Bardzo  dobry  wpis,  Panie  Gabrielu,...

...  a  cale  sedno  oddal  Pan  w  ostatnim  akapicie,  bowiem  wlasnie  o  to  chodzi,  zeby  czytelnik  nie  siegnal  po  ksiazke...  a  juz  nie  daj  Boze,  zeby  zaczal  ja  zglebiac  !!!

No  i  te  "odruchy"  jak  u  psow  Pawlowa  -  sa  tu  nie  od  parady.

Niemniej  jednak  ja, my,  Panscy  czytelnicy  -  z  Boza  pomoca  -  mamy  te  "rozterki ludziow  morza",  szczesliwie  poza  soba.

Jeśli mogę sobie zażartować, po przeczytaniu pierwszego akapitu, to mylisz osoby. Prawdziwym człowiekiem morza jest nasz niezależny, już na swoim, bez kagańca i smyczy:


Można powiedzieć: stary człowiek i teraz już może.

A Conrad elegancko, z popularnym w garści, na bazarku od prawdziwego handlarza kupionym...sam szyk. 

Tak, format polarny nie zadziałał. Roald Amundsen dla ubogich nie przejdzie

Może kiedyś

Z tymi egzaminami najgorzej

Doczytałem, że Twardoch już drugie libretto spłodził. Kiedyś pisaliśmy o Drachu, jak Twardoch przyśpieszony kurs pisania librett przechodził a teraz przyszedł czas, jak czytam, na Syrenę. Melodrammę aeternę.

Coś pięknego:
Tym razem pisarz nie posiłkował się wcześniejszym tekstem, ale stworzył oryginalne libretto – owoc fascynacji obu twórców morzem. "Wziąłem udział w kilku morskich rejsach jachtami żaglowymi" – notował Alek Nowak w swoim blogu podczas pracy. – "Nie mogłem przestać o morzu myśleć, miałem ochotę na nie wracać, miałem poczucie, że znajduję tam ważne odpowiedzi na ważne pytania. O sens świata i sens życia".

Kobieta, Mężczyzna i Syrena – głosami Joanny Freszel, Jana Jakuba Monowida i Ewy Biegas – wyśpiewają tęsknotę, miłość, wolność, strach, chaos i pustkę. Wokalistom towarzyszyć będą smyczki, fortepian, ale też saksofon (który zdaniem kompozytora jest "bezczelny", bo "przekracza granice") oraz gitara. "Nie trzeba się w morzu zanurzać, żeby jego głębi doświadczyć" – zauważa Nowak.
https://www.polskieradio.pl/8/1874/Artykul/2618405,Syrena-Melodrama-%C3%A6terna-Opera-do-libretta-Twardocha-WIDEO


Kobieta, Mężczyzna, Syrena, saksofon i gitara, i to wszystko z powodu kilku rejsów. Że też choroby morskiej się nie nabawili.
A propos:

Może chodzi o syrenę okrętową

Powstał jakiś polski serial na podstawie Lorda Jima? Bez Twardocha? Czy może właśnie przy kręceniu tegoż serialu Twardoch załapał się na tych kilka rejsów?

Pamiętam, że w liceum wątki conradowskie były poruszane przy okazji czytania Marii Dąbrowskiej "Nocy i dni". Chodziło przede wszystkim o postać Barbary i jej etosu pracy, że taki był conradowski. Kiedy po wielu, wielu latach sięgnęłem ponownie do powieści Dąbrowskiej, przypomniały mi się te nauki szkolne i jako osoba która przeczytała nie tylko Lorda Jima ale i Tajnego Agenta i Jądro Ciemności, to uważam że sprawa jest bardzo naciągana i to przez samą Dąbrowską, która jeśli mnie pamięć nie myli, sama o tym wspomniała w swoich Dziennikach. To chyba po prostu dobrze świadczyło o pisarzu, kiedy wspomniał o Conradzie na salonach.  

