Jakież było moje zdziwienie gdy w książce Paula Stratherna o Wenecji padlo takie zdanie: Genuenczycy docierają do Polski przed 1306 r. 1306! Rok tajemniczej śmierci Wacława III... Polscy historycy, na których opierałem swoje notki umieszczają najwcześniejsze kontakty na XV e. Ciekawe z jakich źródeł korzysta pan Strathern, że też ci Polscy historycy nie potrafią do nich dotrzeć.. Przy okazji tego tropu zajrzałem do Długosza inon przy okazji pielgrzymki do Rzymu Władysława Łokietka pisze o tym, że wybrał on drogę przez Węgry. Ta droga wiodła przez Genuę.

Pierwszy Rok Jubileuszowy 1300 ogłoszony przez Bonifaceto VIII

http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/optyka-dantego-cz-3-dantejski-paragraf-22-i-droga-krzyzowa-bonifacego-viii

Ten szlak przez Węgry jest b. interesujący. Pojawienie się Genueńczyków z interesami srebrnymi turecko-chińskimi w tle, takoż. Gęsto o tym we wczorajszej/dzisiejsze dyskusji pod poprzednim tekstem gospodarza. Tym nie mniej obecność Wenecjan na Węgrzech też jest pewna od 11 w.  

A i mówiąc afera mam na myśli to o czym pisze Długosz, a nie to o czym jest napisane na wiki ;)

Tak...

...  to  "nowa  sciema"  do  wierzenia  dla  ciemnego  luda  !!!

Juz  pare  lat  temu  ogladalam  reportaz,  ze  do  tej  Ameryki  to  kursowano  juz  od  10-11  wieku...  no  i  w  swietle  komentarzy  zalaczanych  pod  wpisami  na  SN  wychodzi,  ze  to  prawda.

Na pewno niektórych interesują. Znam takie osoby, które na SN nie wejdą. Dla nich można by rzec, parafrazujac, jest prawda czasów i prawda uniwerystetów, przy czym ta druga jest najważniejsza, bo pochodzi z "uznanych" źródeł.

Napewno  tacy  sa,...

...  ale  glupich  nie  sieja  -  sami  sie  rodza,...  a  i  punkt  widzenia  czesto  zalezy  od  punktu  siedzenia.

Zobacz, co się dzieje, co właśnie tutaj podałem. To już nie jest historia ale rzeczywista rzeczywistość. Naprawdę ja żyję ale w każdej chwili, to może się zdarzyć przecież, że nie będzie  to zależeć ode mnie w tym państwie tutaj ale jego widzimisie

No ładnie. Trochę się wyjaśniło.

Jeśli Wenecjanie nie nawalili, tzn. nie zroblili tego z premedytacją  to mamy zdecydowanie jaśniejszy i prostszy obraz. Widać że Genua, ktoś tam i Murat zawarli układ dotyczący przede wszystkim rozprawienia się z królem Władysławem. Układ ten nie pozwalał Turkom zajęcia Konstantynopolu. W wiki jest wzmianka że Mehmed chciał to zrobić (mając te 13lat) ale wtedy wezyr zapragnął powrotu Murata i tyle z tego było. Jednak gdy ten umarł wszystko szybko się zmieniło. Turcy z całą siłą ruszyli na Zachód. Zresztą podobnie wygląda sprawa tych kopalni złota w Serbii. Te również zostawili Turcy Serbom za Murata, choć jak się wydaje mogli je wtedy też zająć. Zrobili to jednak dopiero po jego śmieci. Patrząc w ten sposób to Turcy bardziej wydawali się być związani słowem czy traktatem. To oni potrzebowali pretekstu do jego złamania a nie papież. Murat dotrzymał. Mehmed już nie musiał.

Odnośnie Kolumba to faktycznie fajna historia. Dokładnie taka. Nic chyba wielkiego nie zmieni ale zawsze przyciąga. Mam jednak inną pod ręką. O 16:05 zaczynają się Gremliny II na TVN7. Głupie czy nie. Ja tam je lubię :P A fajna historyjka polega na tym że postać Daniela Clumpa (szefa tych wszystkich korporacji) była wzorowana na Donaldzie Trumpie. Ale na ile go naprawdę odzworowali cieżko stwierdzić. Ale przynajmniej widać że w roku 1990 Donald próbował na swój sposób zaistnieć.

Papież Eugeniusz IV urodził się w Wenecji ( pontyfikat 1431-1447) ....a jego następca Mikołaj V (1447-1455)  na terenie republiki Genua......waha to Eugeniusz IV załatwił królowi Aragonii Alfonsowi V panowanie w Neapolu.. .t

Znając Włochów to musiała być jakaś wielopietrowa prowokacja gdzie wszystkim się zdawało że to Wojski grał, a to echo grało...

Po soborze we Florencji Cesarini został wysłany jako legat papieża Eugeniusza IV na Węgry, aby wspierać tam narodową krucjatę przeciwko Turkom. Sprzeciwiał się zawarciu pokoju pomiędzy królem Władysławem a sułtanem Muradem II. Skłonił króla Polski i Węgier do ataku, co w rezultacie zakończyło się klęską wojsk chrześcijańskich pod Warną. Król poległ w czasie bitwy, a Cesarini zginął w trakcie ucieczki[1].

Przypisy
[1] Zygmunt Ryniewicz, Leksykon bitew świata Almapress Warszawa 2008, s.511.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Giuliano_Cesarini_(1398%E2%80%931444)

CESARINI, starszy, Giuliano (1398-1444)
Śmierć. 10 listopada 1444, podczas ucieczki z bitwy pod Warną w Bułgarii. Pochowany (brak informacji). Wiadomość o jego śmierci dotarła do Rzymu 25 lipca 1445 roku; Święte Kolegium Kardynałów odprawiło uroczystość pogrzebową zmarłego kardynała w Rzymie następnego dnia.

