Morze bylo, gory byly, to teraz moze Chutnik czy jak to sie tam pisze?

Ludzie Biedronki. Katarzyna Bonda.

Nie

W latach 90-tych do Karpacza prawie co weekend przyjeżdżali różni drobniejsi, ale znani gangsterzy z Wrocławia. Po jaką cholerę telepali się te 2 godziny w jedną stronę tego nie wiadomo, ale knajpy były ich i wszyscy o tym wiedzieli. A potem rano na kacu po okolicznych drogach kierowcy rajdowi uczyli ich techniki jazdy, która miała się przydać podczas ucieczki przed policją albo po kradzieży samochodów. Także widać, że trzeba mieć styl.

O Bondzie?

OK, nie przeczytałem, że już było. Zastanowię się.

Witam. No to ja obstawiam jednak Olgę Tokarczuk, a tymczasem:

https://youtu.be/ueilAztkDsA

(pół miliona wyświetleń, Koterska - oryginał - 29 tysięcy)

Ludzie żulawskiej depresji - Masłowska.

"Fascynacja górami w polskimi wydaniu jest chyba najbardziej głupim i brzydkim nawykiem, jaki dane mi było obserwować. Jest gorsza niż fascynacja morzem, demonstrowana przez Szczepana. W istocie chodziło w niej od wojny zawsze o to samo – jeśli wyjadę w góry, to z pewnością poznam tam kogoś niezwykłego i przeżyję fajną przygodę w pensjonacie Orzeł, o którym śpiewał Młynarski."

W fascynacji górami nie widzę nic złego, Chałubiński, Zaruski, Oppenheim, pod warunkiem, że się po nich chodzi i się je chłonie. Mróz może rzeczywiście chodził tylko po Krupówkach i był w pensjonacie Orzeł.

A i kogoś niezwykłego rzeczywiście można spotkać: lipiec 1986, ja rok po maturze, Morskie Oko, ludzi wówczas jak na lekarstwo, (nie tak jak dzisiaj, że są tłumy) kumpel poszedł na Mięguszowiecki Szczyt solo, bo mi się nie chciało, przysiadłem się do jakiejś dziewczyny podziwiającej pod schroniskiem widoki. Zrobiłem kilka zdjęć Smieną, przysiadłem obok i zagadałem. Odpowiedziała po węgiersku, więc przeszliśmy na angielski i po ciężkich przeprawach z różnymi akcentami powiedziała, że jej babcia, którą bardzo kochała, opowiadała o 1956 roku, kiedy zginął jej dziadek. Przytuliła się na moment, powiedziała "I love Polish" i nigdy więcej jej nie widziałem.

Nie

A wracjąc do gór, to ja wolę oczywiście wyjazdy w góry, niż np. nad jezioro. Kiedyś, w PRL-u, co rok jeździłem nad polskie morze, potem nastąpiła długa przerwa i zwykle jeździłem w góry. Tak mi już zostało, chociaż byłem przez ostatnie dwa lata dwa razy nad Bałtykiem i raz nad Adriatykiem. Mogę powiedzieć, że połączenie wody i gór mnie olśniewa. Mogę stać z rozdziawioną gębą i patrzeć długi czas. Bardzo lubię słowackie Tatry, może dlatego, że często tam jeździłem i złaziłem trochę. Oswoiłem się i czuję się tam jak w domu. Polskiej strony prawie nie znam. Nie byłem na Giewoncie. Byłem na Rysach, Kasprowym, Nosalu i to w zasadzie wszystko. Rzecz jasna nad Czarnym Stawem i Morskim Okiem i w kilku dolinach. Zakopane w zasadzie to był zawsze dla mnie punkt przesiadkowy ale ostatnim razem nocowałem tam w hotelu i wyskoczyłem, bo miałem tylko jeden dzień, na ten Kasprowy przez Nosala, bo było najbliżej. W Zakopanem bardzo mi się podobał stary cmentarz i pstrągi w Czarnym Stawie oraz smalec, który tam podawali. Mistrzostwo świata po prostu. To było kilka lat temu, bo ostatnim razem nie było czasu na sprawdzenie, czy się coś tam zmieniło. O góralach w Zakopanem raczej nikt z przyjezdnych dobrego zdania mieć nie może, bo oni zdzierają z nas skórę. No ale nad morzem także. Ja unikam tych atrakcji turystycznych. Nie wiem jak inni, ale w Tatrach czuje się znakomicie, podobnie jak nad Bałtykiem albo na Śnieżce, Śnieżniku, czy Babiej Górze, ale oddycha mi się tam jednak inaczej. Gęba mi się od razu uśmiecha. Nie nazwałbym siebie jednak człowiekiem gór. Owszem, gdybym był bogaty, to wybudowałbym sobie mały domek na Słowacji, ale to jest jakaś tam myśl, biorąca się raczej stąd, że daleko mam do tych Tatr. Może też z zazdrości, bo mam znajomych, którzy mają domek w Gliczarowie z fantastyczną panoramą na polskie Tatry. Żyć nie umierać. Musiałbym ze cztery razy się urodzić, żeby zarobić na taki domek. Musiałbym też przemieszkać cały rok w takich górach, żeby się na coś takiego zdecydować, bo jako okazjonalny turysta mogę się zachwycać, no ale mieszkanie tam, to co innego.