Witam. Kiedyś już o tym pisałem ale się powtórze (trochę poza tematem). Poznałem kiedyś człowieka morza. Nazywał się Paweł "Pablo" Koprowski. Poznałem go w WYC-u (Warszawskim Jacht Clubie - międzyuczelnianym klubie żeglarskim SZSP). Paweł był jachtowym kapitanem żeglugi wielkiej, prawnikiem pracującym dla miasta Warszawy, niesamowitym gawędziarzem. Przy nim nigdy nie można było się nudzić. Ja o tym wtedy nie wiedziałem ale był protoplastą i jednym z pierwszych animatorów ruchu szantowego w PRL-u. Jak na prawdziwego człowieka morza przystało na morzu zakończył swój żywot, niestety ale przez niepotrzebną brawurę. Wybrał się kiedyś z ekipą w rejs, z Kołobrzegu na szkolnym, mieczowym jachcie typu DZ, na Bornholm. W drodze powrotnej, pewnie nie sprawdzili dokładnie prognoz pogody, zaskoczył ich sztorm na południowym Bałtyku. Nie mieli radia (DZ to łódź skromniejsza od łodzi Wikingów). Pod koniec podróży Paweł wypadł za burtę. Myślę że Szczepanowi to na pewno nie grozi. Pozdrawiam

w książce Marqeza "Miłość w czasach zarazy"natknąłem się na wzmiankę o jakimś Polaku dostarczającym broń rewolucji

A byłem już po lekturze tekstów o Rettingerze i Conradzie i to coś zagrało

Te drobne ślady występują w książkach, a duży ślad to "Jądro ciemności" Conrada po lekturze tekstów o Kongo nominalnie należącym do Leopolda

To jest tak jak odezwanie się kamertonu gdy ktoś gra

I nie mów że jesteś całkiem głuchy, to się odzywa i gra

Twardoch od 15 lat jeździ na Szpicbergen konfrontować się z Absolutem.

Jakby nie mógł pójść do monopolowego po Absolut. On jest dodatkiem do wódki. Nawet nie zakąską

Nawet tam nie zajrzę

"Fanatyzm w oczach jak u Bosaka". Utraciliśmy chyba jako naród umiejętność "Odpowiedniego rzeczy dawania słowa"

Aż muszę popatrzeć co to za aktor doskonale gra Bosaka.. 

Tak z nimi jest z tymi "artystami i celebrytami", gdyż w większości wypadków ten apostrof jest właściwy.

Artysta, mistrz swej sztuki, wychodzi na scenę i gra, śpiewa albo gada i potrafi tak, nawet, jak mu wyłączą prąd. Jest on bowiem przede wszystkim osobowością. Tak pierwsi z brzegu, którzy mi przychodzą do głowy z branży pop-music i okolic, na przykład ostatnio wspomniany przeze mnie Chris Rea, czy Prince albo Santana, by po raz któryś nie wspomnieć o Leszku Dlugoszu.

Oczywiście jest ich więcej i to w wielu "branżach" Sztuki. Dobrze przypominać tych prawdziwych artystów.

A morze trzeba kochać, wtedy zawsze będzie tą ukochaną przestrzenią. Nieważny jest biznes wokół niego.

Najbardziej mnie rozśmiesza jak taki "Mięcioch" dodaje sobie i każe się nazywać "Twardoch". Dla mnie to jest kompletna demaskacja.

Taki z niego skromniś. Wszak wiadomo, że tekst żyje własnym życiem. Kto to ogłosił? Zapewne ci co zlecili jego napisanie i opłacili interpretatorów. 

Spałem kiedyś w hotelu Mercure w Gdyni. Naprzeciwko jest amfiteatr i tam różne zespoły wyśpiewywały szanty. Darli sie do samego rana, a wyglądali, jak Rysiek Riedel po koksie. Następnego wieczora, w ogródku Marwoju przy ścieżce prowadzącej na plaże siedzieli i popijali kapitanowie. Jak już byli mocno wcięci zaczęli śpiewać - Jam ci światu nie wiązała....zawiązał ci go ksiądz....

