Sprawa jest w zasadzie oczywista, jeśli ją oświetlić lampami wynalezionymi przez nowoczesną psychologię. I każdy kto zada sobie trud przeczytania książki Stanisława Kijeńskiego, „Proces Eligiusza Niewiadomskiego”, zrozumie to od razu.

Ja jednak mam dziś dla Was coś lepszego niż cienkie coming outy z przeszłości. Czytając bowiem książkę o procesie Niewiadomskiego, oglądałem jednocześnie serial o Tedzie Kaczynskim, czyli sławnym unabomberze. I powiem Wam jedno – szok! Jeśli się czyta jedno i ogląda drugie, człowiek musi zadać sobie pytanie – z jaką intencją została stworzona nowoczesna psychologia? Bo, że nie stało się to dlatego, by pomagać pogubionym istotom, które nabawiły się deficytów w różnych zakresach, wskutek niekorzystnego splotu okoliczności, to pewne. No i drugie pytanie – kiedy została ona zastosowana po raz pierwszy? Coś czuje, że sprawą tą będzie się musiał zająć komisarz Karol Zdanowicz w kolejnym tomie powieści Michała.

Sprawę unabombera zna prawie każdy, ale każdy widzi w nim człowieka, który powodowany nienawiścią do świata rozsyłał bomby pocztą i zabijał ludzi. Twórcy serialu chcieli jednak, byśmy dostrzegli w Tedzie Kaczynskim istotę wrażliwą i zasługującą na sympatię. No, ale jak to zwykle bywa w amerykańskich filmach, prawo musi zatriumfować, bez względu na to, czy przestępca jest brutalnym chamem, czy wrażliwym neurotykiem. I rzeczywiście triumfuje, nie to jest jednak najważniejsze. Serial obejrzy sobie każdy i wyrobi opinię na jego temat. Ja napiszę tylko to, co w nim sam widziałem. Śledztwo w sprawie zamachowca nazwanego unabomberem, prowadził sam unabomber wysyłając do FBI listy, a także zostawiając przeróżne ślady w rozsyłanych ładunkach. One same – ładunki – stawały się z każdym kolejnym zamachem coraz silniejsze, a ich działanie powodowało coraz więcej obrażeń w ciałach ofiar. Jednak do grudnia 1985 roku unabomber nikogo nie zabił. Tym zaś, kto zginął pierwszy, był pracownik sklepu komputerowego, który podniósł paczkę z ziemi - leżała pod samochodem stojącym przed sklepem. Nie położył jej tam listonosz, ale sam unamober. Przy tej okazji także został on zauważony i sporządzono jego portret pamięciowy, na którym wygląda jakby był zaginionym bratem, Maurice’a, Robina i Barry’ego Gibbów z zespołu Bee Gees. To znaczy w ogóle nie przypominał siebie, ale za to robił wielkie wrażenie na czytelnikach wysokonakładowych tygodników. Ciemne okulary, szczupła, uduchowiona twarz, wypielęgnowany wąs i intrygujący kaptur na głowie. Wszyscy widzieli, że człowiek z portretu pamięciowego, choć miał te okulary, musiał patrzeć inteligentnie i przenikliwie. Potem okazało się, że portret, który wydrukowano w milionach nakładów jest jakąś kompilacją. I nie ma mowy, żeby na jego podstawie kogokolwiek rozpoznać poza oczywiści Andym Gibbem, który wybrał na estradzie karierę solową i odłączył się od braci.

