W dawnych bardzo czasach zwykliśmy, za przykładem pisarzy takich jak Stanisław Mackiewicz, śmiać się z koncepcji ziem odzyskanych. Które wszak ostatni raz do Polski należały w czasach Bolesława Śmiałego. Potem zaś były czeskie, austriackie i pruskie wreszcie. Dla wielu ludzi świadomość, że byli autorzy, którzy znali się na takich subtelnościach była niezrozumiałym pocieszeniem. No i zwracała uwagę czytelników na wschód i pamiątki polskie na Kresach. Takie rzeczy nie przydają się dziś już nawet w trzeciorzędnej literaturze, a my wszyscy musimy wreszcie wydorośleć. I lepiej to zrobić dziś, bo kolejnej okazji może nie być.

Propaganda piastowskich ziem odzyskanych nie wzięła się znikąd. Komuniści, którzy zawłaszczyli siłą tradycję i kulturę polską, mieli przynajmniej jakieś podstawy do tego, by wskazywać, że ziemie zachodnie należały kiedyś do Polski. Użyli do tego najstarszego, podrasowanego przez propagandystów formatu, odwołującego się do tradycji piastowskiej, która miała – w świadomości Polaków – połączyć się z tradycją ludową.  Jakie jednak podstawy do uzasadniania swoich roszczeń do Śląska miał Fryderyk Wielki król Prus, który powoływał się na swoje piastowskie pochodzenie i zabór austriackiego Śląska uważał, za przywrócenie do piastowskiej macierzy, do końca nie wiadomo. Na pewno jakieś papiery sprokurował. No, a najważniejsze miał poparcie stanów śląskich, które wręcz go do swojej dzielnicy wezwały. Widzimy więc, że uzasadnienia są istotne, ale najistotniejsze są fakty dokonane i zgoda stanów. Stąd właśnie najważniejszym politycznym celem obecnej władzy będzie niebawem zmiana samorządów w większych i mniejszych miastach zachodniej i północnej Polski.

Ponieważ polska polityka jest reaktywna, to znaczy nie kreuje ani zdarzeń, ani uzasadnień, ani żadnych narracji, a jedynie odnosi się do tego co jej podsuwają inni, nikt się u nas takimi kwestiami nie zajmuje. A szkoda. Bo dobrych historycznych uzasadnień dla zarządzania ziemiami zachodnimi mamy sporo. Prawie tyle samo ile mamy dobrych powodów by domagać się reparacji od Niemiec za zniszczenia, rabunki i mordy dokonane w czasie II wojny światowej. Niestety nie wykorzystujemy tych argumentów, albowiem – powtórzę to nie wiem który raz – polska historia jest spreparowana przez Niemców na ich użytek. Polscy historycy zaś są w masie i pojedynczo bandą tępych aparatczyków, bez grama inwencji, podążających ścieżkami, które ktoś dla nich wytyczył. Oglądałem ostatnio, dla przykładu, teleturniej „Giganci historii”. Nie ma chyba tragiczniejszego w wymowie programu w całej ramówce telewizyjnej. I siedzi tam dwóch ekspertów, co już jest podejrzane, albowiem każda komisja musi składać się z trzech osób. Jak mawiał mój świętej pamięci nauczyciel przedmiotu zawodowego – jeden to nie komisja, dwóch to złodzieje, dopiero trzech to komisja. W tym teleturnieju jest dwóch ekspertów, a jeden z nich ten wyglądający na wyżej postawionego w hierarchii, powiedział ostatnio, że powinniśmy być w zasadzie wdzięczni Szwedom za Potop, bo dokumenty, które nam wtedy ukradli nie spaliły się w Powstaniu Warszawskim i przez to polscy historycy mogą do nich zaglądać, jak ładnie Szwedów poproszą. Nie wiadomo co powiedzieć w takiej chwili. Może ten pan powinien być przedszkolanką? Albo jakimś wychowawcą młodzieży w klubie osiedlowym, ale na pewno nie powinien być profesorem historii. To jest ten najwyższy poziom, do którego polscy luminarze nauki doskakują.

Dlaczego Polska ma uzasadnione prawo do ziem należących niegdyś do królestwa Prus? Nie tylko dlatego, że tak postanowiła Wielka Trójka, po ostatecznym pokonaniu zbrodniczego, niemieckiego reżimu odpowiedzialnego za wymordowanie wielu milionów, nie bójmy się tego słowa, Europejczyków. Po pierwsze, Prusy były lennikiem Polski i pruscy książęta składali królom Polski hołd. Było to wydarzenie publiczne, mające wymiar polityczny i podkreślające zależność Prus od Polski. Tak więc to, co mamy dzisiaj jest jedynie powrotem do stanu poprzedniego. Gdyby nie łaska króla Polski żadnych Prus nigdy by nie było. Obszar zaś zajęty przez Zakon Krzyżacki zostałby po prostu przez Polskę wchłonięty. Mniejsza teraz o korzyści jakie Polska czerpała z układu z Prusami i o istotę tego układu. Fakty zrozumiałe dla niemieckiego polityka są takie – to Polska wykreowała Prusy i Prusy istniały dzięki Polsce. W swojej nieopisanej pysze domagały się stale niezależności od Polski i w końcu, z łaski króla Polskiego, tę niezależność otrzymały. Jak wielki był to błąd przekonali się wszyscy, którzy Prusom kiedykolwiek uwierzyli. Najboleśniej i najpierw przekonali się o tym Austriacy, potem sami Polacy, potem Napoleon, a później Londyn. Notoryczne przeniewierstwa i chore ambicje władców Prus doprowadziły Europę do serii katastrof. I z tego właśnie powodu Prusy zostały zlikwidowane, a Polska jest dziś ich jedynym spadkobiercą. Jest depozytariuszem klucza do szkatuły, w której zamknięto jadowitego węża. To nie oznacza, rzecz jasna, że Polska, ma nie posługiwać się wobec politycznych oszustów i naciągaczy metodami politycznymi wypracowanymi w Prusach. Jesteśmy dziedzicami i strażnikami pruskiej tradycji, ale także jej interpretatorami i właścicielami. I możemy z tą tradycją robić co nam się podoba.