:-)

Idzie to tak:

Powiadał, że podczas jednej z wielu ubiegłowiecznych wojen domowych Lorenzo Daza pośredniczył między rządem liberalnego prezydenta Aquileo Parry a niejakim Josephem Korzeniowskim, Polakiem z pochodzenia, który stacjonował tu przez wiele miesięcy w charakterze członka załogi statku handlowego „Saint Antoine”, pływającego pod banderą francuską, i usiłował doprowadzić do sfinalizowania niezbyt jasnej transakcji bronią. Korzeniowski, nieco później sławny na całym świecie jako Joseph Conrad, nawiązał, nie wiadomo w jaki sposób, kontakty z Lorenzo Dazą, który zakupił od niego ładunek broni na zamówienie rządu, posiadając odpowiednie, absolutnie legalne właściwe pełnomocnictwa i płacąc prawdziwym złotem. Według wersji dziennikarzy, Lorenzo Daza doniósł o utracie broni w wyniku nie udowodnionego napadu, w rzeczywistości odprzedał ją za podwójną cenę konserwatystom walczącym przeciwko rządowi.

„La Justicia” informowała również, że Lorenzo Daza kupił za śmiesznie niską cenę partię butów z nadwyżek wojsk angielskich w czasach, kiedy generał Rafael Reyes tworzył Marynarkę Wojenną, i dzięki tej jednej operacji w sześć miesięcy podwoił swoją fortunę. Gdy transport dotarł do miejscowego portu, Lorenzo Daza, jak twierdził dziennik, odmówił przyjęcia towaru, bo ładunek zawierał wyłącznie buty na prawą nogę, ale wkrótce potem, jako jedyny, stawił się na ich licytację ogłoszoną zgodnie z obowiązującymi przepisami przez urząd celny i nabył je za symboliczną kwotę stu pesos. W tych samych dniach jeden z jego wspólników zakupił, na tych samych warunkach, ładunek butów na lewą nogę, który dotarł na miejsce przez urząd celny w Riohacha. Połączywszy buty do pary, Lorenzo Daza posłużył się swymi rodzinnymi więzami z rodziną Urbino de la Calle i odprzedał obuwie nowo powstałej Marynarce Wojennej zarabiając na transakcji dwa tysiące od sta.

Relacja w „La Justicia” kończyła się informacją, że Lorenzo Daza opuścił San Juan de la Cienaga pod koniec ubiegłego wieku nie dlatego, by chciał zapewnić lepszą przyszłość córce, jak sam lubił mawiać, lecz w związku z tym, iż został przyłapany na zyskownym procederze polegającym na mieszaniu tytoniu z importu z drobno siekanym papierem, i to tak sprytnie, że nawet najbardziej wyrafinowani palacze nie byli w stanie wykryć oszustwa. Ujawniono również jego powiązania z międzynarodowym tajnym przedsiębiorstwem, którego najzyskowniejszą działalnością pod koniec ubiegłego wieku był nielegalny przewóz Chińczyków z Panamy. Za to jego ciemne interesy z mulicami, które tak bardzo zaszkodziły jego reputacji, zdawały się być jedynymi godziwymi pośród tych wszystkich, jakie prowadził.

przekład Carlos Marrodan Casas

Dobre :) Szanty to coś okropnego, trzeba być dobrze sfazowanym, żeby to przyswoić.

:)

Jak zeglarstwo nie chwyci to Twardoch napisze libretto do rock opery "Mahomet Superstar."

Trafne...

...  nawet  na  250  !!!

Nurek  Klimek,  ex-maz   "nowej  zony"  Jacusia  Kurskiego  tez  zostal  wlasnie  zatrudniony  w  kurwizji... 

...  naturalnie,  ze  nie  da  sie  z  tego  zeglarstwa  i  nurkowania  wyzyc,  ale  na  panstwowym  etacie  i  przy  panstwowym  korycie  -  jak  najbardziej  !!!  

