Przyznam, że nie mogę się otrząsnąć od czasu kiedy, przed wojną jeszcze przecież, Bartosiak wygłosił swój 11 godzinny speech w Domu Dziennikarza. Przemowa ta stymulowana przez Krzysztofa Skowrońskiego dotyczyła głównie tego, że jeden człowiek może mówić przez 11 godzin o sprawach, które – czego dowiodła przyszłość – są całkowicie nieistotne. Czy to zmieniło cokolwiek w modus operandi Bartosiaka? Oczywiście, że nic. Wszystko jest jak dawniej, tylko przemowy są krótsze. Wczoraj valser zauważył, że ludzie, którzy zaczynają swoje wystąpienia z wysokiego bardzo diapazonu moralno religijnego są najpewniej agentami, a na pewno nie są do końca w swoich moralnych deklaracjach szczerzy. Potwierdza to przykład posła Brauna. Codziennie rano zaglądam na twittera i znajduje tam za każdym razem cytat z Pisma Świętego umieszczony przez Tomasza Łysiaka. Największą zasługą Tomasza Łysiaka jest to, iż ojcem jego jest Waldemar Łysiak. Poza tym nie istnieje nic, co mogłoby przyciągnąć uwagę czytelnika w produkcji tego autora. No, ale – jak się okazało wczoraj – jest on autorem scenariuszy do wielu fabularyzowanych dokumentów, które produkuje Maciej Pawlicki. Kto te fabularyzowane dokumenty mające budzić ducha i czujność patriotyczną ogląda nie wiem, ale zachowanie to i metoda potwierdzają jedną z najważniejszych kwestii na świecie – kontrola dystrybucji jest kluczem do sukcesu. I nie ma takiego narzędzia, którego nie można by użyć, żeby dystrybucję kontrolować. Pismo Święte jak najbardziej się do tego nadaje, podobnie jak inne wzniosłe publikacje, słowa i czyny o jednoznacznej wymowie. Gadowski napisał wczoraj w Do rzeczy, że szedł ulicą i spotkał wrzeszczących Ukraińców z niebiesko-żółtą flagą. Zwrócił im uwagę, że tu jest Polska i należy nosić polskie flagi. No i oni, zawstydzeni jego przemową, przestali wrzeszczeć i zwinęli flagę. Pilnujmy Polski – powiedział nam w ten sposób najbardziej bojowy redaktor w kraju.

Wczoraj premier i minister kultury pożegnali wybitną ponoć pisarkę, wielce zasłużoną dla Polski i jej kultury, Marynę Miklaszewską, świeć Panie nad jej duszą. Nie miałem nic do pani Miklaszewskiej, poza tym może, że kiedyś spięliśmy się w salonie24 jeszcze, kiedy ona napisała książkę Spotkałam prawdziwego hipstera. Publikacja ta, wraz z artykułami w gazowni, miała wypromować tak zwanych hipsterów prawicy, czyli dzisiejsze gwiazdy publicystyki i dziennikarstwa, panów Muchę, Wildsteina i Pereirę. Wszystkich blogerów, w tym mnie, bardzo to rozjuszyło. No i mieliśmy chyba rację wyrażając oburzenie wobec tej, bardzo słabej książki, albowiem po mojej krytyce pani Miklaszewska, zdenerwowała się bardzo napisała do mnie list, gdzie zadeklarowała, że nie kupi ode mnie więcej żadnej książki. No cóż, bywa i tak. Uważam, że nie należy chodzić na kompromisy jeśli nie jest to absolutnie konieczne, a do tego wręcz zagraża sprawie najważniejszej czyli dystrybucji naszych własnych wydawnictw.

Kiedy zaglądamy do biogramu Maryny Miklaszewskiej w wiki dziwi nas nieco to, w jakim stylu władze państwowe ją pożegnały, albowiem nie znajdujemy w dorobku tej autorki nic. Po prostu nic. Ja nie będę wymieniał tytułów tej nicości, każdy sobie sam zobaczy. Podobnie jak w przypadku Łysiaka, główną jej zasługą było to, że była córką znanego ojca - Gwidona Miklaszewskiego, przedwojennego jeszcze rysownika, znanego wielu bardzo czytelnikom.

