Impreza przebiega nadzwyczaj udanie. Muszę jednak przyznać, że dawno nie byłem tak zmęczony. Przestrzeń jest mała, w zasadzie w sam raz na czwórkę wystawców. Ludzi przychodzi sporo i ja bez przerwy z kimś rozmawiam. Pod koniec dnia ledwo stałem na nogach, a jeszcze dostaliśmy zaproszenie na statek, który wozi wycieczki po Wiśle, jeden z naszych czytelników jest bowiem marynarzem na takim statku. Nie wiem czy tak się to określa, ale uważam, że tak jest lepiej. Popłynęliśmy oczywiście, a na wodzie rozpętała się burza i ledwie udało mam się uciec. Michalina była przeszczęśliwa, że mamy takie przygody.

Dziś kolejny dzień i mam nadzieję, że jakoś to wytrzymam. Jutro powrót do domu.

Uważam, że imprezy takie mają sens, a nawet wielki sens, aczkolwiek wymagają ode mnie trochę więcej niż zwykłe targi. Prawie udało mi się wczoraj skompletować skład wykładowców na kolejną, po Ojrzanowie, konferencję. Mam nadzieję, że się odbędzie i to właśnie tu, w hotelu Polonia. Sala jest, jak powiedziałem mała, ale zrobimy po prostu mniejszą imprezę. Taką na 50 osób. Wykładowców weźmiemy z Krakowa i okolic.

Zastanawiam się czy nie zrobić w tym roku, przed świętami, jednego jeszcze kiermaszu w Polonii. No, ale mamy sierpień na razie, więc pomyślę o tym konkretniej we wrześniu. Przez hotel przewala się masa ludzi i trzeba się decydować odpowiednio wcześniej.

Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach nasłuchałem się mnóstwa anegdot i sam też sporo opowiedziałem. Najlepszą opowiedział pan Wojtek, a dotyczyła on sławnego aktora Wojciecha Siemiona, dziś już świętej pamięci. Jeździł on ponoć po mazurskich wsiach i skupował za psi grosz od nieświadomych rolników stare, poniemieckie meble. No i jeden wyjątkowo twardy negocjator, dopiero po kolejnej flaszce zgodził się oddać te kredensy. Kiedy ustalano cenę zapytał Siemiona, na co mu te starocie, a sławny aktor, wyznał, że potrzebne mu są one na opał. Bał się bowiem, że chłop podniesie cenę. Po przetrzeźwieniu wyjechał do Warszawy, by powrócić z transportem po te meble. Życzliwy rolnik w międzyczasie porąbał je na szczapki, żeby panu Siemionowi łatwiej było ten zakupiony opał przewieźć do stolicy.

No i tak sobie tu gawędzimy, a czas płynie. Deszcz raz pada, a raz nie. Tramwaje huczą, jeżdżą karetki pogotowia, a w holu przy recepcji koczują gromady Hiszpanów, którzy, zanim w ogóle gdzieś się wybiorą, muszą siedzieć tam przez dwie godziny i deliberować nad czymś czego nikt nie rozumie. Zadają też masę pytań obsłudze, tak zaskakujących, że strach. Na przykład – gdzie się kupuje bilety na pociąg? Przypominam, że hotel jest tuż przy głównym dworcu.

Obserwowałem to wszystko wczoraj ze zdziwieniem nad obyczajami ludzi, a mój kolega z dawnych lat, który tu pracuje, opowiadał mi różne anegdoty ze świata, albowiem jest bywały. I powiedział mi coś absolutnie szokującego. Otóż mieszkał kiedyś z w Ameryce z Chińczykiem, który zdradził mu jaki jest jego największy przysmak. I teraz się trzymajcie mocno, bo ja sam o mało nie padłem. Otóż pan ten pożerał świeżo urodzone myszki maczane w cukrze. Poprosiłem, żeby o dwukrotne powtórzenie, bo myślałem, że się przesłyszałem.

Kraków jest fajnym miastem, ale brak drogi dwupasmowej trochę je degraduje. Nie wiem kiedy tę drogę skończą, ale jak skończą, to chyba tu jakąś filię otworzymy. Dojazd będzie łatwy, publiczność jest wyrobiona, miejsce na imprezy znakomite, a jeśli ktoś uzna, że miejsca jest za mało, poszukamy czegoś większego.

Na dziś to tyle, że siedzę w przestrzeni publicznej, a Hiszpanie kręcą się tu ciągle i gadają. Mają jechać rowerami gdzieś na Śląsk. Po co? Nie wiem. Nie da się pisać dłużej.

Jak ktoś ma ochotę niech wpadnie. Bardzo jednak proszę, by dla mnie trochę zrozumienia. Nie mogę każdemu poświęcać godziny, bo jestem potem jak zombie.

 

---

tagi: książki  grafika  obrazy  kraków  kiermasz 

	gabriel-maciejewski
	6 sierpnia 2023 07:50

25     2010    5 zaloguj sie by polubić