Co do Tischnera, to on był takim kieszonkowym liberałem giewu, lansowanym przez nich ze względu na tę jego niby otwartość i tolerancję. Kupiłem nawet książkę Filozofia po góralsku, ale do dzisiaj jej nie przeczytałem. Czy kiedyś to zrobię, to nie wiem.
Więc ta akcja rodziny jakoś mnie nie dziwi. Poto zainwestowano w tę tolerancję, żeby teraz takie akcje mogły mieć miejsce. Nuda w zasadzie, ograne to do porzygania.

Jan Paweł II lubił, tak rozumiem, chodzić za młodu po górach a i później często do nich wracał. W Beskidach jest sporo jego szlaków, którymi miałem okazję parę razy iść ale nie tylko tam. Jeśli górale zawłaszczają go, to myślę, że tylko dlatego, że rozpoznali w nim swojego. O pobożność raczej tu nie chodzi, tylko o to, że to był ich człowiek, ich wartości, no i duma. Z niego siła. Tak to widzę i się im nie dziwię. Nie spotkałem górala, który by się wstydził swojego papieża. I to przeszło też do sąsiadów, Słowaków, o czym już kiedyś wspominałem.

Nie

To może Zygi Miłoszewski. Ludzie lasu.

Może o Gabo czyli Marquezie?

Ludzie Dolnego Śląska. Marek Krajewski.

Nowa powieść pisarza, który od lat dostarcza czytelnikom rozrywki na najwyższym poziomie, jest nie tylko wciągającym kryminałem – to książka, która odsłania praktyki tajnych stowarzyszeń w dwudziestoleciu międzywojennym w Europie. Tym razem krok po kroku Mock odkrywa upiorne powiązania między tajnym stowarzyszeniem okultystycznym a budowniczymi miasta przyszłości w centrum Wrocławia. Nawet nie domyśla się, jak potężne siły śledzą każdy jego krok.

Nie

To idzie serio? Ja pierniczę. Michał Rarodyski wpadł na pomysł pierwszej powieści o komisarzu Zdanowiczu, jak się dowiedział, że w Radomyślu...w Radomyślu!!!!!!! Dawne województwo tarnobrzeskie!!!!!!! Że istniało tam małe laboratorium chemiczne i wytwórnia, która zaopatrywała całe cesarstwo w różne potrzebne chemikalia. A ten z ciemnymi siłami idzie walczyć, we Wrocku...i z okultystami jeszcze. 

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła :-) Nie

Może teraz tak. Byłem na Jaśkowym Wierchu, poza szlakami - fantastyczny widok na Kasprowy i szczena mi opadła, kiedy ten sam widok z tej samej perspektywy, zobaczyłem na filmie o JP II.

Ludzie usypanych Himalajów. Piotr Głuchowski.Gdzie jest prezes Kaczyński?
Właśnie wracał z mszy świętej. Miał się spotkać w Toruniu z Ojcem Dyrektorem. Wszystko było zabezpieczone jak należy. Dwie limuzyny, ochrona osobista, trasa przejazdu starannie dobrana.
A jednak zniknął...
Cała Polska pyta, gdzie jest Naczelnik. Czy to porwanie? A może wypadek drogowy? Dlaczego policja nie może zlokalizować Pierwszego Obywatela? Kim są porywacze? Wszystko przecież wygląda na zamach! Kto za tym stoi? Jakie ma zamiary? Co dalej ze Zwycięską Prawicą? Czy najbardziej zaufani ludzie prezesa zdadzą egzamin z lojalności, gdy nadejdzie czas próby? Kto zdradzi?
Mordy zdradzieckie, kanalie i chamska hołota już zacierają ręce.
Political fiction w najmocniejszym wydaniu!
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Bieszczady i ci wszyscy co tam uciekają od cywilizacji (nazwisk niestety nie znam)?

Nie

Ludzie wioch zabitych dechami. Sumliński.

Powrót do Jedwabnego - zapis wielkiej gry i manipulacji, dla których fundamentem stały się kłamstwa o zbrodni w Jedwabnem, a paliwem Justice for Uncompensated Survivors Today, Ustawa 447.
Powrót do Jedwabnego 2 - Wojciech Sumliński i Tomasz Budzyński kontynuują śledztwo demaskując kulisy prowadzonej przez Przedsiębiorstwo Holokaust długofalowej mistyfikacji, której celem są pieniądze i władza - reszta, to nieistotne dodatki. W tej rozgrywce nie chodzi o następne kadencje - ale następne pokolenia.Zapis Zarazy - czy pandemia, która wywołała światowy wstrząs, to przypadek - nie przypadek, czy wirus zmieniono w broń, kto na tym zyskał, co nas czeka?
Dziennikarz Wojciech Sumliński i major ABW Tomasz Budzyński w śledztwie prowadzonym w myśl sentencji hokeisty wszechczasów, Wayna Gretzkyego "jedź tam, dokąd zmierza krążek, a nie tam, gdzie, jest" odsłaniają opatrzone klauzulą tajności materiały i szokujące, nieznane opinii publicznej fakty, które karzą w nowym świetle spojrzeć na tajemnicę globalnego dramatu wywołanego przez koronawirusa i udzielają odpowiedzi na pytania dotąd bez odpowiedzi.

95 miało być :)

Wrzuć jeszcze jedną pozycję, to pęknę, chyba, ze śmiechu. 

Jak jest Gretzky to i okienko dla Gatesa się chyba znajdzie. Ale to nie dla mnie, bo ja unikam szybko lecących krążków.