Premier i minister jednak żegnali zasłużoną dla kultury polskiej pisarkę. Jak to niewiele trzeba, żeby się zasłużyć dla kultury. Moja żona, kiedy ja piszę takie rzeczy dostaje drgawek i uważa, że to jest okropne. Ja jednak tak nie uważam. Wydaliśmy mnóstwo wartościowych książek, które powinny znaleźć się w orbicie zainteresowania instytucji państwowych. Nie ma na to jednak szans. Tyle więc mojego co sobie ponarzekam. Chyba mogę, prawda? Wszyscy kiedyś umrzemy, a na moim pogrzebie żaden minister nie powie, że umarł zasłużony dla kultury polskiej autor. Muszę więc zrobić to sam. Przypomnę, że wydaliśmy właśnie „Bitwę o Warszawę” majora Zbigniewa Sujkowskiego, pierwszą napisaną po wojnie monografię Powstania Warszawskiego, celowo i z premedytacją zamilczaną przez wszystkich historyków. Wydaliśmy inną książkę tego autora – „Sylwetki”, opowiadającą o postawie kobiet działających w konspiracji, rzecz absolutnie straszliwą w wymowie i tak przejmującą, że po jej przeczytaniu wszyscy płaczą. Wydaliśmy zbiór tekstów źródłowych „Okraina królestwa polskiego”, gdzie znajduje się drugie tłumaczenie raportu Beauplana i pierwsze polskie tłumaczenie tekstu Pierre’a de Chevalier – „Wojna kozacka”. Wydaliśmy biografię „Ludwika Świętego” i kilka jeszcze innych, istotnych publikacji. No, ale nasze wydawnictwo jest poza szerokimi kanałami dystrybucji, te zaś opierają się, co było do okazania, na tradycji sięgającej głębokiego PRL-u, ubranej dziś w cytaty z Pisma Świętego i powierzchowne realizacje patriotyczne, które nikogo nie interesują i po roku dwóch nie zostanie po nich ślad. Powstaną jednak nowe – w tych samych kręgach rodziny i przyjaciół. A nawet jeśli nie powstaną, to ktoś powie, że powstały. Ludzie zaś w to uwierzą.

Po 13 latach prowadzenia bloga, wydawnictwa i działalności promocyjnej, realizacji coraz to lepszych, bardziej dynamicznych i pozwalających się zaprezentować wielu innym autorom realizacji, jesteśmy wciąż w tym samym miejscu. Patrzymy jak ludzie, którzy nic nie zrobili, albo wręcz się skompromitowali dostają ordery, a potem kontynuują swoją działalność w najlepsze. To, przyznam wydaje mi się nieco dziwne. I sam jestem zdumiony tym, że jeszcze się nie zniechęciłem, choć wielu na moim miejscu dałoby sobie spokój z tym wszystkim i poszło gdzieś na etat. Aleja zasłużonych wydłuża się w nieskończoność, tylko nie widać jakoś, by naród, do którego zasłużeni adresują swoje produkcje był nimi w minimalnym choć stopniu zainteresowany. No, ale nie chodzi wszak o to, tylko o kontrolę dystrybucji treści. Musicie mi uwierzyć na słowo, że robię w tym zakresie co mogę.

Dziś twitter świętuje rocznicę śmierci Józefa Piłsudskiego, który zatrzymał swoją armię pozwalając na to, by bolszewicy przeżyli. Był w podobnej sytuacji w jakiej znajdą się za chwilę władze Ukrainy. Czy Ukraina także pozwoli bolszewikom przeżyć? To ważne pytanie w kontekście wszystkich tych patriotyczno-idiotycznych produkcji realizowanych za państwowe pieniądze.

Przypomnę też, że ciotka Piłsudskiego, siostra jego matki, wyszła za mąż za hrabiego Zubowa, członka partii Wielki Proletaryat. Tenże hrabia Zubow miał matkę, a ona była z kolei damą dworu carycy. Przez ten zadziwiający układ Bronisław Piłsudski, uczestnik zamachu na życie cara nie został powieszony, a jedynie zesłany, podobnie jak jego młodszy brat Józef, ojciec polskiej niepodległości. Wychował on całą rzesze idiotów wierzących w to, że niezłomna postawa i hart ducha wystarczą by przeciwstawić się przemocy wroga. I ci idioci wmówili to pokoleniom żyjącym w II RP, ludziom z roczników 1919, 1920, 1921. Potem zaś przyszli Niemcy, którzy za nic mieli te nauki. I dziś ludzie, którzy nie zafasowali nigdy od nikogo kopa w tyłek, opowiadają jak należy zachowywać się godnie wobec przemocy. Tymczasem nikt nie wie, jak to robić, albowiem ci, którzy stają wobec takich prób są całkowicie i absolutnie osamotnieni. I co się wtedy z nimi dzieje nie wiemy, możemy jednak przypuszczać, choćby na podstawie tego, co napisał nam major Zbigniew Sujkowski.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/sylwetki-zbigniew-sujkowski/

 

---

tagi: publicystyka  książki  patriotyzm  polska  kultura  wolność  ordery 

	gabriel-maciejewski
	12 maja 2022 09:18

53     4049    26 zaloguj sie by polubić