Po opublikowaniu tego portretu unabomber ukrył się na sześć lat. No, ale śledztwo w jego sprawie ciągle się toczyło i pracował nad nim zespół ludzi, wykonujących czynności tak absurdalne jak analiza ikonografii znaczków pocztowych na kopertach przysyłanych przez unabombera. A przypomnę, że był tylko jeden trup i kilka przypadków obrażeń. I gdyby nie sam unabomber, całe FBI nie wpadło by na pomysł, by połączyć w jedno te zamachy. No i teraz clou. Do akcji w filmie wkracza specjalnie przeszkolony profiler, z nowego całkiem zespołu, który jest eksperymentem na skalę całego kraju. Na podstawie trzeciorzędowych zachowań i nawyków profiler ten ma wytypować podejrzanego. Sprawa śmierdzi na kilometr, albowiem ten profiler – Fitzgerald – był wcześniej zwykłym krawężnikiem, który mówił w dodatku gwarą ze wschodniego wybrzeża. Na kursie wykazywał jednak nadprzyrodzone jakieś zdolności i od razu – z tego kursu – posłano go do najsłynniejszego zespołu śledczego zwanego Biurem Analiz Bechawioralnych. W KGB nie miało to tak rozbudowanej nazwy i nie stanowiło oddzielnej komórki. Mówiono na ten mechanizm inaczej – dajcie mi winnego a paragraf się znajdzie.

W serialu widzimy, jak zielony całkiem profiler pokonuje niewyobrażalnej trudności, próbując przekonać swoich tępych i nadętych zwierzchników do nowych metod. Pomaga mu pani z uniwersytetu, specjalistka od lingwistyki, która się w nim zakochuje bez wzajemności.

Aha, profiler wkracza do akcji w roku 1996, kiedy Ted Kaczynski ma już na koncie dwa kolejne trupy. Narracja ustawiona jest tak, że lekceważony geniusz zbrodni mierzy się z niedocenianym geniuszem analizy lingwistycznej, który nie ma co prawda doktoratu, ale ma dobre chęci i jest poczciwy.

Na podstawie kilku nawyków zmieniających pisownię i przysłowia – zjeść ciastko i mieć ciastko, które zamachowiec odwraca, udaje się profilerowi w końcu wskazać kto jest tym unabomberem. I tylko przypadkiem niejako dowiadujemy się, że Ted został zasypany przez swojego młodszego brata, po tym, jak policja zdecydowała się opublikować manifest unabombera. David Kaczynski poznał styl Teda i powiadomił o wszystkim policję. Ta ponoć – tak pokazują w serialu – wykluczyła Kaczynskiego z kręgu podejrzanych ponieważ listy, które miał w Domu David były pisane na innej niż manifest maszynie do pisania. No, ale dzięki bezkompromisowej postawie profilera udaje się w końcu przekonać Davida Kaczynskiego, by wskazał, gdzie mieszka jego brat i pokazał co on tam jeszcze w domu za szpargały pozostawił.

Sytuacja jest więc następująca – przez 17 lat unabomber robi wszystko, by FBI go namierzyło, ale nic to nie daje. Śledztwo tkwi w miejscu, a śledczy zajmują się fabrykowaniem komicznych profili psychologicznych i montowaniem fałszywych portretów pamięciowych. Co w tym czasie dzieje się na tak zwanym zapleczu? Trwa, w mojej ocenie, wielki eksperyment psychologiczno-socjologiczny, którego efektem ma być oswojenie społeczeństwa z wybuchającymi bombami. No i terrorem obecnym na ulicach, eksperyment usprawiedliwiający zwiększenie uprawnień policji i zmniejszenie uprawnień obywateli. Manifest unabombera mówi o tym wprost – społeczeństwo technologiczne jest złe i trzeba je sprymitywizować, by ludzie byli szczęśliwsi i wolni. Technologia bowiem to niewolnictwo. Ted Kaczynski mieszkał w malutkiej chatce w lesie, w stanie Montana, nieopodal miasteczka Lincoln, bez prądu i wody, choć w serialu pokazują, jak puszcza sobie płytę winylową na starym gramofonie. Być może gramofon miał korbkę, ale nie zauważyłem. Nie jest to zresztą istotne. W tej swojej chatce, Ted jest tak samo wolny jak Waryński w Szlisselburgu. Podkładał bomby, co wszyscy mu ułatwiali swoją bezczynnością, ale w końcu przestali. Wreszcie kiedy eksperyment się kończy, Teda trzeba aresztować i zmusić do przyznania się do winy. Okazuje się bowiem, że prace całego tego zespołu analiz behawioralnych i wszystkich znakomitych profilerów to dla sądu śmieci. Musi być przyznanie się do winy. Ted jednak nie chce się przyznać i przygotowuje dla swoich adwokatów linię obrony. Jest bowiem wybitnym matematykiem, który rozpoczął studia na Harvardzie w wieku 16 lat i napisał pracę habilitacyjną, którą zrozumiało na całym świecie jedynie 5 uczonych. Nie można więc tak po prostu go posadzić. Ted zamierza się bronić, ale zamierza też bronić swoich tez, ale wszystkim zależy tylko na tym, by dostał dożywocie. Ponieważ nikt nie jest w stanie skłonić Teda do zmiany decyzji, obrona w zmowie z prokuraturą i sędzią, postanawia zrobić z niego wariata. Ted chciał najpierw zakwestionować nakaz przeszukania jego chatki wydany na podstawie przysłowia – zjeść ciastko i mieć ciastko – ale sąd ten wniosek odrzucił. Potem postawiono go przed alternatywą – albo dom wariatów, leczenie i wolność ( w domyśle terror, gwałty i samobójstwo na oddziale psychiatrycznym) albo przyznanie się do winy i spokojne dożywocie celi. Ted wybrał to drugie i sprawiedliwość zatriumfowała. Praca zaś profilera Fitzgeralda, który jest bohaterem serialu została ukradziona w całości przez jego zwierzchników. Zupełnie, jakby akcja nie rozgrywała się w USA, ale w Polsce.