PRZYPUSZCZENIE DRUGIE

Inni biografowie Conrada, być może mniej chętni do zastąpienia pracowitości wyobraźnią, kwestionują podstawowe elementy opowieści Jerry'ego Allena. Owen Knowles, autor bogatej chronologii życia Conrada, stwierdza, że ​​dziennik Saint-Antoine wyraźnie pokazuje, że nigdy nie opuścił portu St. Pierre między 18 sierpnia a 25 września 1876 roku. Istnieje jednak możliwość, że Conrad tymczasowo opuścił St. Pierre, aby odwiedzić niektóre porty na kontynencie, być może na pokładzie jednego z wielu parowców, które w tamtych czasach pływały z portu do portu, przewożąc i odbierając pocztę. Można też przypuszczać, że Conrad w towarzystwie niektórych członków załogi Saint-Antoine użył jednego z tych parowców do przewiezienia ładunku broni z St. Pierre do Cartageny. Hans van Marle podziela niektóre poglądy Knowlesa, ale proponuje inną trasę i inną chronologię. Marle sugeruje, że w ciągu kilku dni od przybycia Saint-Antoine do St. Thomas, 27 września 1876 r., Conrad wsiadł na parowiec płynący do Kingston na Jamajce, skąd prawdopodobnie popłynął do Colón, z Colón do kolumbijskich portów Cartagena i Sabanilla, stamtąd do Venezueli z Venezueli do Port-au-Prince. Podczas gdy Conrad pływał po Karaibach, skacząc z portu do portu, Saint-Antoine był najpierw w St. Thomas, następnie żeglował między St. Thomas i Port-au-Prince, a później zakotwiczył w Port-au-Prince, gdzie pozostał do 26. listopada, do dnia, w którym wyjechał do Marsylii. Zgodnie z tą chronologią Conrad miał prawie dwa miesiące na zakończenie podróży przez Karaiby i dotarcie do Port-au-Prince, zanim Saint Antoine wyruszył w drogę powrotną do Marsylii.

Chronologia Marle ma sens w świetle dowodów zebranych przez Zdzisława Najdera, innego biografa Conrada, który podkreślił polskie koneksje powieściopisarza. Najder odnalazł list wuja i opiekuna Conrada, Tadeusza Bobrowskiego, datowany na 8 października 1876 r., w którym Conrad wspomina o otrzymaniu od siostrzeńca [lub bratanka] z Martyniki innego, datowanego na 10 września 1876 r. [swoją drogą siostrzeniec z Martyniki, ciekawe kto to?]. Jeśli pochodzenie tego ostatniego jest prawidłowe — a Conrad mógł równie dobrze kłamać na temat obu — oznaczałoby to, że przyszły pisarz nigdy nie opuścił portu St. Pierre i dlatego nie mógł odwiedzić Stanów Zjednoczonych Kolumbii we wrześniu 1876 roku. Marle nalega na to, że dwa miesiące były wystarczająco szerokim oknem, aby zakończyć proponowaną przez niego podróż na Karaiby. Z drugiej strony dziennik Saint-Antoine pokazuje, że wszyscy członkowie jego załogi są rejestrowani po przpłynięciu i wypłynięciu z każdego z karaibskich miejsc docelowych żaglowca, co zaprzecza twierdzeniu Marle, że Conrad krążył przez Karaiby, kiedy Saint Antoine opuścił St. Thomas do Port-au-Prince. Biorąc pod uwagę rzekomo nielegalny charakter tej podróży, możliwe jest jednak, że kapitan Escarras sfałszował dziennik, aby ukryć działalność Conrada i jego popleczników.

Możliwe jest również, że Conrad podróżował z St. Thomas do wenezuelskich portów La Guayra i Puerto Cabello, by później kontynuować podróż do Cartageny i Colón, a na koniec do Port-au-Prince, podążając drogą podobną do tej, którą sugerował Marle, ale w przeciwnym kierunku. Zapisy z tamtych czasów pokazują, że większość parowców, które podróżowały z Antyli do Colón, zatrzymywała się najpierw w Wenezueli, a następnie w Kolumbii. Na przykład Daily Star & Herald, gazeta z Colón, zawiera w swoim wydaniu z 29 sierpnia 1876 r. następującą notatkę: „Parowiec Bolívar, linii Liverpool, wypłynął z Barbady 24., z międzylądowaniem w La Guayra, Puerto Cabello i Sabanilla. Spodziewany w Colón 3 września." Poniższa notatka w dzienniku jest nieistotna, ale mimo to interesująca. Mówi: „Słyszymy częste skargi na orgie o północy w różnych dzielnicach miasta. To pokazuje słabość w przestrzeganiu ostatniego dekretu policyjnego”.

