Już o tym chyba było, ale nie zaszkodzi powtórzyć, zwłaszcza, że cały czas wydajemy książki, których autorzy te wartości reprezentowali. Wniosek z tej naszej działalności jest taki, że żadne wartości konserwatywne, w ujęciu praktycznym, nikogo nie interesują. Są one tylko kiełbasą wyborczo propagandową, służącą urzędnikom do miłego lansowania się w mediach. Im więcej gadania o nich, tym mniejsza zawartość treści i zerowe wręcz pokrycie w działaniach praktycznych. W zasadzie konserwatywne wartości, które tak kochamy, to jedna hucpa.

Od realizacji wartości konserwatywnych wszyscy ludzie odwracają się ze wstrętem. I to jest także przyczyna, dla której rewolucja, nawet w swojej najbardziej potwornej postaci, zawsze znajduje rzesze zwolenników i zawsze zwycięża. Wystarczy, że konflikt pomiędzy tradycją a postępem przeniesie się ze sfery działań praktycznych do sfery deklaracji i gotowe. Konserwatyści nie mają szans. Uważają jednak, że mają i im więcej będą krzyczeć i więcej haseł wznosić tym ich pozycja będzie mocniejsza. To jest złudzenie. Można jednak zastanowić się dlaczego praktykowanie wartości konserwatywnych jest tak niechętnie podejmowane. Można to nawet zrobić na przykładach. Oto wydaliśmy książkę hrabiego Emanuela Małyńskiego, zatytułowaną „Nowa Polska czyli reforma agrarna przeciwko własności prywatnej”. Książka ta sprzedała się wreszcie, ale upłynnienie tysiąca egzemplarzy trwało ładnych parę lat i to mimo tego, że pan Mozgol z IPN, promował samego Małyńskiego dość intensywnie. Ja też to czyniłem, albowiem książka ta składa się w zasadzie z samych celnych cytatów, które można umieszczać jako motto, przed jakimś swoimi produkcjami. Mimo to zainteresowanie nią było takie sobie.

Wydaliśmy, za zgodą rodziny, książkę Wincentego Lutosławskiego „Jak rośnie dobrobyt”, którą udało się sprzedać nieco szybciej, a to zapewne dlatego, że Wincenty Lutosławski był i jest nadal postacią o wiele łatwiej rozpoznawalną od Małyńskiego.

Do pisarzy konserwatywnych zaliczyłbym też Jana Słomkę, chłopa spod Tarnobrzega, którego wspomnienia cieszyły się wielką popularnością, ale to zapewne dlatego, że Słomka ujmował w nich wyłącznie praktyczne aspekty życia. Poza tym pisał o swoich życiowych mozołach, w których – co ważne – żaden jego czytelnik nie musiał uczestniczyć. Wiedział bowiem, że dzięki rewolucji wszystko to jest już przeszłością i żadne ciężkie wysiłki go nie czekają.

Wydaliśmy wreszcie wspomnienia księdza Blizińskiego, który leżał w magazynie bardzo długo, albowiem, pomimo słyszalnych zewsząd właściwie deklaracji dotyczących przemożnej chęci poznania jego życia i pracy, nikt nie był tym zainteresowany. Wspomnienia te sprzedaje się dziś na allegro za niemałe pieniądze, ale zainteresowane są nimi jedynie pojedyncze osoby.

I teraz dochodzimy do sprawy najważniejszej – to rewolucja, a nie konserwatyści przywiązana jest do tradycji. Nie ma żadnych konserwatywnych tradycji, bo to jest dekoracja, która służy temu, by młodzieńcy w muszkach mogli się uwiarygodnić przed kamerą. Rewolucja zaś to sprawa poważna i nosi ona na sztandarach portrety swoich ojców. I tak być musi, bo inaczej ktoś mógłby oszaleć, zacząć robić jakieś nieodpowiedzialne rzeczy po swojemu i dopiero by było. Rewolucja ma swój kanon działań, swoją legendę, która jest niepodważalna, dystrybutorów idei i policję ideologiczną. Konserwatyści zaś bawią się trocinami.

Znalazłem ostatnio w sieci zdjęcie, na którym widać posła Tarczyńskiego i wymienianego tu już kilka razy Oskara Szafarowicza, a podpisane jest ono słowami – wojownicy prawicy. Jeśli dodamy do tego wojowników Maryi, którzy muszą być wojownikami Maryi, bo inaczej się rozpiją, albo będą brali narkotyki, albo zrobią inne jakieś głupstwo, to ja dziękuję za taką konserwę.

Sami wojownicy wokoło, ale ich znaczenie realne wyznaczone jest planami administracji USA co do Europy Środkowej. Na tych przykładach widzimy, że wszyscy zwolennicy tradycji, spokoju i ładu, to w istocie ludzie pogubieni, poszukujący kogoś, kto im zorganizuje czas i jakoś zagospodaruje ich emocje. Nikomu to na razie nie przeszkadza, ponieważ zarówno USA, jak i polski Kościół mają w miarę spójne plany dotyczące ludzi, którzy chcieliby stanąć po stronie wartości tradycyjnych, przeciwko rewolucji. A przynajmniej takie mam wrażenie…

