Myślałem, że nie będę już musiał tego robić, a jednak….Dziś z rana przeczytałem taką oto polemikę prof. Marka Chodakiewicza z niejakim Jochenem Böhlerem.

 

https://www.tysol.pl/a45655--Tylko-u-nas-Prof-Marek-Jan-Chodakiewicz-Wojna-domowa-

 

Z niemieckimi historykami, kłopot jest taki, że oni – nawet jeśli mają rację – nie mogą jej wyłożyć przemawiając do nikogo właściwie. Wszyscy bowiem z miejsca podejrzewają ich o to, że chcą bronić swojej wstrętnej, antyludzkiej historii. Poza tym, jak wszyscy Niemcy, nie potrafią opowiedzieć żartu, który byłby zrozumiały dla każdego słuchacza. Wywołuje to w historykach niemieckich dwa rodzaje reakcji. Pierwsza polega na znalezieniu sobie żyda, który ich uwiarygodni, a druga na zwaleniu winy za różne niepiękne sprawy na Polaków. Mnie zawsze to dziwi. Podobnie jak dziwi mnie, że niemieccy historycy chcą być śmiertelnie poważni, zamiast – jak to robią Brytyjczycy ze swoimi bohaterami – opowiadać fantastyczne historie o starym Friztu i Wilhlemie II. To dopiero by się Polacy wkurzali...ale byłoby przynajmniej zabawnie i można by powymieniać jakieś uwagi w duchu innym niż to czyni prof. Chodakiewicz. Ta polemika ma charakter mowy pogrzebowej i to mnie smuci, albowiem wychodzi ona z całkiem w mojej ocenie fałszywych założeń. Uważam, że Böhler, choć jest nadętym niemieckim bucem, ma w wielu kwestiach rację. I to nie w tych, które wskazuje prof. Chodakiewicz. Przedstawia jednak te racje z intencją fałszywą – jak każdy niemiecki humanista i demokrata. Ja to już wiele razy mówiłem, a prof. Kucharczyk mnie w tym utwierdził też wielokrotnie – znacznie lepiej jest rozmawiać z niemieckim feldfeblem niż z niemieckim demokratą i reformatorem ustroju. Stąd wolę słuchać bajek o Fryderyku niż o wiośnie ludów.

Oczywiście, że w Polsce po roku 1918 była wojna domowa, a nie dość, że domowa, to jeszcze mafijna. Wojna ta toczona była w parlamencie, na ulicach wielkich miast i w polu. I trudno doprawdy zrozumieć, dlaczego nie rozumie tego Marek Chodakiewicz. To znaczy łatwo w zasadzie. On wierzy, że projekt Piłsudskiego znany pod umowną nazwą „koncepcja federalistyczna” był do zrealizowania. To jest, w mojej, skromnej bardzo ocenie, największy grzech polskich historyków – traktują oni koncepcje polityczne nie jako grę w trzy karty na mocno już okrwawionym stoliku, ale jako rzeczywistość w niedoczasie. To znaczy – już, już by się stało, ale źli ludzie przeszkodzili. To jest dziecinada. Gorszą dziecinadą jest tylko wskazywanie paralel historycznych i udawanie, że istnieją one jedynie na papierze, a nie w rzeczywistości. To jest wysoki bardzo poziom obłąkania, do którego szczytu nie każdy doleci, ale my będziemy próbować. Nie teraz jednak, może, ale bliżej lata. Wojna domowa w Polsce trwała w najlepsze od wkroczenia bolszewików na Kresy i cofnięcia się Ober-Ostu aż do zamachu majowego. To wydarzenie było jej końcem, ale tego nie widzi wcale pan Böhler, albowiem on chce udowodnić, że Polacy i inne nacje walczyli, jak szczury na wypalonych przez wojnę ruinach, o resztki spuścizny post imperialnej. To jest prawda tylko częściowo. Wojna domowa w Polsce toczyła się przede wszystkim o spuściznę po I RP i o to kto przejmie jej tradycję i ją twórczo zmodyfikuje. Nazywając rzecz wprost, można powiedzieć, że toczyła się o to, kto po likwidacji elit, będę mógł te elity udawać i żyć z ich pozostawionych zasobów. Do tego między innymi służyła, całkiem bezużyteczna koncepcja federalistyczna Piłsudskiego. Ja tylko może przypomnę, że majątek rodziców Józefa Piłsudskiego był kredytowany z tego samego banku, w którym stanowiska menedżerskie piastowali panowie Smetona i Voldemaras. To może nie mieć znaczenia dla Marka Chodakiewicza, który traktuje serio wszystkie, nawet najbardziej idiotyczne deklaracje, ale moim zdaniem ma. Wspólne źródło finansowania projektów politycznych, którego ciężar główny spoczywał na kresowym ziemiaństwie, bo tak działał ten bank, ma znaczenie podstawowe. W przeciwieństwie do koncepcji ludzi przez całe życie pozostających na pensji, takich jak Dmowski.

