Teksty typu garść refleksji pełnią w komunikacji funkcję rytualną. Chodzi o to, by poprzez cykliczne powtarzanie tych samych spostrzeżeń, rzekomo świeżych, podkreślać swoją przynależność do grupy. Pełnią one także, a raczej pełniły do niedawna, funkcję udrażniania kanałów sprzedażowych, bo obecnie właśnie zostały tej funkcji pozbawione, albowiem cała komunikacja w sieci i poza nią, sprowadza się do tych garści właśnie.

 

Sypanie garściami refleksji na tematy religijne podnosi sprzedaż książek o tematyce religijnej, które, nawet jeśli nie zostaną przeczytane, to znajdą przecież nabywcę. To samo jest z polityką. Mamy na rynku cały szereg specjalistów, zajmujących się publikowaniem w formie druku zwartego, refleksji politycznych, które nie żyją dłużej niż tydzień, ale istnieją i zawalają magazyny po to właśnie, by nie znalazło się tam miejsce dla innych ciekawszych pozycji.

 

Garść refleksji w blogosferze, to oswajanie i przyzwyczajanie czytelnika, że w tym samym miejscu o określonej godzinie znajdzie dla siebie to, co utwierdzi go w poglądach, które zdecydował się wyznawać. Nie sposób funkcjonować bez tej formuły, bo autorzy nie będą w ogóle rozpoznawani, kłopot polega jednak na tym, że od wielu lat skutecznie, za pomocą mediów, morduje się inne niż felieton formy wypowiedzi i pozostawia się czytelnika sam na sam z autorem, który ma wyłącznie refleksje i nic poza tym.

 

Wróćmy do funkcji rytualnej. Ona się najjaskrawiej objawia w mediach, gdzie publikowane są lub pokazywane polemiki, w których uczestniczą ludzie, mający prawo do refleksji. Przypomnę, że dwadzieścia lat temu, nikomu nie śniło się, że poza wyselekcjonowaną, wąską grupą osób, ktokolwiek będzie mógł publicznie snuć jakieś refleksje natury ogólnej i że będą one miały wagę większą niż to co w Polityce objawiał światu Daniel Passent, czy inny jakiś Moszyński we Wprost. Dawniej garść refleksji, to była wisienka na torcie, forma, którą nagradzano najbardziej zasłużonych dla systemu publicystów, co do których nie było obaw, że napiszą lub zrobią coś głupiego. To się zaczęło zmieniać w chwili kiedy media zostały zmuszone do bardziej dynamicznych ruchów i kiedy kapłani starych kultów postarzeli się i zaczęli już pieprzyć trzy po trzy para piętnaście.

Wtedy pojawił się pomysł na blogi, które nie były traktowane serio, ale od samego początku moderowane na zasadzie – są mniej godni i godniejsi. Ci drudzy byli godniejsi, albowiem kontestowali system, rzecz jasna pozostając jego integralną częścią, tak jak Kataryna, na przykład. Szybko okazało się, że garść refleksji to formuła uniwersalna, a są ludzi, którzy posługują się nią w sposób mistrzowski. I nie mam tu na myśli siebie. Ja sam bowiem nie czuję się zbyt pewnie w tej formule, dlatego nigdy nie skupiałem się wyłącznie na niej. Uważam jednak, że jest niezbędna. Media bowiem przyzwyczaiły ludzi, wręcz ich wytresowały tak, by pochłaniali oni jedynie komunikaty spreparowane i łatwe do przełknięcia. Najłatwiejsze do przełknięcia są rzecz jasna kontrowersje, czego oczywiście ludziom narkotyzującym się kontrowersjami wytłumaczyć nie można. Podobnie nie można wyjaśnić pijakowi filtrującemu denaturat przez kromkę chleba, że to dalej będzie trucizna. - Jaka do cholery trucizna, przecież widzisz pan, że już jest białe…! Jeśli idzie o udrażnianie sprzedaży kontrowersji, formuła garściowa sprawdza się nadal. Widzimy to dokładnie podczas występów posłów Konfederacji.

