Pycha cybernetyków wyrasta wprost z przekonania, że można na wiele lat do przodu zaplanować tematy rozmów poszczególnych ludzi, a do tego jeszcze z wiary, że da się wyselekcjonować grupę osób, która – w nagrodę za dobre sprawowanie – będzie mogła poruszać w rozmowach dowolne tematy. Komunikacja stanie się więc dla nich przywilejem, a nie przymusem, tak jak dla reszty. To jest obłęd łatwy do wskazania, opisania i udowodnienia, ale trudno z niego zrezygnować. Dowodem na to jest ostatnie wystąpienie profesora Zybertowicza, marzącego o tym, by w Polsce powstała MaBeNa – maszyna bezpieczeństwa narracyjnego.

Wielu czytelników pamięta komunę oraz to o czym się za komuny rozmawiało. Jeśli ktoś nie miał ochoty gadać o cenach żywności oraz jej braku, o chorobie szwagra a także o przeniewierstwach władzy, mógł opowiadać antykościelne lub antysemickie kawały puszczane w obieg przez „nie wiadomo kogo”, albo zapisać się do dyskusyjnego klubu filmowego i tam oglądać sobie dzieła Jean Luc Godarda, ziewając przy tym beztrosko. Wszystkie wymienione przeze mnie obszary znajdowały się pod kontrolą państwa i ci co trzeba dobrze wiedzieli kto, gdzie i o czym rozmawia. Tematy rozmów bowiem były wówczas centralnie dystrybuowane przez ośrodki państwowej propagandy, do których należał także słynny, wolnościowy kabaret „Pod Egidą”. Żeby monopol na dystrybucję tematów do rozmowy złamać potrzebne są niezależne ośrodki dystrybucji propagandy, które produkują treści nijak nie skorelowane z tymi dystrybuowanymi centralnie, a jednak ważne. Powszechnie ważne, co stwierdzić można jedynie poprzez badanie reakcji czytelników na te treści. Potrzebne są po prostu ośrodki takie jak nasz. Władza się trochę pogubiła pozwalając na zaistnienie blogosfery i dziś pewnie trochę tego żałuje. Stąd pomysł na certyfikowanie dystrybutorów niezależnych myśli, pomysł, który prowadzi nas wprost w czasy towarzysza Wiesława i promowanych wtedy wydawnictw.

No dobrze, ale czego chce Zybertowicz? On by chciał, żeby w Polsce czyli na jego podwórku wszyscy mówili to co on sobie z kolegami zaplanował, w ramach działania tej całej Mabeny. Na forum zaś europejskim chciałby być mną. To znaczy niezależnym dystrybutorem świeżych i łatwo dających się podchwycić, a do tego atrakcyjnych treści. To jest rzecz jasna sprzeczność, która nie może zaistnieć w rzeczywistości. To jest model jedynie, nie do wykonania w praktyce, a pewnie też nie do pomyślenia. Ma on bowiem także inne ograniczenia, o których profesor nie wspomina. Przede wszystkim zaś wypływa on z całkowicie fałszywego założenia, że polityka ma pierwszeństwo przed gospodarką. Tak momentami bywa, ale tylko na tych obszarach, które zostały przez siły naprawdę potężne wyznaczone do odegrania jakiejś szczególnej roli. Na przykład w hitlerowskich Niemczech, albo w ZSRR. Tam polityka dzierżyła prymat nad gospodarką. We wszystkich innych przypadkach ludzie zajmujący się pieniądzem i organizacją produkcji ustawiają sobie polityków tak, by ci wykonywali ich polecenia. Można się oczywiście łudzić, że jest inaczej, ale tylko w okolicznościach, w których człowiek nie ma styczności ze sprawami naprawdę poważnymi, czyli z pieniędzmi. Pisze nam profesor Zybertowicz o pewnym szczególnym przypadku. Oto minister Nowak pojechał do Japonii, a tam go zapytali jakie Polska ma kłopoty z Unią. Miejscowi biznesmeni go zapytali. On się zdziwił, bo jeszcze nic nie wiedział o żadnych kłopotach wszystko szło świetnie. Oni zaś wiedzieli, albowiem wiedza o kłopotach Polski „weszła im na radar” jak nam to obrazowo wyjaśnił profesor Zybertowicz. Ja już kiedyś o tym pisałem, ale jeszcze powtórzę – metafora to wróg precyzji, a co za tym idzie narzędzie fałszowania rzeczywistości. Dotyczy to także literatury, nie tylko biznesu. Ten radar profesor sobie wymyślił, żeby jego wypowiedź była bardziej atrakcyjna. Jest to poza tym wyraz ze słownika żołnierzy, którzy z istoty nie powinni brać się za opisywanie czegokolwiek, bo mają albo słuchać, albo podejmować decyzje na podstawie sprzecznych poleceń i niczego więcej się od nich nie wymaga. Japońskie koła biznesowe wiedziały o kłopotach Polski z Unią, albowiem utrzymują w Brukseli hordy płatnych informatorów. Nie mają żadnego radaru. Na tym polega ich przewaga nad Nowakiem i Zybertowiczem, którzy nie przyjmują tego prostego faktu do wiadomości. Im się zdaje, ze zmiana postrzegania polityki i polityków dokonuje się za pomocą jakiejś machiny. Nie. Ona się dokonuje za pomocą pojedynczych ale bardzo wyrazistych lub dobrze ukrytych i zakonspirowanych osób.

