Taki tytuł podsunął mi wczoraj kolega onyx i powiedział jeszcze, że jest to wzięte z Monty Pythona. Ja nie wiem, bo nie oglądałem. Uważam jednak, że sprawy mają się tak właśnie. Ustawieni w miejscu kluczowych, propagandowych sworzni, pardon pivotów, ludzie, kontrolujący przekaz dla maluczkich, czyli wszystkich innych niż oni, nie uważają, że kompromitacja ich unieważnia. Przeciwnie, są przekonani, a przekonanie to daje im usadowienie ich tam przez jakieś zakulisowe siły, że kompromitacja im pomaga. Jest to proste przeniesienie okoliczności politycznych w publicystykę i wskazanie, że publicystyka ta jest częścią polityki, bynajmniej nie najmniej ważną. Wszak Donald Tusk kompromituje się każdego dnia, ale dopóki może to robić jest górą. No, a w promocji pomaga mu państwowa telewizja, przekonana, że wchodzi Tuskowi w szkodę. Myślę, że jest inaczej – ona go promuje. Od pewnego bowiem momentu, tak zwana siara, której pełne są wypowiedzi Tuska, przestaje mieć znaczenie. I ludzie zaczynają wierzyć, że może on nie jest taki zły? Może go prześladują?

Szkoda mi już strzępić język na Bartosiaka, ale słowo jeszcze powiem. Ja zdarzy mi się powiedzieć – dupa, lata całe przychodzą na blog różni trole, żeby mi o tym przypominać. Bartosiak ułożył plan zagłady kraju, przekonał do niego wpływowe osoby, także wojskowych, stręczył ten plan przez długie godziny przy zaangażowaniu tak zwanych niezależnych mediów i równie niezależnych dziennikarzy. Takie numery w świecie, kiedy kompromitacja jest barierą dla słów i czynów powinny mieć jakieś konsekwencje. Nie mają, a to świadczy, że jako odbiorcy komunikatów o pivotach jesteśmy traktowani źle. To znaczy nie mamy dostępu do mechanizmu unieważniającego prelegenta. Nie możemy mu pokazać kciuka skierowanego do dołu, albowiem on nie komunikuje się z nami. Jego dintojra– jak to powiedział pewien pan w filmie o kasiarzu Szpicbródce – jest gdzie indziej. My możemy go tylko słuchać i akceptować, a jeśli tego nie czynimy przestajemy być obiektem zainteresowania. Czy to oznacza degradację? W mniemaniu prelegenta pewnie tak. Ja uważam jednak, że to awans, tak jak awansem jest brak zainteresowania osób, które próbowały nam wcisnąć podobną do Stihla pilarkę na parkingu pod Lidlem. Bo do tego właśnie sprowadza się ich funkcja. To jednak nie koniec zastosowań kompromitacji. Są bowiem ludzie zajmujący się nią celowo. Mam na myśli aktorów zaangażowanych w wystąpienia uliczne i starających się, by ich przekaz zabrzmiał mądrze. Nie będę tu wymieniał nazwisk, podobnie jak nie będę omawiał sposobów zastosowania i rodzajów kompromitacji, jakimi posługują się ci ludzie. Istotne jest tylko to, że próbują oni ciągle zdobyć zwolenników, ci zaś z całą powagą domagają się otwartej polemiki z kompromitacją. I przed tym już trudniej się obronić, albowiem każdy jest w duszy trochę belferem i jak widzi błądzącą gdzieś po manowcach młodzież, stara się – w dobrej wierze – jakoś ją naprostować. Jest to jeden z poważniejszych życiowych błędów. Tak zwanej młodzieży nie da się wychować i nie wolno nawet próbować tego robić. Trzeba tych ludzi lekceważyć, pogardzać nimi szczerze i wystawiać poza nawias. I nie daj Bóg niczego im nie tłumaczyć. Ja sam się na takie numery kiedyś łapałem, ale już przestałem. To jest strata czasu. Wróćmy jednak do kompromitacji. Zychowicz, jak gdyby nigdy nic nagrał jakąś nową pogadankę z Radkiem Sikorskim, a treść jej obraca się wokół bohaterskich walk Sikorskiego z ruskim wojskiem w Afganistanie. Takie tam wspominki o dawnych, dobrych czasach.