Jest też możliwe i moim zdaniem całkiem prawdopodobne, że młody Conrad wyruszył w tę podróż wyłącznie po to, by zobaczyć egzotyczne miejsca. Nietrudno sobie wyobrazić jego podekscytowanie [miał 19 lat], gdy dowiedział się, że parowiec, który wiózł go do Kolumbii, przewoził również ładunek broni na wojnę między ateistami i katolikami. Nietrudno też sobie wyobrazić, że w swej naiwności poczuł się bohaterem akcji, w której nie odegrał innej roli niż bierny towarzysz. Oczywiście te spekulacje należy uzupełnić zeznaniami Conrada na ten temat, wielu z nich rozproszonych w kilku listach i różnych autobiograficznych pismach.

Niestety, wszystkie listy młodego Conrada do wuja i mentora Tadeusza Bobrowskiego spłonęły w 1917 roku. Te, które Bobrowski pisał do siostrzeńca, pozostały, ale nie rzucają one zbyt wiele światła na przygody młodego Korzeniowskiego. Chyba jedyne, co można z nich wywnioskować, to to, że Tadeusz głęboko nie ufał rozsądkowi i rozwadze siostrzeńca. To ta sama stara historia: starzy proszą o rozwagę, a młodzi odpowiadają wymijająco. „Proszę, odpowiedz na moje pytania” — pisał Bobrowski do Korzeniowskiego w październiku 1876 roku — „nie ufaj swojej pamięci, bo jesteś dość roztargniony i często zapominasz o tym, o co prosiłem”.

Uniki młodego Conrada przepadły na zawsze, ale w zamian zachowały się listy pisarza Josepha Conrada, w których próbuje on przypomnieć sobie, niekiedy na próżno, swoje karaibskie przygody. 22 lipca 1923 roku, 47 lat po podróży na Saint-Antoine i rok przed śmiercią, Conrad napisał do swojego przyjaciela Richarda Curle, że wiele lat temu spędził dwanaście godzin w Puerto Cabello i dwa lub trzy dni w La Guayra, gdzie „wspinając się na górę widziałem Caracas”. W marcu 1917 roku Conrad napisał do Elizabeth Dummet, dziewczyny Cunninghame'a Grahama, szkockiego arystokraty, z którym później się spotkamy, że niedawna wzmianka o mieście Cartagena de Indias „przyniosła mi na chwilę uczucie utraconej młodości. Ostatni raz widziałem to miejsce w 1875 roku”. Właściwy rok umyka Conradowi, ale jego błąd może uczynić pamięć bardziej wiarygodną. Lata temu, w lipcu 1903 roku, Conrad napisał do samego Grahama o swoich wysiłkach, by uwzględnić [te swoje] mgliste wspomnienia z Karaibów do powieści Nostromo: „Uciekają mi wszystkie moje wspomnienia z Ameryki Środkowej. Miałem tylko przelotne spojrzenie dwadzieścia pięć lat temu. A to nie wystarczy pour bâtir un roman dessus. A przecież trzeba żyć” (a to nie wystarczy, aby skonstruować książkę. Jednak trzeba żyć [tłumaczenie Autora]). Właściwy kontynent to ten, który Conradowi ucieka. Pamięć jest ulotna, a wspomnienia blakną.

Conrad zrobił również krótką aluzję do swojej trzeciej wyprawy na Karaiby w swojej autobiograficznej powieści Złota strzała. Według powieści, podczas swojej trzeciej podróży na Martynikę Conrad uczestniczył w różnych „doświadczeniach, legalnych i nielegalnych, które trochę mnie przestraszyły i bardzo mnie rozbawiły”. Powieść nie wspomina, jakie były przestępstwa, gdzie miały miejsce ani kogo dotyczyły. Wszystko służy wyobraźni biografów. Ta sama powieść opowiada, tym razem z nadmiarem detali i romantyczną przygodą, kolejną z jego rzekomych nielegalnych wycieczek. Na początku 1878 roku bohater powieści (i alter ego Conrada) bierze udział w nielegalnej operacji mającej na celu dostarczenie przemytu broni karlistom, którzy dążyli do przywrócenia hegemonii Burbonów w Hiszpanii. Ale, jak twierdzi Zdzisław Najder, ruch karlistowski został całkowicie obezwładniony pod koniec 1876 r., a już w 1878 r. przeszedł do przeszłości. Również tu nie pasuje chronologia, podobnie jak inna wersja tych samych wydarzeń, które Conrad przedstawił w zbiorze szkiców morskich, które napisał w 1904 roku i opublikował kilka lat później pod tytułem Zwierciadło morza.