http://cardinals.fiu.edu/bios1426.htm#Cesarini

Cesarini został wysłany jako legat papieski na Węgry (1442) przez papieża Eugeniusza IV, aby rozwiązać kryzys polityczny, który powstał po śmierci króla Węgier Alberta (z rodu Habsburgów) w 1439 roku. Wdowa, królowa Elżbieta Luksemburska, została pozostawiona sama z nowo narodzonym synem, który został koronowany na Władysława V, króla Węgier. Wojny tureckie stanowiły jednak poważne zagrożenie dla Królestwa, a szlachta wezwała młodego króla Polski Władysława i koronowała go na króla węgierskiego, obiecując, że będzie bronił państwa przed Osmanami. 13 grudnia 1442 r. Cezarini doprowadził do porozumienia obu stron w mieście Győr, gdzie w obecności nowego króla uznano prawa młodego Władysława, nie zagrażając przy tym władzy drugiego. Następnie Cesarini został powiernikiem króla Władysława, a w 1443 r. udał się do Wiednia jako jego ambasador na dworze Fryderyka III. Wkrótce stał się jednym z głównych planistów nowej krucjaty przeciwko Osmanom, którzy zaczęli najeżdżać Europę. W czerwcu 1444 r. król węgierski podpisał traktat pokojowy (pokój z Szegedem) z sułtanem tureckim Muradem II, który miał obowiązywać przez 10 lat, ale uznając to za błąd i biorąc pod uwagę moment i okoliczności właściwe dla nowej wojny, Cesarini nalegał, by król węgierski Władysław złamał traktat. Stało się to we wrześniu tego samego roku, kiedy to wszyscy maszerowali na Bałkany w nowej kampanii. Był to niefortunny krok, który doprowadził do katastrofalnej klęski armii papieskiej pod Warną, 10 listopada 1444 r., kiedy w walce zginął kardynał Giuliano Cesarini. W liście do księcia Mediolanu jego przyjaciel Eneasz Sylwiusz Piccolomini opowiada o doniesieniach, że po ucieczce z walki, mimo że był ranny i krwawił, Cesarini został napadnięty przez grupę Węgrów, którzy w zamieszaniu porażki okradli go i zabili. "Ranny w walce i mdlejący w ucieczce przez utratę krwi, został zabity w pobliżu bagna przez bezbożne ręce Węgrów, nie za namową szlachty, ale przez wściekłość ludu; i w ten sposób oddychał tym chwalebnym duchem, który niegdyś swoim słodkim przemówieniem kiwał się do woli zgromadzonych ojców w Bazylei".

https://en.wikipedia.org/wiki/Julian_Cesarini
przetłumaczyłem przy pomocy https://www.deepl.com/translator - lepiej to zrobił niż tłumacz Google, ale małe poprawki były konieczne.

Jakie szczegóły?  Sami piszecie że raz podają to raz tamto. Moja interpretacja wszystko wyjaśnia, zgadza się z tym co wiemy. Co niby nie pasuje?

Im więcej o tym myślę tym bardziej jestem przekonany że coś jest na rzeczy z Warneńczykiem i Kolumbem. Niekoniecznie zaraz musiałbyć jego ojcem ale jak wytłumaczyć że Portugalczycy wykreowali sobie legendy z królem Władysławem, który miał osiąść na Maderze? Tak sobie pieśniarze wymyślili dzięki bujnej wyobraźni?

Jeśli zbierzemy wszystkie informacje mamy najprostszy z możliwych obraz. Król jest głównym celem całej operacji. I dlatego ta kończy się natychmiast gdy dochodzi do jej realizacji. Gdzie jest ciało króla? Nie ma go więc raczej należy przyjąć że przeżył zważywszy  te wszystkie legendy. Genua wspiera Turków. Z Genui miał pochodzić Kolumb. Genueńczycy jako sojusznicy Turków mogli wykupić króla. Zresztą nie wiemy jak dokładnie wyglądała umowa. Ale jasne jest wobec całej obszerności intrygi że nie stali za nią Turcy a Europejczycy. To oni opracowali plan. To nie Turcy podpuścili Warneńczyka. Papieża. A zatem Turcy wystąpili jako narzędzie. Z tym że i im to pasowało ale mogło być obojętne co się stanie z królem. Przecież gdyby im na serio na jakimś podboju to ruszyliby dalej. Bo musieli wiedzieć co się stało z królem, jak wygląda stan armii wroga.  Ale przecież nie mogli gdyż do tego wszystkiego nie doszłoby gdyby nie szerszy Układ. Chyba to jest dla każdego jasne? Nie doszłoby do ich zwycięstwa gdyby nie wielka robota wykonana przez rzeczywistych pomysłodawców tej operacji. A zatem to oni, nie Turcy, decydowali co się może stać z królem. Celem tej operacji.

Nie wiem. Jesli ktoś widzi jakieś luki niech napisze jakie... Albo jak to widzi.

Do tańca ducha Pan mnie nie wciągnie. Miłych odlotów życzę.

Te wszystkie informacje nie przeczą mojej teorii. Zależy od interpretacji. Równie dobrze mogą ją wspierać.

Najważniejsze jest ustalenie kto doprowadził do konfrontacji. Jeśli mieliby być to Turcy, za tym stać, to czemu właściwie nic nie osiągnęli? Zatrzymali się w pół drogi? Jeśli tak słabo się czuli po najeździe mongolskim, jeśli czuli taki respekt przed Węgrami to co im nagle przyszło do głowy tak szybko organizować taką wielką operację?

Nie. Ciagle przecież krążymy tutaj wokół tego że nie Turcy byli mózgiem tej operacji. A skoro Turcy w to weszli, mimo Mongołów i respektu to dlatego że widzieli że wszystko jest dobrze zorganizowane. Wiedzieli że armia Władysława nie będzie stanowić wielkiego zagrożenia. Musiała działać cała siatka szpiegowska pokazująca że plan jest realizowany, że Bitwa, wedłe wszelkiego prawdopodobieństwa zakończy się ich sukcesem.  Tym ciekawsze jest że mimo przeważających sił tureckich krzyżowcy dotrzymywali pola a walka zakończyła się fatalnym osobistym uderzeniem króla. Taka puenta historii, po tylu wcześniejszych, doszło do ostatecznej prowokacji, fałszywej podpowiedzi, która definitywnie pogrzebała szansę. Ktoś tam czuwał do końca.

Podsumowując, według mnie, mózgiem byli ludzie od Habsburgów. Tamto środowisko, nie wnikając w szczegóły. Pragnęli przejąć tron węgierski. Z tym akurat nikt nie będzie polemizować przecież. Operacja Warna była niemal jak Smoleńsk. Jasne było że król pociągnie tam także innych, swoich najbliższych. Sprzymierzeńców. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Genueńczycy rozgrywali swoje, dogadali się, być może pasowało im podgryzienie Wenecji.