Cały ten serial jest dęty, ale najciekawsze jest w nim życie Teda Kaczynskiego na studiach. Jako młody bardzo człowiek został on wybrany przez prof. Murraya, do eksperymentu psychologicznego polegającego w istocie na tym, by zdewastować psychikę słabych, ale bardzo zdolnych i wrażliwych studentów. Jeśli ktoś przyjrzy się fotografii wyobrażającej prof. Murraya, zorientuje się od razu z kim ma do czynienia. Z człowiekiem, którego Apacze zakopaliby w mrowisku za sam tylko wygląd. Murray najpierw uwodzi Teda, staje się jego przyjacielem, powiernikiem i spowiednikiem, a potem dewastuje jego wrażliwość i psychikę publicznie. Ponoć eksperyment ten miał na celu udoskonalenie metod łamania radzieckich szpiegów i był prowadzony we współpracy z CIA. To niezwykłe doprawdy, mam na myśli to łamanie radzieckich szpiegów. Trzeba było zniszczyć życie kilkudziesięciu studentów, jakby mało było dolarów w USA, albo mało akumulatorów, które można było podpiąć pod genitalia takiego szpiega. Ted już nigdy nie podniósł się po tym eksperymencie. I w zasadzie dziwne jest to, że nie pozwał Murraya i całego Harvardu. Przejdźmy teraz do Murraya, który w czasie wojny brał udział w innym z kolei eksperymencie mającym określić profil psychologiczny Adolfa Hitlera. Szefem projektu był twórca CIA Wiliam Donovan, człowiek, którego życiorys jest w mojej ocenie na 150 procent spreparowany. W wyniku tych badań nad Hitlerem okazało się, że Adolf jest gejem, bo wykazuje wiele cech kobiecych, nie sprawdza się jako mężczyzna, mówi per Bubi do Alberta Forstera, a poza tym w partii było zawsze wielu homoseksualistów. Słowem – Hitler to pedał, bo lubił ciastka. Po co było w ogóle wskazywać jakie preferencje ma Adolf? Tego nikt nie wyjaśnia. Cel mógł być tylko jeden – skompromitowanie go, ale sami dobrze wiemy, pamiętając polityków brytyjskich, że to nie są żadne kompromaty. Homoseksualizm może być kompromitujący dla kogoś takiego jak profiler Fitzgerald, albo Ted Kaczynski, ale nie dla mężów stanu. To jest zasada rządząca światem od czasów króla Artakserksesa, a może i dawniejsza. Być może badania Donovana i Murraya stoją u początku filozofii gender, która – wskutek ich intensywnego rozwoju – święci dziś triumf. Może tam właśnie przy tym Hitlerze, kryje się klucz do cudownego mnożenia płci i profili psychologicznych istot ludzkich. No, ale nie można dziś o tym wspominać, albowiem Hitler nie mógł być przecież gejem. Był wstrętnym prawicowym dyktatorem, który prześladował homoseksualistów i zamykał ich w obozach koncentracyjnych. Z wyjątkiem Bubiego rzecz jasna, no i Goeringa…

