Michał Kryspin Pawlikowski (ur. 25 października 1893 w miejscowości Pućków (obecnie Białoruś), zm. 30 maja 1972, Maui (Hawaje) – polski pisarz emigracyjny. Znawca prawa łowieckiego i obyczajów myśliwskich; dziennikarz wileńskiego „Słowa”, w którym prowadził dodatek łowiecki pt. „Gdzie to, gdzie zagrały trąbki myśliwskie”; felietonista, krytyk literacki, autor gawęd, wspomnień i prozy autobiograficznej.
W latach 1939–1940 współpracował z „Gazetą Codzienną” wydawaną przez Józefa Mackiewicza.
W latach 1951–1963 był lektorem języków polskiego i rosyjskiego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.

Napisał a ja przeczytałem: "Dzieciństwo i młodość Tadeusza Irteńskiego", Powieść, Londyn 1959, Łomianki 2010 i "Wojna i sezon", Powieść, Paryż 1965.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82_Kryspin_Pawlikowski

Pod wpływem tych świetnych książek "wyrobiłem" sobie zdanie, że był sympatycznym człowiekiem, ale później musiałem je zmienić, gdyż okazało się, że miał też "drugą twarz" jak jakiś "Grey", która już nie była sympatyczna. Chyba ktoś na SN coś tam wspominał. Podobnie było (u mnie) z "Catem".
Często tak jest, że człowiek na podstawie powierzchownych sądów (innych nie ma czasami) wyrabia sobie fałszywy obraz postaci.
Są też mistrzowie tworzenia fałszywych obrazów, w które "wierzą" ludzie.

Odsłony Cata  "Stanisław Mackiewicz w listach"

Z opisu książki:

Stanisław Mackiewicz żył, jak i pisał – bez oglądania się na zmienne polityczne koniunktury i społeczne konwenanse. Ciąg korespondencji, głównie dotąd niepublikowanej, odsłania znanego ze swej bezkompromisowości pisarza i publicystę od strony prywatnej: pomiędzy głodem a wystawnym ucztowaniem, chorobą a erotycznym rozpasaniem, potępieniem a sławą. Autor bestsellerowych życiorysów Dostojewskiego i Stanisława Augusta Poniatowskiego ostrze pióra kieruje tym razem ku sobie, z godną podziwu szczerością, na bieżąco zdając sprawę z nadziei i rozczarowań, jakie towarzyszyły mu w powojennym środowisku emigracyjnym Londynu, a po powrocie – w naznaczonej gomułkowską „stabilizacją” Warszawie. Całość dopełnia wybór fotografii autorstwa Mackiewicza, pokazujący jego artystyczne próby i wrażliwość na wizualną stronę rzeczywistości.

„Jestem człowiekiem bez Ojczyzny, bez rodziny, bez zrozumienia w społeczeństwie. […] Na emigracji jest upiorzysko i ja byłem upiorem razem z upiorami, teraz przyjechałem do ludzi żywych, ale sam zostałem upiorem, zjawiskiem z tamtego świata”.
Do Michała K. Pawlikowskiego, Warszawa, 6 marca 1961

„Przyjechałem tutaj, aby przestrzec ten naród, by nie wierzył w możliwość pomocy ze strony państw zachodnich. Byłem wtedy opluwany przez emigrację jawnie, a przez tutejsze społeczeństwo tajnie. Nie chciałbym powracać na emigrację, do tego świata poniżanych upiorów. Tutaj jednak mnie zagłodzą”.
Do Michała K. Pawlikowskiego, Warszawa, 6 listopada 1965

https://ksiegarnia.karta.org.pl/produkt/odslony-cata/

Jak na znakomitego i płodnego pisarza, to - moim zdaniem - Michał Kryspin zostawił zadziwiająco mały dorobek. W ciągu roku, niecałego, bym to napisał. 

To nie wszystko! :)))

W roku 1971 wydał zbiór 31 felietonów powstałych na emigracji w latach 1949–1969 pt. „Brudne niebo” - 191 stron (pewnie też 1/2 ~A4). Zbiór znakomitych szkiców (spośród przeszło pięciuset) publikowanych wcześniej w czasopismach w latach 1946-1969, odbijających jak napisał sam Autor: „»małą historię« tak czasów »sprzed potopu«, jak czasu wojny, jak wreszcie kilkudziesięciu lat powojennych”.