Wszystko zostało ładnie zorganizowane, Warneńczyk sprowokowany i osłabiony na ile się dało ale uparcie prący do naprzód. Turcy widzieli że wszyscy dotrzymują słowa, że wystawili krzyżowców na porażkę. Więc sami rownież dotrzymali słowa.

Żywy król był oczywiście cenniejszy niż martwy. Nigdy się pewnie nie dowiemy czy nie użyto go do jakiegoś prywatnego nacisku. Np. na Kazimierza Jagielończyka.

Taka jest moja prosta interpretacja. Nie sięgająca po nic nadzwyczajnego. Zagmatwanego. Tyle że oczywiście Habsugrowie musieli pozostać poza najmniejszym podejżeniem. Stąd pewnie historie o Wenecjanach. Papieżu. Wszyscy tylko nie oni. Turcy też przyłożyli się do legendy. Jako dzicy barbarzyńcy zapakowali głowę króla w słoik z miodem. I tak wszyscy odegrali pięknie swoje role i osiągnęli swoje.

Im więcej człowiek czyta tym, przynajmniej na początku, problem się komplikuje. Może po czasie, jak wszystko się "ułoży w głowie" trochę zaczyna się układać. Dochodzi jeszcze wybór książek a zwłaszcza autorów, którzy mogą mieć jakieś zadane cele w wyjaśnianiu problemów.

Ważne jest wzięcie pod wzgląd interesów Wenecji i Genui oraz fakt słabości Osmanów.

Chyba były jakieś szanse na wygraną związane ze słabością Osmanów, ale coś mi się po głowie plącze, że Władysława opuściły chyba jakieś wojska albo nie dostał pomocy i tu można widzieć "rękę" Wenecji i Genui, które działają "w cieniu" a my widzimy tylko efekty tych działań. O ile jesteśmy w stanie coś zobaczyć.  :))

W jednej z książek też spotkałem info o poglądach Haleckiego. Ksiązka jest dostępna przez Google w postaci stron po angielsku.

Druga z kolei książka dostępna przez Google w postaci stron po angielsku podaje info o  jakiejś umowie z 14 grudnia (nie 13) 1442 roku w mieście Győr, ale stroną umowy jest też Elżbieta. Trochę to jest dziwne.

Dlatego nie cytuję tych książek, żeby już nie gmatwać i tak zagmatwanych nieźle historii.

1. Ilu badaczy tyle hipotez.

Ta "torpeda" dotyczyła historyków, badaczy, ekspertów tureckich, którzy po emisji serialu o Mehmecie Zdobywcy zderzyli się z wielkim zainteresowaniem publiczności. Jednym z najczęściej wyszukiwanych haseł w internecie było pytanie o pochodzenie matki Mehmeta.

Każdy z nich miał inną hipotezę. To co ich łączyło, to stwierdzenie, że nie była muzułmanką.

2. "Fajne" odnośnie historyjki z Kolumbem miało ironiczne zabarwienie.

Grzebiąc w życiorysach Janosza Hunyadima, biskupa Zbigniewa Oleśnickiego, papieża Eugeniusza IV, wdowy po Albrehcie Habsburgu - Elżbiety Luksemburżanki i w końcu papieskiego legata Cesariniego wyskoczyła ta powiastka o Kolumbie, która wywołała uśmiech.

Tak to zamulające tropy, bo z poważnych treści o wojnie domowej na Węgrzech spowodowanej koronacją Władysława III na króla Węgier 17.07.1440 roku wpaść w domysły, czy aby ...

Postaram się nie zachwaszczać terenu, bo warto dbać o ten skrawek.

Z pewnością liczył król Władysław na pomoc od Jerzego Kastrioty Skanderbega, zdobywcy Epiru. Waleczny ten rycerz, syn Kroi, księcia albańskiego, oddany przez ojca wraz z trzema starszymi braćmi w zakład wierności sułtanowi, wychowany był na dworze tureckim. Haniebny postępek Miuruda — który brata jego otruwszy i jemu samemu po śmierci ojca Albanię, dziedzictwo jego wydarłszy, obrócił w paszalik — zapalił zemstą śmiałego młodzieńca. Gdy w r. 1443 potęga turecka u Bałkanów przełamana została, on zdobył Kroję, a wsparty przez Francyę i Wenecyę na początku roku 1444, zebrał 15000 wojska i w lecie uderzywszy na Ali-paszę, przeciw sobie wyprawionego, na głowę go poraził. Dnia 5go lipca pisał doń król Władysław z powinszowaniem tego zwycięstwa i zaproszeniem do wspólnego działania. Skanderbeg w odpowiedzi danej królowi na dniu 4. sierpnia przyrzekł wkroczyć do Serbii i działanie wojsk chrześcijańskich najdzielniej wesprzćć.

(...)

Wład Drakuła, hospodar wołoski, przybył także do króla pod Nikopolis, zapewniając go o swej wierności i gotowości na wspólnego nieprzyjaciela, ale widząc małe siły chrześcijan, radził wracać niezwłocznie za Dunaj. Huniad oskarzał go o zdradę, co tak dalece oburzyło hospodara, że się porwał nań do szabli, ale na rozkaz króla został rozbrojony i pod straż oddany; aby wolność odzyskać przyrzekł niezwłocznie przysłać 4000 Wołochów pod dowództwem syna swego. Całe zatem wojsko chrześcijańskie po przybyciu jazdy wołoskiej składało się z 24000 ludzi.

(...)

