki-inkwizycji

Tu niemiecka dysertacja doktorska na ich temat: http://oops.uni-oldenburg.de/407/

Przedsiębiorstwo Texled należało do Waffen-SS, a jej szefostwo oraz stanowiska rządowe odpowiadające za zamówienia ubiorów, a także (jeśli dobrze rozumiem) dostarczanie surowców łączyła, że skalkuję z niemieckiego, unia personalna. Stąd przejmowanie kontraktów od firm prywatnych było formalnością, a celem długoterminowym przedsiębiorstwa było zagwarantowanie Waffen-SS niezależności finansowej i podstaw finansowania na czasy powojenne. Czyli jakby bojówka chciała zostać potentatem na rynku tekstylnym i odzieżowym. Produkowano oczywiście nie tylko dla samych obozów, ale też na potrzeby własne Waffen-SS i na rynek.

Ingerencja średniowiecznych rad miejskich  we wspólnoty religijne okresu średniowiecza wygląda na znaczącą, szczególnie na przykładzie Beginek i Begardów - fragment od 2:25 do 12:00 - Doskonałość jako herezja - o. dr Tomasz Gałuszka OP

"Kryzys prawdziwy nastąpił w momencie, kiedy św. Ludwik przywiózł z Palestyny nowy całkiem zakon żebraczy, który zamierzał osadzić w swojej domenie."

Kryzys wydaje się więc nieunikniony skoro każdy skrawek przestrzeni miejskiej jest rozdysponowany. A o patronat nad wspolnotami toczy się zażarta rywalizacja. Wspólnoty kobiece wydają się szczególnym polem rywalizacji ze względu na tkactwo i hafciarstwo.

O tym że flaga USA jest w pasy to wiedziałem ale czemu amerykańskich marynarzy ubrano w biały strój z jasno niebieskimi pasami to już nie. A sprawa wydaje się prosta. Chodzi o widoczność człowieka któremu przytrafiło się wypaść za burtę. O tę samą widoczność chodziło w przypadku więźniów

Photo by: Utah State Historical Society
Polygamists imprisoned at the Utah State Penitentiary in 1889

źródło zdjęcia (oryginał) ; źródło zdjęcia (polska kopia)

Pewnie więcej można by się było dowiedzieć z książki francuskiego historyka Michela Pastoureau pt. „Diabelska materia: historia pasków i tkanin w paski.”

Początki rewolucyjnej dialektyki?

Bardzo zgrabne połączenie dwóch niby - odległych wątków. 

Paski na ciuchach doczekały sięnawet własnej książki 

https://www.amazon.com/Devils-Cloth-History-Stripes/dp/0743453263

http://cup.columbia.edu/book/the-devils-cloth/9780231123662

Tak można zneutralizować hańbiące znaczenie pasów w średniowieczu:

Zrobiła to późna wnuczka św. Ludwika, która zakon karmelitów do Krakowa sprowadziła, umieszczając ich jednakże poza murami miasta, na tzw. Piasku, obok żydowskiego kirkutu. Nasz król, Jadwiga Andegaweńska.     Tak się często podpisywała i taki symbol miała na ścianie swojej komnaty: dwie skrzyżowane litery M, symbolizujące połączenie cech ewangelicznej Marii i Marty, jej ideał kobiecych cnót.

Czy jest może suchy chleb? Dla konia...

No i kolor ładny

Wiem, wiem

Książka o procesie Beginek w naszej księgarni...polecam, jeszcze kilka sztuk zostało

Jaka inteligentna twarz

Myślę, że przychodził zawsze takie moment, kiedy zacierała się różnica pomiędzy biedakiem miejskim a najemnikiem i już nie można było odróżnić jednego od drugiego. Myślę też, że formuła biedak miejski stała się w pewnej chwili fikcją, tak jak fikcją było żebranie zakonów żebraczych

Ten wątek podniósł Braun w swoim poprzednim wcieleniu, zanim zaczął uczęszczać na rozmowy kontrolowane z ćórką Tow. Generała w produkcji "Luter i rewolucja protestancka". Wnioskując w artykule przedłożonym przez kolegę Betacoola ów kwestia bywa poruszana, ale czy przebija się do przestrzeni publicznej?. W roku jubileuszowym, który z tego co pamiętam, sprzyjał raczej powielaniu i retuszowaniu klisz aniżeli rzetelnym spojrzeniu i badaniu źródeł tego projektu pt. "Luter & Company".

Mi się to skojarzyło z reprezentacją Argentyny.

Praca była solidnie zakorzeniona w programie NSDAP i ma w tym wypadku raczej socjalistyczne, niż religijne korzenie. Wyjsciowo socjaliści wzięli to faktycznie od Lutra (przemodelowując nieco), ale naziści wzięli już od socjalistów.