Pisałem tutaj o cyrku Astleya, ale widać za mało. Powtórzę jeszcze – w czasie trwającego 3 lata i siedem miesięcy oblężenia Gibraltaru, bronionego przez generała Eliota, jego były żołnierz, obecnie zaś cyrkowiec – Filip Astley zabawiał francuską parę królewską swoimi występami. Maria Antonina się w nim zakochała. On był Mabeną korony i w swoich działaniach stawał się coraz bardziej skuteczny, w miarę jak udoskonalał swój warsztat. Jeśli przykład Astleya jest zbyt mało przekonujący, przypomnę faceta nazwiskiem Nigel Farage, bo on także wykonywał podobne sztuki, ale w okolicznościach o wiele mniej ryzykownych. Co z tego rozumieją w Polsce? No to, że trzeba mieć w parlamencie europejskim freaka, który dużo gada bez sensu i nosi muszkę, takiego jak Korwin.

Profesor Zybertowicz, ponieważ jego największym marzeniem jest bycie poważnym człowiekiem, ucieka od takich myśli, jak inwestowanie w pojedyncze wpływowe osoby, którym na czymś zależy i chce oprzeć Mabenę na instytucjach. W tym instytucjach naukowych. Nie będę tego nawet komentował. Instytucje to pożeracze budżetów i królowe nieefektywności. To tylko je charakteryzuje i nic więcej.

Kwestia kolejna – jakie sprawy Polska załatwia z Unią? Tylko i wyłącznie swoje wewnętrzne. To znaczy, że jest Polska organizacją reaktywną, która może się jedynie opędzać przez atakami Unii i jej urzędników. Nie stać Polski na istotną krytykę struktur unijnych, istotną to nie znaczy rzeczową, bo nie ma kraj nasz po temu żadnych narzędzi. Wszyscy zaś jego przedstawiciele w parlamencie UE marzą tylko o jednym – żeby nic się nie zmieniło i żeby oni mogli brać pieniądze jak najdłużej. Jak w takich okolicznościach można mówić o bezpieczeństwie narracyjnym? Każdy polski urzędnik w Unii jest z miejsca zdrajcą, bo wie, że w kraju nie dostanie takich pieniędzy jak tam i nie będzie miał takiej swobody. To jest poziom rozważań najprostszy i najbardziej prymitywny, ale przez to najistotniejszy. Są jednak także wyższe poziomy. Unia i jej struktury wyrastają z tej samej gleby, z której wyrasta pycha cybernetyków. Rządzą nią decyzje niejawne, które przykrywa się różnymi propagandowymi mgławicami. Unia jest lewicowa z istoty, a pan profesor chce w jej strukturze budować prawicową enklawę, bez uchodźców, obłąkanych ekologów i różnych innych wynalazków kryjących rzeczywisty cel istnienia Unii, którym nie jest powszechne szczęście jej obywateli, ale taki podział masy upadłościowej po organizacji, by silniejsi dostali najwięcej. Jak wobec skrajnej nieszczerości deklaracji polityków unijnych, oraz nie dającej się naprawić degrengolady urzędników polskich mówić o Mabenie? Do czego ona ma służyć? Do produkcji szeptanki rozpowszechnianej przez najniżej uposażonych tajniaków? Będziemy o tym wszystkim rozmawiać z Józefem O w najbliższy poniedziałek w telewizji braci Karnowskich. Zapraszam. Początek o 14.30.

 

W tym momencie kończę z codzienną porcją poezji przeznaczonej dla Was mili czytelnicy i zabieram się za prozę. Wczoraj cały dzień sprawdzaliśmy stany magazynowe czyli robiliśmy remanent. Głębokość czarnej dziury, w której się znaleźliśmy, okazała się większa niż zakładałem. Nie chcę nazywać tego katastrofą, dlatego od razu przystąpię do szczegółowego opisu środków zaradczych, które uchronią mnie za rok od płacenia po raz piąty podatku za książki zalegające magazyn. Stare książki Toyaha wyjadą do Toyaha i on zrobi z nimi co zechce. Ja nie mogę ich dłużej trzymać. Nakłady z lat 2013-2014 zostaną dziś jeszcze drastycznie przecenione. Będziemy je po niskich cenach sprzedawać także księgarniom. Bez rabatu, bo ceny będą naprawdę niskie. Okazało się, że gdzieś w zakamarkach znalazło się jeszcze trochę nawigatorów nr 5. Nic więcej nie mogę wymyślić, poza oczywiście modlitwą o powodzenie wszystkich naszych przedsięwzięć, o co także i Was proszę.

---

tagi: polska  unia  narracja  mabena  zybertowicz 

	gabriel-maciejewski
	3 stycznia 2018 10:57

34     3216    12 zaloguj sie by polubić