Coś w tym jest. Gdy Grecy (czyli pierwszy lud Europy, ktory zapisywał samogłoski) budowali swe imperium za czasów Aleksandra Wielkiego, dotarli tylko do Indii, gdzie już królował sanskryt (również posiadający graficzne przedstawienie samogłosek). Natomiast ludy używające pism symbolicznych (Egipt, Babilonia, Persja) czy alfabetycznych, ale bez samogłosek (Fenicjanie, Żydzi) zostali bez wielkich problemów przez nich podbici (czytaj - wypchnięci z możliwości robienia interesów)

"Cała Europa i cała tak zwana zachodnia cywilizacja jest dziedzictwem imperialnej polityki Rzymu".

Czy to aby na pewno prawda? Wszak Bizancjum przetrwało o 1000 lat dłużej, a i korzenie ma od Rzymu wcześniejsze... Tak to jest z językiem polskim, wielki jęzkoznawco!

21.08.18 Orzeł czy Reszka: Wizja świata według Victora Orbana

Może o to chodzi ze słynnym "amchu" o którym mówił Sz. Weiss? Jakby co to można zapisać się na kurs językowy.

https://twitter.com/PaleGirl1/status/1032146470181498880?s=19

"...i czasopisma...."

Jedna samogłoska, a ile kłopotów/radochy

Nie rozśmieszaj mnie. Chyba nie miałeś do czynienia z urzędami skarbowymi. Nie mówiąc o sądach.

Oczywiście że nasze pieniądze. Przecież w rzeczywistości zadłużamy się u nas samych. Kredyty to przecież nic innego jak nasze pieniądze, których jeszcze nie wypracowaliśmy, tylko że inaczej przeliczone, ale w momencie podpisania cyrografu wymagalne w każdej chwili na rzecz zupełnie kogoś innego... I honorowane przez państwo jeśli trzeba, czyli też za nasze... Pomijam już kwestię kto te pieniądze trzyma (na czyich są rachunkach, w czyich "sejfach", i czym/w jaki sposób zabezpieczone)

jak nasze to i na nas część odpowiedzialności za takie decyzje spada

brak reakcji depozytariuszy na ideologiczną decyzję -> akceptacja

Ius summum saepe summast malitia

A co między 476 a 962? Była jakaś ciągłość przez blisko 500 lat?

Formalnie to się niby zgadza... i prawnie! Ale prawnie to dzisiejsze Niemcy nadal w konstytucji mają datę 1937!

Odmowa świadczenia usług bez uzasadnienia biznesowego (...)

Kredyt jest umową o szczególnym charakterze, a jego udzielenie opiera się na czynniku ocennym tj. ocenie przyszłości, która jest w ogólności nieznana. Jeżeli bank ocenia (a ma ku temu przesłanki) iż energetyka węglowa będzie sekowana (prawo unijne) to ma nawet obowiązek odmówić kredytu - bo udzielenie grozi zarządowi więzieniem. 

Kredyt inwestycyjny nie jest usługą konsumencką - takiego kredytu na energetykę mogłoby udzielać państwo via podległe sobie decyzyjnie (politycznie lub faktycznie) banki - czyli de facto lokalna społeczność sama sobie (ujmując to w bardzo dużym skrócie). Nie da się tego na bankach, szczególnie zagranicznych czy infiltrowanych przez byty zewnętrzne wymusić środkami prawnymi - tzn. zmusić do ryzkyka można samego siebie ale nie byt zewnętrzny.

Jest to ogólny problem nawet nie gospodarki - a państwa - iż banki nie są podległe suwerenowi, rozumianemu jako Polacy - tj. są nastawione na udzielanie kredytów konsumentom (hipotecznych i konsumpcyjnych czy tzw. gotówkowych) - a nie są nastawione na udzielanie kredytów inwestycyjnych - bo te można udzielać przedsiębiorcom, którzy co do zasady Polakami nie są, poza istniejącym, dosyć dużym - ale marginesem. To samo dotyczy podatków - które co do zasady płacą obywatele, a nie firmy. Co więcej - przeciętny Kowalski jest przekonany, iż on nie płaci żadnych podatków - ZUS i PIT płaci rzekomo pracodawca, a VAT - "biedronka". Resumując - jesteśmy społeczeństwem pracowników najemnych - pracujących "u zagranicznego", którzy płacą na utrzymanie administracji, dzielącej się w skubaniu obywatela z bankami - i administracja nie ma skutecznego narzędzia, by banki zmusić do inwestowania w cokolwiek, bo one nie po to tu są, by w cokolwiek inwestować.