"Sumienie Polski i inne szkice kresowe", Łomianki 2014 (256 stron w formacie 1/2 ~A4) - to zbiór 34 znakomitych, a przy tym mało znanych tekstów Michała Kryspina Pawlikowskiego poświęconych Wilnu, Mińskowi, krajobrazom Białorusi, z humorem opowiadających o młodzieńczych przygodach autora, o jego pasjach myśliwskich, kulinarnych i podróżniczych. Część z publikowanych w tym tomie szkiców autor zebrał w wydanym w 1971 zbiorze "Brudne niebo", pozostałe drukowane były w londyńskim tygodniku Lwów i Wilno.

Może "miał dorobek" lepszy na innych niwach?  :)))

Pawlikowski miał napisanych kilkaset felietonów/esejów (raczej bliżej 1000). To co wydano, to tylko część. 

A kto by wtedy kontrolował opozycję?
Wybory i tak miał wygrane, bo je liczył. Natomiast to środowisko świetnie nadawało się do infiltracji i do kierowania opozycją.

Panu się zdaje, że można tak z ręki napisać listy udająć kogoś innego, tak? Pracując w ośrodku Karta w dodatku? Po to, by wydać małą książkę sprzedawaną po 20 zł?

Tak, tak mi się wydaje. Cel uświęca środki i w pewnych sprawach, ważnych sprawach, relacje nakłady - zyski nie liczą się w ogóle. Osobiście Cat-Mackiewicz to dla mnie ani brat, ani swat, ale jeżeli ktoś mówi o Warszawie, że to zażydzona mieścina na pograniczu niemieckim, może spodziewać się wszystkiego. Nawet publikacji listów, których nie napisał.

Wcale nie musiały być takie listy napisane od ręki. I zapewne nie zostały.  

Ośrodek Karta wydał kilka tomów Dzienników Michała Römera, który to odkrył we właściwym momencie, że czuje się jednak Litwinem. Ja na niego trafiłem w okresie tej przymiarki z 1905 roku, no i o nim dwa razy wspomina HKM w swoich wspomnieniach, nawet mu pomógł. To czerwony tchórz, żeby było jasne, ale Dzienniki zaczynają się od roku 1911, co za pech. A to jest gość, który z destantem z Warszawy gotował się do akcji. Pismo założyli w Wilnie z samymi gwiazdami dziennikarstwa (czyli duży budżet), ale nie została ta gazeta jeszcze zdigitalizowana, to drugi pech. Cierpliwie czekam aż się pojawi, bo trafiłem na bardzo ciekawą informację o tym delikwencie, a nie ma tego jak zweryfikować, bo skąpo z zapiskami, los jego zaczął się bowiem... w 1911.

Co do tych literatów / gangsterów / polityków, sama prawda. Ale spróbuj komuś wyjaśnić, że to takim oprychom stawiają pomniki w całej Polsce.

Co do wartości naszych naszystów, to wart uwagi jest tylko ten, co kiedykolwiek był na swoim, żaden etatysta, żaden profesor, spec czy autorytet, styropianowy zasłużony działacz itd, to chyba jasne i nie trzeba tego tłumaczyć. Niech najpierw każdy z nich utrzyma swoją działalność przez ćwierć wieku, bez wsparcia państwowego i grantów z UE, a uwierzę, że oni się na czymś znają, coś są warci, albo wiedzą, co robią. Zeszły rok był dla mnie definitywnym rozstaniem się ze sprzyjaniem jakiejkolwiek szajce. Polityków uważam za zagrożenie dla naszego przetrwania.

> Dlatego dopuszczają się cenzury/manipulacji z uwagi na swoich sponsorów.

Sponsorzy to jedno, wazny jest tez sklad Rady Fundacji:

https://karta.org.pl/nas

 

Co do cenzury i manipulacji - mistrzostwem jest to jak polozono lape na tworczosci Jozefa Mackiewicza.

