Pewnie już o tym pisałem, ale sam nie pamiętam, więc nie zaszkodzi powtórzyć. Często, a być może zawsze mylnie oceniamy przyczyny popularności różnych, silnie nas fascynujących fenomenów. Mylnie też oceniamy ich konstrukcję, a albo po prostu jej nie zauważamy, ulegając chwytom promocyjnym, które – co tu gadać – mydlą nam oczy. Weźmy pierwszy z brzegu przykład – Mikołajka ze słynnej książki Gościnnego i Sempe. Jakież to było zabawne, jakie fantastycznie oczyszczająca po naszej rodzimej literaturze dla dzieci, która ma – aaaaaaaaaaaa, nie, nie – wzbudzić zainteresowanie jakimiś poważnymi bardzo kwestiami. Ja swoim dzieciom przeczytałem wszystkie części, przygód Mikołajka, nie bacząc na to, że przez większą cześć czasu nudzą się one śmiertelnie. Tylko niektóre bowiem przygody są naprawdę śmieszne, a większość jest po prostu naciągana, wydumana i silnie nieautentyczna. Co zawsze należy rozumieć, jako zabieg marketingowy służący podniesieniu dochodów wydawcy. Być może również autora, ale z doświadczenia wiem, że autorzy są raczej niechętni powielaniu takich formatów, no chyba, że sami je zaplanowali i kieruje nimi złośliwość wobec konkretnych osób i postaw. Wróćmy jednak do śmiesznych przygód Mikołajka. One były tak śmieszne i tak autentyczne, że można je było czytać po kilkanaście razy i za każdym kolejnym razem śmiać się tak samo szczerze, jak podczas pierwszego czytania. I to zostaje z człowiekiem na zawsze. Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym fenomenem i nad paraliżującą wprost autentycznością tych historii, która – i to jest najważniejsze – połączona jest z równie paraliżującym nieprawdopodobieństwem, w które jednak coś, jakaś przemożna siła każe nam wierzyć? Na pewno się nie zastanawialiście. To ja Wam wszystko wyjaśnię. Na pewno nie wiecie, że dopiero w roku 1956 wprowadzono we francuskich szkołach zakaz spożywania alkoholu przez dzieci do lat 14. Ten drugi zakaz, który dla nas jest oczywistością, czyli całkowite usunięcie alkoholu ze szkół wszedł we Francji w życie w roku 1981. To jest moim zdaniem niezwykłe. I nikt o tym nie mówi, nikt nie wskazuje tego czynnika, jako czegoś istotnego w rozwoju i kształtowaniu młodych ludzi. Wszyscy czytają tego Mikołajka i śmieją się z Rosoła czyli pana Dubon. Proszę Państwa, zastanówmy się, co miał zrobić biedny pan Dubon, mając pod swoją opieką gromadę pijanych dziesięciolatków? Alcest na pewno nie poprzestawał na spożywaniu kanapek, na pewno miał w tornistrze flaszkę czerwonego wina i na pewno nie częstował nią kolegów. To jest jasne. Trudno jednak przypuścić, by Gotfryd, który miał bogatego ojca nie próbował popisywać się przed kolegami przynosząc do szkoły, prócz dziwnych kostiumów, także co lepsze roczniki z piwnicy swojego taty. To są kwestie, które wyjaśniają bardzo wiele. Dlaczego Kleofas nie potrafił niczego zapamiętać, dlaczego był wiecznie zaspany? Bo popadł, jako niewinne dziecię w nałóg alkoholowy. To chyba jasne, A sam Mikołajek, żywe dziecko pełne szalonych pomysłów, całkowicie pozbawione tego, co w polskiej szkole było twardą i dręczącą niektórych do dziś rzeczywistością – stresu szkolnego? On nigdy Was nie zastanawiał? Mnie przyznam też, bo człowiek łatwo wpada w takie pułapki i myśli sobie – jak w tej francuskiej szkole było wesoło. I to kiedy? – w latach pięćdziesiątych, kiedy nauczyciele byli srodzy, na stanowisku woźnych zatrudniano byłych podoficerów spod Verdun, a dyrektor był jak zastępca prezydenta republiki. Co to za czasy? - zastanawiałem się wielokrotnie. Tyle opresji, a dzieci wesołe i na wszystko im się właściwie pozwala. Psycholog szkolny jeszcze nie wylądował w latającym spodku i nie wyniósł z niego tych, dobrze dziś znanych, obezwładniających dzieci gadżetów służących wychowaniu współcześnie. Wszystko wydaje się normalne i do tego jeszcze śmieszne. Oczywiście, wiemy, że to książka dla dzieci i jest silnie przejaskrawiona, ale wiemy też, bo sami byliśmy dziećmi, co w niej może być prawdą, a co nie. I ta prawda, nie chcę używać słowa, psychologiczna, ale jednak muszę, silnie do nas przemawia. I po latach, kiedy człowiek przypadkiem napotyka pewne, słabo nawet ukrywane informacje, dociera do niego co było źródłem tej prawdy – wino. Oczywiście, można tera zacytować łacińskie przysłowie, ale nie obniżajmy poziomu tego tekstu. Podsumujmy to, co do tej pory zostało powiedziane – francuskie dzieci, do roku 1981, mogły pić w szkole i nikogo to nie dziwiło. Więcej, zakaz spożywania alkoholu przez dzieci wywołał falę dyskusji i krytyki, uważany był za fanaberię i gwałt na wolności, a niektórzy pisali o nim, że jest nieludzki. Co w tym czasie działo się w szkołach polskich? Wiemy co, nie można było pić w szkole, albowiem w sklepie była tylko wódka. Wódkę tę pędzono także w domach i stodołach, a niektórzy czynili to w lesie. Szkoła polska, w odróżnieniu od szkoły francuskiej była ostoją trzeźwości, jeśli oczywiście nie liczyć tych nauczycieli, którzy mieli na zapleczu swoich pracowni tak zwane kantorki. Byli to przeważnie fizycy i chemicy i z ich trzeźwością bywało różnie. Historyk musiał być przytomny, jak pan Dubon, który na pewno nie chciał stracić posady, uganiając się trzeźwy za pijanymi dziećmi. To samo było z matematykami i polonistami. Okoliczności te wskazują, że obecność alkoholu w szkole ma przyczyny i znaczenie całkowicie osadzone w praktyce. We Francji jasne było, że dzieci powinny pić, bo lepiej i bardziej spontanicznie przebiega wówczas ich rozwój. W Polsce jasne było, że dzieci nie mogą pić, bo dookoła wszyscy chlają. Nie może pić także polski odpowiednik pana Dubon, dlatego tak mało było u nas woźnych mężczyzn. Funkcje te piastowały przede wszystkim kobiety. Praktyka szkolna zaś skazywała fizyków i chemików na alkoholizm, no chyba, że mieli oni w sobie jakieś silne wewnętrzne blokady, ale sami przecież wiemy jak było. Aha, byłbym zapomniał – w wychowawczo rozumiane pijaństwo popaść mógł także pan od ZPT, bo też miał kantorek, gdzie trzymał różne narzędzia.