:)

Żadne teraz . Ostatni raz uciekłem z Zakopanego po dwugodzinnym pobycie w 2005 roku.

To był mój drugi tam pobyt (za pierwszym razem wytrzymałem az 4 godziny) . I ostatni. Nie mam zamiaru tam wracać. Szczególnie jak mi znajomy góral opowiedziałjak się produkuje "oscypki".

PS 
Należysz do kilkuprocentowej mniejszości

 Myślałem, że Komuda, Dukaj i Ziemkiewicz mają wyłączność na takie rzeczy...

ludzie Kosciola;   Holownia, Terlikowski, Krajski, Cejrowski...

W tym Wrocławiu to wysyp satanistów jakichś, albo ambasada z Podwala podsypuje pełną parą, to się lgną i wiją, byle się załapać na grancik (znaczy się, kostkę). Można wtedy służyć na dwóch łapach i w pysku książkę przynosić, raz, dwa. 

Nie

Ludzie Meksyku

Leon chyba spotkał Szustaka

Proces skomercjalizowania Papieża - fotografia z Zakopanego:

Trafiłem na to przed chwilą ogłądając w Google Street Zakopanie (nigdy tam nie byłem).

Mój ostatni typ.

Ludzie z krakowskich imprezowni:

Z opisu:

Profesorowa Szczupaczyńska i sensacja na słynnym weselu

Listopadowy ranek 1900 roku. Pod domem profesorowej na św. Jana tłoczno od gapiów - w bramie naprzeciwko znaleziono ciało mężczyzny! Jednak Zofia Szczupaczyńska tylko rzuca okiem na miejsce zbrodni. Nie ma teraz czasu rozpocząć śledztwa - pędzi do bazyliki Mariackiej na najgorętsze wydarzenie sezonu: ślub poety Rydla z chłopką!

Ale potem na weselu w wiejskiej chacie nieoczekiwanie wpada na trop wydarzeń, które pokazują morderstwo na św. Jana w nowym świetle.

Czy przenikliwa detektywka amatorka odkryje w Bronowicach coś, czego nie dostrzegł Wyspiański?

Krakowska panna Marple - spostrzegawcza, inteligentna i dociekliwa (tylko nieżyczliwi nazwaliby ją wścibską) - na tropie afery rodem z sensacyjnego serialu.

Autorkę Marylę Szymiczkową, wdowę po prenumeratorze "Przekroju" i królową pischingera, powołali do życia Jacek Dehnel i Piotr Tarczyński. Ten niezwykły duet to mariaż wielkiego talentu literackiego i niezrównanej wiedzy o życiu codziennym Krakowa końca XIX i początku XX wieku. Gwarantuje pasjonującą podróż w czasie z detektywką, która wie, że tajemnice same się nie rozwiążą.

Ludzie nałogu - Pilch? Ludzie walki (albo ''ludzie honoru'') - Łysiak? Ludzie Bieszczad, stepu czy czegoś tam - Stasiuk? Z pretensjonalnych stylizacji funkcjonariuszy odcinka literackiego można by zrobić całe panoptikum.

Brawo. Aleś Pan "nawynajdywał":)) Jacek Deynel i Piotr Tarczyński to "małżeństwo z Londynu". Trzeba lansować jedynie słusznych: pisarza, który 5 czy 6 razy użył słowa "Breslau" w tytule dzieła albo "dwie gwiazdy LGBT".

Może się przymierzę do tego

Ludzie (bez) mapy. Jacek Bartosiak. 

Swoją drogą ten format panna Marple, to dobry wynalazek na ładowanie tej całej ideologii. Widziałem kilka odcinków australijskiego, zdaje się serialu, czego oni tam nie upakowali, ale podane to było tak trochę z przymrużeniem oka. Bo amatorka rozwiązywania łamigłówek jest kobietą, mądrzejszą niż cała policja, nie myśli stereotypowo, jest błyskotliwa, nie wierzy w zabobony, i jest przede wszystkim wyzwolona i nastawiona na siebie, brać, używać, nie kwitować i nie wiązać się, ani też przywiązywać. Modelowa.

Właśnie się ukazała jego pierwsza biografia.

 Rzym Zsl 25 - lecie PRL. wydawnictwo Pax no jest co wspominać. 

Co to? Gablota zasłużonych? Łysiakowy Całun? Przodownicy pracy?
Okropna ta okładka.

"Musi być Giewont. Na tym Giewoncie jak pamiętamy, w powieście Remigiusza Mroza, znaleziono nagiego trupa, na którym ktoś pracowicie wyciął nożem wielokrotnie złożone łacińskie zdanie z wyrazem Jerusalem w środku."

Nie. to w Polsce Ludowej jednak bylo lepiej.

Krolowie polskiej powiesci kryminalnej, tacy Jak Zygmunt Zeydler-Zborowski czy Jerzy Edigey, tez lubieli umieszczac akcje w Zakopcu.

Tylko tam u nich jest wszystko lepiej ustawione: pare pieknych kobiet, koniak, tajemnicza willa, trup na podlodze.

Plik dolarow, schowany rewolwer pod kanapa.

No a potem zjawia sie przystojny major Downar z Komendy Glownej i rozwiazuje skomplikowana sprawe i lapie ptaszkow.

