Jak pamiętamy, w zeszłym roku Polska wystawiła swojego kandydata do Oskara i był to film „Sukienka” opowiadający o niskorosłej kobiecie zakochanej w kierowcy ciężarówki. W mojej ocenie całkowity absurd jeśli patrzeć na rzecz z punktu widzenia widza, któremu szarpie się nerwy o wiele bardziej wydumanymi emocjonalnymi szantażami. Film oczywiście przepadł, bo w Hollywood nikogo takie rzeczy nie interesują. W tym roku, człowiek, który nigdy nie powinien nakręcić żadnego filmu, albowiem nie rozumie on o co w filmie chodzi, czyli Jerzy Skolimowski, wystawił swoje dzieło zatytułowane „IO”. Film opowiada historię smutnego osiołka. Oczywiście nikt nie zwrócił na ten obraz uwagi, a Skolimowski, już na długo przed oskarową galą, mówił, że nagrody nie będzie. Zapewne po to, by przygotować naiwnych na ten nieszczęśliwy moment, jakim stało się ogłoszenie wyników głosowania.

Trzeba sobie zadać pytanie – po co polskie filmy w ogóle biorą udział w takich konkursach? Trudno to zrozumieć, ale jedynym powodem jest chyba to, że ludzie, których tu uważa się za zasłużonych, znanych i profesjonalnych, a którzy w Hollywood znaczą mniej niż meksykańska sprzątaczka, mieli ciągle te swoje pięć minut sławy wydłużające się w nieskończoność. Do tego należy dołożyć krytyków, którzy nie mogliby przecież żyć, gdyby Polska nie wystawiała filmów w konkursach. Wczoraj, przez pół dnia, TVP Info pokazywało krytyka Adamskiego, który jest takim samym krytykiem, jak Skolimowski reżyserem, a może nawet gorszym. Pan ten bełkotał coś w rejestrach, których w Hollywood w ogóle nikt nie słyszy, a on uważa, że to jest język właściwy do tego, by komunikować się z widzami.

Teraz mała dygresja, która jest niestety konieczna. Na tę całą galę nie zaproszono prezydenta Zełenskiego, choć Ukraina się o to starała. Nie zaproszono, albowiem jest on biały. Wojna zaś, którą Ukraina prowadzi z Rosją, jest wojną białych. I nie można im przez to współczuć. Widzimy więc na czym opierają się kryteria doboru filmów i tematów, które omawiane są w kuluarach festiwalu Oskarowego. Musi być o czarnych, albowiem tylko oni zasługują na współczucie i zrozumienia. Nie karlice i nie osły, im nie należy się nic. Jeśli zaś komuś się zdaje, że poprzez swój film wkracza w jakieś rejony emocji bardzo subtelnych, ten chyba oszalał ze szczętem. Film to prezentacja z gruba ciosanych postaw, które pokazywane są w politycznym świetle, na tle różnych, rzekomych problemów, ważnych dla współczesnego świata. O tym co jest ważne, a co nie decyduje ten kto płaci. Jest kilkanaście schematów sytuacji, które można pokazać w filmie i one są przenoszone w czasie i przestrzeni, przez różnych reżyserów, po to, by stworzyć wrażenie różnorodności. W sukcesie filmu pomagają wielkie budżety i zdecydowani oraz całkowicie oddani swojemu zajęciu aktorzy, którzy żyją na pograniczu szaleństwa kub zwyczajnie są chorzy psychicznie. No i najnowocześniejsza technika, ona też pomaga. Nawet jednak jeśli zgromadzimy te wszystkie elementy i użyjemy ich do zrobienia filmu, nie ma gwarancji, że będzie Oskar. Niemcom się udało dostać Oskara, myślę, że przez to iż film był ekranizacją całkiem niezłego tekstu, a lobby niemieckie w Hollywood jest dość mocne. Jeśli jakiś film robiony po taniości, dostaje Oskara, muszą być po temu ważne i wyraźne powody. W przypadku polskich filmów takich powodów nie było.

Wróćmy jednak do meritum. Filmy w Polsce kręci się po to, by utrzymywać lokalną czeredę fachowców i znawców, którzy nie mają szans na żadne nagrody i w ogóle na to, by ktokolwiek zwrócił na nich uwagę. Miotają się jedynie pośród słabych bardzo naśladownictw lub taniochy, a po wódce mówią, że tacy jak my laicy, gówno z tego rozumieją, bo chodzi przecież o pieniądze. No i oczywiście podkreślają, że oni wiedzą iż Oskar to mrzonki.

