Moja praca była, jak wiecie, wielokrotnie krytykowana. Ja się do tego zdążyłem przyzwyczaić i w zasadzie nie wnoszę zażaleń. Każdy ma jakiś krzyż, który musi dźwigać, a są tacy co mają dwa, albo i więcej. Ja się cieszę z tego co mi jest dane. Mam taki zwyczaj, że nie opowiadam się ze swoich planów, ani z technik ich realizacji. Nie czynię tego ze względów praktycznych. Kiedyś to robiłem i zawsze słyszałem wtedy – Gabryś, bracie, pogięło cię chyba, to jest absurdalne, świat tak nie działa, albo coś podobnego. Czasem też słyszę zarzuty dotyczące moich domniemanych zaniechań. To, przyznam denerwuje mnie i dręczy najbardziej, bo sam nie mogę sobie przypomnieć momentu, w ciągu ostatnich dziesięciu lat, w którym bym czegoś zaniechał. Milczę więc najczęściej na temat tego co będę robił za chwilę, bo daje mi to milczenie niezbędny do działania spokój. Jak wiecie prowadzę pewien rodzaj polityki, jest to polityka wydawnicza. Ona ma swoje lepsze i słabsze momenty, tak się akurat złożyło, że ostatni rok, półtora możemy zaliczyć do momentów słabszych, ale człowiek uczy się na błędach. W okolicznościach, w których działam, moje decyzje są, jestem tego pewien, jedynie słuszne. Jak wiecie poza sympatią czytelnika nie mam w rękawie żadnych asów, żadnych ukrytych trąfów. Fakt zaś, że ciągle jestem, to wystarczający dowód na to, że moje działania są nie tylko skuteczne, ale także słuszne. Puszczam więc zawsze mimo uszu krytykę, także krytykę osób życzliwych (tę może w szczególności, za co bardzo przepraszam) i robię swoje. Nigdy nie słucham i to jedno łączy mnie z Herkulesem Poirot. Pewnie chcecie się dowiedzieć teraz kto to jest Jaś Kapela polskiej prawicy? Już wyjaśniam. To ja we własnej osobie. Nazwał mnie tak Ziemkiewicz w rozmowie z Migalskim na twitterze, w sławnym roku 2015. Po co ja teraz do tego wracam, zamiast zapomnieć i cieszyć się życiem? Otóż czynię to wiedziony intuicją, która mówi mi, że nie wolno zapominać o takich rzeczach i jak ktoś coś mówi, do znaczy, że wie co mówi, a skoro wie, to warto ową wiedzę porównać z jego własnymi postawami. Intuicja podpowiada mi też, że nie może być tak, że tylko ja zbieram kopniaki od różnych Rojtów i innych śmieciarzy, a reszta, bez względu na to, co jest jej udziałem jest poza krytyką i poza szyderstwem. Tak nie będzie. Kto to jest Jaś Kapela? Wyguglajcie sobie, a ja Wam teraz pokażę w jaki sposób jego postawa przekłada się na moje działania. Oto Rafał Ziemkiewicz w rozmowie z Markiem Migalskim

 

https://twitter.com/mmigalski/status/603976562166333440

 

Ktoś powie, że to bzdura, głupota, na którą szkoda czasu. Otóż nie, bo po takiej konstatacji okaże się, że stoimy wszyscy w dziwnym jakimś miejscu, w którym postawy takie jak moja są naganne, albowiem ośmielam się aspirować do środowiska, w którym na co dzień przesiaduje pan Rafał, a inne postawy, jak idiotyczne by nie były, są godne pochwały albo wręcz zazdrości. Ponieważ nic poza jedną cechą nie łączy mnie z Herkulesem Poirot, to co znajduje się poniżej nie ma charakteru profesjonalnego śledztwa. To jedynie garść refleksji opartych na faktach.