A czy akcja jakiejś powieści toczyła się w jaskiniach wsród speleologów?

pomyłka, oczywiście do kapersa

Chyba jej nie było na manifestacjach tych .... no nie istotne. A to grzech. 

Dawno nie byłem w Zakopanem.

Ostatni raz, przed wyjazdem do Anglii, 2005. Ale w gruncie rzeczy przejazdem, bo jechaliśmy do wsi Żdiar, na Slowacji, zaraz za Łysą Polaną. Kocham Tatry, kocham góry, tak, jak morze. Ale mieszkając w Krakowie, jeździłem w Tatry na Słowację. Ciszej ☺

Teraz Zakopane, to coroczne centrum sylwestrowe. Wiem, gdyż jestem na to "skazany" tutaj rzed telewizorem ☺.

Kiedyś, przed tym."wielkim koncertem" "szedlem" z kamerą po Krupówkach. Doznałem szoku. Mało widziałem polskich nazw sklepów. Straszne to było

Wiem, do jakiej mniejszości należę. Po Tatrach łaziłem w 85, 86 i 94. Mam to szczęście, że mogę legalnie bujać się poza szlakami. Ale kolejka na Mount Everest trochę mnie zmroziła. 

"A czy akcja jakiejś powieści toczyła się w jaskiniach wsród speleologów?"

Nie, ale pamietam "Sprawe Niteckiego" Jerzego Edigeya.

Ten Nitecki, ktoremu udalo sie wylgac w sadzie, popelnil samobojstwo wspinajac sie bez asekuracji polnocna sciana Giewontu.

Powialo jednak mrozem.

"ludzie kochający Tatry" to z reguły budżetówka z miasta. Mają nieznośny zwyczaj opowiadania z akcentem udającym gwarę o swoich wesołych lub niebezpiecznych zakopiańskich przeżyciach. Zamożny inteligent podnoszący sobie samoocenę przez struganie górala z Tater. Dziwne zjawisko. Raczej nikt nie szpanuje "na poznaniaka", czy na inną polską grupę etniczną.

O widzisz, w Żdiarze byłem kilka razy i z sentymentem wspominam tamtejszych górali i śliwowicę w karczmie. Zawsze się dziwię, jak już jestem w górach na miejscu, że mogłem odpuścić sobie rok, lub dwa. W 2005 roku była tam, chyba, jeszcze galeria znakomitego szklarza Zoričáka, miałeś okazję zobaczyć? 
Jeśli nie, to próbka jego geniuszu:
https://www.pnky.sk/kultura/jan-zoricak-vystavuje-okna-do-vesmiru/

e tam.

Też płacisz.

NWO-Aufseherin.

"ludzie kochający Tatry" to z reguły budżetówka z miasta. Mają nieznośny zwyczaj opowiadania z akcentem udającym gwarę o swoich wesołych lub niebezpiecznych zakopiańskich przeżyciach.

"ludzie kochający Tatry" mają też nieznośną (a może dla nich całkiem normalną?) potrzebę wp..ieprzania się w życie tubylców głosząc np. od zawsze że "myślą tylko o dutkach" i w ogóle "górale są pazerni na kasę". Nie wiemy czy mieszkańcy Sopotu, Mielna, Międzyzdrojów albo Karpacza lub innych regionów turystycznych są "pazerni na kasę", ale górale na 100% są.

I martwią się, że największym problemem Tatr są sami górale.

https://www.bankier.pl/wiadomosc/Za-pieniadze-z-Ameryki-Podhale-usiane-pustymi-domami-emigrantow-7488233.html

Wszędzie mogą być pustostany (ile jest we Wrocławiu albo Warszawie?) ale nie tam. Te usunięte komentarze to głównie żądania do..walenia tym góralom takich podatków od niezamieszkałych domów, żeby się sfajdali w gacie. Ew. zarekwirowania dla uchodźców, biednych wielodzietnych rodzin, samotnych matek itp.

Miłość do Tatr nie jest usłana różami...

Podpiera sie kultura japonska jak,  nie przymierzajac, ja kulami, gdy parenascie lat temu zlamalem noge.

Ale ja juz kule dawno wyrzucilem, a u niej nastepny krok to chyba przejscie operacji plastycznej.

Zrobia jej skosne oczy, moze natra czyms gebe, zeby nabrala odpowiedniej zoltawej barwy.

I z profila wymarzona Japonka.