Co jednak z mocami własnymi? Z mocami pojedynczego człowieka uważającego się za tradycjonalistę i konserwatystę? Taki człowiek nie istnieje. Większość ludzi składających takie deklaracje to istoty niesamodzielne. I nie rozumiejące w dodatku, że rewolucja dysponuje budżetami, którymi karmi swoich zwolenników, zanim ich pożre. Tego jednak konserwatyści nie doczekają, albowiem zostaną pożarci wcześniej. Są bowiem pretekstem do działań rewolucyjnych. Czy to rozumieją? Nie przypuszczam. Oto w ławach PE zasiada najspokojniej w świecie posłanka Kalli, oskarżona o branie pieniędzy od Putina. I nic jej nie można zrobić. W tym czasie poseł Tarczyński peroruje, jak świetnie się żyje w Polsce i jakie Polska ma osiągnięcia w porównaniu z resztą Europy. Oni to wiedzą i właśnie dlatego nas nienawidzą i właśnie dlatego chcą, żeby wszystko tu padło na pysk i wyglądało, jak w latach dziewięćdziesiątych. Ten mechanizm działał już wcześniej, ale nikt to nie opisuje jak trzeba. Nikt też nie ma pomysłu co zrobić, żeby nie dopuścić do katastrofy. Wiem, wiem, trzeba najpierw wygrać wybory. No, ale jak je wygrać sensowną przewagą, kiedy do głosu dopuszczani są futrowani przez wrogów jawnych i tajnych przedstawiciele rewolucji? Okay, możemy być dobrej myśli, ale czy to wystarczy? I czy wystarczy na długo?

Zwróćmy teraz uwagę na cechy charakteryzujące ludzi wyznających wartości konserwatywne. Przede wszystkim zauważyć musimy, że wielu z nich to księża, w dodatku księża piszący. Nie wymieniłem tu jeszcze Mariana Tokarzewskiego, ale o nim wszyscy słyszeli, a większość też czytała jego wspomnienia. One akurat cieszyły się jakąś tam popularnością, albowiem ksiądz Tokarzewski, przy którego pomniku mam teraz biuro, opisywał głównie swoje niełatwe życie.

Konserwatyści, którzy nie są duchownymi, to przeważnie ludzie ciężko rozczarowani i zaskoczeni tym, co zobaczyli w tak zwanym świecie. Do takich osób należał Emanuel Małyński, a także Wincenty Lutosławski, który miał jednak jeszcze w sobie dużo entuzjazmu. Konserwatyści dawnego chowu, tacy z prawdziwego zdarzenia, to ludzie, którzy zajmują się głównie mozolnym budowaniem, a to powoduje, że liczba ich zwolenników stale maleje, albowiem każdy kto podejmuje jakieś życiowe wyzwania chciałby, żeby wykorzystano go do widowiskowej akcji bezpośredniej, a następnie obsypano kwiatami i zaszczytami. A to jest właśnie metoda działania rewolucji, także islamskiej. Kłamliwa od początku do końca. To jest wręcz jej paradygmat najważniejszy. Kiedy więc widzę tych wszystkich konserwatywnych wojowników, wznoszących hasła o zwycięstwie, skrobię się w głowę i zastanawiam nad końcem tego projektu. Jestem w tym jednak odosobniony, albowiem większość ludzi zostaje porwana entuzjazmem, śpiewem, emocjami i wizją przyszłych, wielkich sukcesów. Tylko prawdziwi konserwatyści rozumieją, że nigdy nie ma żadnych sukcesów i żadnych laurów wieńczących skronie. To są mrzonki i gonienie za wiatrem.

Wydaliśmy, nigdy w zasadzie nie kolportowane szeroko, i raz jedynie opublikowane, wspomnienia księdza Józefa Borodzicza. Człowieka, który zbudował pięć albo osiem kościołów, posługując się tylko dobrym słowem, którym nakłaniał wiernych do składek. Zrobił to wbrew władzom carskim, za co był więziony. Jego wspomnienia cechuje jeszcze jedna rzecz – musiał, w przeciwieństwie do wymienionych wcześniej konserwatystów zmierzyć się z podstępami rewolucji. Bo jak inaczej nazwać sytuację, w której polscy urzędnicy za granicą, deportują polskiego obywatela do Rosji sowieckiej, albowiem – podobnie jak oni – był on wcześniej poddanym carskim?

Dlaczego tak się stało? Bo ksiądz Borodzicz umiał organizować pieniądze. I te pieniądze przeznaczał na działalność misyjną i budowlaną. Tym bowiem się charakteryzuje konserwatyzm – pozostawianiem po sobie trwałych śladów. Te zaś nie mogą być mogiłami, jak to ma miejsce w przypadku rewolucji, ani też otoczonymi drutem pustymi przestrzeniami. Konserwatyzm nie wznosi haseł i nie daje głupkowatych podpisów pod swoimi własnymi zdjęciami, nie domaga się też przesadnej atencji. Domaga się jednak współuczestnictwa w działaniach i pewnej konsekwencji w tychże, z czym jak wiemy jest zawsze najgorszej.

Na tym kończę. Przenieśliśmy biuro i znaleźliśmy w czasie tej przeprowadzki trochę staroci – tanich. Będę je tu puszczał, obok nowości.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/okno-wiary-nr-15-2015/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/z-kronik-klasztoru-i-kosciola-o-o-bernardynow-w-zaslawiu/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/straz-przednia/

---

tagi: książki  rewolucja  islam  propaganda  sukces  ue  konserwatyści  akcja bezpośrednia 

	gabriel-maciejewski
	15 września 2023 08:55

37     2878    8 zaloguj sie by polubić