Nie wiem czy w roku 2015 czy może rok później, człowiek, który nazwał mnie Jasiem Kapelą polskiej prawicy, ze względu na to, że chcę się wylansować używając do tego gniewu i oburzenia jakiejś sławy, na przykład takiej jak on – Rafał Aleksander Ziemkiewicz – umieścił w wieczór sylwestrowy zdjęcie na swoim profilu twitterowym. Na zdjęciu tym widoczne były różowe, puchate kajdanki i jakieś inne kolorowe szmaty, których kurwy w burdelach używają zwykle do zabawiania swoich klientów mających poważny kłopot z samooceną. Oni sobie tę dysfunkcję poprawiają poprzez wizyty w takich miejscach, gdzie jakaś pani, być może przebrana za nauczycielkę matematyki z liceum, najpierw przykuwa ich do łóżka, a potem łoi pejczem po włochatym, tyłku. Nie pamiętam dokładnie jaki komentarz wybitny pisarz Rafał Aleksander Ziemkiewicz umieścił pod tym zdjęciem, ale chodziło o to, że przed nim upojna noc w towarzystwie małżonki. Pomyślałem sobie – czy on się nie boi, że ta żona go przykuje, a potem zamiast pejcza wyjmie spod łóżka orczyk, niczym ojciec Marcina Lutra i powie – no Rafał, zmysły prysły, czas się żegnać. Następnie zaś, nie zważając na jego piski i histerię zdzieli go tym orczykiem między oczy? Ja bym się czegoś takiego obawiał, dlatego nie trzymam w domu żadnych kajdanek. Potem zaś, kiedy oficer śledczy dokonywał będzie oględzin zwłok i zdziwiony zapyta – rozumiem, że pękło mu serce ze wzruszenia, ale skąd te obrażenia na twarzy? – ona odpowie – bo serce podeszło mu do gardła i dopiero wtedy pękło. Po takim wyjaśnieniu wszyscy będą zadowoleni i rozejdą się do swoich zajęć. Protokół zaś z tych oględzin spocznie w policyjnym archiwum.

Nie pamiętam dokładnie czy to w tym samym 2015 roku czy rok później rzeczony Migalski, europoseł, rozpoczął w gazecie Lisickiego druk swojej pornograficznej powieści, którą zaczął pisać, żeby – niech zgadnę – wylansować się na reakcji kolegów z partii, którzy byli jeszcze w grze, podczas gdy on, stary dureń, został już odstawiony na boczny tor razem z Poncyliuszem. Normalnie z tą powieścią, to Migalski pojechał niczym jakiś Jaś Kapela. Pamiętacie może do czego zaczęło się odsuwanie Migalskiego na boczny tor? Ja pamiętam, od tego, że ktoś zrobił mu zdjęcie jak kupuje bieliznę damską w sklepie. Migalski tłumaczył się, że to dla jego partnerki, ale chyba sam w to nie wierzył. I teraz zobaczcie, w roku 2015 napisany był już nawet tom pod tytułem „Kredyt i wojna”, a wydawnictwo wchodziło właśnie w fazę kryzysu, którą mamy do dziś. Magazyny były pełne, sprzedaż leżała, a ja wymyśliłem, że trzeba napisać Baśń socjalistyczną. Oni zaś, jeden wybierający publicznie figi, a drugi szpanujący różnym Warzechom różowymi kajdankami, piszą, że jestem Jasiem Kapelą polskiej prawicy. Czy to nie jest zdumiewające? Czy to nie jest zanegowanie najbardziej oczywistych realiów? Czy to nie jest plunięcie w twarz czytelnikowi i wyborcy, którzy od takich ludzi oczekuje przecież postaw całkiem innych? Pozostawiam to Waszej ocenie, całą sprawę zaś opisałem, żeby przywrócić rzeczom właściwy wymiar i pion.

Teraz pora...nie na Telesfora bynajmniej, ale na Ebenezera Rojta. Jak już wspomniałem nie łączy mnie Z Herkulesem Poirot nic, poza jedną cechą – nigdy nie słucham. Niektórzy jednak z moich kolegów mają ze sławnym detektywem więcej wspólnego, a kolegów jak wiecie to ja zawsze miałem doborowych. I oto poprosiłem jednego z nich, by zbadał sprawę Ebenezera. Wyszły na jaw ciekawe bardzo rzeczy, a ja przypomniałem sobie dawne czasy, czasy polemik, gwałtownych sporów i zdziwień, kiedy musiałem jeszcze tłumaczyć niektórym osobom za pomocą orczyka, że wszedłem tu gdzie wszedłem, zostaję i mowy nie ma, żeby mnie ktoś wyrzucił. Nie zostało to, jak się domyślacie, dobrze odebrane. No, ale co się pośmialiśmy to nasze. Przeżyjmy więc to jeszcze raz.