кипяток, но холодный

15. sierpnia. Ledwie przetarliśmy oczy, zjawia się »gazda« i podając nam dwie zarubrykowane karteczki prosi o zapisanie w nich natychmiast naszych nazwisk, zatrudnienia, zkąd przybywamy, ile lat liczymy itd. — gdyż musi zaraz »chybać« do »Klimatyki« z meldunkiem. Piszemy, oddajemy.
 Ledwie pół godziny minęło, wpada »gazda« z żądaniem, abyśmy się stawili natychmiast w »Klimatyce«. Ki dyabli! a to po co? Ha, może dowiedzieli się o zdzierstwie i brutalności górala, co nas przywiózł i chcą mu dać admonicyą? Idziemy tedy, — aż tu proszą nas o paszporty. To lubię! zaraz znać porządek i dbałość o dobro państwa i społeczeństwa. Nie wiem jedynie dlaczego tą szczególną opieką otaczani jesteśmy tylko my z pod zaboru moskiewskiego, gdyż kto przyjeżdża z Niemiec, Szwajcaryi, a choćby Chin i Japonii, to go o paszport »Klimatyka« nie zapytuje. Ja, chwała Bogu, przejechałem ze ćwierć Europy i nikt nie był ciekawy widzieć mojego paszportu, — dopiero na ojczystej ziemi w Zakopanem usłyszałem: izwoltie pasport! Brr! zdawało mi się, że jestem już w Płocku lub w Piotrkowie. Podobno »Klimatyka« jedyne to swoje zadanie wypełnia z całym zapałem i energją, sądząc zapewne, iż powołaną została do życia jako filia żandarmskawo atdielenja w Maczkach...[1]
 Kiedy się przekonano, że paszporty mamy w porządku i nie przyjechaliśmy ani na żaden wiec socjalistyczny, ani nie przywieźliśmy ze sobą gotowej beczki dynamitu dla wysadzenia Gewontu i »Klimatyki«, ukłoniono nam się grzecznie i polecono zapłacić coś około czterech reńskich od osoby, jako opłatę taksy klimatycznej i za muzykę.
 Napróżno dowodziłem, że nie tylko nie jestem muzykalny, ale przeciwnie, wszystkich muzykusów wysłałbym z chęcią extracugiem na dno piekieł. — »Klimatyka« była innego zdania i uważając, iż jedynie z zamiłowania do boskiej harmonii przybyłem do krainy skorków i łóżek bez kołder, ściągnęła ze mnie całkowitą należytość na utrzymanie orkiestry. Ba! kiedy zapłaciłem, to pójdę już wysłuchać muzyki zakopańskiej, zaszczytnie zapewnie wyróżniającej się wśród stowarzyszeń, oddających się kultowi fujar i trąb dętych.
 Dzień dzisiejszy jest świętem uroczystem, a więc prosto z »Klimatyki« poszliśmy do kościoła. Ubożuchny, wygląda jak nieco większa chata włościańska, a ginie przy Dworcu tatrzańskim, a choćby willi Jadwinówce. Obok jest cmentarzyk, bardzo zachęcający, bo bardzo mały; widocznie w Zakopanem niewielu musi być lekarzy, ztąd i większa śmiertelność nie weszła jeszcze w modę. Cmentarzyna znajduje się w godnym opłakania stanie: zarosły chwastem, z murem walącym się, nie nosi na sobie ani śladu jakiejkolwiek opieki. W jednem miejscu spotkaliśmy świeżą mogiłę, nawet porządnie darnią niepokrytą, na której wyczytaliśmy napis z brunatnych szyszek złożony, że spoczywają w niej zwłoki Chałubińskiego. Królowi tatrzańskiemu nie królewskie zaiste przygotowano mieszkanie, — a przecież sama wdzięczność ludu zakopańskiego powinna się była zdobyć choćby na kopiec z kamieni i na inny napis. Ten jaki jest, wygląda tak ohydnie i wstrętnie, iż przez szacunek dla papieru nie chcę obrazowo przedstawić, co właściwie przypomina. Górale zaczynają mi się mniej podobać nawet niż »Klimatyka« i gulasz wczorajszy[2].
 Pogoda dzisiaj prześliczna — ba! zaprześliczna! Słońcu zachciało się żywcem upiec gości zakopańskich! Każdy z nas odnosi wrażenie, jakby go wsadzono na rożen i obracano około ognia. Ale za to góry dobrze widać.
 Przedstawcie sobie szereg olbrzymich mniejszych i większych głów cukru w ciemnym papierze, przedzielony czarnemi kapeluszami damskiemi z ciemno-zielonemi piórami, a będziecie mieli w zmniejszeniu ogólny widok gór tatrzańskich. U spodu lasy, u góry skały i kamienie. Patrzeć na to dobrze, ale wdzierać się na to, trzeba być kiepskim waryatem. Ja, co nigdy nie chciałem mieszkać na trzeciem piętrze, mam się pchać na piętro dziewięćdziesiąte?! Nie ma głupich, — jeszcze mi życie miłe, a i nóg na loteryi nie wygrałem.
 Z gór płyną potoki po łożyskach, pełnych kamieni, szumiąc, warcząc i pieniąc się, zapewne jak ja ze złości. Trzeba przyznać, że woda czyściejsza od naszej wiślanej, ale zato znacznie płytsza i mniej esencyonalna. Towarzysz mój zapewnia, iż w Jaszczurówce pyszna kąpiel; woda czysta, mająca 20° Reaumura. Walimy więc piechotą do Jaszczurówki.
 Z tak zwanych Krupówek idziemy prosto lasem. Ustaję co chwila, bo droga idzie pod górę. Drzewa w lesie takie jak nasze, grzyba »prawdziwego« ani ujrzysz — rosną tylko same fałszywe. Od czasu do czasu stoi w lesie willa, zamieszkała przez właścicieli, którzy ją sobie zbudowali. Amatorzy kwaśnych jabłek! Mieszkać w lesie, i to w lesie tatrzańskim, przesiąkłym podaniami o rozbojach i opryszkach, to się da pogodzić... z brakiem piątej klepki.
