Nie wiem dlaczego, ale przypomniała mi się dziś postać Manueli Gretkowskiej. Osoby w najwyższym stopniu przebrzmiałej i nie interesującej dziś nikogo, ale – co jej oddajmy – bardzo życiowo zaradnej. Na pewno nie pamiętacie, ale w 2006 roku pani Gretkowska napisała felieton do miesięcznika Sukces, który już chyba się nie ukazuje, a w tym felietonie opisała przeniewierstwa braci Kaczyńskich oraz ich niecne plany dotyczące dewastacji Polski. Felieton ten – jeśli dobrze zrozumiałem – odnosił się do listu, jaki do redakcji przysłała szefowa biura prasowego prezydenta. Miesięcznik zaś opublikował polemikę, a nie opublikował listu. Potem zrobiło się jeszcze weselej, bo szefowa biura prasowego, Anna Kamińska napisała jeszcze raz  do redakcji domagając się sprostowania nieprawdziwych informacji podanych przez Gretkowską. Podkreślam – jeśli dobrze zrozumiałem – bo tłumaczone jest to tak, że nie można się do końca zorientować o co chodzi. Potem Gretkowska napisała jeszcze jeden felieton i ten został z gazety wycięty nożem do tapet. Nakład wynosił 90 tysięcy egzemplarzy. Wiki pisze o tym w taki sposób, jakby Kaczyński osobiście nadzorował wycinanie tego felietonu, a dopiero na koniec i to nie z wiki, ale z zalinkowanego tam tekstu dowiadujemy się, że polecenie wycięcia wydał szef wydawnictwa Zbigniew Jakubas. Łał! I nikt pana Zbigniewa Jakubasa od czci i wiary nie odsądzał? A wszystko poszło na Kaczyńskich, co chcieli zniszczyć Polskę? Widzimy, że od roku 2006 wiele się nie zmieniło. Pani Gretkowska, osoba, która przez całe swoje życie napisała tyle, ile ja piszę przez miesiąc, ciągle jest uważana za młodą, zdolną autorkę, która przebojem idzie przez świat. Przypomnę – Manuela Gretkowska, rocznik 1964, autorka kilkudziesięciostronicowych książek, formatu „żółtego tygrysa”.

Wczoraj gdzieś mi mignął mój ulubiony naukowiec Tomasz Rożek, który nagrywał jakiś podcast na ulicy, w związku z kilkudniową anomalią pogodową. I tam tłumaczył ludziom, że pogoda to nie jest to samo co klimat. Przypomnijmy, że pan ten parę lat temu usiłował reaktywować program Sonda, ufając, że format go porwie i hen, hen, wysoko uniesie. Stało się inaczej, ludzie nie chcieli oglądać pana Rożka w tym programie i Sonda została zdjęta z anteny.

Teraz pan Rożek ruszył w tournée z prof. Meisnerem, co zapewne skończy się podobnie, ale życzmy im powodzenia.

Weźmy teraz takiego Bereźnickiego Tomasza, człowieka nieznanego szerszej publiczności, który jest zarobiony po uszy i nie ma czasu rysować dla mnie okładek. Swego czasu przygotowywał on projekty tych okładek dla periodyku wydawanego przez Polski Związek Artystów Plastyków. Czy Tomasz należy do tego związku? Rzecz jasna nie. A czy są w nim jacyś artyści plastycy zdolni do narysowania okładki? Zapewne tak. Dlaczego więc okładki rysuje ktoś całkiem spoza środowiska? This is a question – jak napisał poeta. Nie będę odpowiadał na to pytanie, ale inteligentny czytelnik sam sobie już zapewne udzielił odpowiedzi.

Przypomniały mi się też ostatnio nasze wspólne z toyahem boje w salonie24, w dawnych bardzo czasach. Oraz to, że we dwóch generowaliśmy 50 procent ruchu na tym portalu. W nagrodę obniżano nam statystyki odsłon, blokowano udział w jakichś idiotycznych, wewnętrznych, całkiem dziś nieważnych konkursach, najlepszym zaś i najpoczytniejszym blogerem został tam poseł Mikke, który przeniósł się do salonu, wraz ze wszystkimi odsłonami ze swojego prywatnego bloga. Tak że na samym starcie dystansował już wszystkich, albowiem w statystykach pierwszego dnia miał wszystkie swoje odsłony jakie zebrał od początku istnienia swojej strony. Takie to były zabawy, spory w one lata…Jeśli więc ktoś zastanawia się, dlaczego w Polsce nie można tak po prostu osiągnąć sukcesu w obszarze szeroko rozumianej komunikacji, niech się nad tym nie zastanawia w mojej obecności. Nie, żebym go straszył, ale byłoby to po prostu zachowanie niestosowne.

