Wszelkie aspiracje mają charakter estetyczny i rytualny zarazem, estetyczny w zakresach najbardziej podstawowych, ale także w tych trochę bardziej skomplikowanych. Chodzi o to, by zostać dopuszczonym do rytuałów oczyszczenia i przebywać wśród ludzi i atrybutów jednoznacznie kojarzących się z czystością. Prawidłowość ta dotyczy zarówno grypsery, środowisk akademickich, jak i polityki. Przy takim postawieniu kwestii kluczową sprawą jest określenie co to znaczy – atrybuty czystości. W celi, to jest po prostu dostęp do umywalki, ale w życiu prawdziwym, w zhierarchizowanych środowiskach, sprawy się komplikują i kluczem do ich rozwiązania staje się słowo trend. Ono zaś jest częścią szerszego pojęcia „kultura”, które to pojęcie określa zakres wszystkich w zasadzie aspiracji. Wyraz trend może być zamieniony na słowo „norma”, bo ono bardziej pasuje do niektórych środowisk. I teraz rzecz najważniejsza – kto wyznacza normy i trendy? Czy to są ci sami ludzie, którzy demonstrują przynależność do oczyszczonych i wybranych? Mam wrażenie, że nie, że pochodzą oni z innych porządków. Tyle tytułem wstępu.

Przynależność do sfery oczyszczonych wymaga pewnych deklaracji i rytuałów, to znaczy określania się wobec sytuacji i przedmiotów należących do obszaru kultury. I tak, określanie się wobec wizerunków, celowo nie piszę „sztuki” czy też „obrazów”, określanie się wobec wizerunków, przedstawień, jest wyznacznikiem dojrzałości emocjonalnej, w całych zjednoczonych wspólnym rozumieniem aspiracji i oczyszczenia grupach. To jest dość subtelna zależność, bo nikt, mam wrażenie nie opisuje tego w ten sposób, jest ona jednak prawdziwa. Chodzi o demonstracje zachowań podkreślających właściwe rozumienie jakości. Pojawia się jednak pytanie – kto ustala normy tej jakości i czy pochodzi z tego samego porządku, co ten, który do niej aspiruje? Ja tego nie wiem, ale wiem, że odruch by określać się wobec wizerunków w sposób jednoznaczny, jest nie do przezwyciężenia.

Znajomy przesłał mi wczoraj taki obrazek i napisał, że prof. Sławomir Cenckiewicz uznał owo dzieło za interesujące, a myśl tę wyraził na twiterze. Nie mam zrzutu ekranu i muszę wierzyć znajomemu na słowo, ale jeśli się mylę, chętnie prof. Cenckiewicza przeproszę.

 

https://superhistoria.pl/druga-wojna-swiatowa/118373/odyseja-polskiego-zlota-jak-uratowano-skarb-narodowy-ii-rp.html

 

Widzimy tutaj coś absolutnie fatalnego, źle wykonanego, ale tworzonego pod wpływem młodzieńczych emocji i silnego przekonania, że owa metoda narzuci innymi normę czy też może trend, do których będą oni aspirować. A może zmusi ich do tego, by się z wyrażonymi w tym dziele emocjami, jakże poważnymi, żeby nie powiedzieć sierioznymi, utożsamiali. Ilustracja ta ma jednak charakter wtajemniczenia i teraz musimy się zastanowić czy – jak liczne przykłady innych wtajemniczeń – nie jest ona początkiem jakiejś pułapki. Jakiegoś ciemnego korytarza, który prowadzi ludzi prostodusznych i naiwnych wprost na skraj przepaści. Ja tego nie wiem, ale mam pewne podejrzenia. Czasem bowiem, w świecie polemik i publicystyki, niczym w ponurym filmie dla dzieci o przygodach dziewczynki imieniem Koralina, otwierają się nagle jakieś drzwi i okna pokusy, za którymi znajdują się całe uwodzicielskie galerie przedmiotów, które – same z siebie - powodują chęć określenia się wobec nich i zyskania wyższej rangi towarzyskiej, oczyszczenia się i awansu w hierarchii.