Ebenezer Rojt to Lech Stępniewski. Jeśli ktoś chce teraz zadać pytanie – a kto to jest Lech Stępniewski, mogę z tego miejsca śmiało odpowiedzieć – to jest nikt. To jest pan czynny na forach numizmatycznych, autor kilku przyczynków, kilku artykułów w tygodniku Polityka, a także człowiek, który łasił się bardzo kokieteryjnie do redaktorów z portalu „Racjonalista”. Podkreślam – Racjonalista, nie Nacjonalista, gdyby ktoś zechciał mi teraz tłumaczyć, że Rojt to jest prawica taka, że dalej za nią jest już tylko ściana. Nie ma tam żadnej ściany, tam są całe wielkie przestrzenie, po których hulają wiatry wytrzęsione z desusów zakupionych w sklepie Triumph przez Migalskiego. Od tegoż właśnie Lecha Stępniewskiego, alias Ebenezera Rojta, dowiedziałem się, że Rafał Aleksander raczył nazwać mnie Jasiem Kapelą polskiej prawicy. Oto stosowny link odnaleziony przez mojego kolegę, który jest lepszy niż Herkules Poirot http://forum.tpzn.pl/index.php?topic=9578.105

Teraz ważna rzecz – skąd w ogóle Rojt zainteresował się moją osobą? Ani ja mu brat, ani swat, mógł mnie zostawić w spokoju i tyle, a jednak nie zostawił. Dawnymi czasy korzystałem z uprzejmej gościny zapomnianego już nieco blogera Artura Nicponia, który pozwalał mi wrzucać teksty na swój blog. To się nie każdemu podobało, bo ja generalnie nie spełniałem i nie spełniam standardów dominujących w twardym świecie prawicowych wojowników. Nie mam broni i nie umiem się nią posługiwać, mnie to wręcz nie interesuje, nie walczę też na gołe klaty. Często stosuję podstępy zamiast dążyć do otwartej konfrontacji z podniesioną przyłbicą. Czaję się też czasami, jak ten garbus z kawału, co przyszedł do lekarza, a lekarz na to – co się pan tak czaisz...no i generalnie daleko mi do ideału uszlachetnionego ideologiczną walką machismo, który w tamtych latach reprezentowali w większości, bo nie w całości, koledzy z szeroko rozumianej prawicy. Jednego mi tylko nie sposób odmówić – skuteczności. Nie sposób też mi zarzucić, że w swojej robocie oczekuję oklasków i akceptacji środowiska, jakiegokolwiek środowiska. To chyba było najgorsze, bo ja w tamtych latach wprost odrzuciłem zaproszenie to towarzystwa reprezentowanego przez blogera o nicku Wyrus, a także skrytykowałem targi w Katowicach organizowane przez jego żonę. Czas pokazał, że miałem rację, targów tych już nie ma, zostały przejęte przez firmę „Murator”, a cała organizująca je ekipa została przesunięta do innych, równie odpowiedzialnych zadań. Odrzuciłem to zaproszenie bardzo brutalnie, wiedziony intuicją, która podpowiedziała mi, że następnym krokiem będzie próba narzucenia mi czegoś, jakiejś koncepcji czy też skłonienia mnie do złożenia jakichś deklaracji. Wolałem więc to zakończyć wcześniej. Rozpętało się nieliche piekło, zwane także miejscami dyskusją. Oto link do tego wydarzenia, w którym biorą udział także osoby znane nam dziś z bloga. Cześć cmss, miło, że sobie ciebie przypomniałem, już się nie wywiniesz. Oto link, jak powiadam, http://web.archive.org/web/20120919194342/http://nicek.info/2012/09/14/eot-ws-coryllusa-ale-nie-tylko/ do czytania na długie zimowe wieczory. Ja zaś dokonam teraz pewnych skrótów, żebyście się nie zanudzili, skróty te pozwolą nam zorientować się dokładnie, dlaczego Lech Stępniewski, alias Ebenezer Rojt zainteresował się moją osobą. Zanim to jednak zrobię chciałbym serdecznie podziękować kolegom o nickach chlor i onyx, którzy walczyli tam w mojej obronie jak lwy, nie zważając zupełnie na nic, ani na uwodzicielski charme Artura, ani na inteligencję Wyrusa. Dodam jeszcze, że cała sprawa dotyczyła II tomu Baśni, który wziął w obronę także Artur, jemu nie podobała się wyłącznie moja postawa i styl, jakże, przyznam, daleki od doskonałości. W skrócie rzecz wyglądała tak. Kolega podpisujący się nickiem makaron czterojajeczny wyraził chęć napisania do Rojta, żeby ten rozprawił się z moją książką w swoim stylu. Na co Artur Nicpoń odpowiedział – no to pisz. Próbował też Artur trochę tego makarona mitygować, ale słabo mu szło. Napisał tak:

