Próbowałem wczoraj rozwiązać problem. Uważałem, że czynię dobrze stając po stronie pokrzywdzonej kobiety, której, nawet jeśli nie byłaby pokrzywdzona, należało się wsparcie. Tak się składa, że od dłuższego czasu mam tu trochę spraw do uporządkowania i nie mogę poświęcać blogowi tyle czasu ile powinienem. Staram się jednak mitygować ludzi, którzy wchodzą w jakieś konflikty, choć przecież nie mogę ich rozdzielać i godzić, bo nie taka jest moja rola. Kiedy A-tem zaatakował Teresę kazałem mu się, w dość delikatnych słowach, od niej odczepić. Przepraszam, że się powtarzam, ale to ważne moim zdaniem, żebyśmy ustalili pewne fakty i złapali pod nogami tak zwany realny grunt. Wszystkiego mogłem się spodziewać po takiej interwencji, ale nie tego, że Teresa zerwie ze mną umowę dotyczącą druku i dystrybucji książki z rysunkami niewolnika. Ja tylko przypomnę, bo za mnie nikt tego nie zrobi, że kiedy zmarł Adam, to ja pierwszy poinformowałem o tym blogerów, jeszcze w salonie24, napisałem na tę okazję jeden z lepszych tekstów w życiu, podniosłem kwestię zaniechań, jakich się wszyscy wobec Adama dopuściliśmy nie komentując jego rysunków. Do tego Jola interweniowała w szczecińskim IPN, ponieważ doszliśmy do wniosku, że powinni tam zająć się jakoś upamiętnieniem Adama i jego dzieła. Myślę, że byłem jedynym medium, które szczerze wyraziło zainteresowanie promocją dzieła Adama Wycichowskiego. Mam niestety swoje sprawy na głowie i do dyspozycji dwóch grafików, którzy są non stop zajęci i choćby się ukisili nie dali w zeszłym i tym roku zabrać się za tę książkę. Stanęło w końcu na tym, że Teresa zajmie się znalezieniem grafika, a ja wezmę na siebie drukarnię. Tak jak napisałem wczoraj, z powodu gwałtownych reakcji naszego kolegi A – tema, sprawa nie znalazła finału, na który liczyłem. Teresa – o czym napisała sama – wydała 50 egzemplarzy książki z rysunkami swojego ś.p. męża, a także przygotowuje jakąś wersję elektroniczną. Super, to świetna wiadomość. Pamięć o Adamie Wycichowskim nie zaginie. Ponieważ jednak każdy ma prawo do swoich decyzji w zakresie, w jakim dotyczą one jego własności, zdecydowałem że nie będę promował, ani dystrybuował tej książki. Mogę, prawda?

Poprosiłem wczoraj A-tema, by nie wpisywał się na blogu dopóki nie wpisze się tam Teresa. Ona się właśnie uaktywniła, a więc nic nie stoi na przeszkodzie, by komentował również A-tem. Nie ma oczywiście żadnego przymusu. Generalnie nie ma przymusu. Ja go także nie mam. Nie mam żadnego przymusu jeśli idzie o tolerowanie szantaży emocjonalnych z czyjejkolwiek strony. Nie mam, bo nikt nie ma na mnie wpływu. I wiecie o czym dzisiaj pomyślałem? Że mógłbym w zasadzie wyrzucić wszystkich po kolei, a sprzedaż by nawet nie drgnęła. Tak minimalny ułamek procenta stanową komentujący wśród całej grupy czytelników. Można się teraz obrażać, wychodzić i trzaskać drzwiami z oburzeniem – voila. Zostawię tylko parasola na straży całego interesu i Stalagmita. Mogę się nawet założyć, że z miejsca naleci się nowych ludzi rozochoconych takim strategicznym posunięciem. A może nawet sprzedaż trochę skoczy.

Nie pierwszy już raz spotykam się na blogu z taką reakcją. Mam na myśli sytuację, w której ktoś rości sobie prawo do zarządzania moimi aktywami. Nie będę tego tolerował. Póki co, wszystko co się urodziło wokół tego bloga, miało, bądź ma organiczny i nierozerwalny związek ze mną i moją aktywnością.