To "co najwyżej" to bardzo dużo, jeśli chodzi o możliwość wycofania kilkudziesięciu miliardów depozytów. W praktyce być albo nie być: decyzje jednostkowe o przeniesieniu swoich aktywów z instytucji stosujących (moim zdaniem) niebiznesowe kryteria inwestycyjne mogą i powinny złożyć w bardzo przekonujące efekty.

Co do (druga notka) racjonalności biznesowej wycofania się pewnego segmentu - to jest jednak ocenne, podlegające analizie. Nie można przyjąć z góry (ale może być to wnioskiem), że każda decyzja o zaprzestaniu działalności w danym segmencie jest uzasadniona tylko ekonomicznie.

Nie widzę przeszków by pochylać się nad problemem czy decyzje (również częściowo państwowych) współudziałowców NS/NS II są czysto gospodarcze i podnosić argument przeciwko NS, że nie są takimi i równocześnie

bez analiz i dobrą wiarą

przyjmować (takie same jak w przypadku NS) deklaracje - że to (wycofanie się z udzielania kredytów na energetyke węglową przez ING) jest wynikiem czysto biznesowych kalkulacji.

Rachunek ekonomiczny banku polega też na tym (a może głównie na tym), by biznes robił ten, co faktycznie decyduje o polityce banku - a nie jest oparty jedynie na wyniku finasowym. Gospodarz napisał nawet książkę pt. Kredyt i wojna.

Zna pan taki bank, w którym można wziąć "kredyt na wojnę" i powołać się na prawo, gdy go nie udzieli?

Tu nie do końca się zgodzę z tym "rachunkiem ekonomicznym banku" będącego spółką publiczną.

Co do "powołać się na prawo" - to nie zależy od banku, a od tego kto się powołuje "na prawo" lub wręcz go tworzy. Do przymusowego rolowania długu włącznie (czyli de facto - przymusu udzielenia kredytu na wojnę taką czy owaką:) Niewiele banków, które mają pozycję dyktującą.

Rozumiem, że jeteśmy zgodni co do pozaprawnych możliwości - w tym działań depozytariuszy? Są takie, realnie?

 I efekt, nawet jesli byłby tylko w postaci próby mógłby mieć jakieś przełożenie na podnoszenie kwestii kryteriów projektów  - w tym nordstreamowych. Bo trochę inaczej traktuje się uwagi rynku, który w reakcji na decyzję przekłada wajchę z dziesiątkami miliardów dolarów (a taki przepływ depozytów z ING jest możliwu), czy nawet kilkoma 000 000 000 niż "rynek" ktory tylko jojczy "oj zabrońcie bo to niesolidarne"

'Sprawdźmy jaką ofertę maja semici i co w zamian proponują.'

Jak zauważył nieżyjący już amerykański noblista Milton Friedman, mamy cztery sposoby wydawania pieniędzy. Pierwszy - kiedy wydajemy własne pieniądze na siebie samych. Wydajemy oszczędnie, a przede wszystkim - celowo, bo doskonale własne potrzeby znamy. Sposób drugi - kiedy wydajemy własne pieniądze na kogoś innego. Nadal wydajemy oszczędnie, ale już nie tak celowo, bo potrzeb tego innego człowieka nie znamy tak dobrze, jak własnych. Sposób trzeci - gdy wydajemy cudze pieniądze na nas samych. Nie liczymy się wtedy z kosztami, ale przynajmniej wydajemy celowo. I wreszcie sposób czwarty - gdy wydajemy cudze pieniądze na kogoś innego; ani oszczędnie, ani celowo, zwłaszcza gdy tych „innych” jest 38 milionów.