Polemika Marka Chodakiewicza z Böhlerem to kolejna odsłona sporu o jakość socjalizmu. Tym razem jednak dołączony został do niej element obcoplemienny, bo Böhler chce powiedzieć, że niemiecki socjalizm, podobnie jak niemiecka nauka, nie może się mylić nigdy. My to już znamy, ale tego nie kupujemy. Pożyczamy sobie jednak od niego koncepcję wojny domowej, albowiem nie starczyło mi odwagi w serii „Socjalizm i śmierć”, by te okoliczności tak nazwać.

Zanim dokończę wątek o spuściźnie po I RP, o którą toczyła się ta batalia, wymieńmy główne bitwy tej wojny. Niech początkiem będzie próba puczu w korpusie Dowbora, chronicznym terenem walk, niech będą ulice Warszawy, gdzie szalała tak zwana milicja ludowa oraz defensywa, do której socjaliści, czego dziś uporczywie nikt nie chce przyznać, doprosili byłych agentów ochrany. Kolejną bitwą były wypadki 11 grudnia roku 1922, a następną zamach na prezydenta Narutowicza, który unieważnił wygrane przez prawicę wybory i całkowicie ją zdefasonował. Do dziś wszyscy wierzą, że Niewiadomski był członkiem Ligi Narodowej i popijał wino w gabinecie gen. Hallera. Do dziś wszyscy wierzą, że w grudniu 1922 prawica próbowała dokonać faszystowskiego zamachu stanu. Myślę, że wierzy w to także prof. Marek Chodakiewicz. Kolejna bitwa rozegrałaby się tuż po zamachu, ale w ostatniej chwili zatrzymano siły główne. To znaczy nie zamordowano ani Hallera, ani polityków prawicy. Następną bitwą były wypadki krakowskie roku 1924, w których bojówka pokazała wojsku, kto naprawdę rządzi w kraju. No, a potem już tylko zamach majowy.

Wojna domowa w Polsce miała charakter warstwowy, prócz frontu PPS vs endecja były jeszcze inne fronty, na przykład PPS vs ludowcy. O co się toczyła już napisałem, ale spróbujmy to doprecyzować. Dwie kwestie były moim zdaniem najważniejsze – kto będzie zarządzał produkcją rolną i na jakim obszarze będzie ona prowadzona. Wszystkie inne sprawy, w tym doktrynalne są dodatkiem do tej jednej. Nie sposób nazwać inaczej jak sabotażem, prób przeprowadzenia reformy rolnej. A gadanie, że ta reforma miała skonsolidować naród, bo chłopi, którzy dostaliby ziemię, poczuliby się bardziej Polakami i uważaliby, że wreszcie nastała sprawiedliwość, to są po prostu Tworki. I trzeba być bardzo nierozgarniętym, żeby tego nie rozumieć. Na jednej szali położono dobrze utrzymane, prosperujące gospodarstwa, które dawałby krajowi dużo taniej żywości i zapewniały jeszcze nadwyżkę eksportową, na drugiej zaś lojalność kasty tradycyjnie nielojalnej, gotowej na wszelkie ustępstwa dla paru banknotów. I jeszcze do tego kastę tę wpuszczono do sejmu. Ja bardzo wszystkich przepraszam, ale nie mam ani odrobiny serca dla pana Witosa i jego pomysłów.