O przynależności Prus do Polski wyraźnie mówi mapa. Ja sam uwielbiam jeździć na stare pruskie tereny przy granicy z historyczną Saksonią, o czym za chwilę. Niemieckie mrzonki, jakieś wymyślanie Niemiec środkowych w byłym NRD, które także powinno być przyłączone do Polski, z racji tego, że było częścią Prus, są po prostu śmieszne. Politycy zaś, którzy te formaty eksploatują są wychowankami bardzo prymitywnych seminariów prowadzonych gdzieś pod Moskwą. Mają jakieś złudzenia, jakieś histerie w głowach, roi im się, że coś rozumieją, choć za każdym razem gdy otworzą usta ujawnia się absurdalna roszczeniowość ich myśli.

Przypomnijmy cóż to za król Polski pozwolił księciu pruskiemu siedzieć w obecności monarchy Najjaśniejszej Rzeczpospolitej? Bo do roku 1701 książę w Prusiech miał obowiązek stać w obecności polskiego króla. No był to August II Sas rzecz jasna, ochrzczony protestant, który porzucił swoje złe nawyki religijne, żeby zostać królem Polski, a w dalszej perspektywie cesarzem rzymskim. Polska zaś i Saksonia były za jego czasów i za czasów jego syna związane unią personalną. Tyle, że polska tradycja polityczna nie jest tradycją personalną. Ten moment rzecz jasna występuje w polityce polskiej i łatwo go zauważyć, ale nie jest to moment trwały. To jedynie wstęp do unii strukturalnej i – co najważniejsze – substancjalnej. Nikt chyba nie ma złudzeń, że mimo wszelkich różnić Litwa i Korona stanowiły przez 300 lat jedność substancjalną. A skoro tak, to Polska i Saksonia również taką jedność stanowiły, a substancją, która je połączyła, była święta wiara katolicka. I nie mówcie mi, że tak nie było, bo gdyby tak nie było, to August II Sas, nie zmieniałby wyznania. Oczywiście można dyskutować o intencjach Augusta i jego osobistych planach, ale to jest materiał na powieści historyczne. Realia polityczne nie przewidują babrania się w takich rzeczach, nie ma też znaczenia, czy elektor był przez kogoś inspirowany czy nie – liczy się fakt. Tym zaś była unia polsko-saksońska, zawiązana dla dobra Rzeczpospolitej - aby Polskę przekształcić w kraj kwitnący i cieszący się szacunkiem u sąsiadów.

A skoro tak przyłączone do Polski po II wojnie światowej fragmenty Saksonii stanowią dobre wyjście do wysuwania roszczeń w kierunku przejęcia całości terenów dawnego księstwa, albowiem mamy tradycje unii powstałej z jasną polityczną intencją, której nie skalał brud i głupota osobista władców z dynastii Wettinów.

Pomijając zbrodnie, których na zamieszkujących Polskę Europejczykach dopuścili się Niemcy, przez co dawne ziemie połączone i tak z Polską uznawanymi, międzynarodowymi umowami, znalazły się w granicach naszego kraju, mamy dość dobrych uzasadnień, by nie tylko nimi zarządzać, ale także wysuwać roszczenia do terenów leżących za Odrą. Ich mieszkańcom na pewno lepiej żyłoby się teraz w Polsce niż w Niemczech, a jeśli nie mieliby życzenia, by pozostać w granicach Rzeczpospolitej, zawsze można by ich przesiedlić do Rosji, którą wielu z nich wielbi. Może tam oprzytomnieliby trochę i zapragnęli znów powrócić na swoje stare śmieci. Na dziś to tyle. Życzmy polskim politykom trochę więcej stanowczości, a historykom, żeby nie byli takimi okropnymi pierdołami. A propos – funkcjonowało kiedyś w Polszcze określenie „pierdoła saska”. Jak myślicie, skąd się wzięło?

 

Już mniej niż miesiąc pozostał do Targów Książki i Sztuki w Grodzisku Mazowieckim, edycja II. Odbędą się one w grodziskiej Mediatece w dniach 1-2 lipca. Zapraszam wszystkich, którzy się ze mną zgadzaj oraz tych, którzy się nie zgadzają, ale gotowi są milczeć przez całą imprezę dla dobra sprawy.

Wszystkim, którzy dorzucili się do naszej zrzutki na mieszkanie dla Saszy i Ani bardzo serdecznie dziękuję. Jeśli ktoś jeszcze zechce nam pomóc, będę wdzięczny.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_confirmation

 

---

tagi: niemcy  polityka  polska  historia  prusy  nrd  saksonia  roszczenia 

	gabriel-maciejewski
	12 czerwca 2023 09:00

39     3300    15 zaloguj sie by polubić