W  latach 1950 -1972 Michał Kryspin Pawlikowski (zmarły w maju 1972 r.)  regularnie zamieszczał swoje teksty publicystyczne na łamach londyńskich "Wiadomości". Teksty te  ukazywały sie jako tekst prozatorski  oraz jako list do redakcji, który takze miał formę eseju. Gros tych tekstów dotyczyło spraw rosyjskich, a głównie polsko-rosyjkich. W "Wiadomościach" miał nawet specjalną kolumnę pod tytułem "Okno na Rosję" (regularnie ukazywała sie od 1955 r. (nr 468) do 1972 r. (nr 1367).

Łącznie napisał na łamach "Wiadomosci":  w cyklu "Okno ..." 187 tekstów, w cyklu korespondencje  - 70 ,
a w regularnej publicystyce 61 tekstów. Łącznie 318.

Nie wiem ile tekstów zamieścił na łamach innych pism emigracyjnych.
M.K. Pawlikowski prowadził lektoraty z języka rosyjskiego oraz  seminaria z literatury rosyjskiej na Uniwersytecie Kalifornijskim. 

Faktycznie,skład wygląda dosyć jednolicie...

Nihil novi sub sole

Hahaha. No właśnie! Żeby zwykłym ludziom jakieś plusy nie zasłoniły minusów. 

Kilka czy już kilkanaście lat temu wydano listy pisane do siebie nawzajem Giedroycia i Miłosza. Gruby tom. I to była totalna demaskacja Księcia Redaktora, bo Miłosza mieliśmy już dawno rozpoznanego i ogarniętego. Zaznaczam, że to było porządne wydanie, a nie żadne "momenty". 

Poza tym czytałam donosy Cata na Kulturę paryską, dokąd go UB wysłało. Cóż tu rzec... 

Chyba już niczego nie możemy oczekiwać od naszych "wybrańców narodu", jak się okazuje.

Kto się z szyderą śmieje, ten się śmieje ostatni, tak mówią podobno ☺

Myślę że Pawlikowskiego  nie wydano - mam na myśli te wszystkie jego eseje z międzywojnia i po wojnie, bo one zdefasonowałyby mity o tych wszystkich "szlachetnych i niezłomnych" ludziach. 

Osobiście jednak najbardziej mnie drażni to, że naszego najlepszego pisarza (obok Reymonta) - tj. Józefa Mackiewicza cenzurują. Ktoś się może zdziwić, jak to? 30 tomów wydano już jego dzieł. 

Ale nikt chyba sobie nie zdaje sprawy jak płodnym był KM publicystą. Miał ponadto taki piękny nawyk, że WSZYSTKIE swoje artykuły Polski i obcojęzyczne archiwizował. W Rapersvill'u w Szwajcarii było to całe archiwum zdeponowane. I z tego archiwum wybierane są tylko niektóre artykuły, które opublikowane zostały w 3 tomach (wcale nie jakiś obszernych, bo raptem po ok. 550 stron). Wrażenie jest jednak takie dla nieuważnego czytelnika, że przeważająca część dorobku KM. A to raptem wierzchołek góry lodowej 

Wyborem artykułów zajmuje się-  na zasadzie wyłączności-  p. Michał Bąkowski z Uniwersytetu w Toruniu.

Dla kogoś z zacìęciem dedektywistycznym mam taką zagadkę: JM umiera pod koniec stycznia 1985 (był stary -rocznik 1901), jako jedynego spadkodawcę powo9uje swoją drugą i długoletnim żonę Barbarę Toporską. BT była osobą bardzo rozgarniętą, roztropną i nagle 4,5 miesiąca po śmiercI JM i ona umiera nie zostawiając testamentu. Czyli nie czuła się chora i nie spodziewała się rychłe śmierci (taki wniosek można wysnuć z całokształtu jej życia, charakteru itp.). 

Co dalej się stało? Otóż do spadku po BT (a tym samym i JM)  zgposiła się Pani pochodzenia żydowskiego Nina Krasoń, która wydawała część książek JM na emigracji  (wydawnictwo Kontra w Londynie). Ta pani Nina załączyoa do wniosku o stwierdzenie nabycia spadku listy BT do niej, w których w przyp9ywie kobiecych emocji nazywa ją swoją córką.