W każdym razie, w najbliższym otoczeniu Hitlera (służba, itp.) liczba chodzących do kościoła (jakiegokolwiek) wynosiła dumne zero, czym on sam się szczycił i de facto wymagał.

No żesz ...! Ekumeniuzm, panie dzieju, ekumeniuzm.

http://bbprivateer.ca/sites/default/files/images/large%20(6).jpg 

Spodnie marynarza z XVIII wieku, widziałem na własne oczyska (obrazek za duży, dlatego tylko link). 

A propos Umberto Eco.  Pewnie wbrew intencjom autora jego Imię róży rozbudziło zainteresowanie średniowieczem. Fascynacja ta objawia się dzisiaj turniejami rycerskimi, w których podziw wzbudzają odziani w zbroje rycerze na koniach.  Faktycznie patrząc na  ich przejazd w grupie i lśniącej w promieniach słońca zbroi i mieczach można poczuć dreszczyk emocji. Coś w tym jest ...  Do tego piękno odrestaurowanych zamków

https://www.youtube.com/watch?v=ka96jaS__Yk&ab_channel=JurazDrona

Jeszcze jedno pytanie, po lekturze tego polemicznego tekstu z tezami Pastoureau:
http://uowki.blogspot.com/2014/04/wzorki-i-kolorki.html

Autor nie napisał nic o tej bulli papieskiej czy ustawach o zbytku (Leges sumptuariae). Czego ona właściwie zakazywała? 
Rozumiem, żeby się za bardzo nie stroić i być wstrzemięźliwym. Czy więc paski habitów karmelitów były zbyt strojne i nie przystoiły zakonnikowi żebrzącemu?
Czy traktowano to jak obnoszenie się z bogactwem?
Czy może, idąc tropem tekstylnym autora notki, chodziło o konkurencję, która potrafiła zrobić takie pasiaste habity a miejskie warsztaty nie? A może chodziło o materiał z którego były zrobione?

Ubiór:

Św. Brokard jest przedstawiany tradycyjnie w karmelitańskim habicie, czasem z płaszczem w brązowo-białe pasy z regułą w dłoni.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Brokard
albo czarno-białe
Brocard is represented in the Carmelite habit, sometimes with his cloak of black and white stripes, with the rule in hand.
http://carmelnet.org/biographies/Brocard.pdf

Kilka fragmentów z publikcji temu poświęconej:

Zakony, które najpowszechniej kojarzą się ze szkaplerzem, to karmelici. Pierwotny strój karmelitów znacznie odbiegał od używanego obecnie. Zakonnicy nosili brązowe tuniki i peleryny w biało-brązowe pasy. Zmiana habitu na brązowy z białą peleryną nastąpiła dopiero po przejściu zakonu do Europy, bowiem w XIII wieku zakonnicy zostali zmuszeni do przesiedlenia się z Palestyny, na skutek toczonych tam wojen religijnych z Turkami i w konsekwencji upadku państwa chrześcijańskiego. Jest to najbardziej spektakularna przemiana pośród habitów w zakonach męskich. Nie od początku też używany był w stroju zakonnym brązowy szkaplerz. Wprowadzenie tego elementu ubioru, a zarazem ukonstytuowanie się jego szczególnego charakteru, miało miejsce po objawieniach, których w 1251 roku dostąpił Szymon Stock. Karmelici pojawili się w Europie po Soborze Laterańskim IV, na którym uchwalono zakaz tworzenia wspólnot zakonnych, które opierałyby się na nowo stworzonych regułach. Karmelici posiadali regułę sprzed soboru, jednak uważano, że obowiązuje ona jedynie na terenie Palestyny. Niechęć władz kościelnych, którą dodatkowo podniecał intensywny rozwój zakonów mendykanckich, spowodował, że karmelici stanęli w obliczu zagrożenia rozwiązaniem. Wówczas Szymon Stock, pełniący funkcję generała, w żarliwej modlitwie jął wzywać wstawiennictwa Maryi. W widzeniu uzyskał od Niej zapewnienie pomocy i szkaplerz jako znak tej opieki. Oczywiście szkaplerz jako taki był znany znacznie wcześniej, jednak po objawieniach noszenie go nabrało szczególnego duchowego charakteru i zaczęło być świadectwem głębokiej pobożności maryjnej oraz propagowania kultu maryjnego. W rezultacie brązowy szkaplerz stał się znakiem rozpoznawalnym wspólnot karmelitańskich. Należy jednak zaznaczyć, że brązowy szkaplerz przyjęły także wspólnoty opierające się na Regule franciszkańskiej, mimo że w tych zakonach nie było tradycji noszenia go. Są to między innymi bracia św. Józefa i kapucyni tercjarze; a z żeńskich wspólnot – bernardynki, klaryski i kapucynki mniszki czy też z młodszych wspólnot felicjanki, franciszkanki z Orlika, Franciszkanki Służebnice Krzyża czy kapucynki Serca Jezusa lub serafitki40.