Mamy tymczasem do czynienia ze zjawiskiem następującym. Niektórzy przestają komentować, bo czują się dotknięci postawą A-tema i moją, zbyt słabą reakcją na nią. Inni uważają, że A-tem jest prześladowany i to od dłuższego czasu. Ludzie, A-tem ma tutaj taką swobodę wypowiedzi jak nigdzie. Może pisać co chce, kiedy chce, ale nie może przeginać. Każdy ma też prawo go krytykować. Na tym polega wolność słowa, chyba...jeśli więc ktoś, a konkretnie redpill, uważa, że krytyka jest prześladowaniem, powinien się trochę zastanowić. Uważam, można się oczywiście ze mą nie zgadzać, że portal SN, przy wszystkich jego wadach, jest jednym z nielicznych miejsc w sieci, które pozwala na prawdziwą swobodną dyskusję. Wiecie dlaczego tak jest? Bo ja nie prowadzę żadnej polityki poza wydawniczą. Tę zaś prowadzę pewnie, choć czasem błądzę. No, ale odpowiedzialność za błędy spada tylko na mnie, więc wszystko jest w najlepszym porządku i klimat dyskusji, ani jej temperatura się nie zmienia. Zarówno blog, jak i SN mają swoje osiągi. Ja już chyba na coryllus.pl nie odnotuję wyższego wyniku jak 100 tysięcy odsłon miesięcznie, ale SN ma szansę na prawdziwy sukces. Musimy jednak być poważni. Wszyscy.

Nie pozwolę zamienić ani swojego bloga, ani portalu SN w piaskownicę, w której gromada dzieci okłada się łopatkami. Numery te ćwiczone były w salonie24. Z szantażami zaś emocjonalnymi spotykałem się od samego początku, od pierwszego tekstu umieszczonego w salonie24 dnia 2 sierpnia 2009 roku. Zawsze pojawiał się ktoś, kto uważał, że skoro wszedł ze mną w jakąś komitywę, a bywało, że ktoś taki nawet się nie ujawnił, może dyktować mi co mam robić, a czego robić absolutnie nie powinienem. Ludzie pamiętający tamte czasy wiedzą, że odnosiłem się do tych osób zawsze łagodnie i dobrze i najpierw długo tłumaczyłem o co mi chodzi, a dopiero na końcu ich wyrzucałem. Mówię o osobach, które miały podstawy sądzić, że im ufam, a nie o zwykłych trollach. Powtórzę raz jeszcze to, co napisałem wczoraj – nie poddawajcie próbie mojego optymizmu, bo on jest naprawdę ogromny. Mogę tu zostać sam i nawet nie mrugnę. A w składziku podręcznym mam takie tematy, o jakich się fizjologom i budowniczym kolei transsyberyjskiej nie śniło. Prowadziłem bloga mając 300 odsłon dziennie. Kiedy miałem 700 odsłon dziennie zacząłem wydawać książki. Przetrwałem. I będę trwał nadal. Możecie być spokojni. Bardzo dziękuję tym wszystkim dyskretnym i wiernym osobom, które są tu stale i nie roszczą sobie prawa do zarządzania mną i moim czasem, a także moimi emocjami. Cieszę się, że jesteście.

Nie pierwszy raz mam na blogu do czynienia z sytuacją, w której kilku osobom wydaje się, że do pełnego szczęścia i prawdziwej, rzeczowej dyskusji, brakuje tylko jednego warunku – żebym się nie wtrącał, a najlepiej zniknął całkiem. Będę zwalczał takie postawy.

Jeszcze słów kilka o misji. Nie mam zamiaru zdradzać nikomu swoich planów i zamierzeń, ani też nie mam zamiaru dzielić się z nikim przemyśleniami na temat sposobów ich realizacji. Nie będę również uczestniczył w żadnych innych planach, które choć w najmniejszym procencie kolidować będą z moimi. I tak, sądzę, za dużo czasu poświęciłem sprawom nieważnym.

Wyjeżdżam na pół dnia, więc nie będę komentował, a jutro, mam nadzieję już nie będziemy się zajmowali takimi sprawami i wszystko powróci do normy.

---

tagi: blog  czytelnicy  dyskusja  wolność wypowiedzi 

	gabriel-maciejewski
	16 grudnia 2017 07:19

27     2945    10 zaloguj sie by polubić