Zacznę od ogłoszeń. Obdzwaniałem wczoraj różne miejsca w poszukiwaniu sali na kolejne spotkanie w katakumbach. Ceny są horrendalne i zbliżają się do cen za całą konferencję. Ludzie poszaleli. Być może jest to kwestia związana z uroczystościami majowymi, ale nie jestem przekonany. Zaborówek niestety odpada, a na pewno odpada wiosną, być może jesienią coś się zmieni. Jedyną naprawdę sensowną propozycję dostałem z Walewic. Wstępnie umówiłem się tam na salę dla 40 osób. Termin 24 maja, godzina 18.00, ściągniemy kapitana Badowskiego i będziemy rozmawiać o wojnie. Na pewno będą już moje dwie nowe książki. Otwieram więc listę na kolejne spotkanie w katakumbach. Nie Pabianice, ale Walewice, 24 maja 18.00. Wiem, że trochę daleko, ale mamy termin piątkowy, miejsce jest absolutnie pierwszej klasy i nie można mu nic zarzucić.

Teraz przejdźmy do rzeczy. Lubiliśmy i niektórzy nadal lubią, mawiać, że kto mieszka w Polsce ten w cyrku się nie śmieje. Ironizując w ten sposób ludzie mają oczywiście na myśli polityków, których porównują do klaunów. Ja zaś sądzę, że nie o klaunów tu chodzi, a o iluzjonistów. Wobec nich jesteśmy bezradni. Klauna bowiem widownia może zgasić głuchym milczeniem. Iluzjonista jest groźny, albowiem cały cyrk jest jego i to on wie, na co wskazać, żeby odwrócić uwagę widowni od spraw istotnych. Najwięcej iluzjonistów, w zasadzie komplet obsady, mamy wśród historyków. Na drugim miejscu są pisarze, nie tylko ci parający się historią, ale także ci od beletrystyki, kryminału i innych form. To, jak łatwo ulegamy iluzjonistom jest po prostu straszliwe i nie do uwierzenia. Popatrzcie sami. Wczoraj zmarła Jadwiga Staniszkis, a pół twittera dyskutuje dziś o Iredyńskim. Patrzyłem na to i nie wierzyłem. W dodatku mówią o nim tak, jakby sami chcieli być pisarzami takimi jak on. I na wywołaniu takiego pragnienia polegała pierwsza faza występu każdego komunistycznego iluzjonisty udającego literata. Dorośli ludzie ekscytują się dziś tym, że Iredyński siedział za gwałt. Trzy lata w Sztumie kiblował, bo mu coś tam udowodnili. Do tego jeszcze krążyła legenda, że zgwałcił Kalinę Jędrusik. To są informacje, które ludzie puszczają w obieg dzień po śmierci Jadwigi Staniszkis. Robiąc z niej tło dla Iredyńskiego i jego kabotynizmu.

Jak wiemy, nie ma w Polsce mężczyzny po studiach humanistycznych, który nie marzyłby, że zostanie pisarzem i na dźwięk jego nazwiska wszystkie dziewczyny będą mdlały, a kiedy ukazywać się będą jego książki tłum młodzieży żeńskiej walczył będzie o autografy. Tego rodzaju projekcje nachodzą każdego i trwają do momentu kiedy okazuje się, że napisanie trzech akapitów to wysiłek doprowadzający takiego amatora na skraj wyczerpania fizycznego i umysłowego, a  gdzie tu mówić o opowiadaniu czy książce. W momencie, kiedy okazuje się, że samemu nie można nic zrobić, bo nie ma sił, pomysłów, tak zwanej weny, (która nie istnieje), cierpliwości i w ogóle wszystkiego, człowiek zaczyna zajmować się popularyzacją twórczości innych literatów. Najczęściej tych, którzy mieli jakieś niezwykłe przygody z dziewczynami, na przykład, zgwałcili Kalinę Jędrusik. Chodzi o to, żeby świecić światłem odbitym i czekać, czy jakaś podobna do Kaliny Jędrusik, nie zjawi się w pobliżu.  Oczywiście, że się zjawi i będzie to początek prawdziwych nieszczęść takiego gamonia, ale on jeszcze o tym nie wie, albowiem próbuje znaleźć swoje miejsce w życiu i określić jakoś siebie, a przy tym imponować dziewczynom, które są podobne do sławnych aktorek. Zestaw peerelowskich literatów był przeznaczony właśnie do tego – do kreowania postaw młodych mężczyzn kończących studia humanistyczne. I nie mówcie mi, że to nie zostało zaplanowane. Weźmy takiego Iredyńskiego. Próbowałem kiedyś zmierzyć się z jego powieścią kryminalną, nie pamiętam dokładnie tytułu, ale było coś o rybie. Odpadłem po połowie strony. Nie mając świadomości z czym obcuję, dwa razy obejrzałem w teatrze telewizji spektakl pod tytułem „Żegnaj Judaszu”, przez który autor próbował przekazać coś istotnego dla wszystkich żyjących w Polsce Ludowej, coś o postawach czy opresji, nieważne. Był to taki szajs, że nie mogę się z tych, dawno przecież przeżywanych wrażeń, otrząsnąć do dziś. Oglądałem to gdzieś w stanie wojennym, o ile dobrze pamiętam. Główną rolę grał Trela. Co w zasadzie wystarczy za wszystkie recenzje.