Książę Jerzy, rozgniewany o to że nie usłuchano jego przestróg i rozerwawszy przymierze, z tak małemi siłami odważono się na krok tak stanowczy, jeszcze na początku września doniósł sułtanowi o zamiarze króla, a poźniej o przejściu wojska chrześcijańskiego za Dunaj, swoje zaś granice od Macedonii osadził wojskiem, aby wtargnieniu Skanderbega przeszkodzić. Miurad na wiadomość tę uspokoiwszy czemprędzej rokoszanów w Azyi, pospieszył na Helespont, gdzie wielce był zdziwiony ujrzawszy morze okryte 128 okrętami chrześcijańskiemi: już pooczął był rozpaczać nad niezawodną utratą swych posiadłości w Europie, wtem jeden z paszów radzi mu złote mprzejście sobie otworzyć. Chociaż Miurad nie sądził aby wodzowie chrześcijańscy mogli być tak podłymi, ostatecznością jednakże zmuszony chwycił się tego środka. Jak wieści niosą, miał sułtan ofiarować wielkie sumy i znaleść ludzi, którzy nie wahali się sprawy chrześcijaństwa i całej Europy poświęcić własnym widokom; ów zaś niedostatek żywności, owe burze, które miały niby zmusić admirałów do opuszczenia ciaśniny morskiej, są to tylko czcze pozory! To jednakże jest rzeczą pewną, że admirałowie wenecki i genueński pożyczyli sułtanowi wszystkich swych okrętów przewozowych, na których pierwszej zaraz nocy przewieziono 40000 Turków do Europy pod Gallipolis; od każdego człowieka zapłacił sułtan zap rzewóz po dukacie w złocie.
    Równocześnie z owemi smutnemi wiadomościami nadeszły do króla i pewne wieści, że ani cesarz grecki, ani książę tessalski obiecanych posiłków przysłać nie mogą: łatwo można było domyślić się, że niespodziewany powrót sułtana napełniwszy ich strachem odjął im wszelką możność dopełnienia swej obietnicy.
    
(...)

    Jeszcze tego samego wieczora, którego wojsko chrześcijańskie Warnę zajęło, Turcy stanęli obozem w półmili od niego w tejże samej dolinie bliżej morza; pagórki przedzielały obadwa obozy; mnóstwo ognisk oświeciło widnokrąg, z czego można było wnioskować o bliskości, kierunku i siłach nieprzyjaciela. Zdumienie chrześcijan było tem większe, że nie mieli najmniejszej wiadomości o poruszeniach sułtana od czasu wylądowania jego do Europy.

(...)

Sułtan w ciągu tych pięciu dni miewał dokładne wiadomości o liczbie, karności i duchu wojska chrześcijańskiego; wszystko utwierdzało go w postanowieniu wydania jaknajprędzej bitwy i kazało mu spodziewać się pomyślnego skutku.

(...)

Biskup waredżyński widząc że Turcy tył podają, opuścił ważne swe stanowisko i poszedł za niemi wraz z biskupem agryskim [Szymon Rozgon] i synem hospodara wołoskiego aż na sam koniec doliny. Tam od przemagającej siły byli wsparci i na lewe naszych skrzydło nagnani; ztąd powstało zamieszanie i trwoga: każdy ratował się gdzie mógł: biskup waredżyński puścił się na góry, ale ugrzązł w bagnie; agryjski zaś ucbodził ponad jeziorem ku brzegom morskim do Galaty, lecz w drodze zmieniwszy zamysł wrócił na pole bitwy i zniknął bez wieści tak, że ostateczny jego koniec był niewiadomy.

(...)

Z pięciuset Polaków, dwóch tylko: Jan Rzeszowski i Grzegorz z Sanoka a trzeci Stefan Batory [przodek przyszłego króla] z chorągwią zdołali ujść powszechnej rzezi. Huniad, kardynał Julian, Franciszek Thalocz z kilku innemi dowódzcami ratowali się ucieczką. Nazajutrz rano Janczarowie obskoczywszy tabory, piechotę chrześcijańską w nich zawartą w pień wycięli: tu poległ także waleczny Stefan Batory. Kardynał Julian zabity był w ucieczce podobno od samychże Wołochów.

 

Stanisław Przyłęcki — Wspomnienie o Władysławie Warneńczyku

Zdrada zdradą zdradę pogania. To się nie mogło udać. A szarża króla, jak ta brata Ludwika św., Roberta I Dobrego.

Mam tylko mapkę jak wyglądała sieć powiązań handlowych Genui w rejonie Morza Śródziemnego.

Czyli Genua i Wenecja obawiały się że pod egidą papieża dojdzie do sojuszu węgiersko-polsko-aragońskiego i po wsparciu Turków z Europy usĺyszą od papieża aby zajęli się czymś innym niż handel.

Mehmedzie.

"A jak sobie na sznureczek naniżemy trzy koraliki, jeden z napisem Warna, drugi z napisem Konstantynopol, a trzeci z napisem Województwo Malborskie, to się zrobi tak ciekawie..."

Nie wiem czy mozna dodac jeszcze jeden koralik taki jak zjazd w Łucku na Wolyniu:

https://en.wikipedia.org/wiki/Congress_of_Lutsk

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zjazd_%C5%82ucki

Zjazd łucki - zjazd monarchów europejskich z 1429 roku, którzy obradowali nad obroną Europy przed imperium osmańskim.

Zjazd odbył się na zamku w Łucku, trwał od 6 stycznia 1429 przez 13 tygodni. Wśród obecnych w Łucku władców byli:

• wielki książę litewski – Witold
• król Polski – Władysław II Jagiełło z żona Zofią Holszańską
• król niemiecki, czeski i węgierski (późniejszy cesarz) – Zygmunt Luksemburski z żoną Barbarą (przybyli w połowie lutego)
• król Danii, Szwecji i Norwegii, książę stargardzki i słupski – Eryk Pomorski
• wielki książę moskiewski – Wasyl Wasyliewicz (zięć Witolda)
• wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Paul von Russdorff
• mistrz krajowy inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego
• legat papieski Jędrzej
• prymas Wojciech Jastrzębiec
• metropolita kijowski Focjusz
• chan Tatarów perekopskich

Moim zdaniem błednie odczytujesz termin "okręty". Do przewozu wojsk uzywa sie wszystkiego, co moze pływać. Barki, galery, tratwy, łodzie etc.

PRzez "okręty" na ogół  rozumie sie  pełnomorskie jednostki bojowe. Ale w tym wypadku to, moim zdamiem, nadiinterpretacja. A więc nie ma potrzeby dokładać do tego jeszcze kolejnych pięter nadinterpretacji.

