Kłopot z pisarzami jest taki, że oni – w pewnym momencie swojego życia – dowiadują się, że bez wspomnień, pamiętników, a także dobrego wzoru z przeszłości nie dadzą rady się utrzymać. Jeśli moment taki przychodzi dla pisarza zbyt wcześnie staje się dla niego momentem klęski, choć wszystko na początku wygląda inaczej, a świat dookoła pięknieje. Pisarz bowiem, który dowiedział, się, że potrzebny mu jest wzór, od razu sięga po taką postać, która zrobiła niekwestionowany sukces, wplatając weń dodatkowo cały wiecheć kontrowersji. Postępowanie takie demaskuje deficyty autora, a na dłuższą metę czyni go niewiarygodnym w oczach czytelników, a pewnie także i sponsorów. Z tymi jednak jest łatwiej, bo łatwiej jest dzielić kasę na ludzi podobnych do kogoś znanego niż na twórców oryginalnych, co do których wątpliwości może mieć nawet księgowa. Pracowałem kiedyś w pewnym wydawnictwie, które ściągnęło z rynku jakąś książkę Coelho i miało zamiar ją sprzedawać. Prezes tego wydawnictwa był przekonany, że ten cały Coelho to realizm magiczny. Jak głupi próbowałem mu tłumaczyć, że nie, że to jest coś innego, nie mającego z magicznym realizmem ani jednego stycznego punktu, ale otaczający mnie ludzie skierowali na mnie swoje czarne, niewidzące oczy i zamilkłem. Było to w czasach kiedy jeszcze przejmowałem się takimi rzeczami jak realizm magiczny.

Ponieważ głównymi sponsorami literatury w Polsce są Niemcy, oni też moderują kariery autorów. Najliczniej reprezentowana jest u nas grupa naśladowców prozy Guntera Grassa. Ja już o Grassie pisałem nie raz, to był bardzo pretensjonalny, można nawet powiedzieć źle wychowany autor, posługujący się w zasadzie samymi kalkami, wyciągniętymi, jak sądzę, z jakichś jarmarcznych, niemieckich opowieści. Powieść zatytułowaną „Blaszany bębenek” przeczytałem raz tylko i byłem potem wykończony. Obejrzałem też film, który wstrząsnął mną co prawda, ale oglądać go po raz drugi już nie miałem zamiaru. Mnie generalnie dziwi to coś, co zwykle oglądamy w niemieckich filmach i czytamy w niemieckich książkach, ta cała świńska psychologia, której nie ma na przykład w książkach brytyjskich, pełnych perfidii i zimnego przymusu. Jak to jest możliwe, że Grass, mając dostęp do całych olbrzymich obszarów niemieckiego malarstwa z XIX wieku, nie zajął się opisaniem scen widocznych na tych obrazach. Scen miłosnych, bitewnych, scen z życia codziennego, ale wymyślił to plucie na dłoń i rozpuszczanie oranżadki w proszku śliną, a także inne, podobne historie. Nie mogę się nadziwić.

Wczoraj Jola zacytowała tu fragmenty prozy jakiegoś mistrza z Zielonej Góry, o którym wcześniej wspominał boson i ja tam odnalazłem dokładnie to samo co u Grassa. Ten sam beznadziejny, fizjologiczny smród, tę samą dziwaczność. Pewnie ktoś mądrzejszy ode mnie, idąc tropem, który wskazałem rzekłby, że nie ma się czemu dziwić, to jest literacki ekspresjonizm przecież, coś co wyrasta z niemieckiego ducha. O co więc mi chodzi? Już tłumaczę. Grass to grafoman, ale ktoś postanowił dawno temu, że zrobi na nim pieniądze. I zrobił. Teraz podobne chwyty znajdują zastosowanie u nas. Do grupy karłowatych dzieci Grassa, zaliczam Twardocha, a także tego durnia, który napisał cytowane przez Jolę opowiadanie, gdzie występują radzieccy żołnierze, wpychający kobiecie kaktus w usta.

W zasadzie już dawno powinien pojawić się na rynku ktoś, kto naukowo i metodycznie zająłby się badaniem obsesji literatów oraz klasyfikacją stosowanych przez nich chwytów nawiązujących do różnych form seksu. We Francji na pewno ktoś taki by się pojawił, na pewno zrobiłby sukces, a żgnięci przezeń pisarze wysyłaliby mu sekundantów. Jeśli rzecz działaby się w XIX wieku rzecz jasna. Dziś nic takiego miejsca mieć nie może, albowiem każdy pisarz ma za plecami wynajętą przez Niemca polonistkę, która pisze o jego dziełach pracę doktorską, zanim on zdąży te dzieła ukończyć. I jeszcze lata po gazetach, gdzie opowiada, jak znakomitym autorem jest człowiek, któremu poświęca swoją pracę naukową. Tymczasem prawda jest taka, że nie ma tego durnia z kim porównać. Poza Grassem oczywiście, ale taki był efekt zamierzony, dla nikogo poza polonistką nie jest to zaskoczeniem, więc w ogóle nikt nie może zrozumieć o co chodzi. Tak jak nikt nie może pojąć ekscytacji związanej z rzekomym czy też autentycznym plagiatem jakiego dokonał Twardoch. Jakie to ma znaczenie? Dokonał czy nie dokonał...To jest wynalazek Grassopodobny i on ma w założeniu dokonywać plagiatów czego tylko się da, żeby wszystkie kretynki z polonistyki wiedziały, że to wybitny pisarz, bo z czymś im się przecież kojarzy.

