Dawno, dawno temu, przeczytałem fragment wywiadu z jakimś dyrektorem agencji PR, który miał za zadanie, w czasie wojny bałkańskiej, dorobić gębę Serbom. Było to trudne, albowiem żywa legenda partyzantki Josipa Broza, zwanego Tito, przeszkadzała bardzo w tym zadaniu. Jeśli weźmiemy w dodatku pod uwagę stopień zażydzenia tych oddziałów, i ciągle żywych weteranów, rzecz wydawała się nie do wykonania. A jednak się udało! Jeśli ktoś przypomni sobie zabawny bardzo film pod tytułem „Fakty i akty”, ten zapewne zrozumie o co chodzi. Można bez problemu wywołać sztuczną wojnę i można zrobić zbrodniarzy wojennych z ludzi, którzy niczym się nie wyróżniają, a jedynie znaleźli się w złym miejscu, o niewłaściwej porze. Można to zrobić, nawet jeśli mają oni wszystkie potrzebne w cywilizowanym świecie certyfikaty wydawane podczas mitotwórczych zapasów czasów wielkiej wojny. To znaczy są socjalistami, nienawidzą Stalina, połowa z nich to Żydzi, a do tego jeszcze zrobili u siebie wymienialną walutę. To wszystko da się zanegować dla bardzo krótkoterminowych celów, a następnie po osiągnięciu tych celów, odwrócić z powrotem, albo i nie. To już zależy jak się komu zachce.

Czy taki numer szykowany jest w Polsce? Mam wrażenie, że tak, a jego finał nastąpi, kiedy już okaże się czy pan Biden wygrał wybory. Zapewne będzie tak, jak prorokują niektórzy, to znaczy, że rzeczywiście rządzić będzie ta dziunia, co stoi za nim. Jej zaś zadaniem będzie demolka i tak już nadwyrężonego porządku, pod znanym nam dobrze hasłem – kobiety na traktory! To otworzy niezbędną przestrzeń propagandowo-polityczną, do montażu, który roboczo można określić zdaniem: Polacy, dawni sojusznicy Hitlera i mordercy żydowskich dzieci, bronią swoich fałszywych symboli, księży winnych przestępstw pedofilskich. To jest stara pułapka, którą zastosowano po praz pierwszy w Polsce, u zarania niepodległości, wypuszczając na ulicę niejakiego Niewiadomskiego Eligiusza. Jej każdorazowy sukces polega na tym, że kwestia, która dzieli z miejsca grupę, powoduje dwojakie reakcje u ludzi, przeznaczonych do tego, by ponosić ciężary tej prowokacji i jej konsekwencje. Jedna część zaczyna wrzeszczeć – pedały! Nie łgajcie! Czym jasno daje do zrozumienia, jak nisko w hierarchii bytów stoi. Druga zaś zaczyna wyrywać bruk, ostrzyć noże i wołać – a wyście Chrystusa zamordowali i dzieci chrześcijańskie na macę przerabiacie! Jeszcze się nie zdarzyło, żeby ten mechanizm nie zadziałał, on działa zawsze, bo nie ma takiego serca, które by się oparło pokusie, polegającej na hipotetycznym i czysto imaginacyjnym opowiedzeniu się po stronie jawnie oszukiwanej i krzywdzonej. Za niewinność w dodatku. Tamtym zaś o nic innego nie chodzi. Nie chcą ani ulicznej wojny, ani likwidacji fizycznej państwa, chcą jedynie coś wydusić i napracować się przy tym możliwie mało. Tak więc wszelkie gwałtowne reakcje, szczególnie te poparte demonstracjami męskiej stanowczości i siły, cieszą ich bardzo. Najlepiej jeszcze, by do ten całej operacji włączyło się kilku księży niosących wizerunek Częstochowskiej Madonny. Wtedy każdemu będzie już naprawdę bardzo trudno powiedzieć coś rozsądnego. Albowiem nie można pozostawać obojętnym wobec najważniejszych dla narodu symboli. Dobrze wiedział o tym ten ubek, który wpiął Wałęsie w klapę znaczek z Czarną Madonną. Ludziom się nie przetłumaczy, że użycie ich ukochanych symboli przeciwko nim jest naprawdę proste. I dlatego właśnie nie można skupiać się jedynie na symbolach i nie można nadużywać symboli.