Turek nie musiał mieć złotą. Podarowanie przez Eugeniusza IV całego Królestwa Neapolu Aragończykom wystarczyło, aby Genua i Wenecja za friko...tzn. za jakieś przyszłe koncesje handlowe przeprawiły Turka.  Turek był ostatnią ich deską ratunku. O tyle dobra że słabą a więc spolegliwszą - więcej przywilejów handlowych mogli z tego Turka wycisnąć. 

Lata 1444-1453 na Bałkanach  jak żywo przypominają mi lata 1917-1921 w Rosji. Niby każdy publucznie potępiał bolszewików, ale jakimś "dziwnym zbiegiem okoliczności" pokonali wszystkich swoich przeciwników....a po paru latach każdy chciał u nich coś kupić lub coś sprzedać.

Zalecam jednak googla. Angielsko-polski przekład to faktycznie też kicha.

Prosze zastosować trik wpierw tłumacz angielsko-niemiecki a w następnym kroku niemiecko-polski i wyskoczy względnie zrozumiały tekst. Skorygowałem ostanie zdanie, bowiem o ile po niemiecku to oddaje intencje i jest zrozumiałe to po polsku wyszła dwuznaczność.

...jego przyjaciel Eneasz Sylvius Piccolomini donosi, że po tym, jak Cesarini uciekł z pola bitwy pomimo ran i krwawienia, został zaatakowany przez grupę Węgrów, którzy w zamieszaniu okradli go i zabili. „Zraniony w bitwie i zemdlały z powodu utraty krwi podczas ucieczki, został zabity w pobliżu bagien bezbożnymi rękoma Węgrów, nie za namową szlachty, ale z powodu gniewu ludu; i tak oto wyzionął z niego ten wspaniały duch, który niegdyś - swym słodkim dyskursem - wpływał na podejmowane decyzje zgromadzonych w Bazylei ojców."

Legat papieski był 'złotousty' a pola pod Warną zrosiła krew królewska.

No wreszcie.

" Do wyglądu Pawlikowskiego odniósł się bloger "Coryllus" Gabriel Maciejewski, określając go "aktorem podobnym do Heinza Reinefartha i przez to zawsze obsadzanym w rolach złych akowców, co służą faszyzmowi". Generał SS Heinz Reinfarth to - nigdy nie ukarany - niemiecki zbrodniarz wojenny, odpowiedzialny za Rzeź Woli podczas Powstania Warszawskiego. "

https://www.onet.pl/film/onetfilm/adam-pawlikowski-45-lat-od-tragicznej-smierci-dudusia/v8ymbfn,681c1dfa

Cytuję:

...piechotę chrześcijańską w nich zawartą w pień wycięli: tu poległ także waleczny Stefan Batory. Kardynał Julian zabity był w ucieczce podobno od samychże Wołochów.

Mowa o "naszym" Stefanie Batorym?

Jeśli robili interesy i handlowali na tym morzu, np. słowiańskim niewolnikiem, to trzeba było się dogadać. Ale to tylko moje domniemanie.

Opis państwa Murada przypomina mi, jak najbardziej, ZSRR. Może to ślad tej samej ręki projektanta.

Papież Paweł II (1464-1471) dobrze kombinował ale za czasöw jego następcy "jacyś nieznani sprawcy" pokrzyżowali  papieskie plany....dokładniej rok 1478 - zmiany na wlocie i wylocie wschodniego szlaku handlowego: zajęcie Nowogrodu Wielkiego przez Moskwę i zwasalizowanie przez Turków Tatarów + zgarnięcia dla siebie wybrzeża Krymu (taka forma kontroli na wypadek gdyby Tatarzy zrobili jakąś woltę). 

Widać tu silną determinację jakiś sił aby ta Porta Osmańska nie rozleciała się a nadto aby zajęła strategiczne dla handlu rejony.

W tych wszystkich wydarzeniach zastanawia mnie nieobecność/bierność?  Joannitów (mieli flotę a to wszystko pod ich nosem).

...312,5 żołnierza na okręt. 

plus broń oraz tureckie trąby = TRZY duże bębny i wiele, wiele małych. I tym razem z wielbłądów nie zrezygnowali. Marsz przez jesienny krajobraz z dojrzałymi winogronami w Grecji, ... Obecnie w linii powietrznej to nadal tylko ca. 328 km. Taki marsz dla zbrojnych to, jak wiadomo, dobra rozgrzewka.

Gdybym tak dalej wstukiwał w klawisze to wyszłaby bojowa notka  wykoślawiająca realia 'beszczelnych bajek' z szuflady suflera 'once upon a time Stella Esterka'.

Wolałbym przeczytać relację Grzegorza z Sanoka. 
Nie znam historii na tyle, ale zastanawia mnie to, jak to się stało, że nie został ślad po jego obecności na polu bitwy. A może gdzieś się o tym wspomina? Chociaż w jakimś komentarzu.

Jest przekaz Kallimacha, zamieszanego w spisek na życie papieża Pawła II:

X. Tymczasem Władysława, który już w Polsce po ojcu panował, powołano na tron węgierski. On tedy, pomny zażyłości, jaka go łączyła z Grzegorzem, wychowawcą swych dziecinnych lat, a nadto zachęcony wielkim rozgłosem o jego cnocie i uczciwości, uznał go za najodpowiedniejszego doradcę i powiernika swego, w sprawach nie tylko świeckich, ale też dotyczących religii i moralności; wziął go więc sobie na spowiednika i jemu polecił starać się o przebłaganie i zjednanie Boga przez msze i inne nabożeństwa. Ponieważ Grzegorz wiedział, że stosownie do woli Boga należy słuchać królów panujących z Jego łaski, przyjął ten obowiązek i zaraz podczas obejmowania rządów na Węgrzech, głównie on w swojej roztropności obmyślił sposoby na usunięcie domowych waśni, kiedy część możnych stanęła po stronie królowej wdowy. — Wyprawiał się później król dwa razy przeciwko Turkom. W pierwszej wyprawie, rozbiwszy obóz nad rzeką Gamber u podnóża Bałkanu w Myzyi niższej, podyktował Turkom na ich prośby warunki i zgodził się na dziesięcioletni pokój. Kiedy w czasie rokowań pokojowych Turcy żądali, a kardynał Julian doradzał, aby podczas uroczystej mszy, król przez dotknięcie Eucharystyi złożył przysięgę, że wraz z poddanymi dotrzyma przymierza, Grzegorz sprzeciwił się temu; twierdził bowiem stanowczo, że byłoby czynem bezbożnym, gdyby świętą tajemnicę naszej religii wystawiono na widok pogan, i że nie można popełnić gorszej zbrodni, jak wzywać Boga nie tylko na świadka, lecz jeszcze na pośrednika przymierza zawieranego z jego wrogami. Słowo królewskie powinno starczyć za królewskie zobowiązanie, wiele też uroku odbiera się nieskazitelności króla, jeśli mu się nie wierzy bez przysięgi. Inne są rękojmie ludzi prywatnych, a inne władców, a przecież nawet od prywatnych ludzi nie wymaga się tego rodzaju przysięgi. W końcu oświadczył, że odejdzie i opuści ten znieważony obóz, jeśli król będzie się upierał przy takiej przysiędze. Dokazał więc, że w inny sposób poręczono przymierze, mimo oporu Juliana, który raczej dlatego trwał przy swojem zdaniu, aby nie zdawało się, że dawał nierozważne rady, niżby nie dopatrzył się prawdy w słowach Grzegorza. Ale kardynał, który uważał za większą zbrodnię to, że znalazł się tak zuchwały, który odważył się sprzeciwić jego zdaniu, aniżeli złożenie przysięgi, którą bezbożnie popierał, zawrzał nieubłaganym gniewem ku Grzegorzowi, a wywrzeć go wkrótce nadarzyła mu się sposobność.