Teraz dygresja – prawdziwy autor szuka wzorów, które nikomu z niczym się nie kojarzą.

Ludzie, których postawy i zachowania staram się tutaj opisywać próbują grać w grę o nazwie deprawacja. To znaczy chcą wykopać taki szeroki rów pomiędzy harmonogramem studiów a swoją postawą i twórczością, by powpadało weń jak najwięcej biuściastych dziewcząt z aspiracjami lub chłopców – jeśli mamy do czynienia z wykładowcą gejem. To jest droga, która prowadzi ich wprost na rauty, gdzie króluje pisarz Rudnicki, stary pretensjonalny dziad, epatujący stare baby opowieściami o swoich młodzieńczych przygodach. - Odwal się – powie ktoś – każdemu wolno kochać. Czego chcesz od człowieka? Już mówię – najbardziej przeszkadza mi w nich wszystkich starość. Drażni mnie to, że są dziadami. A jeśli nie są dziadami, to swoboda obyczajowa ich literatury jest fikcyjna i śmieszna, jak w przypadku Twardocha. Powtórzę jeszcze raz – drażni mnie to dziadostwo, to starcze epatowanie wzwodem po viagrze. Czy teraz już wszyscy zrozumieli? Mam nadzieję.

Nie zawsze tak było. Mam tu przed sobą wspomnienia Jadwigi Mrozowskiej-Toeplitz, o której kiedyś pisaliśmy. Ona nas epatuje przygodami całkiem młodzieńczymi, a przez to posiadającymi walor autentyczności i jakość, o jakiejś się Rudnickiemu i Twardochowi nie śniło. Tam nie ma mowy o fałszach, ściemach czy naciąganiu. Jak panią Jadwigę mąż podejrzewał o zdradę, to jej tak przywalił w buzię, a potem jeszcze z buta w brzuch, że ledwo to przeżyła. I nie miało to miejsca w brutalnym świecie współczesnym, ale wprost we Lwowie belle epoque. A było za co przywalić, powiem Wam. Nawet ona jednak nie ustrzegła się pretensjonalności, a wszystko przez pieniądze i chęć zdobycia sławy. To właśnie jej wspomnienia przekonały mnie, jak działa ów mechanizm taniej, starczej deprawacji, albo deprawacji idiotycznej – patrz Twardoch. Jadwiga Mrozowska była aktorką i bardzo chciała zrobić karierę. Grała w repertuarze romantycznym, między innymi Orcia w Nie-boskiej komedii. Miała dziesiątki adoratorów i ten głupi mąż powinien się najpierw dwa razy zastanowić zanim cokolwiek jej zaproponował. No, ale….Po repertuarze romantycznym przyszła pora na tak zwane sztuki z życia. To jest skaranie boskie, taka tematyka. Zagrała na przykład panna Jadwiga w sztuce zatytułowanej „Sąsiadka”. To jest rzecz o umierających z głodu studentach, którzy mieszkają po sąsiedzku z dziewką przedajną. Ona uprawia swoje rzemiosło za przepierzeniem, a oni wszystko słyszą i jeszcze podglądają. Nie mają jednak grosiwa, żeby zrealizować swoje wobec niej zamiary. Ledwo starcza im na chleb. No i ona dnia pewnego uwiedziona ich determinacją wkracza do tego pokoiku, bez koszuli właściwie i zżera im jak jakieś monstrum wszystek chleb, a oni umierają z głodu. Bo nie mają sił na spełnienie swoich obsesji. Chodzi o to, że libido niszczy wszystko i potem człowiek umiera, a następnie idzie do piekła. Ja nie wiem czy kto kiedykolwiek widział we Lwowie jakichś głodujących studentów. Może za cesarza Józefa II, ale później chyba już nie. No, ale taka sztuka została napisana, odegrana i do tego jeszcze sklasyfikowana jako „życiowa”. Popatrzcie jaką to ma długą tradycję….od jak dawna się ciągnie i jak uporczywie jest przywoływane w każdym kolejnym pokoleniu. I zawsze znajdzie się jakiś bałwan, który będzie „mierzył się z tematem”. Mam także całkowitą pewność, że każdy taki wyczynowiec, to absolutny i skończony grafoman. Mam tu przed sobą rzecz, która w latach gdy powstała uchodziła za bliską doskonałości, a do tego bardzo trafnie oddającą stan emocji ludzi przeżywających różne rozterki. Napisał ją niejaki Wacław Żmudzki, rodem z Biłgoraja o ile mnie pamięć nie myli, a rzecz ma tytuł wstrząsający – Z pamiętnika psychopaty. Niech Was jednak nie zwiedzie tytuł. To są nudy tak straszne, że nie można tego porównać nawet ze sztuką „Sąsiadka”. Mój tatko mawiał o takich produkcjach, że ciągną się jak sierp z du...y. Jak przeczytam do końca to Wam opowiem. Na dziś to tyle.

 

Wczoraj wieczorem uruchomiliśmy nasz nowy portal https://prawygornyrog.pl/

 

Niebawem kupię kamerę i zaczniemy nową zabawę. Dziś zaś Michał idzie nagrywać ostatnią miesięcznicę i wrzuci tam nagrania z tego wydarzenia.

---

tagi: niemcy  polska  literatura  deprawacja 

	gabriel-maciejewski
	10 kwietnia 2018 07:17

15     4113    7 zaloguj sie by polubić