 W połowie lasu droga dzieli się, a napis wskazuje, że trzeba skręcić na lewo, na drogę świeżo zbudowaną, tylko dyabli wiedzą, po co znów wznoszącą się do góry? Mnie pot kapie z czoła, ale kiedym się poświęcił, to pójdę dalej, choćbym miał duszę z ciała wypocić. Droga dobra się kończy i znowu dwie się rozchodzą. Napisu nie ma żadnego — bądź tu mądry! Wybieramy drogę wprost, boć jeszcze w szkołach uczono, że prosta droga jest najkrótszą. Najkrótszą być może, ale co i najcięższą, to w tym przynajmniej razie prawda najprawdziwsza. Kamień na kamieniu, a na kamieniu jeszcze kamień, wśród tego zaś kałuże błota, — oto droga mszcząca się na naszych nogach i butach za winy niepopełnione. Nareszcie kończy się — oddychamy. Wtem wpada nam w oczy napis: »Do Jaszczurówki«, skierowany w stronę, z której przybywamy. Co u licha? gdzież więc jesteśmy?! A, no, naturalnie, że nie w Jaszczurówce, tylko w Kuźnicach. Przebywszy więc raz Golgotę, wracamy nią na nowo i stanąwszy na rozstajnych drogach, idziemy już na lewo. O dwieście kroków spotykamy napis, że tędy naprawdę idzie się do Jaszczurówki. Dlaczegóż ten napis nie jest umieszczony tam, gdzie się drogi rozchodzą, — to wie tylko Pan Bóg i Towarzystwo Tatrzańskie. Obyś świetny wydziale Towarzystwa po śmierci taką drogą jak my chadzać i błądzić musiał! — tego ci życzę w imię zasady: oko za oko, ząb za ząb, odcisk za odcisk, kamień za kamień!
 Po półgodzinnej jeszcze podróży, stajemy w Jaszczurówce. Znowu woda, znowu góry, a w środku drewniany hotel. Godzina 12, chcemy się posilić, obiad będzie za 1½ godziny. Miła perspektywa!
 Oglądamy zakład kąpielowy. Tfu! jaki nieprzyzwoity. Woda tak czysta, że widzisz u kąpiących się wszystkie sprosności. Człowiek, tak jak ja szanujący się, nie będzie na łup oczów gawiedzi wystawiał swoich członków. Zaraz obok, tylko ścianką oddzielone, kąpią się kobiety. Horrendum! Sodoma i Gomora! Co za zdrożne myśli przychodzą do głowy, a każda z nich, to niebotyczna góra na drodze ku zbawieniu. Przeżegnałem się, splunąłem i wyciągnąłem z tego przybytku zepsucia mego towarzysza, niepodzielającego mych zapatrywań i gotowego zatracić duszę dla odświeżenia ciała. Przytem w wodzie pływają pono jaszczurki i ztąd nazwa »Jaszczurówki«. Sam widziałem jedną, jak pełzała między kamieniami. Czarna, żółto nakrapiana... austryacka.
 Później dano obiad, alem się nim nie objadł. Za lepszą dwa razy baraninę w dobrze rządzącem się społeczeństwie sadzają restauratora na 5 lat ciężkiego więzienia. W restauracyi, oprócz nas było jeszcze dziesięcioro hałasujących bębnów. Jeden bąk zaczął walić po fortepianie, a drugi fikać koziołki. Dzięki Ci Panie, że nie jestem jak owi głupcy, co się pożenili i z rezultatami małżeństwa rżną do Zakopanego. Choć nie jestem Herodem, potopiłbym tych wszystkich bąków w Jaszczurówce, a przynajmniej tego, co bębnił na klawicymbale. Zdawało mi się, że po tuzinie skorków wlazło do każdego mego ucha...
 Tymczasem gwoli rozmaitości deszcz lunął jak z cebra. Masz babo redutę, jak tu się dostać do Zakopanego? Szczęściem jacyś »jaszczurowiacy« powrócili budą góralską do domu. »Jedziecie z nami?« — pytam górala. — »Jadę, tylko konia okuję«. I kuł najspokojniej całe pół godziny. Nareszcie gotów, aż tu jakieś nieboskie stworzenia biegną do nas i wrzeszczą. Pierwszy, który dobiegł woła: »Panowie! odstąpcie nam tę furę. Wybraliśmy się na wycieczkę, zmokliśmy do nitki, ducha w sobie nie czujemy, z mojej córki się leje, i z jej narzeczonego się leje, i zemnie się leje — okropność, zlitujcie się!« Spojrzałem na biedaków i uczułem litość. Wyglądało to okropnie — zlane, pokrwawione, podrapane, trzęsące się jak w febrze, istny obraz potępieńców. Góral obiecuje, że po nas powróci, — jedźcie więc męczennicy »wspaniałych widoków«.
 Czekamy na górala całą godzinę, a tymczasem zaznajamiamy się z jakimś »jaszczurówkowiakiem« przybyłym aż z pod Wilna. Gadu — gadu o Bismarku i »Klimatyce«, o deszczu i rezygnacyi marszałka, aż wreszcie pyta nas litwinisko: czy znam Sabałę? »A któż to taki?« — zapytuję ze zdziwieniem. — »Góral, kochanieńki panie«. Ciągniemy litwina za język i dowiadujemy się, że ów Sabała jest to sobie Sabała, stary góral i nic więcej. Ba! ale Litwin twierdzi, że Sabałę każdy znać powinien, bo o nim »już w gazetach pisało, a pisma illustrowane, panie kochaneńki, podawały jego konterfekty«. Na co? po co? — litwin nie wiedział, ale był przekonany, iż wstydem jest nie znać takiej znakomitości. No proszę państwa, anim się domyślał, że tu taki wielki człowiek mieszka. Nie chwalący się, jestem synem naczelnika z Komisyi Sprawiedliwości, skończyłem Uniwersytet, robiło się panie to i owo na świecie, a przecież jeszcze żaden gazetnik nie pisnął, że żyję, — a tu panie, jakiegoś Sabałę, podobno bardzo zamorusanej przeszłości góralisko, malują, rysują i opisują jakby cud świata, dlatego, że jest stary, że ma długie włosy, rżnie po kiszkach baranich i opowiada bajdy za pieniądze. Podobno kochani bracia Warszawiacy temu Sabale i wszystkim Sabalątkom tatrzańskim tak we łbach poprzewracali. Zdaje im się, że my tu z krańców świata przyjeżdżamy, aby tylko ich zobaczyć i rozrzucać pieniądze. Jakaś aktorka po guldenie podobno płaciła małym pędrakom za szklankę wody, a znowu jakiś filantrop od siedmiu boleści po pięć reńskich dziennie płacił góralowi... za towarzystwo. Odpuść Panie! ależ to istne waryactwo i obraza Boska![3]