W całej tej swojej niby karierze blogera i autora napisałem jeden tylko tekst o Janie Pawle II. Ten, który jest w I tomie Baśni polskich. Potem papież Polak nie zajmował mnie ani przez minutę. Od ponad tygodnia piszę o nim codziennie, w różnych kontekstach. Uważam, że warto, albowiem ludzie, którzy go atakują, mają bardzo poważny cel – chcą zniszczyć istotny symbol i chcą, by wszyscy, którzy mają jakąś świadomość historyczną, przestali wierzyć, że Jan Paweł II był tą siłą, która istotnie zakończyła komunizm w Europie Środkowej. To jest do czegoś potrzebne, być może do prawdziwego resetu. Nie takiego, jaki zrobił Obama, ale lepszego. Jeśli zaś jest tak, to musimy chronić ten symbol, pamiętając przy tym jeszcze, że on sam nam nie wystarczy. Chronić to znaczy nie pozwolić na to, by został raz jeszcze rozmieniony na drobne. A tak się stało niestety. Albowiem ewangelizacja w Polsce zamieniła się w pogadanki dla dzieci a la biskup Długosz. No, a teraz mamy pedofilów w sutannach, o których media będą kręcić wstrząsające materiały, ilustrowane fragmentami programu „Ziarno”, gdzie widać podskakującego w rytm muzyki, szalonego biskupa. I będzie dokładnie tak, jak w filmie „Fakty i akty”, w scenie z kotkiem i torebką chipsów.

Warto może napisać słowo o pokusach. Każdemu się ten wyraz kojarzy raczej jednoznacznie. Każdy też łatwo może wymienić listę pokus podstawowych, która składa się z trzech wyrazów: korek, worek i rozporek. Niestety nie jest to lista zamknięta i są inne pokusy, o których istnieniu dopiero się dowiadujemy. No, ale nawet jak się o nich dowiemy, niczego to nie zmienia, albowiem nie rozumiemy, że są to pokusy i nie rozumiemy ich dalekosiężnych skutków. Szczególnie zaś nie rozumieją tego księża, albowiem wielu z nich to, jak powiedział kiedyś ksiądz Rafał Krakowiak, proste chłopaki. To jest argument, który po użyciu, powinien wywołać w dyskutantach szczerą sympatię do kapłanów o czystych sercach wypełnionych entuzjazmem. Niestety to też jest pokusa, albowiem to właśnie ci księża traktowani są jak najwięksi durnie i ofiary.

Pokusa ewangelizacji przez media jest moim zdaniem najgroźniejsza. Pokusa łatwej i bezstresowej komunikacji z dziećmi jest na kolejnym miejscu. Generalnie złudzenie łatwości jest pokusą największą. Wiem coś o tym, bo regularnie co pół roku pojawia się w mojej głowie myśl, że oto potrafię zrobić coś łatwo i szybko. Za każdym razem okazuje się, że niestety znów się pomyliłem.

Napisałem wczoraj o świetnych pomysłach, a dziś wspomnę słowem o oczywistych rozwiązaniach. Mam wrażenie, że wszystkie one są pułapkami. Czekajmy więc na to, jakie podsuną nam oczywiste rozwiązania kryzysu w Kościele i jakim przegubem będzie to połączone z wielką polityką.

Łudzę się ciągle, że jednak nie staniemy się wrogami Ameryki, a jej przyjaciółmi największymi nie zostaną Niemcy, jak to już nie raz bywało. Mam nadzieję, że jeśli taki plan jest realizowany to jedynie na próbę i w oczekiwaniu jaka będzie nasza reakcja. No, a ta jakaś musi być. I tutaj właśnie włączane są opcje „rozwiązania oczywiste” i „brońmy naszych wartości”. Dorzuciłbym do tego zestawu jeszcze „walczmy o obecność prawdziwego ducha i autentycznej wiary w Kościele, bo ich tam dziś nie ma”. Musimy pamiętać, że to polityka. I wymaga ona od nas narzędzi oraz komunikatów politycznych. To znaczy takich, których efektem nie będą zbiorowe egzekucje czy choćby tylko piętnowanie. Nawet jeśli kilku z nas wyrwie się przed szereg i zgłosi gotowość do poświęcenia życia w imię wartości najświętszych. Należy ich złapać, związać w kij i położyć w piwnicy, aż otrzeźwieją.

Dziękuję za uwagę.

---

tagi: kościół  wojna  propaganda  jan paweł ii  prowokacja  pedofilia 

	gabriel-maciejewski
	17 listopada 2020 08:45

33     3314    13 zaloguj sie by polubić