XI. Nie długo potem starał się Julian u króla z całą usilnością o drugą wyprawę; zdawało się też, że król chwyci na nowo za oręż, jeżeli tylko zostanie zwolniony od obowiązku dotrzymania przysięgi; ale Grzegorz stanowczo się temu sprzeciwił, a królowi podejrzanem było to, że inni tak łatwo się zgadzali. Wówczas nie taił już dłużej Julian gniewu na Grzegorza, lecz począł publicznie mienić Grzegorza zabobonnym i wcale nieoświeconym w sprawach religijnych, a nawet nazwał go wrogiem religii, gdyż on jakoby stawiał tamę wytępieniu niewiernych. Nie zawahał się nawet grozić mu więzieniem i kajdanami, gdyby dłużej trwał w swoim uporze. Lecz Grzegorz nie ulegał z początku ani jego powadze, ani groźbom. Mówił im, że jak z jednej strony nie należało wiązać się przymierzem wobec pogan, tak z drugiej strony, należy je dochować, skoro się przez takowe zostało związanym. Świętość układów polega nie na słowach, lecz na zamiarze zawierających. Rękojmia słów ma znaczenie w sprawach prywatnych, nie w religijnych; należy na to zwrócić uwagę, w jakiej myśli przymierze zostało zawarte, a nie w jaki sposób; Bóg nie pochwala żadnego podstępu i tym będzie sprzyjał, którzy dotrzymają danego słowa. Ale kiedy widział, że prawie wszyscy przychylają się do zdania kardynała i niejeden utrzymywał, że między chrześcianami a poganami żadne przymierze nie może istnieć i kiedy nawet król począł się ku temu skłaniać, Grzegorz wzburzony opuścił zebranie. Wtedy kardynał działając — jak twierdził — z upoważnienia Stolicy apostolskiej zwolnił króla z dotrzymania obietnicy, a raczej obciążył go krzywoprzysięstwem. Oczywiście Grzegorz na rozkaz króla i na coraz usilniejsze prośby przyjaciół musiał powrócić do swego obowiązku.

XII. Król zaś, jakby pędzony jakiemś przeznaczeniem, przyśpieszał swą karę za znieważenie religii. Zebrawszy jak najliczniejsze wojsko, powiększane ochotniczymi oddziałami, które pod znakiem krzyża, bez żołdu służyły, niedaleko od tego miejsca, gdzie pierwiej zawarł był pokój, przeszedł Bałkan i przez środkową Tracyę; stąd, kierując się ku prawej stronie, dotarł do Rodope i ciągnął pospiesznie drogą między rzekami Nissus i Hebrus ku morzu. Miał on zamiar połączyć wojska lądowe z morskiemi, które czekały na niego z flotą, na Hellesponcie. Lecz ponieważ przeznaczenie wiodło go w inną stronę, zostawiwszy Hellespont po lewej stronie, prowadził wojsko ku morzu egiejskiemu. Tymczasem Turcy, ufni w nadarzającą się sposobność, najęli za ogromne sumy pieniężne okręty genueńskie, aby przewieść na nich do Europy wojsko, wysłane przedtem do Azyi dla obrony wybrzeży przed flotą chrześcijańską, która tam przybiła. Natychmiast też blizko bagna bistońskiego zastąpili drogę królowi, nieprzygotowanemu na coś podobnego. Tam stoczono ową nieszczęsną bitwę, w której poległ król może wskutek cudzej winy, w każdym razie na swoją i swego narodu szkodę.

XIII. Grzegorz z resztą kapłanów, którym nie godziło się uczestniczyć w walce, stosownie do polecenia króla schronił się zaraz z początkiem bitwy na najbliższy pagórek, i tamże korne do Boga zanosił modły o zwycięstwo dla swoich. Gdy jednak widział, że niektórzy z pośród otoczenia króla sromotnie uciekają, opuszczając go w niebezpieczeństwie, napróżno po kilkakroć bezbronnych i ze sztuką wojenną nieobeznanych księży usiłował natchnąć odwagą, aby zeszli i poświęcili swe życie dla króla. Chciał nawet sam jeden pośpieszyć nie po to, aby nieść pomoc — cóż bowiem mógł zdziałać jeden i to bezbronny wśród tak wielkiej liczby uzbrojonych — lecz po to, by z królem najzaszczytniej śmierć ponieść. Atoli nagle wszczął się ogólny popłoch, który i samego króla usunął z widoku. Wobec tego, że i reszta księży rzuciła się do ucieczki, Grzegorz, bojąc się raczej mąki katuszy przedśmiertnych, aniżeli samej śmierci, począł uciekać na oślep, jak to zwykle bywa w groźnym zamęcie. Niedaleko od pola bitwy spostrzegł kardynała, który obnażony i oszpecony ranami i krwią w błotnistem bagnie konał. Do niego to podjeżdżając, przemówił: „Słusznie, ale tylko sam, tak powinieneś był zginąć ty, który ośmieliłeś się nazwać i uczynić Stolicę apostolską patronką wiarołomstwa. Już własne nieszczęście uczy cię dowodnie, że nie słowa, lecz myśli nasze podobają się Bogu”.