Hipoteza jaką można postawić po obejrzeniu tego serialu i przeczytaniu relacji z procesu Niewiadomskiego jest następująca: do sprawnego zarządzania społeczeństwem potrzebne są narzędzia, które emocje zbiorowe przeniosą na jednostkę i zmuszą tę jednostkę do czynu, który będzie oczekiwany przez dominującą na scenie politycznej siłę. Czyn ten stanie się dla owej siły pretekstem do zmiany postępowania wobec masy. Identycznie było z Niewiadomskim jak z Kaczyńskim. Tyle tylko, że Eligiuszowi pozwolono robić w sądzie co mu się podobało, albowiem każde jego słowo było kompromitacją ludzi przeciwnych Piłsudskiemu. Kaczynski zaś został, w swoim niewątpliwym geniuszu, zablokowany i powstrzymany przez układ, w który weszli sędzia, prokurator i obrońca. Ten ostatni, jak rozumiem bezprawnie. Ted jednak przyznał się i nie mógł potem złożyć odwołania do wyroku.

Tylko tyle różni te dwa procesy. Niewiadomski jest preparatem doskonałym. Mówi o swojej znajomości z generałem Sosnkowskim, podczas gdy gazety oskarżają go o zażyłość z gen. Hallerem. Wychwala socjalizm, jako ideowy ruch mający przynieść niepodległość Polsce, który został zawłaszczony i zniszczony przez Żydów. Od refleksji ogólnych przechodzi do szczegółowych, które uszczegóławia z każdym kolejnym zdaniem. Sąd mu na to wszystko pozwala, albowiem celem procesu jest skompromitowanie formacji ideowej, do której Niewiadomski nie należy. Podpina się pod nią jednak, jakbyśmy dziś powiedzieli, bo uważa, że wystarczą przeczucia i przemyślenia, by stać się liderem jakiejś formacji. Te same mechanizmy możemy obserwować i dzisiaj, za chwilę o nich wspomnę. Sąd pozwala Niewiadomskiemu na wszystko, pozwala mu nawet decydować o tym, jakie szczegóły postępowania są dla sprawy ważne, a jakie nieistotne. Na pytanie prokuratora skąd wziął broń, Niewiadomski odpowiada – to nie ma związku ze sprawą. I dalej zaczyna pieprzyć swoje. Prokurator zaś siada skarcony.

Powtórzę więc pytanie – kiedy rozpoczęły się i w jakich warunkach były prowadzone pierwsze eksperymenty psychologiczne, mające stworzyć nowe i nowoczesne narzędzia wpływu na społeczeństwo? No i kto te badania sponsorował. Jeśli idzie o Donovana i Murraya, sprawa wydaje się być czysta – ten pierwszy pracował w banku J.P. Morgana.

No, a poza tym wywody Niewiadomskiego, wskazują jasno na to, że był on gejem. Nie radził sobie z tym i budował coraz to bardziej skomplikowane systemy pojęć, w których sam siebie osadzał na stanowisku kluczowym i najbardziej wyeksponowanym. Rekompensując sobie brak zainteresowania ze strony istot, które go najbardziej inspirowały i pobudzały.

Popatrzmy teraz na to, co się dzieje współcześnie. Oto ksiądz Roman Kneblewski został usunięty ze swojej parafii, za to, że źle mówił o Ryszardzie Petru, ale w Bydgoszczy i w całej Polsce, prawica zyskała nowego, charyzmatycznego kapłana. Jest nim duszpasterz organizacji o nazwie Wojownicy Maryi, ksiądz Dominik Chmielewski. Dokonam teraz krótkiej analizy behawioralno-lingwistycznej wypowiedzi księdza Dominika, żeby wskazać, na czym polega jego istotna rola. Mówi ksiądz Chmielewski tak:

 

pandemia koronawirusa nie istnieje. Jest tylko częścią planu zniszczenia Kościoła przez szatana. - Żeby szatan mógł przeprowadzić swój zdemonizowany plan zniszczenia Kościoła, musi zniszczyć wpierw eucharystię