 Nareszcie góral przyjechał, a my rada w radę, postanowiliśmy pojechać do Kuźnic. Nie będę już szczegółowo opisywał awantury, jaką mieliśmy z góralem o zapłatę. Góralisko twierdził, że po nas umyślnie przyjeżdzał, a przecież nicpoń sam prosił, abyśmy tamtym zmokniętym szczurom, co wrócili z wycieczki, ustąpili pierwszeństwa, i słyszałem wyraźnie jak mu podwójną taksę obiecywali. — Przecież jest taksa! wołałem ze złością — a góralisko mówił, że go taksa nic nie obchodzi. Chciałem jechać po sprawiedliwość do »Klimatyki«, ale przekonano mnie, że się to psu na budę nie zda, gdyż »Klimatyka« jest dla ochrony górali przed gośćmi, a nie gości przed góralami. »Płać — woła — bratku! kiedyś tu przyjechał i siedź cicho«.
 Przy sposobności opowiadano nam, jaką awanturę zrobił góral w dniu wczorajszym kilku gościom przybyłym furą z Jaszczurówki. Zamiast 1 guldena według taksy, dali mu reński czterdzieści centów, za co zaczął im wymyślać i grozić nawet obiciem. Napadnięci tak brutalnie, chcieli pójść do »Klimatyki«, ale ta była zamknięta, poszli więc do żandarmeryi. Obudzili śpiącego żandarma, ten jednak zawyrokował, że go takie bagatele nic nie obchodzą. Wyszukali gdzieś drugiego żandarma, zapijającego piwo w szyneczku, ale ten im również nic poradzić nie chciał, czy nie umiał. A tymczasem góral wymyślał im gorzej niż ongi Bismarck parlamentowi niemieckiemu. Jak niepyszni, musieli złożyć u właściciela szynku kaucyą, aby ich góral raczył wypuścić na wolność. Dziś podobno ta sprawa miała być rozpatrywaną w »Klimatyce«. Miłe stosuneczki, zapewne takich i w Afryce nie znajdzie.
 Ale wracajmy do Kuźnic. Są tam huty żelazne, fabryka tektury i restauracya, którą nam bardzo chwalono. Możesz w niej dostać mięsa, a nawet cały obiad... jeżeli rano zamówisz. Myśmy poprzestali na mleku kwaśnem. Jedliśmy je na stojąco, bo przed domkiem restauracyjnym ustawiono trzy stoły na trzydzieści osób, wówczas gdy amatorów mleka i kawy było około dwustu. Właściciel restauracyi i Kuźnic jest podobno bardzo biedny, więc na kilka stołów i kilkadziesiąt stołków zdobyć się nie może.[4]
 Z Kuźnic drogą ciernistą, a raczej kamienistą, poszliśmy z przewodnikiem do Kalatówek. Jestto sobie kawał ziemi, na której rośnie trawa, a trawie przypatrują się góry. W jednem miejscu wytryska woda i jest koło niej bardzo zimno. Dla tej zimnej wody przychodzą tu ludziska, jakby dla czegoś osobliwego. Afrykańczykowi możeby to zrobiło przyjemność, ale nam, co nietylko wody lecz i lodu w zimie mamy po uszy, trochę mniej lub więcej zimnej wody może być całkiem obojętne. Zapłaciliśmy przewodnika za to, żeśmy widzieli... wodę; szkoda, że nie każą jeszcze płacić za widok drzewa, kamieni, lub gęsi tatrzańskich.
 Razem z nami w Kalatówkach było duże towarzystwo, między którem znajdowało się kilka mężatek i panienek. Zauważyłem, że wpływ ich pod pewnym względem cywilizuje górali, zwłaszcza młodych i przystojnych. Nauczyli się tak szarmancko całować rączki, jak eleganty warszawskie. Co więcej zauważyłem, tego już nie zanotuję, bo może to tylko moje przywidzenie. Zawsze jednak radziłbym mężom, aby sami podsadzali niewiasty do góry, bo niewiasta to rzecz ułomna, a o Boską obrazę nie trudno.
 Wracając z Kalatówek przysłuchiwaliśmy się muzyce. Byłem ja raz przypadkiem w Ryczywole na weselu mieszczanina, a choć to już temu lat 30 z okładem, cały Ryczywół stanął mi żywo w pamięci, kiedy usłyszałem dźwięki Straussów zakopańskich. Rozumiem składki na to, aby takiej muzyki nie było, — i z chęcią pierwszy na listę się zapiszę, — ale dawać ciężko zapracowany grosz na rozstrajanie nerwów, to (przepraszam pokornie) jedna więcej kwalifikacya do »czubków«.
 Nie lepszą od muzyki jest i ortografia zakopańska. »Pręndkie jeżdżenie zabrania się« czytasz na tablicach i wołasz o pomstę do Małeckiego. »Borże zbaf Polske« czytam znowu na jakimś koszyczku, a »Pamiatka s Zakopanego« na garnuszku. Praktyczne ćwiczenia w ortografii zdałyby się pręndko rządcom Zakopanego. Boże! zbaf ich, mimo ortografii.
 Wieczorem w dworcu tatrzańskim zjadłem sznycla wiedeńskiego z marchewką. »Woniał« wprawdzie straszliwie, ale mój żołądek tak się prosił, że zatkałem nos i jadłem gwałtownie. Siedzący obok myśleli, że tak mi smakuje, a ja jedynie chciałem jak najprędzej wypełnić ciężkie obowiązki względem żołądka.