Jak wiecie, prof. Cenckiewicz wydał właśnie dwa tomy pism Ignacego Matuszewskiego, okraszone jakąś taką gawędą, zastępującą biografię. Ponieważ na samym początku mojego blogowania napisałem tekst o Matuszewskim i przedstawiłem go jako jednoznacznego bohatera, który naraża życie dla ojczyzny i jej zasobów, trochę bezpośrednio, a trochę przez pośredników, zaczepiałem prof. Cenckiewicza na okoliczność tej biografii. I on zawsze odpowiadał z uśmiechem, że biografia się pisze. Jak widzimy ani się nie pisała, ani się nie napisała. A wobec tego nie możemy się wobec niej określić i zyskać jakiegoś nowego wtajemniczenia, nie możemy się oczyścić z naszych dotychczasowych, być może błędnych, mylnych i wcale niepięknych przekonań na temat życia i okoliczności działania Ignacego Matuszewskiego. Mamy tylko ten wybór, czy też zbiór pism, do których dostępu bronią zwykłym czytelnikom pracownicy naukowi wyższych szczebli, jasno wskazujący im jaki jest kierunek aspiracji jeśli idzie o Matuszewskiego i na czym polega wywyższenie w relacji pomiędzy czytelnikiem a dziełem prof. Cenckiewicza. Na podkreślaniu przynależności Matuszewskiego do bogatego i dynamicznego świata kultury międzywojnia. Przynależności, która rzutowała potem na całe jego życie i uczyniła go tym kim był – człowiekiem bezkompromisowym i samotnym.

Postawmy teraz taką kwestię – czy można nie aspirować do norm i trendów estetycznych narzucanych przez grupy reprezentatywne? Oczywiście, że można, albowiem nie wiemy tak naprawdę kto tworzy normy i trendy. Możemy więc tworzyć je sami w opozycji do tych obecnych i tych narzucanych. I my tutaj tak właśnie czynimy. Dlatego też ludzie, wielu ludzi, tak lubi tu przychodzić i czytać nasze teksty. Nie tylko moje, ale też innych kolegów. Mamy do dyspozycji dobrych autorów, dobrych grafików, dobrych polemistów i w zasadzie nie musimy się przejmować aspiracjami ze świata zewnętrznego, ani tamtejszymi hierarchiami. Tym bardziej, że one się mimowolnie demaskują w tych zakresach aspiracji, które dla nas i dla tamtych są wspólne. Zaraz opowiem o co mi chodzi. A skoro się demaskują, to zachodzi podejrzenie, że spod tej hierarchii, na którą wskazywać by mogło nowe wydawnictwo prof. Cenckiewicza, wyłania się inna zupełnie z innymi zasadami kooptacji, czyli rytuałów oczyszczających. Dla której ta pierwsza jest tylko zasłoną. Obydwie zaś są pułapką.