(...)

Pozostawiając szersze omówienie semiotyki barwy w strojach zakonnych dla kolejnego rozdziału, spróbujmy w tym miejscu przyjrzeć się palecie barw, jaka pojawia się w różnych wersjach habitów. Strój zakonny kojarzy się powszechnie z kolorami ciemnymi, bowiem ciemna lub wręcz czarna barwa habitu uważana jest za znak ubóstwa, pokory, powagi i pokuty. W większości przypadków osoby zakonne nosiły habity jednolitego koloru, choć nie jest to oczywiście ani regułą, ani założeniem koniecznym – np. w zakonach karmelitańskich do brązowego habitu zakłada się biały płaszcz, dominikanie do białego habitu ubierają czarną pelerynę, a biali sercanie do białego habitu – czerwoną. Kanonicy laterańscy mogą do białej sutanny nosić czarny mucet, zaś pocieszyciele do czarnego habitu mogą zakładać biały kaptur. Wypada w tym miejscu wspomnieć o wyjątkowości historycznego stroju zakonnego karmelitów. Początkowo składał się z sukni z kapturem z brunatnej lub czarnej wełny, przepasanej skórzanym pasem. Na tunikę nakładano płaszcz – biały, w brązowe lub czarne pasy. Stopniowo kolor i krój habitu ulegały przeobrażeniom. Upowszechnił się brązowy kolor tuniki i szkaplerza, a płaszcz zmieniał swoją szerokość i sposób ułożenia pasów, które mogły być zarówno poprzeczne, jak i pionowe. Zmiana koloru płaszcza nastąpiła w XIII wieku. Według Konstytucji zakonu karmelitów z tego czasu płaszcz z kapturem powinien być szary. Ostatecznie pod koniec XV wieku ustalono, że karmelici powinni nosić płaszcze z kapturem koloru białego198. Znacznie większą różnorodność w łączeniu kolorów widać we wspólnotach żeńskich. Anuncjatki do szarego habitu zakładają czerwony szkaplerz, Służebnice Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji do różowego habitu – biały szkaplerz. Uczennice Boskiego Mistrza pierwotnie także nosiły biały szkaplerz, lecz do niebieskiego habitu. Członkinie Wspólnoty Jerozolimskiej do błękitnego habitu ubierają białe płaszcze, w zakonach karmelitańskich z takim płaszczem łączy się brązowy habit, niepokalanki noszą białe habity z niebieskim płaszczem, dominikanki z czarnym, a siostry Bożego Miłosierdzia – z czerwonym. Jadwiżanki śląskie do czarnego habitu zakładają niebieski welon. W dawnym stroju zakonnym werbistki łączyły błękitny habit z grafitowym płaszczem, a dawny habit redemptorystek składał się z bordowego habitu i niebieskiego lub bordowego szkaplerza199. W strojach zakonnych, które nie są aż tak wielobarwne, często jedynym akcentem kolorystycznym bywa pas. Choć najczęstszymi kolorami są biel, czerń lub naturalny brąz skóry, zdarzają się też mniej konwencjonalne barwy pasów. Bracia Serca Jezusowego i samarytanie noszą pasy zielone zaś Misjonarze z Mariannhill – czerwony. Podobnie bywa we wspólnotach żeńskich. Misjonarki Krwi Chrystusa i pasjonistki używają przepasania czerwonego, Benedyktynki obliczanki – błękitnego, zaś franciszkanki Rodziny Maryi – fioletowego200. Prawdopodobnie w najstarszych wspólnotach zakonnych najczęstszym kolorem strojów zakonnych była barwa szarobrunatna z naturalnej niefarbowanej tkaniny. Zwyczajowo benedyktyni noszą czarne habity, jednak pierwotny habit benedyktyński był brunatny, z naturalnego zgrzebnego materiału201. Także pierwsze habity franciszkańskie miały barwę niefarbowanego zgrzebnego płótna (częściej wełny) – a więc de facto były szarobrunatne. W zakonach franciszkańskich, a zwłaszcza u franciszkanów konwentualnych, sprawa koloru urosła jednak do poważnego problemu. Obecnie franciszkanie konwentualni kojarzeni są z czernią habitów, jednak Konstytucje narbońskie z 1260 roku potwierdzają jako obowiązujący kolor szary. Informację o szarym kolorze habitów podają także Constitutiones Farineriae, przy czym zaznaczają, że habity nie mogą być ani nazbyt białe, ani czarne – zatem szare. Kolejne konstytucje – Constitutiones Alexandrinae z 1500 roku – precyzują kolor na jasno szary. W połowie XVI wieku kolor habitów franciszkańskich mocno ciemnieje, pozostając jednak nadal szarym. Wymieniając habity szarego koloru, warto wspomnieć też o stroju rochitów. Od XVIII wieku nosili oni długą popielatą suknię, czarną czapkę zamiast kaptura, krótki czarny płaszcz, na którego lewym boku znajdowała się trupia główka, jako symbol śmierci i powinności grzebania zmarłych. Dopiero w późniejszych wiekach habit rochitów zmieniony został na biały202. We współczesnych habitach i strojach zakonnych szarość nie jest najpopularniejsza (choć pojawia się stopniowo swoista moda na ten kolor). Nawet jeśli zsumuje się habity w kolorze ciemnoszarym i popielatym, traktując je jako jedną barwę, to i tak kolor ten pod względem częstoliwości występowania plasuje się na czwartym miejscu. W Polsce szare habity nosi tylko ponad dwadzieścia wspólnot męskich i żeńskich. W wielu wspólnotach zakonnych przyjął się natomiast zwyczaj wprowadzania koloru szarego dla letnich wersji stroju zakonnego. Popielate habity noszą także misjonarze, zwłaszcza pracujący w krajach, gdzie klimat wymaga lekkich strojów203.