W przypadku Zychowicza kompromitacja również nie istnieje, albowiem świat pełen jest dwudziestoletnich młodzieńców, którym się zdaje, że powtarzając przemielone wielokrotnie banały, będą mogli pozować na starych profesorów.

Mam nieco ograniczony ogląd spraw jeśli idzie o ruskich agentów wpływu, albowiem nigdy prawie nie oglądałem ich wystąpień. Nie czyniłem tego ponieważ nie mieli oni nic ciekawego do powiedzenia. Zwykle absorbowały ich sprawy ortodoksji religijnej, na której znali się lepiej niż księża – jawni przecież zdrajcy Kościoła – albo jakieś elementy antyamerykańskich programów propagandowych, wplatane w gawędy, z nadzieją, że ktoś to kupi i uzna, że USA już się skończyły jako mocarstwo. Słyszałem kilka takich wystąpień i to mi wystarczyło. Nikt nigdy nie wskazał otwarcie jak silnie skompromitowali się ci ludzie, a jest to – powtórzę – efektem tego, że są oni częścią wpływowych środowisk, które taką kompromitację uznałyby za podważenie własnego status quo. Poza tym ich obecność jest ciągle potrzebna, albowiem ciągle ktoś liczy na to, że ich przekaz to doskonała przynęta.

No więc trzeba powiedzieć wprost – Sykulski, Wielomscy, Otoka Frąckiewicz, Gadowski i cała reszta niech zaczną lepiej przemawiać do lustra, bo może się wkrótce okazać, że cała ich publiczność to wynajęta przez ruską agenturę klaka.

Wrócę do Sykulskiego, nie ma on bowiem wstydu i w nosie ma kompromitację, jest bowiem przekonany, ze zawsze będzie komuś potrzebny. Wystosował do Stanisława Żaryna twitt o treści mniej więcej takiej – ABW przynosiła mi do domu różne papiery, za pańskiej kadencji. Z tym że ABW określił wyrazem „abwehra”. To taki slang funkcjonariuszy i osób do ich kręgów zbliżonych. Jeszcze bowiem nie słyszałem, żeby ktoś spoza takich środowisk zastosował ten zwrot. No, ale może za mało bywam w towarzystwie.

Chodzi o to, że Sykulski pokazał Żarynowi środkowy palec i powiedział mu, że jego rzecznikowanie nie ma żadnego znaczenia, albowiem prawdziwi funkcjonariusze idą na konsultacje do Sykulskiego. Jeśli tak rzeczywiście jest, to miej nas Panie Boże w swojej opiece. Jeśli tak rzeczywiście jest, a ten bałwan jeszcze się tym chwali, to mam nadzieję, że armia amerykańska i takież służby zainstalują się tu na stałe i jawnie. Żeby samą swoją obecnością dyscyplinować skompromitowanych gawędziarzy. Widać bowiem wyraźnie, po Sykulskim i po innych, że ludzie ci poza tajnymi nie posiadają żadnych charyzmatów. To znaczy muszą w pewnym momencie wskazać na swoje powiązania ze służbami, żeby utrzymać pozycję i poczuć się pewniej. Inni zaś muszą pójść na wizytację do Moniki J., w tym samym celu.

Nasz problem polega na tym, że nie ma żadnej nieformalnej struktury, która by narzucała swoje standardy przeciwstawiając się rządom kompromitacji. SN, jako środowisko jest zbyt mała, a poza tym – co było do okazania ostatnio – ilość osób lansujących tu treści bliskie sercu Sykulskiego przekroczyła o kilka poziomów moje najśmielsze podejrzenia. Większa część publiczności konsumującej treści w internecie nie sucha niczego poza przekazem spreparowanym, do którego na stałe weszły pojęcia spreparowane – takie jak pivot. I to jest właśnie wielki sukces grupy Monty Pythona.

---

tagi: publicystyka  propaganda  rosja  usa  wpływy  kompromitacja  służby specjalne 

	gabriel-maciejewski
	1 maja 2022 09:04

37     3837    20 zaloguj sie by polubić