Na początek ogłoszenie. Ten targ kończy się dzisiaj, a jutro są tylko imprezy. Ja zaś przenoszę się w inne miejsce i nie będę miał internetu, tak więc jutrzejszy tekst ukaże się jako popołudniówka.

W zasadzie cały dzień wczoraj przegadaliśmy o różnych sprawach. Przyjechała pantera, przyszli wierni czytelnicy i czas spędziliśmy miło, ale pod koniec dnia już ledwo stałem. Potem zaś, przy kolacji, na którą poszedłem sam, przypomniałem sobie Lublin z lat osiemdziesiątych, kiedy był dla mnie przystankiem w drodze do szkoły. Dziś kiedy o tym myślę, nie mogę uwierzyć, że to tak wyglądało. Miałem chorobę lokomocyjną, tak straszną, że dojechanie pociągiem do dziadków w Nałęczowie, było już problemem. No a do szkoły w Biłgoraju jeździłem systemem następującym – najpierw do Lublina pociągiem, a potem autobusem do Biłgoraja – 150 km, przez teren pagórkowaty i nierówny. Aviomarin jadłem już przed wejściem do pociągu, tak więc kiedy wytaczałem się z pociągu byłem w zasadzie w półśnie. Dopiero w drugiej klasie mi przeszło i mogłem odrzucić ten aviomarin, ale tylko w pociągu, przed wejściem do autobusu, musiałem zjeść dwa. Kiedy już znalzłem się w Lublinie, trzeba było przejść kawałek na Dworzec Południowy, skąd odchodziłu autobusy do Przemyśla, Biłgoraja i Rzeszowa. Tam zaczynała się prawdziwa jazda. Autobusów i miejsc było za mało, a na dworcu kłębił się tłum. Kolejka do kasy była takim pozawijanym wielokrotnie wężem, a ludzie, którzy w niej stali nie mieli żadnej nadziei, że kupią bilet i gdziekolwiek pojadą. Kiedy zjawiałem się na dworcu o godzinie dwunastej w południe, bilety na wszystkie autobusy odjeżdżające w niedługim czasie były już wyprzedane. Ci co stali w kolejce liczyli na to, że kupią bilet na godzinę 17.00 albo 19.00. I ja tak przeważnie czyniłem, snując się potem po dworcu przez wiele godzin, bez sensu, celu, książki do czyatnia. Czasem zjawiał się któryś z kolegów, ale to była rzadkość, dlatego, że ci, którzy mieszkali bliżej Lublina kupowali sobie bilety wcześniej i po prostu przyjeżdżali na określoną godzinę. Tak więc gdzy pojawiałem się w Lublinie o 12 w południe, to opuszczałem to miasto w okolicach 17.00, przy dobrych wiatrach, albo – co zdarzało się częściej – o 19.00. Najciekawiej było zimą, bo dworzec był słabo ogrzewany, a zwiedzanie jego okolic w mroźny wieczór nie stanowiło szczególnej atrakcji. Nie wiem czy kiedykolwiek później jeszcze miałem poczucie tak głupio marnowanego czasu.

Alternatywą dla takiego systemu była próba uproszenia kierowcy, jednego z wcześniejszych autobusów, żeby sprzedał mi miejsce stojące. Raz tak zrobiłem i najpierw musiałem stoczyć walkę o dostęp do kierowcy z jakimiś babinami i dziadkami, którzy chcieli się także dostać do Biłgoraja, a potem kiedy już byłem w środku i szczęśliwie stałem, okazało się, że zapomniałem zjeść aviomarin i nie mam przy sobie żadnej foliowej torby. Koniec tej podróży był tragiczny.

Może gdybym wpadł na pomysł, żeby nie kręcić się bez sensu w okolicach dworca PKS, PKP i bazarku przy nim, a wybrał się, na przykład na starówkę, ubogaciłbym się duchowo. No, ale starówka była daleko, a ja miałem na plecach, plecak pełen jedzenia, książek i ubrań, a do tego torbę na ramieniu. Wyglądałem jak typowy głupi Jasio z wioski, który usiłuje – wbrew okolicznościom i wszelkim prognozom – gdzieś dojechać. Mimo wszystko lubiłem miasto Lublin. Kojarzyło mi się zawsze dobrze i jakoś tak ciepło. Najbardziej lubiłem obserwować co działo się na ulicach, kiedy jechałem z Biłgoraja, w piątek po południu. Gdzieś w okolicach placu Bychawskiego była taka mordownia, z szydlem reklamującym piwo Perła, cała oszklona. Z autobusu było widać co działo się w środku no i rzecz jasna przed lokalem. A działy się tam ciekawe rzeczy. Kiedy autobus zatrzymał się na światłach, pasażerowie mogli obserwować tytaniczne zmagania, alkoholików, którzy usunięci z jakichś przyczyn ze środka lokalu, usiłują dostać się tam z powrotem, wykrzykując przy tym obelżywe słowa pod adresem tych, którzy ich stamtąd wypchnęli.

Generalnie z Biłgoraja do Lublina jechało się przyjemniej niż z Lublina do Biłgoraja. Pewnie z tego względu, że w tamtą stronę zwykle jechałem w ciemnościach, a zimą mogłem tylko patrzeć jak wiruje śnieg w świetle ulicznych latarń i w jak dziwne kształty układa go wiatr wiejący po pustych ulicach i chodnikach. Kiedy wracałem było prawie zawsze widno.

Żeby nie zdechnąć z nudów na tym Dworcu Południowym, oglądałem wystawy kiosków, odczytywałem tytuły książek i gazet, patrzyłem co się pokrywa kurzem na najbardziej oddalonych od okienka półkach. Przez wiele lat w kiosku przy dworcu stała odwrócona okładą do szyby, na bardzo wyeksponowanym miejscu pewna książka. Ja przyjeżdżałem i wyjeżdżałem, a ona tam ciągle była. Miała czarną okładkę, a tytuł i nazwisko autora wybite były okropną żółtą czcionką. Litery wygladały tak, jakby kto je wprawił w drżenie dźwiękiem o niskiej bardzo częstotliwości. Do tego domalowano jeszcze jakiś schematyczny miejski pejzaż, takie blokowisko. Za każdym razem, kiedy wracałem na dworzec po wakacjach okładka była coraz bardziej wypłowiała i bledsza. Zastanawialem się czasem czy nie kupić tej książki i nie spróbować jej przeczytać, ale jakoś się powstrzymałem. Tytuł mnie odstręczył, było bowiem bardzo dziwny. Książka nazywała się „Cichot Pana Boga”. Wiele lat później w końcówce komuny, ktoś wyreżyserował spektakl w teatrze telewizji na jej podstawie. Kompletnie idiotyczny i absurdalny. Główną rolę zagrał w nim Zdzisław Wardejn. Nie wiem kto tę książkę napisał, nie pamiętam też kiedy zniknęła, ale na pewno nie utrzymała się do końca moich przejazdów przez miasto Lublin. Pewnie wyrzucili ją w końcu do śmieci.

 

No nic, to na dziś tyle, jutro tekst będzie po południu. Jadę na targ.

---

tagi: wspomnienia  lublin 

	gabriel-maciejewski
	20 września 2019 09:13

11     2382    5 zaloguj sie by polubić