Co robi sąd niemiecki? Wydawać by się mogło że bada czy było pokrewieństwo krwi  (bo dziedziczenie beztestamentowe tylko tu wchodzi w grę) ewentualnie czy był akt przysposobienia. Nie było ani jednego ani drugiego.....był tylko ten list czy listy z wyrazem "córeczko". Każdy sąd w takim wypadku oddala wniosek .....ale akurat w tej sprawie sąd niemiecki przyznał spadek o. Ninie mimo że w PRLu żyła córka JM z pierwszego małżeństw a i jako powinowata BT to ona powinna dziedziczyć. 

Dodam że p. Nina odmawia cały czas zgody na publikowanie dzieł Józefa Mackiewicza w innych przekładach (np. litewski gotowy od wielu lat i wciąż nie można to wydać). A u nas p. Nina stosuje z kolei metodę ceny zaporowej (ktoś mi zaraz powie że w bibliotece można wypożyczyć - Tak, ale nie wszystko....np. niektóre tytuły są niedostępne np.  w Warszawie w dzielnicy Śródmieście- musiałem jeżdzić po różnych dzielnicach i w jednej jedynej Mokotów w końcu udało mi się w jednej jedynej bibliotece na całym Mokotowie i w Warszawie znaleźć jeden tytuł-  "W cieniu krzyża").

Osobiście myślę że p Nina dostała ten spadek, bo gwarantowała że spuścizna IM nie będzie znana zbyt wielu ludziom w Polsce i na świecie. JM miał wrogów wszędzie. 

Ciekawe czy gdyby zaproponować ekshumację Barbary Toporskiej w celu zbadania czy zgon nastąpił z przyczyn naturalnych, to czy ktoś z historyków lub znawców literatury  by to poparł? 

Nie znam dokładnie sprawy nabycia spadku po Barbarze Toporskiej, ale w prawie polskim, a i zapewne w niemieckim, testament może być umieszczony nawet i w liście spadkodawcy (nie ważne kto jest adresatem - czy spadkobierca czy osoba trzecia). Więc nie koniecznie rzecz tu się zasadzała na stwierdzeniu przysposobienia. 

dokładniej: byli komuniści, w kazdym razie p. Karsov.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nina_Karsov

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szymon_Szechter

Pani Karsov nabyła prawa spadkowe odnośnie spuścizny literackiej po  J. Mackiewiczu, wydaje jego tytuły w swoim wydawnictwie (Kontra), np. ja mam je wszystkie, to niby czemu kto inny małby jej kosztem zarabiac na pisarstwie J. Mackiewicza ? A jak widać, chętnych jest wielu. Nazbyt wielu.

Przeciez J. Mackiewicz nie zyczył sobie wydawania swoich ksiązek, dopóki w Polsce rządza komunisci.
A nawet  jesli  oni już nie rządzą, to pozostaje polityka wydawnicza p. Karspv. Tylko nikt nie chce odkupic od niej praw do wydawania, a wszyscy chcą wydawać za frajer, bo J. Mackiewicz to wszak "dobro narodowe", więc  jak najbardziej przydałby się "patriotom" do bieżącej nawalanki politycznej. Oczywiscie, "za darmola".

Pan Jacek Trznadel jest tu swidkiem we własnej sprawie, zatem jego obiektywizm jest zbyt subiektywnty.

Szanowny, jesli np. w  pieciu zalinkowanych adresach powtórzone jest to samo co u p. J. Trznadla, bynajmniej nie oznacza to, że tym sposobem jego wersja zawiera pięć razy więcej racji.

Uchwała

Sądu Najwyższego

z dnia 23 kwietnia 1960 r.

3 CO 8/60 

Do ważności testamentu holograficznego zawartego w liście wystarczy podpisanie go tylko imieniem, jeżeli stosunek osobisty spadkodawcy i adresata uzasadnia tego rodzaju podpis. Oświadczenie woli testatora nie musi być wyodrębnione z pozostałej części listu i wystarcza umieszczenie podpisu na końcu listu.