https://pl.wikisource.org/wiki/Trzy_dni_w_Zakopanem/15_Sierpnia

Skoligacony z Wydawcą.

Przypisek przepisywacza.

 Autor notat powyższych, jak widać stary zrzęda i tetryk, nie obliczywszy się ze swojemi latami i przyzwyczajeniami, niepotrzebnie pojechał do Zakopanego i nic też dziwnego, że doznał rozczarowania. Nie umiał on odczuć piękna natury, naiwnie ją opisywał, jeszcze naiwniej oburzał się np. na kąpiele w Jaszczurówce, a nawet tak odświeżający ducha i ciało spacer do pięknej doliny Strążyskiej, wydał mu się karkołomnym i męczącym.
 To prawda! Ale w opisywaniu stosunków miejscowych, poczciwy amator preferansa z kociołkiem na nieszczęście mało, albo może wcale się nie pomylił.
 Rzeczywiście, tak jak jest, dalej w Zakopanem być nie może, jeżeli miejscowość ta ma odciągać amatorów letnich wycieczek od obczyzny. Piękne widoki nie wystarczą, bez jakiej takiej wygody dla ciała. Dziś Zakopane jest modą, a powinno stać się potrzebą.
 Trudno, w tem miejscu przynajmniej, rozwodzić się nad potrzebami Zakopanego, ale sam fakt, iż prawie wyłącznie tylko górale są miejscowymi przedsiębiorcami, wystarcza do zrozumienia do jakiego stopnia niedołęztwo przedsiębiorcze tkwi w naszem społeczeństwie. Góral wynajmuje mieszkanie, góral ma najpierwszą restauracyę, góral buduje łazienki, góral też robi tysiące, dziesiątki, a nawet są wypadki, setki tysięcy. Czyż taka miejscowość nie daje pola dla przedsiębiorców, obeznanych z wymaganiami publiczności?
 Przejedźmy tylko granicę węgierską, a zobaczywszy zaraz inny świat i inne stosunki, z żalem podziwiać będziemy ogrom naszego niedołęztwa. Pan Bóg ze swej strony dał wszystko, aby stworzyć uroczą krainę tatrzańską, — ludzie dla niej prawie nic nie zrobili — ztąd mimowoli wyrywają się słowa: nie było komu dawać!
 Stosunki z ludem są rzeczywiście nad wyraz przykre i zupełnie nienormalne.
 Brak hotelu, sprzętów, pościeli, dobrej restauracyi, to prawdziwy skandal naszej gospodarki zakopańskiej.
 Jeden z czytających te notatki, uczynił mi zarzut w tej formie: »Jadąc do Zakopanego, potrzeba sobie naprzód wyszukać mieszkanie, zabrać ze sobą pościel, urządzić kuchnię w swym domu, wziąć meble i służącą, kupić w Krakowie potrzebne wiktuały i przywieść ze sobą naczynia, a można żyć bardzo przyjemnie i wygodnie«.
 Nie przeczę łaskawy panie! ale tak się urządziwszy, można żyć wygodnie nawet w Laponii, a bodaj czy nie na Franz-Josephs-Landzie. Do miejscowości klimatycznej europejskiej przybywa się wszędzie tylko z ubraniem i bielizną — reszta winna być na miejscu.
 Autor notat natrafił jeszcze szczęśliwie, bo na dni gorące, ale jak podczas słoty i dni zimnych żyje się w Zakopanem, to możnaby o tem osobne napisać notaty.
 Więc nie oburzać się na zarzuty, nie upatrywać w nich złej woli, lecz radzić nad polepszeniem stosunków należy. Będzie to z korzyścią dla Zakopanego, dla uroczych gór naszych i dla tej idei wyższej, jaką miał ś. p. Chałubiński, kiedy do Zakopanego napędzał ludzi zamożnych, wydających pieniądze po zagranicznych badach i stacyach klimatycznych.

https://pl.wikisource.org/wiki/Trzy_dni_w_Zakopanem/Przypisek_przepisywacza

Faktem jest, potwierdzam, bo spędziłem kilka chłodnych nocy w polskich Tatrach, że lepiej wziać ze sobą jakiś śpiwór. U Słowackich górali w Żdiarze dawali ogromne pierzyny. Naprawdę zimno.