Kto to wszystko finansował? Kto finansował występy chłopów w sejmie i ich głupie ekscytacje? O tym możecie sobie przeczytać w III tomie serii „Socjalizm i śmierć”. Żeby nikt mnie nie posądzał o stronniczość powiem może jeszcze, że przed wyborami roku 1922 prawica zadłużyła się u Kronenberga.

Do czego zmierzała federalistyczna koncepcja Piłsudskiego? Do okrojenia granic. Niczego więcej nie mogło to przynieść, albowiem po odzyskaniu niepodległości Polacy byli bezradni na swoim terenie wobec sił obcych. I niech świadczy o tym omawiana tu wczoraj afera Frankopolu. Drenowanie budżetu najważniejszego ministerstwa przez osiem lat nie spotkało się, z żadną gwałtowną reakcją. Dlaczego? Albowiem bawiliśmy się wtedy w demokrację. I to samo byłoby w tych sfederalizowanych republikach, które, jedna po drugiej, wybierałby przynależność do ZSRR. Dlaczego? Bo tak by chciały ich elity przekupione przez bankierów. Pomijam już całkiem niepoważny i hucpiarski charakter tej rzekomej koncepcji. Niech Wam będzie, że ona była do zrealizowania.

Historycy zarówno polscy, jak i niemieccy tkwią w pewnej pułapce. Otóż oni nie mogą wejść na grunt popularyzatorski, tak jak czynią to Brytyjczycy i Amerykanie, albowiem środowisko odbierze im wówczas charyzmat. To jest czarcia zapadka, bo tamci przecież mogą. Napisał nam to wyraźnie Niall Fergusson we wstępie do książki „Rynek i ratusz” - że mogą. A nie dość, że mogą, to jeszcze będą to czynić bardzo ofensywnie. Ta pułapka nie ma wyjścia, stąd spory pomiędzy tak zwanymi specjalistami, obciążone są ciężkimi zaniechaniami, a czasem głupstwami. Każde polityczne oszustwo traktowane jest jak fakt. Każda głupota, wyprodukowana do oswojenia bardzo konkretnych okoliczności, uważana jest za wizję. Ścierają się w tych polemikach koncepcje, które nigdy nie istniały, ale są narzędziami porządkującymi nasze mózgi i nasz sposób postrzegania. Do tego służą dziś historycy w Europie środkowej – do pilnowania by nikt nie zrobił kroku w prawo, ani w lewo, bo wtedy koniec. I ja to ze smutkiem konstatuję, po przeczytaniu polemiki Marka Chodakiewicza.

Jeśli ktoś nie wierzy, że istotą sporu, który wiodą historycy, jest tylko i wyłącznie jakość socjalizmu, co sprowadza się do kłótni o rzeczy istniejące wyłącznie w wyobraźni dawno nie żyjących polityków, o kwestie, które nigdy nie zaistniały, niech popatrzy co się dzieje teraz. Oto od kilku dni mamy dmuchany medialnie spór o wybory. Ponoć Gowin chce postawić prezesa pod ścianą i doprowadzić do końca Zjednoczonej Prawicy. Są jednak tacy, którzy twierdzą, że sprawy mają się inaczej, że Gowin nie może się postawić Jarosławowi i rzecz ma charakter pułapki zastawionej na opozycję. Równo w tej sprawie gardłują wszystkie media, a tłem są oczywiście zakażenia koronawirusem. Ja w związku z tym mam jedno pytanie do polityków – co będzie z maturzystami? Jak oni będą zdawać egzamin dojrzałości, bo że nie potrafią temu egzaminowi sprostać ani politycy ani dziennikarze, to już widać. Jeszcze nikt nie zabrał głosu w sprawie matur, a one przecież będą zaraz. Mamy za to, dęty całkiem spór polityczny, który powinien być ucięty raz na zawsze. A właśnie nie, bo przecież kogo obchodzą głupie emocje tych dzieci? No kogo? Nawet Broniarza nie obchodzą. A maturę przecież każdy jakoś tam zdał. O większe rzeczy toczy się gra. O koncepcję federalistyczną i temu podobne idiotyzmy.

