Byłem szczerze zaskoczony wczorajszymi komentarzami pod tekstem. Zdumiewa mnie łatwość z jaką niektórzy z Państwa pozwalają na wciskanie sobie w garść fałszywych flag. Nie odzywałem się, bo byłem zmęczony, wstałem wcześnie, siedziałem cały dzień na marnym targu, gdzie z wyjątkiem kilku kolegów nikogo nie było, a potem wróciłem do hotelu. Traf chciał, że na TVP kultura leciał akurat film, o którym tu długo pisaliśmy, japoński film o sobowtórze władcy, który dzięki swoim umiejętnościom aktorskim, pozostaje długo nierozpoznany przez wrogów. I tylko postawa syna władcy, idioty nie rozumiejącego priorytetów pozostawia zastrzeżenia, a w końcu prowadzi cały ród do zguby. Wiecie o jaki film mi chodzi, prawda? Góra stoi. Nie mogłem obejrzeć go w całości, bo włączyłem kiedy już seans trwał, a potem trochę przysypiałem, ale akcja filmu rozwija się jeszcze lepiej niż myśleliśmy. Zmarły miał brata bliźniaka, sobowtóra w zasadzie, który udawał go przez jakiś czas. Był jednak drobniejszy i szpiedzy się czegoś domyślali. Postanowiono więc, że musi go ktoś zastąpić. Wybrano złodzieja, który gnił w więzieniu i miał zdolności aktorskie. Najbardziej spodobał się on bratu zmarłego, a także najstarszym dowódcom armii, którzy dobrze widzieli, że świetnie rozumie on swoją rolę, a nie dość tego potrafi jeszcze improwizować i naginać sztywne zasady etykiety dworskiej tak, by wszyscy wierzyli w jego autentyczny charyzmat. Najlepsze są sceny kiedy góra stoi. Kręcono je nad brzegami jeziora, nocą, przy huraganowym wietrze. Żeby lepiej było widać jak góra stoi. Cały sztab siedzi na piaszczystej wydmie w tych dziwnych zbrojach i spokojnie popija herbatę. W tym czasie wróg atakuje z różnych stron. Nie ma to jednak znaczenia, albowiem kontruderzenia są tak zaplanowane, żeby mysz się nie przecisnęła do tego miejsca, w którym stoi góra. Oczywiście giną wojownicy, ale tak już jest na wojnie. I nie ma w tej strategii mowy o sztywnym, dającym się łatwo rozpracować układzie. Oficerowie improwizują, tak jak ich nowy władca – złodziej sobowtór – podczas dworskich ceremonii. Najlepsze w tym filmie jest to, że jeden aktor musiał zagrać władcę, jego brata bliźniaka i sobowtóra. Ciekawe kim był ten facet, bo do listy płac już nie dotrwałem.

Oglądając ten film podczytywałem komentarze. To jest doprawdy niesamowite. Rozmawiamy tu o organizacji, skuteczności i trwaniu, a za każdym razem kiedy pojawia się ktoś, kto neguje wszystkie te wartości natychmiast zbiera aplauz i uwaga wszystkich kieruje się na niego. To mnie nieustająco zdumiewa. I wszyscy mają zawsze szereg dobrych argumentów, żeby w obronie tego kogoś położyć na szali absolutnie wszystko. Najważniejsze jest to, żeby utrzymać emocje we właściwym diapazonie. I nikomu nie przyjdzie do głowy, że bierze udział w jakiejś aranżacji, w której przeznaczono dla niego rolę nieboszczyka, bo do innej się przecież nie nadaje. Świadczy o tym właśnie jego postawa i entuzjazm wyrażany słowem, rzekomo rzeczowym argumentem i przemożną chęcią do prowadzenia otwartej dyskusji. Przecież warto rozmawiać, prawda? A już w chwili kiedy w grę wchodzą nasze wypielęgnowane i wychuchane emocje warto rozmawiać do upadłego. Tamci o tym wiedzą, dlatego właśnie sieć i media pełne są takich dyskusji. Dziś, kiedy zszedłem na śniadanie, Mołkowa z Melerem prowadzili akurat program zatytułowany „Fenomen Michelle Obamy”. Niezwykłe prawda? I ta dyskusja, w której uczestniczył jakiś okularnik oraz Gretkowska, jakże żywa i potrzebna.

Z panią Poleszuk jest identycznie jak z tym synem władcy w filmie – no, ale to szczera, autentyczna, prześladowana przez miejscowy układ patriotka! Oczywiście, a tamten był prawdziwym dziedzicem ziem i zamków, który musiał słuchać co mu mówi złodziej sobowtór. I to powinno nas do niego przekonać. Nie przekonuje jednak, bo sprytny japoński reżyser ustawił rzecz tak, żebyśmy widzieli całą jego nędzę i idiotyzm. On nam wyraźnie pokazuje – reżyser, nie bohater filmowy – że nie chodzi o to iż syn zmarłego nie chce słuchać sobowtóra. Chodzi o to, że to sztab i sobowtór dobrze rozumieją doktrynę – góra stoi, a syn rozumie tyle jedynie, że powinien zwracać na siebie uwagę. I ludzie występujący w obronie pani Poleszuk cierpią na tę samą przypadłość, im się wydaje, że najważniejsze jest, żeby ciągle zwracać na siebie uwagę. To może coś się stanie, może zatriumfuje sprawiedliwość. Podobnie, w świetle linkowanych tekstów – wygląda postawa samej głównej bohaterki naszych rozważań. U podstaw tej wiary leży głęboko ukryte i nigdy nie ujawniane przekonanie. Wiecie jakie? Że ktoś taką postawę oceni i doceni. A niby kto miałby to robić skoro sama dyskusja od razu w zasadzie przeradza się w niezrozumiały zgiełk? Nie Pan Bóg przecież, bo nie do niego są adresowane te pretensje. I nie opinia publiczna, bo tej nie ma w istocie. Jedynymi ludźmi, którzy taką postawę ocenią i ewentualnie docenią, są ci, którzy aranżują na opisywanym tu poziomie życie polityczne w Polsce. I nie jest to policja z powiatowych komend. Ekscytujmy się więc dalej, a najlepiej ekscytujmy się ścierając się na argumenty, żeby jak na dłoni widać było wszystkie nasze ograniczenia i całą ślepą wiarę. Ja oczywiście nikomu nie mogę tego zabronić, mogę jednak odwrócić się od tych aranżacji i zająć się czymś ważniejszym. Prawda? No więc przepraszam niniejszym wszystkich, którym sprawiłem zawód i przykrość wczorajszym tekstem. Przypominam też, że do wtorku jedynie można zgłaszać się chęć uczestnictwa w pierwszej sesji LUL, która odbędzie się 8 grudnia w Tłokini pod Kaliszem.

 

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: doktryna  skuteczność  emocje  barbara poleszuk 

	gabriel-maciejewski
	17 listopada 2018 09:28

23     3013    11 zaloguj sie by polubić