 

Zgoda, dlatego ja Misia 2 bronił będę jak niepodległości.

w eter:

Makaron, nie zmyślaj, nie bądź Jude i kup se tę książkę. Sam zobaczysz, że zajebsita.

 

Bloger o nicku marlowe zaczął namawiać kolegów, żeby zrobili zrzutkę na recenzję, którą miał napisać Rojt. Na co odpowiedział amin

 

I tak co, powiedzmy, dziesięc znalezisk…Albo się sponsorom Chivas skończy, albo Rojt dobuduje sobie piwniczkę.

 

A marlowe dodał:

 

„albo Rojt dobuduje sobie piwniczkę.’
i to będzie wkład pana C. w krzewienie myśli:)

 

 

A teraz kolega cmss:

 

Ebenezer nie jest głupkiem, wprost przeciwnie. ON czym innym się zajmuje i TWOIM psim – wybacz proszę – obowiązkiem było TO rozumieć zanim poprosiłeś o recenzję.Jeżeli mogę coś sugerować, NAUCZ SIĘ CZYTAĆ ZE ZROZUMIENIEM CO DO CIEBIE PISZĄ.

 

No i amin do zaskoczonego odpowiedzią Rojta kolegi makarona:

 

„No i co ja mam teraz odpowiedzieć?”

Napisz mu, że jednak namawiasz. Zaczyna się wprawdzie obiecująco, ale może to tylko nieszczęśliwie/szczęśliwie dobrana próbka…

 

Wątków w tej dyskusji było dużo więcej, ale ja skupiłem się na najważniejszym. Na zasadach rządzących światkiem prawicowych publicystów, które wyznaczają autorytety – Migalski z Ziemkiewiczem, oraz na reperkusjach jakie owe zasady wywołują w tak zwanych dołach, czyli w ludziach dobrowolnie i bez żadnego przymusu nazwę „dołów” przyjmujących i akceptujących.

 

Teraz już wiecie skąd wziął się Ebenezer Rojt, a jeśli kogoś ciekawi ile on z kolei wziął za recenzję II tomu Baśni, ten musi się dowiadywać bezpośrednio u źródła, czyli u tych co płacili. Można też przy okazji zapytać o motywację, wyjaśnienie byłoby szczególnie ciekawe w kontekście pojawiającego się często w dyskusjach wątku o zawiści i niszczeniu osób w żaden sposób na to nie zasługujących. Ile to było? Flaszka, dwie? Ile trzeba zapłacić za próbę wyautowania autora...bardzo ciekawe.

 

Przypominam, że od czwartku zaczynają się targi pod zamkiem królewskim w Warszawie. Będę miał nową książkę Hipolita Milewskiego, pierwsze polskie tłumaczenie jego francuskiej pracy „O straszliwych niebezpieczeństwach rewolucji rosyjskiej”. Za tydzień zaś jestem u karmelitów we Wrocławiu, gdzie będę miał wykład w czwartek, a także spotkanie autorskie w piątek – Ołbińska 1.

Przypominam, że goście z miasta za udział w wykładzie muszą zapłacić drobną sumę, a także nie mogą zadawać pytań po jego zakończeniu. Mogą za to zadawać pytania podczas spotkania autorskiego w piątek. Zapraszam.

Przypominam, że książki nasze są do kupienia na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

 

---

tagi: coryllus  prawica  ebenezer rojt 

	gabriel-maciejewski
	27 listopada 2017 10:10

33     4677    9 zaloguj sie by polubić