 

Na czym polega mój osobisty problem z dystrybucją dzisiaj, w dobie pandemii, czy też oszukanej pandemii? Co, zaznaczam, nie ma to znaczenia, bo konsekwencje dla sprzedaży są identyczne, chodzi wszak i ograniczenia i sposób w jaki je traktujemy. Otóż ten problem polega na tym, jak zmodyfikować formułę garściową, tak, by nadal była atrakcyjna i mogła konkurować z ponownie narzucanym wszystkim garniturem proroków i mełamedów, którzy – jako jedyni – będą mieli prawo do snucia publicznych refleksji. Na razie ten problem nie jest za bardzo nabrzmiały, bo konkurencja w zawodzie proroka sypiącego garście refleksji z rękawa jest duża i oni się wszyscy potykają o własne nogi, a poza tym nie widzą jeszcze własnej nieskuteczności. Internet sprawił, że politycy zaczęli także sypać refleksje garściami, co jeszcze utrudnia sprawę. W końcu jednak dojdziemy do nowej, krystalicznej formuły rytuału snucia refleksji i każdy kto nie wykupi sobie prawa do takich czynności, nie będzie słyszalny. Ktoś powie, że to niemożliwe, a nawet jeśli tak się stanie, zawsze zostaną nam teksty informacyjne. Nie zostaną, albowiem czeka je los kapłonów. Nie mylić z kapłanami. Z chwilą kiedy ustali się ostatecznie, na prawicy i lewicy garnitur garściowych proroków, znikać zaczną inne niż refleksyjna formuły, co już dziś jest widoczne, a to co zostanie będzie programowo kastrowane, czyli przykrawane do wymiarów narzuconych przez snujących garście refleksji proroków.

 

Uważam, że misją tego miejsca, nie jedyną, ale najistotniejszą, jest przeciwstawianie się takim trendom. Niesie to ze sobą spore ryzyko, bo pokusa, by sycić się wyłącznie refleksjami, które w dodatku korespondują z lansowanymi dookoła kontrowersjami jest nie do zwalczenia. Do tego dochodzi łatwość w konsumpcji i szybkość obsługi. W zasadzie nie mamy więc szans, a jeśli dołożymy do tego naturalny w każdym sercu głód zmian oraz wiarę, że jeszcze trzy, góra pięć refleksji i morze się rozstąpi, a góry zaczną pękać, to można rzec, że jesteśmy w czarnej dupie. Aha, jeszcze kwestia, która była tu już poruszana, czyli „wypożyczania” wątków z SN i eksploatowania ich na innych forach lub w mediach, bez jednego słowa, skąd one pochodzą. Proceder ten jest faktem, a im bardziej system tężeje tym silniej go odczuwamy. Nie możemy więc ulegać łatwej pokusie, że pozbywając się – czasem mocno drażniącej – formuły refleksyjnej, zyskamy na dynamice. Może być odwrotnie. Zanim przejdę do ostatecznej konkluzji jeszcze jedno spostrzeżenie. Mimo wysokiej jakości zarówno informacyjnej jak i refleksyjnej publikowanych tu tekstów, jesteśmy poza sferą polemiki. To znaczy kraść od nas można, ale polemizować z nami nie wolno. To w zasadzie powinno dobić cały projekt, ale nie dobija. Ja się oczywiście cieszę, ale uważam, że trzeba dopracować system komunikacji hybrydowej, który w zasadzie już istnieje. Ja to rozumiem? Bardzo prosto, każdy z autorów powinien bardziej słuchać własnej intuicji, a mniej oglądać się na innych i nie myśleć w ogóle o naśladowaniu kogokolwiek. I to w zasadzie tyle.

 

Na koniec ogłoszenie. Nasz dział wysyłek, w osobie pani Renaty jest od dziś na kwarantannie, tak więc ekspedycja książek się wydłuży. Postaram się to ogarnąć w przyszłym tygodniu, ale w tym nie dam rady. Bardzo przepraszam, choć mam też nadzieję, że wszyscy rozumieją iż jest to siła wyższa.

 

Od wczoraj mamy w sprzedaży nową książkę, o której autorze skrobnę słowo, ale później.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jak-rosnie-dobrobyt/

---

tagi: cenzura  komunikacja  informacja  popularyzacja  rytuał  refleksje 

	gabriel-maciejewski
	21 października 2020 09:16

18     2255    11 zaloguj sie by polubić