XIV. Przypadkiem cofał się tą samą drogą ku Dunajowi Jan Hunyady, najdzielniejszy mąż swego czasu i godzien najchlubniejszej pamięci u potomnych. Z nim, jako wielko-rządcą królestwa, szła jakaś część rozbitego wojska. On to wysoko cenił Grzegorza, tak dla innych zalet, jako też dla wielkiej niezłomności ducha, z jaką mimo rady innych — jak widział — sprzeciwił się zamiarowi złamania przysięgi przez króla i kardynała. Bo i on sam z wielu ważnych powodów przemawiał za dotrzymaniem słowa. To też, gdy wskutek wielkiej ilości zbiegów napływających bezładnie i w zamieszaniu — jak zwykle w krytycznem położeniu — Grzegorz dopiero trzeciego lub czwartego dnia mógł mieć nadzieję przeprawy, przyjął go do swej łodzi i wysadził na drugi brzeg rzeki. Ale, aby wieść o poniesionej klęsce nie zakłóciła spokoju królestwa, postanowił ubiedz pierwszego zwiastuna i pogłoski o nieszczęściu i w tym celu pozostawiwszy swój orszak, wśród którego był i Grzegorz, z kilku jezdnymi puścił się z niesłychaną szybkością, w drogę. Grzegorz zaś, jakkolwiek uważał za hańbę, że ocalał w taki sposób z tak nieszczęsnej klęski rodaków, postanowił zrazu wrócić do ojczyzny. Następnie zaś zastanawiając się, jak dalece nie mógłby bez przypominania sobie swej hańby pokazywać się na oczy Polakom, a zwłaszcza królowej, która wyprawiając syna od siebie, jego szczególniejszej poleciła go opiece — postanowił na pewien czas usunąć się, aby tymczasem świeża boleść zelżała i aby rany na razie niezagojone i krwawiące ukoił albo rozsądek, albo jakaś zmiana stosunków. Powrócił przeto do Węgier ku uciesze wielu a zwłaszcza wielkorządcy, w którego ręku po śmierci Władysława pozostawała najwyższa władza. On też zaraz oddał Grzegorzowi na wychowanie synów swoich, Władysława i Macieja, poczytując za najwyższe ich szczęście to, że może ich kształcić człowiek, który kierował życiem i charakterem króla.Tego zadania chętnie podjął się Grzegorz z powodu wysokiego stanowiska ojca i znadzwyczajną wprawą i gorliwością tak wychowywał chłopców, że o ich charakterze jak i wykształceniu już wtedy można było najlepsze żywić nadzieje.

XV. Biskupstwo waradyńskie piastował podówczas Jan Gara, wyższy ponad wszystkich biskupów wykształceniem, wytwornością życia i obyczajów, który później dla zasług swych przeniesiony został na metropolię w Ostrzychomiu. On starał się wszelkimi sposobami Grzegorza pozyskać dla siebie, lecz nie pierwej mógł tego dopiąć, aż przekonał wielkorządcę, że lepiej może wychowywać synów rodak, niż cudzoziemiec. Tak to pozyskawszy Grzegorza, obsypał go hojnymi darami i za pierwszą nadarzającą się sposobnością powołał natychmiast do swej kapituły, aby cieszył się u niego nie tylko wygodą, ale także pewną godnością. Od tego czasu miał w nim zawsze doradcę oraz wspólnika i pomocnika w studyach. I tak wielkie miał upodobanie w zaletach umysłu i charakteru tego męża, że prócz stołu dopuścił go także do wspólnej sypialni. Grzegorz od razu zjednał sobie życzliwość wszystkich kolegów właściwą sobie giętkością umysłu. Niektórych w miarę jak rozstawali się z życiem, sławił w mowach pogrzebowych i epitafiach. Biskupowi tak się nadawał, że tenże potem rozstanie się z Grzegorzem uważał za jedną z największych przykrości.

XVI. W tym samym czasie bawili tu dwaj bardzo wykształceni mężowie, Paweł Wergerius i Filip Podokateros, którzy z powodu różnych okoliczności opuściwszy ojczyznę, pierwszy Italię, drugi Cypr, schronili się na dwór tego samego biskupa, jakoby do bezpiecznego schroniska dla wszystkich miłujących cnotę i naukę, ilekroć jakiś cios uderzył. Z nimi łatwo złączyła Grzegorza nauka i podobieństwo charakteru, a do zawarcia związków przyjaźni mimo tak wielkiej różnicy narodowości, przyczynił się równy zapał do nauk wyzwolonych. Atoli jakkolwiek równi byli co do nauki, różnili się co do kierunku talentu. Paweł bowiem celował w wymowie, Filip miał większą łatwość w pisaniu wierszy.

Ok, trochę gubię może się w tych nazwiskach i opowieściach ale z tego co rozumiem Kallimach zasunął tutaj ładny kawałek propagandy. Oraz kreacji historii. Jeśli tak to należałoby chyba przyjąć że Grzegorz z Sanoka odegrał zupełnie przeciwną do opisanej wyżej roli. Wszystko będzie jasne jeśli ktoś przytoczy jakieś inne źródła co działań kardynała Juliana. Może gdzieś było ale przeoczyłem. Jest coś na ten temat?

Oficjalna historia mówi że Papież. Ten miał chcieć doprowadzić definitywnie do zjednoczenia Kościołów pod zarządem Rzymu. Według tych źródeł na jakie się natknąłem kluczową rolę odegrał w tym właśnie Julian Cesarini. Który włożył wielki wysiłek by przekonać Władysława do zorganizowania kolejnej krucjaty, łamiąc postanowienia traktatu.

Jest jednak istotne pytanie. Dlaczego tenże kardynał Julian z drugiej strony jest przedstawiany jako ten, który pragnął by Władysław przysięgał na wszelkie możliwe katolickie świętości gdy gwarantował trwałość zawieranego z Turkami 10-letniego rozejmu? Wtedy jak się wydaje był gorącym zwolennikiem pokoju. Widział osiągnięty sukces. A tu po paru miesiącach namiawia do złamania tych przysięg. Dziwne.