Z uzasadnienie tej uchwały taki ustęp: 

"Otóż orzecznictwo sądowe, oparte na wszystkich dotychczas obowiązujących przepisach dotyczących testamentu holograficznego, dopuszczało możliwość sporządzenia testamentu własnoręcznego w liście i wówczas uznawało za wystarczające do ważności testamentu podpisanie go tylko imieniem. Dowodzi tego orzecznictwo sądów niemieckich zebrane w "Das Bürgerliche Gesetzbuch" III Band (Berlin und Leipzig 1921 r., str. 773), jak również orzeczenie powołane w "Prawie cywilnym obowiązującym w Królestwie Polskim - Kodeks Cywilny" (str. 421). Czytamy tam, że list pisany w całości, datowany i podpisany przez spadkodawcę należy uważać za testament własnoręczny, jeżeli jest widoczne, że tym właśnie listem chciał on rozporządzić i istotnie rozporządził na wypadek śmierci (Civ. 28 lipca 1909 D 90/44)."

Pan mnie nie rozumie. Nie kwestionuje legalności własnorecznego testamentu  (tak się składa że miałem w swoim pogmatwanym życiu coś takiego jak dzienne studia prawnicze plus pracę w zawodzie prawniczym przez ok. 4 lata). Problem pega na tym że Barbara Toporską NIE złożyła żadnego oświadczenia woli na piśmie, a listy które przedłożyła Nina Karsov były listami gdzie nie było żadnego oświadczenia woli typu "po mojej śmierci zaopiekuj się moja i Józefa spuścizna" . 

Sądy niemieckie są znane ze szczególnego rygoryzmu formalnego, a tu proszę.. ..jak rozkaz z góry, to i taki numer można wyciąć. 

Akt sprawy Pan nie dostaniesz bo jak Pan wiesz trzeba by tu wykazać swój interes prawny....a jak Pan jesteś tylko badaczem to Pana spławią. 

Po co się Pan tak boksujesz? Tylko przedstawiłem bardzo poważne wątpliwości i tę okoliczność że Toporska NAGLE zmarła 4,5 miesiąca po Józefie. A Toporska była wyjątkowo zapobiegliwa kobieta. I gdyby umierała to zostawilaby testament. Śmierć przyszła nagle i to jest praca dla ludzi o zacieciu detektywistycznym.  Mam swoje podejrzenia i co? Nie mogę mieć? 

To tylko tak na zakończenie. Te "wszedzie" od razu kojarzy mi się ze zmową. Otóż tego rzekomego testamentu p. Nina nikomu nie pokazywała (a były osoby które chciały to zobaczyc).

Szukając w necie natknąłem się na info że Toporską zmarła nie pizostawiwszy   testamentu. Oczywiście sprawy nikt już nie odkreci, bo klamka zapadła.. .ale warto by wiedzieć jak to tak naprawdę było, bo zachowanie p. Niny jest mówiąc delikatnie kontrowersyjne. Co daje pole do takich podejrzeń jakie mam. Pozdrawiam. 

Jasne. Nikomu nie narzucam swoich podejrzeń. Podaje tylko pewne fakty które wywołują u mnie wątpliwości.

A tak swoją drogą: nie dziwi Pana że w książce "Sprawa mordu katyńskiego" p. Nina umieściła podtytuł "ta książka była pierwsza"? Czy to nie jest robienie z czytelnika idioty? Przecież każdy znawca twórczości JM wie że przed napisaniem tej książki JM  miał już w dorobku inne dzieła (Karierowicz, Bunt rojstów, a także wydane po wojnie zbiory artykułów przedwojennych: Bulbin z Jednosielca, Okna zamykane szmatami, Nudis verbis). 

 Po co to? Moim zdaniem jak ktoś chce kogoś wprowadzić ŚWIADOMIE w błąd  ( a to było świadome bo nie wierzę że p. Nina nie znają twórczosci JM) to znaczy że ma złe intencje. O tyle.

I nie dziwi Pana że przez ponad 30 lat posiadania praw wydała raptem 12 książek z materiałem dotąd niepublikowanym? (Dla porządku wymieniam: 6 tomów listów do: redaktorów "Wiadomości", do redaktora "Kultury" czyli Girdroycia; do M. Chmielowiec; do J. Kowalewski; do J. Sakowski; do P. Jankowski; 3 tomy artykułów z lat 1950-1985 tj. "Wieszać czy nie wieszać?"; "Szabla i pałka gumowa"; "Wielkie tabu i drobne fałszerstwa"; i "Gest rycerskiej tradycji"; "Tajemnica żółtej willi"; "Sprawa mordu katyńskiego"). 

