Ale niespodzianka! Właśnie miałem iść spać, a tu taki rarytas! Klimontów... to... na drugim końcu Polski! No nieźle!

Moja rodzina nie miała do czynienia z Sowietami, a jedynie z Niemcami w czasie II WŚ i dla mnie książka Stanisława Złotkowskiego "Jeszcze się spotkamy" jest nie tylko źródłem wiedzy jak traktowali Polaków Sowieci, ale także jak zesłanych własnych obywateli do ZSSR traktowała władza nowej, rodzącej się w bólach Polski.

Kiedy już powołano w większych ośrodkach polskie komisje repatriacyjne i ludzie otrzymali dokumenty na wyjazd to pewna część Polaków nie zdążyła się ewakuować z miejsca zesłania, jak się okazało ostatnim transportem przed załamaniem pogody, czy jak w przypadku autora, z powodu odstąpienia przypadającej kolejki do wyjazdu znajomej rodzinie, która przez nierozważność podpisała podsunięte przez Sowietów dokumenty o zmianie obywatelstwa na białoruskie.
Kiedy w końcu po dłuższym czasie, mimo poprawy pogody ciężarówki nie przyjechały po ostatnie rodziny to organizowały one transport do najbliższego punktu repatriacyjnego na własną rękę. Kiedy tam dotarly to okazało się, że polska komisja repatriacyjna już dawno wyjechała do Moskwy i biuro zostało zamknięte. Szczęście, ża na miejscowym lotnisku byli inni nieszczęśnicy w podobnym położeniu i tylko dzięki uporowi i własnej inwencji udało im się dotrzeć do Polski po wielu perypetiach, często głodując, bo kolejne punkty repatriacyjne odwiedzane po drodze nie były im w stanie nic zaoferować.

Nie wiem kiedy autor spisał dzieje swojej rodziny, ale wydźwięk tej książki jest bardzo aktualny i być może niezamierzony a brzmi, że obecna/każda władza liczy, że ci co chcą wrócić z wygnania do Polski powinni wykazać się inwencją i nie bacząc na trudności sfinansować sobie powrót i mieć jeszcze trochę grosza na zapuszczenie korzeni w ziemi ojców.