Tymczasem nie ma decyzji. Jest fikcyjny spór, który – jak zwykle - ma coś zasłonić. Jeśli prof. Marek Chodakiewicz twierdzi, że w Polsce nie było wojny domowej w latach 1918 – 1922, niech przyjrzy się może okresowi pomiędzy rokiem 2005 a 2010. Może to mu da do myślenia. I niech przeczyta jeszcze raz fragment swojej wypowiedzi, o ten właśnie:

 

Jednak paradygmat wojny domowej do Polski po 1918 r. po prostu nie pasuje. Warunki i okoliczności w Polsce znacznie się różniły od choćby tych w Czechosłowacji czy na Ukrainie, nie mówiąc o Łotwie i Estonii. Polska bowiem walczyła o restaurację państwa, a nie o utworzenie bytu zupełnie nowego. Polska miała kontynuację elit, tradycji, historii i kultury. Inne państwa „spadkobiercy” – zupełnie nie.

 

Polska ma nadal kontynuację elit, ale wskutek tego, że w latach 1918 – 1926 wojnę domową wygrali socjaliści, elity polskie mają już inny charakter i innej tradycji hołdują. One się nie odwołują już do I RP, ale do czegoś innego zgoła. Do nigdy nie istniejącej federalistycznej koncepcji Piłsudskiego, która w dodatku traktowana jest jako pulpa do nakarmienia ludożerki, zwanej czasem narodem. Do tego samego celu służy sam Piłsudski. I o tym właśnie świadczy spór Kaczyńskiego z Gowinem.

Jakie były konsekwencje zwycięstwa socjalistów w wojnie domowej, o której tu piszemy? Socjalizm to emanacja siły banków i został on stworzony do tego, by dewastować kreowane lokalnie budżet i elity. Nie ma takiego socjalisty, który nie spotkałby na swojej drodze socjalisty bardziej ortodoksyjnego. Ten drugi jest zawsze ważniejszy. O tym socjaliści, którzy wygrali polską wojnę domową przekonali się w roku 1939. Wojna między socjalistami mniej i bardziej ortodoksyjnymi nie skończyła się bynajmniej, ale trwa w najlepsze. Jej ostatnią wielką bitwą była ta, stoczona na lotnisku pod Smoleńskiem. Czy ona czegoś socjalistów, albo wynajętych przez nich historyków nauczyła? Niczego. Dokładnie i absolutnie niczego. Oni nadal wierzą, że już za chwileczkę, już za momencik, wszystkie kłamstwa, którymi ich karmiono przez dekady staną się prawdą.

Na koniec chciałbym jeszcze przypomnieć sławetny strajk szkolny z lat 1905- 1908, wydarzenie, które wywołuje na niektórych plecach dreszcz emocji do dzisiaj. Akcję przeprowadzoną w najlepszej zgodzie przez środowiska patriotyczne i agentów ochrany, po to, by pozbawić możliwości nauki w państwowych zakładach, młodzież męską. Ci, którzy mogli, bo mieli pieniądze, zdali matury w szkołach prywatnych, albo za granicą. Reszta patriotycznego żywiołu poszła na poniewierkę. Nikt dziś o tamtych sprawach nie myśli, albowiem każdy uczciwy socjalista, kiedy mu się tym zaświeci w oczy, powie – bracie, tak było trzeba. To jest oczywiście kłamstwo. Podobnie jak dzisiejsze spory wokół wyborów majowych. Matura jest od nich ważniejsza. Tak tylko nieśmiało przypominam.

 

Wczoraj umieściłem tu audycję z Radia Poznań, książka o Nienackim została tytułem tygodnia

 

https://prawygornyrog.pl/tv/2020/04/tytul-tygodnia-w-radio-poznan-zbigniew-nienacki-vs-charles-dickens/

---

tagi: polska  piłsudski  wojna domowa  marek chodakiewicz  jochen böhler 

	gabriel-maciejewski
	4 kwietnia 2020 09:33

41     2835    22 zaloguj sie by polubić