Nie będę zadawać pytania co zostało pominięte z przeogromnego archiwum, które gromadził sam JM  w Rapersvill w Szwajcarii? 

12 książek przez 30 lat...to nie jest celowy sabotaż?

"Przez ponad dwadzieścia lat w których Nina Karsov-Szechter, praktycznie występując jako pełnoprawna dysponentka praw autorskich, dopuściła się następujących działań:

- w latach osiemdziesiątych minionego wieku zaprzepaściła szansę wydania w języku niemieckim powieści Mackiewicza już przetłumaczonych przez Gottholda Rhode'a oraz Ninę Kozłowską;

- na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, w okresie najchłonniejszym czytelniczo, uniemożliwiła powszechne zaistnienie na krajowym rynku dzieł Mackiewicza. Efektem takiej "polityki" była i jest śladowa obecność książek Mackiewicza na krajowym rynku, a także w nauczaniu szkolnym;

- na początku lat dziewięćdziesiątych uniemożliwiła obcojęzyczne edycje dzieł zbiorowych Mackiewicza; przymierzały się do nich wydawnictwa z Niemiec, Francji oraz Szwajcarii;

- uniemożliwiła wydanie rosyjskiego tłumaczenia Kontry, choć w Moskwie od lat czeka już gotowy przekład;

- uniemożliwiła wydanie po litewsku dzieł Józefa Mackiewicza oficynie Versus Aureus;

- w latach dziewięćdziesiątych, jak pisał Włodzimierz Odojewski na łamach "Rzeczpospolitej" 4 listopada 2000 roku: "stanęła w poprzek nawet takim inicjatywom, jak próba wydania Drogi donikąd w srebrnej serii PIW-u - Literatura XX wieku [...] czy też wstawienia dwóch książek Mackiewicza [...] na listę popieranych przekładów na rosyjski w Moskwie";

- od wielu lat uniemożliwia prowadzenie prac naukowych nad dziełem Józefa Mackiewicza poprzez blokowanie dostępu do Archiwum Emigracji Uniwersytetu Toruńskiego, posiadającego w swych zbiorach obszerną korespondencję pisarza."

link

Czego Pan nie zrozumiał?

J.Mackiewicz zastrzegł, aby nie wydawać w Polsce rzadzonej przez komunistów jego książek.

Czy mógby Pan przypomnieć któż to w latach osiemdziesiątych oraz dziewięćdziesiątych XX stulecia pełnił w Polsce np. funkcje prezydentów i premierów?

Od poczatku "przemian" byly podejmowane dzialania aby tubylcy nie mieli dostepu do pewnych danych/informacji/tresci, przykladowo, tak dla przypomnienia:

buszujacy w aktach

 

Przepraszam ale jest Pan albo.....a niech tam nie będę sądził. Pragnę tylko zauważyć że ta pani Nina miała tyle bardzo dobrych finansowo propozycji od wydawców z Francji, Szwajcarii, Niemiec i nie skorzysta9a. DlacZego? Bo ona dosta9a te prawa nie po to, aby zarabiać ale po to aby nikt nie móg9 przeczytać na świecie J9zefa Mackiewicza. Jeśli to nie jest dla Pana czytelne i nie widzi Pan,  ze tej pani nie interesują pieniądze, to lepiej zakończmy te dyskusje. 

Małe sprostowanie: 25 letni okres ochrony praw autorski liczył się od dnia wydania dzieła a nie od śmierci autora (teraz jest 70 lat od śmierci ale jeśli coś pośmiertnie po raz pierwszy wydano to liczy się 70 lat od tego pierwszego wydania). Tak więc jeszcze mniej więcej w 1992/3 można było legalnie wydać, nie pytając się o zgodę, dzieła wydane przed 1967/8. Czyli całkiem ciekawe rzeczy gdy chodzi o Józefa Mackiewicza. Nie pamiętam w którym roku wydoużono dokładnie ten okres ale było to chyba w połowie lat 90-tych.