W zasadzie jedyną autentyczną ortodoksją jest ortodoksja żydowska. Wszystkie inne są sfabrykowane. Można nawet mówić o systemowym preparowaniu ortodoksji, szczególnie w chrześcijaństwie, gdzie realnie na żadną ortodoksję miejsca nie ma. No, ale zawsze jest na nią zapotrzebowanie, a skoro jest popyt, musi być także podaż. Ów popyt wynika, moim zdaniem, wprost z zapatrzenia się w ortodoksję żydowską, całkowicie bez zrozumienia jej podstaw. Można to skrócić mówiąc, że preparowane ortodoksje, polegają na wykreowaniu grupy wybrańców, którzy będą urządzać życie innym, także wybranym, ale jakby trochę mniej. W praktyce oznacza to, że ci mniejsi wybrańcy przeznaczeni będą do gorszych i mniej wdzięcznych prac.

Najłatwiej obserwować preparowanie ortodoksji w islamie, albowiem elementy tej doktryny pełnią nieustająco, od średniowiecza, istotną funkcję polityczną. Mogą usprawiedliwiać dynamiczne zmiany na dużych obszarach, przeprowadzane w imię nowej interpretacji doktryny. Przy czym, inaczej niż w chrześcijaństwie, nie wiąże się to z redukcją stanu osobowego załogi, która chce przeprowadzić jakąś zmianę. Wykluczone też są w ortodoksyjnym islamie długotrwałe i niepotrzebne całkiem negocjacje dotyczące warunków przyjęcia zmiany. To bardzo ułatwia politykę, i nie ma doprawdy znaczenia czy prowadzi ją zza kulis muzułmanin, chrześcijanin czy Żyd. Chodzi o to, by skłonić dużą grupę ortodoksyjnych wyznawców do jakiegoś działania, z ich punktu widzenia celowego, celowego także z punktu widzenia inspiratora, ale z punktu widzenia myślącego obserwatora, całkowicie absurdalnego i mocno podejrzanego. Ten moment został zauważony już dawno i jest on najsłabszym momentem w działaniach grup ortodoksyjnych. Jeśli nie zostanie zabezpieczony odpowiednią narracją, może spowodować klęskę całej operacji. Wiele można zrobić, aby ukryć fakt spreparowania ortodoksji, wymaga to jednak zaangażowania ludzi autentycznie wierzących i posiadających pewną wiedzę, a poza tym mającym na tyle odwagi, by podważyć założenia nurtów nieortodoksyjnych. W islamie sprawy miały się i mają nadal tak, że grupa ortodoksyjna w zasadzie natychmiast przejmuje całą spuściznę ideologiczną, marginalizuje inne grupy lub je likwiduje i przez długi czas legitymizuje cały islam. W chrześcijaństwie jest inaczej, albowiem posługuje się ono innymi metodami. Nie można zmarginalizować głównego nurtu wiary, ponieważ posłuszeństwo w hierarchii jest najważniejsze. Ono jest ciągle podważane, głównie za pomocą sugestii dotyczących wrogiego przejęcia całej struktury Kościoła, przeciwko czemu protestują ruchy ortodoksyjne, jedyne siły mogące uratować autentyczną i nieskalaną doktrynę. To jest nieprawda, a także błąd. Nie można negować posłuszeństwa, albowiem ono w dłuższej perspektywie zawsze zaprocentuje i wyda owoce. Bunt, szczególnie bunt w imię ortodoksji zawsze jest pułapką. Nie zdają sobie z tego sprawy uczestnicy buntu, albowiem: czują się wybrani, posiadają głęboką wiarę, która wpędza ich w pychę, nie są świadomi tego, że świat ten, podły i podstępny, już dawno wypracował standardy preparowania ortodoksji, o których oni nie mają pojęcia. A nie mają, albowiem interesuje ich nie posłuszeństwo i pokora, ale osiągnięcie doskonałości tu i teraz. No i przewodzenie innym rzecz jasna.

Na czym polegają próby preparowania ortodoksji w chrześcijaństwie wszyscy mniej więcej wiemy. Na negowaniu dogmatów dotyczących Ducha Świętego. To jest w zasadzie niezauważalne, ale jeśli ktoś kwestionuje zasadność beatyfikacji i kanonizacji Stefana Wyszyńskiego i Karola Wojtyły, a czyni to w dodatku na gruncie politycznym, w imię ortodoksji, to właśnie kwestionuje istnienie Ducha Świętego. Czyni to w imię ortodoksyjnej doktryny, którą ktoś mu podsunął i która nie jest nawet skodyfikowana. Jest jedynie wyobrażona. Gromadzą się jednak wokół niej ludzie, którzy chcą być w jakiś sposób rozpoznawalni i mieć możliwość wypowiadania kwestii na tyle kontrowersyjnych, by zwracały one uwagę innych ludzi i podnosiły znaczenie ruchu ortodoksyjnego.