Państwo wydaje pieniądze w sposób trzeci i czwarty - bo nigdy nie ma własnych, tylko zawsze „cudze” tzn. - podatkowe. Wydaje w sposób trzeci na tzw. własne potrzeby państwa, a więc dziedziny, których wspólnym mianownikiem jest przemoc: wojna i siły zbrojne, bezpieczeństwo wewnętrzne, wymiar sprawiedliwości, polityka zagraniczna, no i administracja konieczna do zarządzania tymi sektorami. Trzeci sposób obejmuje około 20 procent wydatków państwowych. Reszta wydatków dokonywana jest w sposób czwarty - najbardziej i nieuchronnie marnotrawczy. Reforma polegałaby zatem na likwidacji czwartego sposobu wydawania pieniędzy i przesunięcia ich do sposobu pierwszego - kiedy każdy wydaje swoje na siebie. Krótko mówiąc, państwo nie powinno odbierać obywatelom pieniędzy, pod pretekstem, że demoralizuje ich dzieci za pomocą „studiów genderowych”, czy, że ich leczy za pośrednictwem NFZ. Skutkiem takiej reformy byłoby odwrócenie obecnych proporcji, kiedy państwo odbiera rodzinom ponad 80 procent dochodów i z tego finansuje im później różne „darmowe” świadczenia. Państwo nie zabierałoby więcej, jak 20 procent dochodów, pozostawiając 80 proc, w dyspozycji obywateli, którzy dzięki temu sami by sobie finansowali edukację dzieci i ochronę zdrowia. Niewątpliwie oni by na tym zyskali, natomiast Umiłowani Przywódcy straciliby złotą żyłę, dzięki której tak się w naszym nieszczęśliwym kraju rozpanoszyli.http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=2993

Szczegolnie w Getback'u...

... i ci  "biedni i nieszczesni emeryci"  co ich tak przerysowali  !!!

" ... dotarli tylko do Indii,  ..."

Ładne mi tylko.

system punktacji masoreckiej(czyli oznaczanie systemem kropek stosownej samogłoski) to czas po VI wieku po Chrystusie.

Rzecz jasna, nie był zastosowany "z piatku na poniedziałek", ale trwało to bodajże cztery stulecia.

Tak więc, co do zasady, moznosc interpretacji dotyczy starohebrajskiego (bez zaznaczania samogłosek) lub aramejskiego. Stąd takie kłopoty z odczytywaniem tekstów z Qumran, gdzie trzeba porównywać rozmaite wersje (o ile sie zachowały) i z kontekstu dopasowywać najbardziej poprawne znaczenie. W wielu wypadkach nie jest to mozliwe, bo teksty są przetrzebione przez  liczne wojny toczone podczas tysiącleci na terenie  Palestyny.

Częściowo dotyczy to takze przekładów tekstów ewangelicznych, czyli z aramejskiego i starohebrajskiego na grekę, a potem na inne języki (za wyjątkiem Ewangelisty Łukasza, który zredagował swoją ewangelię od razu  w grece ).

Wszystkie Ewangelie zostały spisane w grece ...

Jasne. Wolny rynek i przeszczepy serca będą za 100 złotych.

skórka za wyprawkę, więc  się nie oplaca. A i  tak juz nikt obecnie  nie rozumie ówczesnego kontekstu oraz tamtejszych uwarunkowań w systemie teokracji judejskiej.

a skąd ta twoja pewność?

Ze względu na czas. I bardzo ułomną znajomość tradycji żydów tamtego czasu, a to była tradycja ustna. I generalnie NT powstał jeszcze za życia apostołów. Stąd ta pewność. To nie jest jak ST księga która przez tysiące lat była przepisywana i tekst był jedynym źrudłem.

Nie rozumiemy się bo żyjemy w czasach gdy idąc mpo jajka i mleko trzeba to zapisać żeby nie zapomnieć. A najprawdopodobniej (bo mówimy o hipotezach) było tak, że "Paweł mówił, Marek zapisywał" więc to było z Hebrajskiego ale mówionego. Co do Łukasza trudno by to spisywał, bo nie za to "Czcigodny Teofil" mu płacił, tylko miał jechać i się dowiedzieć jak było. Mateusz to temat gdzie można podejrzewać więcej ale to wciąż hipotezy.

a na deser:

Barbara Frale  -   "Całun Jezusa Nazarejczyka" (Wydawnictwo WAM, Kraków 2012)