I teraz rzecz najważniejsza – gdyby nie Jadwiga Staniszkis i jej długie życie nikt nie zwracałby od dawna uwagi na książki takiego grafomana jak Iredyński. Od kilku dekad mówiono o nim wyłącznie w kontekście jego byłej partnerki, która zabierała głos w sprawach politycznych przez całą III RP. I nie ma tu doprawdy znaczenia, czy zgadzaliśmy się z Jadwigą Staniszkis, czy nie. Chodzi o to, że ludzie dorośli widząc tę całą nicość, jaką reprezentował alkoholik udający pisarza o nazwisku Iredyński, mogą mówić tylko o jednym – o wyskrobaniu dziecka, które on zrobił Staniszkisowej i o rzekomym gwałcie na Jędrusik. Kiedy zaś już skończą rozwijać ten temat przychodzi kolej na oglądanie się w lustrze i zastanawianie się czy Iredyński czasem nie był mniej przystojny od nich. Nie wiemy, jakiego rodzaju więzi łączyły różne koleżanki z panem Iredyńskim, a patrząc na niego, mogę dodać od siebie, że gówno mnie to obchodzi. Ludzie, czas wyjść z cyrku, bo iluzjoniści Was załatwią. Jak widać groźni są nawet ci nieżyjący, a co dopiero mówić o takich co ciągle się pałętają po świecie i usiłują zaczepiać Bogu ducha winnych ludzi. Nie jesteście w stanie poradzić sobie z najbardziej prymitywnym przekrętem emocjonalnym. A metoda ta wraca i widać to jak na dłoni. W Netfliksie latają takie filmy, jak „Najmro”, albo „Pieprzyć Mickiewicza” i wielu ludzi uważa, że to jest jakieś halo i styl. To jest ten sam cyrk co wcześniej, właśnie powrócił i występy rozpoczynają się na nowo. Polegają one na wskazaniu plamy na ścianie, którą zostawił jakiś pijak womitując po obfitej libacji, w czasie której pomieszał denaturat z wódką. Kiedy już obiekt adoracji zostanie przedstawiony należy wsłuchać się w głos iluzjonisty, który opowie dokładnie co mamy myśleć o tej plamie i jak o niej mówić. Mało kto zwróci uwagę, na dziwne otwory w ścianie, które widać pod tymi rzygami. Jak ktoś jest bardzo dociekliwy, poczeka aż występ się skończy i zacznie dotykać ich z niedowierzaniem palcami niczym niewierny Tomasz rąk i boku Chrystusa. Potem zaś zapyta jakiegoś człowieka, który siedzi w podwórku na skrzynce po jabłkach i tępo gapi się przed siebie, co to za dziury? Odpowiedź będzie banalna – to ściana straceń, gdzie rozstrzeliwano różnych takich, co w roku debiutu pana Iredyńskiego, a było to lato 1947, nie złożyli jeszcze broni. I tak sobie te dziury świeciły w ścianie, aż je obrzygał pijak, a potem stały się pretekstem do występów różnych magików. I trwa to do dziś. Niektórzy to nawet sobie zdjęcia na tle tej plamy robią, razem ze swoimi dziewczynami, co mają usta tak karminowe jak Jadwiga Staniszkis, w czasach gdy poznała Iredyńskiego i zrobiła sobie zdjęcie z Czarzastym. Świeć Panie nad jej duszą i zmiłuj się nad nią i jej nienarodzonym dzieckiem. A na koniec powiem coś, w co na pewno  nie uwierzycie – są wyobraźcie sobie na tym świecie ludzie, którzy wierzą, że Iredyński naprawdę siedział trzy lata w Sztumie, a potem powrócił do literatury, jeszcze bardziej ekspresyjny niż wcześniej. Są tacy ludzie.

W przyszły czwartek mam taką pogadankę we Wrocławiu

A i okładka do książki o Janie Kazimierzu jest już gotowa

---

tagi: historia  literatura  klauni  iluzjoniści  staniszkis  iredyński  jędrusik 

	gabriel-maciejewski
	16 kwietnia 2024 09:11

43     2494    15 zaloguj sie by polubić