I teraz zobaczcie do jakiej patologii doprowadziło usunięcie alkoholu ze szkół. Mamy tam przecież stokroć gorsze rzeczy. Dzieci zamiast tworzyć oparte na naturalnie ujawniającym się temperamencie i zdolnościach hierarchie, izolują się od innych korzystając ze zdobyczy technologii. Jeśli zaś nie popadają w ten rodzaj obłędu, zaczynają się nadmiernie i przedwcześnie interesować własną płcią, a zainspirowane przez media i wszechobecną propagandę, myślą nawet o zmianie płci? Czy Maksencjusz myślał o takich głupstwach patrząc na swoje brudne, kościste kolana? Na pewno nie. Na pewno też nie frustrował się swoim wyglądem przesadnie, a jeśli mu jakaś taka myśl przyszła do głowy, sięgał po flaszkę Dubonnet, którą mu zapakowała do tornistra troskliwa mama i już był wesoły. Ktoś może powiedzieć, że przecież tak było we francuskiej szkole, a u nas okoliczności były odmienne zgoła. O czym więc miał myśleć polski uczeń? O tym, jak dostać się do kantorka pana od fizyki, to chyba jasne. No i o tym, jak ominąć domowe rafy, które konsumpcja i produkcja alkoholu wypiętrzyła w przestrzeni, mającej być dla ucznia azylem. Nie było lekko, wszyscy to wiemy. Wiemy też, że o wiele lepiej dla wszystkich nas byłoby, gdyby można było – za naszych czasów – pić w szkole a trzeźwieć w domu, a nie na odwrót. Francuzi jednak mieli kiedyś dobre intuicje.

Po co ja to napisałem? Albowiem postanowiłem wznowić książkę, która kiedyś bardzo się podobała, a ukazała się najpierw pod tytułem „Dzieci peerelu”, a potem pod innym – „I co, kiedyś było fajniej?”. Nakład przyjedzie w poniedziałek.

W sobotę będę ostatecznie, mam nadzieję wiedział, czy mam w Grodzisku lokal dla Władysławy, jej chorej mamy i siostry. Negocjacje trwają. Bardzo proszę wszystkich o pomoc, bo czas nagli, a od znalezienia mieszkania i jego lokalizacji zależy gdzie będzie chodzić do szkoły mała Ania. Każdy zaś, po przeczytaniu tego tekstu, dobrze wie co to znaczy szkoła, w której nie pozwalają pić wina. W tej, które jest obok mieszkania, gdzie miałyby się wszystkie schronić, też go nie podają, ale przynajmniej jest tam ktoś znajomy i nie jest to pan od fizyki, ani chemik. Tak więc – już całkiem bez wiców i kokieterii – bardzo proszę o pomoc. Czas nas goni.

 

Link do zrzutki jest tutaj:

 

https://zrzutka.pl/g6kscy

 

Jeśli ktoś chce pomóc, ale nie podoba mu się zrzutka, niech wpłaci pieniądze na konto Władysławy z dopiskiem, że to na wynajem mieszkania. Proszę nic nie wpłacać na moje konto, na które zbieraliśmy fundusze poprzednio.

 

Władysława Rakowska

98 1020 1055 0000 9902 0529 0566

 

 

Aha, w Grodzisku Mazowieckim, przy deptaku była do niedawna sławna szkoła nauczająca angielskiego – The Tree House – prowadzona przez naszych znajomych – Sarę i Patricka. Właśnie ją zamknęli i wyjeżdżają. Na budynku szkoły widzi taki banner podświetlany. Jest do wzięcia za niewielką sumę, ale trzeba po niego przyjechać i go sobie zdjąć. Jakby ktoś miał ochotę służę namiarami na właścicieli.

 

 

---

tagi: dzieci  literatura  szkoła  wychowanie  mikołajek i inne chłopaki  temperament 

	gabriel-maciejewski
	4 sierpnia 2022 09:14

31     3122    8 zaloguj sie by polubić