Jasne jest, że mając przeciw sobie taki system, nikt z nim nie wygra. Można się co najwyżej krócej lub dłużej przed nim bronić. Ja jedna ciągle napotykam na swojej drodze ludzi, którym się zdaje, że komu, jak komu, ale im się na pewno uda i oni się przebiją. To jest coś absolutnie niezrozumiałego. Powiem bezczelnie, że mam w ręku wszystkie wytrychy, otwierające wszystkie możliwe drzwi do serc i umysłów. Gdyby mnie to tak cholernie nie nudziło, mógłbym nawet pisać takie teksty jak Rożek, bo cóż to w końcu jest – opowiadać dlaczego słońce świeci? Dzierżąc zaś ten pęk wytrychów nie mogę się nadziwić ludziom zabiegającym o względy tych, którzy pilnują, aby wszystkie furtki do świata tak zwanego sukcesu wyglądały na zarośnięte mchem i winobluszczem. Nikt tam nie wejdzie, to jasne, albowiem i te furtki i ten świat to tylko pewna projekcja. On nie istnieje w rzeczywistości. Sprawy bowiem mają się tak – poprzez wykupienie, przejęcie lub wykreowanie za pomocą jakichś „autorytetów” ośrodków dystrybucji propagandy, zwanych mediami, także społecznościowymi, przejmuje się także dystrybucję i kreację treści na propagandę nie wyglądających. Tworzone jest przy tym złudzenie, że innego świata nie ma. Nawet jeśli ten inny świat trwa w najlepsze, nawet jeśli wystawia on swoich zawodników, którzy wygrywają wszystkie zawody, nie ma to znaczenia. Wystarczy bowiem o tym nie mówić i już. Przy założeniu, że kontrolujemy podaż. Wtedy można przekonać do nieistnienia innej rzeczywistości także ludzi, którzy do tej pory wszystko mieli poukładane i wydawali się normalni. Na przykład jakieś dziewczyny z prowincji, które nagle zaczynają się ekscytować Gretkowską. I zamiast same tworzyć coś, co będzie naprawdę oryginalne, zaczynają uczestniczyć w paśmie propagandy emitowanej przez tę panią i jej koleżanki. To jest naprawdę niezwykłe. To samo dotyczy mężczyzn, którzy chcieliby, żeby ich doceniono. Tu jest jeszcze gorzej, bo pragnienie, żeby w jakiejś zabitej dechami dziurze udawać wielki świat, jest gorsze niż zaraza. Choć można zacząć od odbicia tych desek i stworzenie jakiegoś innego systemu dystrybucji. Że co? Że to nie jest łatwe? Oczywiście, łatwiej jest facetowi przebrać się w kobiece ubrania i udawać dziewczynę, nie goląc jednocześnie brody, niż namalować na desce jakiś obraz, a niechby nawet był kopią czy naśladownictwem. Łatwiej, bo dystrybucja jest opanowana i z dołu do góry, a także w przeciwną stronę krążą tylko określone, sprofilowane treści i wizerunki. Krążą też tam kryteria oceny, które każdy musi sobie przyswoić, żeby właściwie mówić o sprawach powszechnie ważnych. One nie są powszechnie ważne, są powszechnie nieważne, ale tego nie dowiemy się nigdy, jeśli nie spróbujemy zrobić czegoś obarczonego prawdziwym ryzykiem.

Wszyscy bowiem dobrze wiemy dlaczego słońce świeci, a także, że ludzie zainteresowani nauką nie korzystają z kanałów dystrybucji treści zajmowanych przez doktora Rożka. On by oczywiście chciał, by oni tam byli, ale jednocześnie kusi go masowy odbiorca, który z istoty nauką się nie interesuje. Światło słońca zaś interesuje go o tyle, o ile ładnie ozłaca pośladki jego nowej dziewczyny. Ten rodzaj zależności jednak jest już poza percepcjami doktora. I nie chce on o nich słyszeć, albowiem gdyby przyjął je do wiadomości poczułby się silnie niekomfortowo. Bezpieczeństwo emocjonalne i pewność własnych wyborów jest rzeczą najważniejszą. I w tym człowieka otwartego, nowoczesnego i świadomego najważniejszych wyzwań stojących współcześnie przed każdym z nas, utwierdzają media. No chyba, że Jakubas znów każe z nich coś powycinać. Wtedy w każde odważne serce wleje się dręczący niepokój.

---

tagi: polska  media  sukces  dystrybucja  mikke  treść  gretkowska  rożek 

	gabriel-maciejewski
	5 stycznia 2023 09:51

27     2890    16 zaloguj sie by polubić