(...)

W kręgach karmelitańskich habit posiada wymiar ascetyczny. Początkowo karmelici (jeszcze jako mnisi czy raczej pustelnicy) nosili tuniki z wielbłądziej sierści. Taki strój miał być nie tylko oznaką ubóstwa, ale i formą pokuty. Już sama szorstkość odzieży niezależnie od jej funkcji symbolicznej była powodem umartwienia. Pustelnik jednak z założenia i wyboru miał cierpieć za grzechy swoje i świata. Szkaplerz przez to, że przykrywał barki, symbolizował jarzmo posłuszeństwa oraz gotowość do wykonywania powierzonej pracy. Kaptur okrywający głowę był natomiast znakiem posłuszeństwa przełożonemu z nadania boskiego – głowie wspólnoty60.

(...)

Symbolikę związaną z Duchem Świętym posiadała także opończa, która należała do stroju zakonnego karmelitów. Posiadała ona siedem pasów naprzemiennie białych i czarnych. Według jednej z wykładni miały one oznaczać siedem darów Ducha Świętego lub cnoty i łaski, jakie powinien rozwijać w sobie mnich. Inna wersja z kolei podaje, że karmelici przejęli opończę z tradycji muzułmańskiej, według której w takim okryciu miał głosić nauki Jezus. Opończa miała także oznaczać kierowanie się w życiu słowem Bożym (cztery pasy to cztery Ewangelie). Trzy ciemne pasy natomiast oznaczały oczyszczenie z grzechów, które dane jest przez Boga przy spełnieniu trzech stopni pokuty: żalu za grzechy, wyznania grzechów i zadośćuczynienia121.

http://bc.upjp2.edu.pl/Content/3231/Rotter_Ubior_czy_kostium.pdf


Klasztory:

W latach 1247—1300 założono w Belgii 9 nowych klasztorów, 17 w Niemczech, 27 w Anglii i 16 we Francji. U schyłku XIII wieku zakon liczył w Europie ok. 100 klasztorów a pod koniec XIV w. liczył ich już 200. W poł. XIII w. św. Ludwik IX po powrocie z wyprawy krzyżowej ufundował karmelitom w Paryżu w Charenton nad Sekwaną okazały klasztor i uposażył zakrystię w argenterię i szaty liturgiczne. Podobnie czynili książęta.

https://www.karmel.pl/w-kregu-piekna-sztuka-karmelitanska/2/

a tęczowe paski ?

Tak wspomnę tylko jeszcze, kilka razy już o tym pisałem. Tutaj, gdzie mieszkam, czyli ogólnie w Wielkiej Brytamii, czuję się zupełnie odosobniony. Nawet napisałem kiedyś, że jak w klasztorze, co jest oczywiście nadużyciem. Alez żyć, obok tego świata poza domem się da, po prostu. Trzeba tylko chcieć. I może nawet nie być Internetu. Nigdy nie jest się samemu przecież. I nie mówię tutaj tylko o rodzinie. A kościoły bywają pozamykane. Coraz bardziej.