Tak pobieżnie patrząc Kardynał jawi się jako osoba wierząca w swoje misje na rzecz Kościoła. Dlaczego wpierw uznaje że wypełnił misję na Węgrzech a wkrótce potem robi taki zwrot?

Kluczowe jest załatwienie Aragończykom panowania w Królewstwie Neapllu przez papieża Eugeniusza IV w 1442. To uruchomiło całą lawinę katastroficznych zdarzeń. Niech usiądzie do atlasu historycznego i postudiuje mapy.

W sumie po takim stwierdzeniu, że mapy to za mało powinienem Pana zignorować....albo spalić na stosie.  

Niech Pan poczyta wszystkie moje w tym tu temacie komentarze. Jak nie pomoże, to już nic nie pomoże. 

Muszę chyba jednak Pana spalić na stosie.. .straże do mnie!!!!

Musiałem wyjść, a jest ciąg dalszy tego niby panegiryku na cześć Grzegorza z Sanoka. Nie mogę się nadziwić:

XX. Tymczasem, gdy nieobecność Grzegorza tłumaczono w ojczyźnie jego śmiercią, Kazimierz, który dzierżył panowanie po bracie, oddał innemu księdzu pieczę nad probostwem zajmowanem przez Grzegorza w Wieliczce. Na wieść o tem Grzegorz z konieczności powrócił do Polski, aby zakrzątnąć się około swoich spraw. Bo też czuł bardzo wielkie przywiązanie do tego probostwa, raz dlatego, że tu postawił pierwsze kroki na drodze swobodniejszego bytu, powtóre, że na tem probostwie przeszedł początkową szkołę życia duchownego; dlatego uważał ten kąt za swą prawdziwą ziemię rodzinną. Bo we wsi, w której się urodził, otrzymał tylko nagie życie, na probostwie zaś uszlachetnił je i podniósł wszechstronnie. Dlatego też, choć przedtem biskup często go namawiał, aby to probostwo rzucił i o inne bogatsze się starał, nigdy nie mógł go do tego nakłonić. Lecz szczególnie wtedy, gdy już Grzegorz gotował się do drogi, zaczął nań nalegać, ofiarując takie warunki na nowem stanowisku, że z łatwością każdego innego byłby namówił. Ale, gdy zobaczył, że słowa jego idą na wiatr, chcąc go w jakiś sposób zmusić przynajmniej do powrotu, poruczył Grzegorzowi pewne sprawy państwowe, które wtedy przedewszystkiem należało na dworze króla polskiego załatwić. Zdawało mu się bowiem, że przez jego utratę, traci połowę swej istoty. Przytem przyjaciele, którym to wielką przykrość sprawiało, że muszą się z nim rozłączyć, usilnie go prosili, by rychło wracał. A i Grzegorz pragnął tego nie mniej, jak oni. I byłby może zaniechał zamiaru, gdyby go tajemnicza moc przeznaczenia nie była nawet wbrew woli powołała do ważniejszych zadań.

XXI. Tak więc po kilku latach wrócił, jako poseł królestwa do ojczyzny, którą opuścił był, jako nauczyciel króla. Przedewszystkiem podziw budziło to, że żyje, gdyż wbrew przypuszczeniom i nadziejom zjawił się ten, który uchodził za zmarłego. Nadto podziwiano jego cnotę i wielkość ducha, pierwszą dlatego, że tak dalece zasłużył sobie na dobry sąd u obcych, iż jemu właśnie powierzano zaszczytny obowiązek posłowania, drugą, że nie ośmielił się wracać jako człowiek prywatny do ojczyzny, z której go przedtem odwołał obowiązek publiczny. Lecz przedewszystkiem swojem niespodzianem zjawieniem się, zwrócił uwagę na siebie króla i królowej matki. On był niespokojny o brata, ona w trwodze o syna. Otóż wielu wróciło prostą drogą do domu z owej nieszczęsnej bitwy, która była ostatniem dziełem króla Władysława w życiu doczesnem i chcąc swą hańbę ubrać w jakieś pozory uczciwości, twierdzili, że nie w walce opuścili króla, lecz że towarzyszyli mu w ucieczce. Szerzyli wieści, że z pewnością nie poległ, lecz w jakimś kraju pędzi żywot niedając się poznać, jakby się wstydził, iż przeżył klęskę swych braci, którą jak powszechnie wierzono — poniósł z powodu obrazy religii. Wieści tych nie chciał Grzegorz prostować raz dlatego, aby oszczędzić wstydu tym, którzy chcieli się zasłaniać takiem zmyśleniem, powtóre, ponieważ uważał za stosowniejsze, by matka i wszyscy inni krewni pod wpływem takiej łatwowierności zapomnieli o królu, niż by jego śmierć opłakiwali. Tak tedy rozmawiał o życiu lub śmierci króla, że każdy łatwo mógł sobie wysnuwać wnioski według upodobania. A tymczasem i sprawy państwowe Węgrów pilnie załatwiał i starał się, by mu przywrócono dawne probostwo.




Zostaje arcybiskupem lwowskim. I pomyśleć, że zaczynał od ładnego pisania i umiejętności podrobienia każdego podpisu. Był zwolennikiem Eugeniusza IV.

Czytam tą pierwszą pozycję i widzę póki co dwie rzeczy. Papieże rzymscy (w pierwszej poł XVw)  byli ściśle związani z Wenecją, która wtedy była prawdziwym mocarstwem. Druga sprawa to że ciągle zastanawia postawa Cesariniego. Dlaczego ten był jak się wydaje takim fanem traktatu rozejmowego skoro, przygotowania do krucjaty z 1444r. zaczęły się dużo wcześniej. Tzn. przygotowania prowadzone przez papieża. Z punktu widzenia papieża, krucjata nie odbyła się jeszcze, więc dlaczego Cesarini chciał to zakończyć? Nakłaniając Władysława do złożenia świętych przysięg. Jeśli wierzyć Kalimachowi ale chyba nie jest on jedynym źródłem z którego o tym wiemy.

Plus za upór grzebania w śmietniku Historii.

[Historia z dużej litery bowiem serwowana jest potomnym narracja sztywnych 'oświeceniowych jupiterów' nakierowanych na ściemę.]