 

Szatan nie może przeprowadzić zdemonizowanego planu, albowiem sam jest demonem i wszystko czego się tknie jest demoniczne z istoty. Nie potrzebuje do demonizowania żadnych przygotowań, ani gier wstępnych. To jest źle zbudowane zdanie. Poza tym, jak można zniszczyć Eucharystię? Ciało i krew Pana Jezusa, realnie obecne w czasie misterium mszy świętej można zniszczyć? Coś za dużo ciastek ostatnio chyba było u księdza Dominika na plebanii. Księdzu się wydaje, że jak ogłoszą pandemię x 10 to ludzie przestaną chodzić do komunii?

 

Teraz o wojownikach Maryi, celowo napisałem tę nazwę małą literą. Oto co o sobie piszą

 

Wojownicy Maryi piszą o sobie: "To Maryjna wspólnota męska, która zawiązała się podczas odbywających się cyklicznie otwartych spotkań formacyjnych dla mężczyzn, odbywających się w Lądzie nad Wartą. (...) Na spotkania organizowane przez Wojowników Maryi, zarówno ogólnopolskie, jak i regionalne, zapraszamy mężczyzn w wieku 18-50 lat".

Pasowanie na Wojownika Maryi odbywa się w kościele. Ślubujący mężczyźni trzymają w dłoniach miecze, ok. metrowe, srebrne, ze zdobionymi rękojeściami. Podają miecz kapłanowi. Sami klękają na klęczniku, jedną rękę kładą na Biblii, drugą na krzyżu. Ksiądz macza miecz w wodzie święconej, potem kładzie go na prawym ramieniu wojownika, potem na lewym. Oddaje mu miecz, podchodzi kolejny mężczyzna.

Wojownicy Maryi składają też przyrzeczenie: "Przysięgam być wiernym aż do oddania całego swojego życia Jezusowi Chrystusowi, mojemu Panu i Zbawicielowi i całkowicie poddać swoje życie Maryi jako pierwszej damie mojego serca. Przyrzekam walczyć ze swoim grzechem, z głównymi moimi wadami i stawać się nieustraszonym w walce z szatanem i wrogami zbawienia. Przyrzekam bronić Kościoła katolickiego, najwyższych wartości życia chrześcijańskiego, małżeństwa i rodziny chrześcijańskiej. Przyrzekam stawać w obronie najsłabszych, szczególnie każdej kobiety, samotnej i wdowy i każdego dziecka. Przyrzekam być wiernym ojczyźnie mojej Rzeczypospolitej Polskiej i stać nieugięcie na straży jej tronu.

Na noszonych przez siebie czarnych koszulkach pod napisem "Wojownicy Maryi" mają herb z wizerunkiem Matki Boskiej i skrzyżowanymi dwoma mieczami. Pod nim jest hasło "Only4Men"

 

Jak widzimy od czasów kiedy Wiliam Donovan i Henry Murray zastanawiali się nad tym, jak wykorzystać propagandowo rzekomy homoseksualizm Hitlera, zmieniło się niewiele. Zabawa pod nazwą „zbierzmy wszystkich wariatów w jednym miejscu, dajmy im jednakowe ubrania i przywódcę, który wymusi na nich czyn”, trwa w najlepsze. Różnica jest taka, że wskutek rozwoju nowoczesnej psychologii, a także wprzęgnięcia w jej rydwan charyzmatycznych duchownych, władza może realizować te projekty w wymiarze nie tylko jednostkowym. Może nawet ogłosić nabór do jednej czy drugiej organizacji, a potem – kto wie – turnieje w siłowaniu się na rękę, których celem będzie wyłonienie człowieka z największą ilością deficytów i ograniczeń. Tego się oczywiście wykreuje na przywódcę.

 

Na dziś to tyle, nie chcę Was zanudzić.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/proces-eligiusza-niewiadomskiego/

---

tagi: kaczyński  lgbt  hitler  eligiusz niewiadomski  wojownicy maryi 

	gabriel-maciejewski
	9 września 2020 10:51

33     3571    14 zaloguj sie by polubić