Można więc rzec, że ortodoksje chrześcijańskie polegają na kwestionowaniu najważniejszych dogmatów wiary. Protestanci negują świętość Matki Bożej, a współczesne grupy ortodoksyjne uważają, że Duch Święty się myli czasem i nie ma racji. Niebawem - uważam, że to pewne - pojawią się chrześcijańskie grupy ortodoksyjne negujące boską naturę Chrystusa. A czynić to będą po to, by żyło się lepiej – wszystkim.

Inaczej mają się sprawy w islamie, a jednym z najciekawszych przypadków spreparowanej ortodoksji jest tak zwany Naród Islamu. Organizacja założona przez nie wiadomo kogo w latach trzydziestych, nad którą kontrolę przejęli później czarni wciągając do swojej struktury postaci takie jak Cassius Clay. U początków tej organizacji stał jakiś biały, niewiadomego pochodzenia, nazwiskiem Wallace Fard Muhammad. Został on w pewnym momencie „zniknięty”, a władze w organizacji przejęli kolorowi. Nie będę teraz opisywał dokładnych perypetii tej dziwnej struktury, wyguglacie sobie to sami. Chodzi o to, że doktryna tej „nieortodoksyjnej organizacji islamskiej”, głoszącej jak najbardziej radykalne i ortodoksyjne hasła spreparowana była tak, by mogli ją zrozumieć mieszkańcy murzyńskich gett i by pasowała ona do ich stylu życia, nie burząc go i nie zmuszając ich do zbyt gwałtownych zmian. Jakiś efekt jednak ta doktryna wywołała. No tak, czarni zostali zaktywizowani wokół kwestii najważniejszej – podniesienia swojego znaczenia tu i teraz, bez konieczności dokonywania istotnych zmian w swoim życiu. To znaczy, czarny stawał się niejako z miejsca święty, nawet jeśli kradł, bił żonę i sprzedawał narkotyki na ulicy. Tak bowiem nauczali nowi immamowie. Dawno, dawno temu, 66 bilionów lat, czarny Bóg stworzył czarnego człowieka, a kiedy to uczynił, świat był dobry, a rządziło nim 24 wybitnych naukowców. Jeden z nich wpadł jednak na wariacki pomysł i stworzył w laboratorium ludzi białych, którzy podstępem zawładnęli Ziemią i zdegradowali czarnych. Panowanie białych miało się jednak skończyć po 6 tysiącach lat, a czas ten przypadał dokładnie na wiek XX. Czarni więc, Naród Islamu, mieli po prostu sięgnąć po to, co i tak im się od dawna należało. Nie musieli przy tym dokonywać w swoim życiu zbyt gwałtownych zmian, albowiem i tak byli doskonali lub bliscy doskonałości. Aha, zapomniałbym dodać, że ten biały założyciel ortodoksyjnego ruchu zrzeszającego czarnych Amerykanów prowadził obwoźny handel jedwabiem.

Co na to prawdziwy Islam? W latach trzydziestych imamowie chyba nawet nie wiedzieli, że ten ruch istnieje, a później został on, jak przypuszczam, przeszczepiony na grunt autentycznego islamu, w Azji i Afryce, dzięki temu mamy to, co mamy.

Ja bym jednak nie zgłaszał zbyt wielu pretensji do czarnych mieszkańców Ameryki, którzy dali się uwieść tej doktrynie. Nie mieli łatwego życia, a tu ktoś się nimi wreszcie zainteresował. Co innego współcześni nam chrześcijanie podnoszący kwestie ortodoksji, która jest w istocie kwestionowaniem prawd i dogmatów, a także neguje posłuszeństwo konieczne do funkcjonowania hierarchii. Tu konieczna jest polemika. Ta jednak, za każdym razem spotyka się albo z reakcją histeryczną, albo z milczeniem.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

---

tagi: islam  chrześcijaństwo  oszustwa  wybraństwo  ortodoksja  czarni 

	gabriel-maciejewski
	14 października 2021 09:55

40     2756    11 zaloguj sie by polubić