Człowiekiem, który w ostatnich latach wyrządził polskiej kulturze najwięcej szkody, był w mojej ocenie Krzysztof Karoń. Wydał on książkę w fatalnej okładce, którą nazwał „Kultura i antykultura”. Istotną funkcją tej książki było wskazanie, że do kultury zaliczają się ci, którzy stoją po stronie autora i popadają w zamyślenie po każdym jego słowie, a po stronie antykultury stoją wszyscy, którzy się z autorem nie zgadzają. Stąd prosty wniosek, że książka Krzysztofa Karonia miała za zadanie uporządkować rynek i zgromadzić wokół pewnej idei jak najwięcej czytelników z emocjonalnymi i intelektualnymi deficytami. W swojej wielkiej naiwności wielokrotnie krytykowałem Krzysztofa Karonia, wskazując, że nie można zaczynać działalności literackiej i publicystycznej od opus magnum, bo potem nie ma już co pisać. Byłem niestety głupi, bo nie rozumiałem po co ta książka powstała.

Na drugim miejscu wśród ludzi dewastujących kulturę umieszczam pana Karłowicza z Teologii Politycznej i wszystkie jego pomysły, nawet te, które się jeszcze w jego biednej głowinie nie narodziły.

Na trzecim zaś całą publicystykę TVP ostatnich ośmiu lat, ze szczególnym wskazaniem na programy pani Raczyńskiej.

Dlaczego tak? Albowiem kultura nie rości sobie pretensji, ale wyznacza standardy i jest tłem. To zaś co wymieniłem nie może być kulturą, albowiem poszukuje tła – antykultury, żeby na tym tle ładnie wyglądać i wysuwać roszczenia. I teraz ważna sprawa – za każdym razem, kiedy kultura zostaje zdefiniowana tak, jak to wskazałem, kończy się to klęską, a w najlepszym razie uwiądem. I nie trzeba mnożyć przykładów bo każdy je widzi. Trudno więc nie uznać, że tak definiowana kultura, to jedynie jakiś zagon reprezentantów antykultury, lub ludzi przez nią ogłupionych, który prowadzi akcję werbunkową i szuka frajerów. Jak powiadam – zawsze kończy się to kompromitacją.

Niestety – powołując się na kulturę wyższą i wskazując, że przeciwnicy reprezentują kulturę niższą, w pułapkę tę wpada także prezes Kaczyński. I to nie pierwszy już raz. Otoczenie bowiem prezesa, nie reprezentuje żadnej kultury wyższej, a jedynie kokieterię, która poszukuje tła. I to jest prawdziwie zasmucające. Nie różniąc się bowiem metodologicznie i ideologicznie od tego tła, ta niby kultura naszych, próbuje zakwitnąć, a tymczasem zlewa się z tym tłem, które miało tak ładnie wyeksponować jej działania i cele. Najlepszym przykładem z ostatnich czasów jest film „Reset”. Wczoraj ktoś napisał, że Sikorski szykuje się do objęcia posady ministra spraw zagranicznych. Trudno o większe szyderstwo z kultury definiowanej w taki sposób, w jaki czynią to media publiczne.  Zestaw wartości prezentowanych w tym filmie został realnie zakwestionowany i unieważniony. Powtarzanie więc tego serialu niczego nie zmieni i nic nie da, okazał się on kapiszonem. Rzeczywistość zaś jest bardziej skomplikowana niż się wydawało autorom.

Kultura zajmuje się produkcją faktów dokonanych i skończonych. To dobrze widać w sztuce, ale też na wojnie. Bo wojna, w myśl nowożytnych definicji, także była dziełem sztuki. Jej finał zaś musiał być czymś naprawdę widowiskowym. Jakim dziełem sztuki była wojna prowadzona przez PiS z Tuskiem? Nie było w niej ani jednego dokonanego faktu i ani jednej skończonej akcji. Wszyscy za to żyli w cieniu jedynej kojarzonej z Tuskiem i skończonej ostatecznie operacji czyli Smoleńska. Skojarzenia te zaś umacniał w każdej głowie serial „Reset”. Można oczywiście stwierdzić, że wszystko to jest przypadkiem i tak się złożyło, no ale skoro tak, to po co w ogóle coś planować? Niech się wszystko toczy swoim trybem, a my się przyglądajmy.

Działania mają swoje konsekwencje, ale wielu ludziom wydaje się, że konsekwencje są dziełem przypadku lub też ich samych i powstają wskutek jednej decyzji lub wypowiedzi. Dobrze było to widać wczoraj w sejmie, kiedy dwaj bohaterowie wojny pisowsko-peowskiej panowie Ziobro i Czarnek usiłowali za pomocą słowa, gestu i mimiki, zanegować rzeczywistość. Przyznam, że się tego nie spodziewałem, bo gdyby myśleli oni poważnie nad przyszłym sukcesem, który przecież ma być ich udziałem, raczej by takich postaw nie demonstrowali. Z faktami bowiem, szczególnie groźnymi, raczej nie należy dyskutować publicznie. Trzeba je unieważnić, możliwie szybko.