Listy Conrada wypełniają osiem tomów, a jego autobiograficzne pisma są obszerne, ale bez względu na to, jak ciężko szukasz i przetrząsasz [hiszp. hurgue y se esculque], co biografowie Conrada robili do wyczerpania, okradając [odzierając] tę ​​działalność z wszelkich pozorów przygody, niewiele więcej można znaleźć. Alternatywą może być zwrócenie się ku powieściom w poszukiwaniu krajobrazów i aluzji, które dostarczają nowych wskazówek, nawet jeśli są one zakłócane przez zapomnienie i wyobraźnię.

teraz przeskok do EPILOGU:

Młody żeglarz Conrad Korzeniowski pojawia się przelotnie w ostatnim rozdziale Miłości w czasach zarazy: „Podczas jednej z wielu wojen domowych ubiegłego wieku Lorenzo Daza był pośrednikiem między liberalnym rządem liberalnego prezydenta Aquileo Parry i niejakim Josephem K. Korzeniowskim, Polakiem z pochodzenia, który spędził tu kilka miesięcy w załodze pływającego pod francuską banderą statku handlowego Saint-Antoine, próbując sfinalizować zagmatwany handel bronią.” Chociaż niektóre wydarzenia opisane w powieści nie są całkowicie poprawne, jasne jest, że García Márquez próbował przedstawić wersję tego, co się wydarzyło, z poszanowaniem dowodów historycznych. Chodziło mu, zgodnie z jego własnymi słowami, o złożenie hołdu jednemu z jego ukochanych autorów.

Ale García Márquez miał być może jeszcze mocniejsze powody, by złożyć hołd autorowi Nostromo. W ósmym rozdziale pierwszej części powieści Charles Gould i jego żona zostają zmuszeni do spędzenia nocy w małym miasteczku położonym u podnóża pasma górskiego. Tam mieszka ich burmistrz, były sierżant wojskowy, który, świadomy powiązań Goulda z rządem, błaga kapitalistę o wstawiennictwo u „rządu najwyższego”, aby wypłacili mu obiecaną od wielu lat pensję za odwagę w wojnie z Indianami. Koincydencja [hiszp. la coincidencia :)] z pułkownikiem w krótkiej powieści Gabo jest do tego stopnia oczywista, że nie jest ryzykowne stwierdzenie, że Nostromo oprócz wszystkiego dało Kolumbii jedną z najbardziej ukochanych postaci w swojej literaturze.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nostromo

Przecież piszę o sztuce pop-kultury, żadnej innej. Czego ty wymagasz? A w tej branży wymienieni przeze mnie artyści, to klasa dla siebie. Przecież dobrze wiesz, gdzie na co dzień jestem.

Zawsze w aucie mam włączone radio classic.fm jak jadę ☺ Tutaj to jest radio ogolnokrajowe, wszędzie słychać

Na przystanku komunikacji miejskiej dopiero co widziałem plakat reklamujący nową książkę Remigiusza Mroza. Że jakiś tam komisarz powraca. To już jest piąta woda po wodzie, po kisielu.

Moim zdaniem to ogłoszenie: Szukam pracy. Wiadomo u kogo :)

Nie ma się czego bać, gość 10 lat młodszy od nas a współpracował z najlepszymi (Noblistką żyjącą i dwukrotnie ze Szczepanem), nawet profesorem już został i paszport od Polityki dostał (swoją drogą, te paszporty to jakiś przeżytek i chyba jakaś ukryta aluzja, żeby laureat stąd wyjechał, a przecież byśmy nie chcieli tracić tych narodowych skarbów, kogo wtedy Gliński, pożal się Boże, minister od Dziedzictwa, wspierałby fiansowo?)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zdzis%C5%82aw_Najder

Było wówczas  o tym nicku głośno, więc dla porządku załączam link z cv.

Pamiętam, pamiętam

No jak to, a "Hiszpańskie dziewczyny"? :)