Od wczoraj trwa na twiterze, pardon, za zaniżenie poziomu, nawalanka i rąbanka wokół decyzji prof. Cenckiewicza, który opuścił jury nagrody „Książka historyczna roku” dlatego, że przed ogłoszeniem werdyktu, usunięto z listy nominowanych dzieł, publikację Zychowicza o Wołyniu i zdradzie jakiej Armia Krajowa dopuściła się wobec polskich mieszkańców tegoż Wołynia. Wydarzenie to natychmiast wywołało serię reakcji osób rozpoznawalnych, którzy korzystając z tej możliwości, że otworzyło się nagle okno aspiracji z nową całkiem hierarchią, postanowili przejść rytuał oczyszczenia. Ponieważ podesłano mi zrzuty ekranu z twittera, gdzie nie wchodzę już od dawna, mogłem się zapoznać z niektórymi mechanizmami tej nowej hierarchii. Oto okazało się, że w Polsce wielkie wpływy mają służby ukraińskie, które – z całą pewnością doprowadziły do usunięcia tej książki z listy nominowanych. Deklaracja komisji, że książka jest antypolska i kłamliwa, puszczono mimo uszu, albowiem w całej tej hecy jedno jest nie do zakwestionowania – intencje Zychowicza. My tutaj w ogóle się kimś takim jak Zychowicz nie przejmujemy, a jego żałosne próby zastąpienia w hierarchii publicystyczno-naukowej prof. Wieczorkiewicza, traktujemy jak aberrację. Tak więc mamy pisowsko-ukraiński spisek, który doprowadził do tego, że młody, zdolny historyk i pisarz, został spostponowany i usunięty z grona osób, wobec których już za miesiąc będą określać się wszyscy młodzi i aspirujący do oczyszczenia z kłamstw i półprawd ludzie. Aż się chce zapytać – a co z długim ramieniem Moskwy? Skróciło się nagle? Podłączyło się do długiego ramienia Kijowa i – niepostrzeżenie zamieniając się w nogę – kopnęło Zychowicza w zadek? Co wreszcie z polskimi służbami, które mają strać na straży jakości patriotyzmu? Zaspały, nie zorientowały się co jest grane? Nie ma ich? Nie biorą udziału w tak ważnej imprezie jak wręczenie nagrody „Książka historyczna roku”? Na te pytania nikt niestety nie odpowie. Wśród ludzi popierających Zychowicza i decyzję prof. Cenckiewicza znalazły się osoby takie jak Jan Piński, nie tak dawno wyszydzany na twiterze w związku z jakimiś swoimi deklaracjami, a także Eryk Mistewicz, który napisał – może zacytuję – jestem z pokolenia, które straciło oczy na drukach z powielacza. Nie mogłem uwierzyć w te słowa. Ponieważ biografia Mistewicza w wiki została już oczyszczona i odpowiednio przystrzyżona, nie będą z nią polemizował. Powiem tylko, że pan Eryk w latach osiemdziesiątych pracował w tygodniki „Na przełaj” i był inicjatorem, a także moderatorem ruchu „Wolę być”. Takiej gromady młodych idealistów, którzy wybierali „być” a nie „mieć”. Nie wiem jak wy, ale ja, kiedy o tym pomyślę, za każdym razem czuję się na nowo ubogacony, oczyszczony i awansowany w hierarchii. Zychowicza popiera także Paweł Wroński z GW, który pisze, że się fundamentalnie z Zychowiczem nie zgadza, ale staje po jego stronie. Widzimy więc jasno, po zastosowaniu zaproponowanej tu metody, że kryterium oczyszczenia i prawdy, kryterium aspiracyjne zaproponowane przez Zychowicza, a polegające na tym w istocie, że wszystkie decyzje i wydarzenia za które odpowiedzialność ponosiło dowództwo AK, oceniane będą przez pryzmat współczesności i projekcji samego autora, jest oszukane, a chodzi w istocie o coś innego. O to, by ludzie którzy chcą się na naszych oczach oczyścić i awansować mogli to zrobić, zajmując jednocześnie miejsce tych postaci, które przez Zychowicza zostały zdeprecjonowane, albo tych, które pozostają, dzięki 10 letniej wytężonej pracy zawodowych historyków, wciąż niedookreślone – jak Ignacy Matuszewski.

Jeśli ktoś się zastanawia czy ja to piszę serio, może mieć całkowitą pewność, że tak – piszę to jak najbardziej serio. Uważam bowiem, że nagła aktywność tylu osób pozornie pozostających bez związku ze sobą, ma ważną przyczynę, a także może zrodzić pewne skutki. Może zintegrować grupę, która – bez świadomości, kto tworzy normy według których działają – każe się nam wobec tych norm określać.

Takiego wała, że sobie tu nieładnie zażartuję. Nas akurat stać tutaj na to, by pozostać całkowicie poza spektrum osób takich jak Piński, Mistewcz czy Wroński, że o Zychowiczu nie wspomnę. Więcej – to my tworzymy hierarchię i my narzucamy trendy. Można ich oczywiście nie zauważać, albo je lekceważyć, to jednak niczego nie zmienia. Dlaczego? Już tłumaczę. Pod celą ważna jest umywalka, a ludziom, którzy zawłaszczyli do niej dostęp może się zdawać, że osiągnęli już wszystko. I w dostępnych im zakresach tak rzeczywiście jest. No, ale my nie jesteśmy pod celą. Jesteśmy wolni. O tym zadaje się zapomnieli wszyscy wymienieni przeze mnie panowie: prof. Cenckiewicz, Piotr Zychowicz, Eryk Mistewicz, Jan Piński i Paweł Wroński, a także wszyscy ci, którzy skowyczą dziś na ćwierkaczu o tej strasznej niesprawiedliwości jaka dotknęła ich ulubionego autora. Dziękuję za uwagę.

---

tagi: zychowicz  mistewicz  wroński  cenckiewicz  piński 

	gabriel-maciejewski
	25 października 2019 08:26

63     3900    24 zaloguj sie by polubić