Sukces PiS w wyborach 2015 i 2019, będę się przy tym upierał, był owocem pięcioletniej, trwającej dzień w dzień kampanii internetowej, w której wszyscy lub prawie wszyscy braliśmy udział. Kampania ta, robiona całkowicie za darmo w prywatnym czasie, miała ten walor, że wszyscy usiłowali się ustawić na jej tle i wskazać, że ludzie ją tworzący są mierzwą i śmieciem. To się nigdy nie udało, a fakt ten świadczy o tym, że nasze działania należały i należą nadal do sfery kultury, a nie antykultury. Ilość sił i pojedynczych osób, które negowały i zamilczały wpływ Internetu na sukces PiS była i jest ogromna. Moim zdaniem owoce tego sukcesu PiS może konsumować nadal, ale są one powoli unieważniane. I mówię to serio – mimo upływu lat, mimo wskazania, że to nie Internet, a Gazeta Polska dała PiS zwycięstwo, partia może ciągle czerpać z tego koszyka, który wypełnili internauci. Nie chce tego jednak robić, albowiem nadzieję pokłada w źle rozumianej kulturze. I bez przerwy się na nią powołuje, czyni z niej fetysz, którym – za każdym razem – jakiś omszałek wyciera sobie gębę, jak ściągniętą kurwie z nogi pończochą. Tak się kończy walka o kulturę w opisanej tu redakcji i trzeba z tym, jak najszybciej skończyć.

Antykultura, na którą powoływał się i którą definiował pan Karoń, charakteryzuje się negowaniem lub pomijaniem faktów. Wróćmy więc teraz do miejsca, gdzie pisałem o sukcesie, jaki dał PiS Internet i wskazałem, że nie dała partii tego sukcesu Gazeta Polska. To jest łatwe do udowodnienia. To GP reklamowała się w Internecie, a konkretnie wśród blogerów i komentatorów, a nie na odwrót. I to jest fakt niezbity. Jeszcze lepszy jest ten – tygodnik Karnowskich był początkowo wydawany jako gazeta blogerów, a główną gwiazdą był tam Sowiniec. Czym to było, jeśli nie próbą zawłaszczenia sukcesu, jaki dał PiS Internet? I czym to jest dzisiaj kiedy mimo największych i najkosztowniejszych wysiłków medialnych do władzy wracają Tusk i Sikorski? Dlaczego tak jest? Albowiem to, co w PiS uchodzi za kulturę jest jedynie inną redakcją antykultury proponowanej przez tamtych. Kultura nie dałaby się nabrać na rzucane tu i ówdzie plewy. I nie pozwoliłaby się wprzęgnąć do zadań, które musiałbym się, z oczywistych względów, zakończyć klęską. Kultura prowadzi wieczną wojnę i traktuje ją jak dzieło sztuki. Na końcu zawsze musi być wielki finał. Czy wobec tego działania Tuska można uznać za kulturę? Jeśli zorganizuje on publiczną egzekucję Ziobry i Czarnka, tak, ale nie wcześniej. Tak się jednak nie stanie, bo Tusk nie reprezentuje kultury. Nie reprezentują jej też nasi, albowiem przy każdym, najmniejszym wahnięciu koniunktury szukają poparcia i uwiarygodnienia, w dodatku w miejscach gdzie z istoty być go nie może – u pogodynek, u Harariego i u Roli. I tu dotykamy kolejnego, ważnego problemu, mianowicie wyższości słowa pisanego nad mówionym. Dziś PiS z nadzieją patrzy na Internet i na zasięgi różnych magików tworzących podcasty. Wydaje się bowiem ludziom z tej partii, że to jest zasób, który oni mogą wykorzystać. To nieprawda. Dlatego, że działania tak zwanych analityków, robione są na zlecenie i mają charakter reklamowy, a wektor ich można łatwo odwrócić. Poza tym ich zasięgi w żaden sposób nie przekładają się na poparcie w wyborach. Poza tym popieranie komediantów, których znaczna część publiczności ma w pogardzie degraduje polityków. Im silniej zaś myślą oni o zasięgach tym ta degradacja jest większa. Nie widzą bowiem waloru najważniejszego – tych, którzy myślą, a nie klikają. Słowo pisane zaś jest tak ta cicha woda z piosenki. Działa niezauważalnie i trwale. I tego się trzymajmy.

Tak, jak zapowiedziałem od dziś w sprzedaży nowa książka

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/o-ujscie-wisly-wielka-wojna-pruska-adam-szelagowski/

I zapowiedziane promocje

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jak-nakrecic-bombe/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wielki-zywoplot-indyjski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ojciec-dreadnoughta-admiral-john-fisher-1841-1920/

---

tagi: kultura  misja  kaczyński  wybory  tusk  antykultura  fetysz  ziobro  czarnek 

	gabriel-maciejewski
	15 listopada 2023 09:41

38     3180    12 zaloguj sie by polubić