Zejdźmy teraz na samo dno piekła, czyli do miejsca gdzie wykuwają się strategie. Jest kilka ważnych, podstawowych założeń strategicznych, z których nie wszystkie da się rozpoznać i nazwać. Niektóre są tylko wyczuwalne intuicyjnie, a o ludziach, którzy potrafią je zastosować w praktyce, mówi się, że są geniuszami. Być może tak jest, ale ja uważam, że jeszcze większymi geniuszami będą ci, którzy je kiedyś precyzyjnie opiszą. Spośród najważniejszych założeń skutecznej strategii wymienię dwa. Pierwsze – nigdy nie zwracaj na siebie uwagi zbyt wcześnie. Kolejne dotyczy hierarchii i zasad, które obwiązują na terenie, gdzie zamierzamy odnieść sukces. Nie można w ogóle startować w zawodach, które są ustawione w sposób jawny, a do tego bardzo kosztowne. Takiemu startującemu bowiem wydaje się, że jest zawodnikiem, a w rzeczywistości jest publicznością. Lub wręcz tłem. Jak jest bardzo głupi, to będzie się ekscytował udziałem w zawodach i opowiadał, jak było świetnie, choć nagrody przecież nie dostał. Ważne jest jednak uczestnictwo. To nie prawda, ważne jest osiągnięcie sukcesu i zdobycie nagrody. Uczestnictwo jest nic nie warte. Jeśli zaś mamy świadomość, że nie uda nam się ta sztuka, nie możemy brać udziału w imprezie, bo to nas degraduje i skazuje na kolejne porażki. Bo się nie nadajemy po prostu i wszystko tam jest ustawione przeciwko nam. Żeby więc polski film zdobył jakieś autentyczne uznanie, musi być dystrybuowany poza festiwalami, bo one wszystkie są ustawione. W dodatku w sposób na tyle subtelny, żeby nikt nie wskazał tego wprost. To nie znaczy, że nie ma dystrybucji poza festiwalowej. Ona jest i należy to wykorzystać do zrobienia skandalu, który będzie się nakręcał w miarę jak środowisko filmowców wyrażać będzie oburzenie. I tu kolega Wacław podsunął znakomity pomysł. Należy zrobić film o tym, jak Karol Wojtyła walczył z pedofilami-konfidentami SB. Taki film promowany byłby za darmo, kupowany pokątnie wszędzie. Lansowany z każdej ambony, a koszt jego promocji i dystrybucji spoczywałby na naszych wrogach. Dlaczego taki film nie powstanie, a będą powstawały dalsze filmy Latkowskiego? Bo środowisko filmowców, które używa języka filmowców, czyli znanego nam dobrze bełkotu, prezentowanego wczoraj przez krytyka Adamskiego, przekona polityków, do których należy w tym wypadku decyzja, że to jest niepotrzebne. Film taki bowiem unieważni świat, w którym żyją ci ludzie i ich egzystencja stanie się bezsensowna. Nie będzie można już wtedy mówić o tym, że jak kolejny geniusz zrobi następnego roku film o karlicy galopującej na ośle w pogodni za kierowcą TIRA, to Oskar w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny będzie pewny. I tak się to kręci.

Jeszcze prośba mojego kolegi

Polski Związek Niewidomych Okręg Lubelski Koło w Rykach zwraca się z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz Koła.

 

Polski Związek Niewidomych w Rykach zrzesza osoby niepełnosprawne z dysfunkcją narządu wzroku, które z racji swojego inwalidztwa często żyją w izolacji. Organizujemy szkolenia, wycieczki, spotkania, które integrują osoby niewidome i słabowidzące w celu ich społecznej integracji, wyrównywania szans w dostępie do informacji, edukacji, zatrudnienia i szeroko pojętej aktywności społecznej a także w celu ochrony ich praw obywatelskich.

Efektem spotkań są min. oddziaływania psychologiczne, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, akceptacja niepełnosprawności, które mają ogromne znaczenie w przypadku osób niewidomych.

Dzięki przyjaznej dłoni ludzi dobrej woli możliwa jest realizacja naszych celów i zamierzeń. W imieniu naszego stowarzyszenia oraz jego członków wyrażamy głęboką wdzięczność za ofiarowaną pomoc i życzliwość.

Jeśli nie masz innej możliwości – można nam pomóc w działaniu przeznaczając 1,5 % podatku na PZN w naszym powiecie.

Krajowy Rejestr Sądowy - nr KRS: 0000007330

z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Jeśli chcesz pomóc indywidualnie poniżej podajemy link do Polskiego Związku Niewidomych Okręg Lubelski i numeru konta:

https://pzn.lublin.pl/podziekowanie-specjalne/

także z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

---

tagi: nagrody  promocja  film  dystrybucja  pedofile  oskary  nędza  krytyka  karol wojtyła 

	gabriel-maciejewski
	13 marca 2023 08:37

28     2746    13 zaloguj sie by polubić