Przede mną straszny dzień, a więc dziś tylko garść krótkich refleksji. Wczoraj wieczorem napisałem notkę dotyczącą śmierci jednego z czytelników. Nie znałem go, nawet nie zamawiał książek przez sklep. Po prostu wpłacał pieniądze do banku. Od razu powiem, żeby nikt tak nie robił, to bardzo utrudnia pracę. Pan Henryk jednak miał taki zwyczaj i ja to tolerowałem. Ostatnio dopiero zaczął składać zamówienia tak, jak wszyscy. Nigdy go nie poznałem i nie wiedziałem jak wygląda, ale był tu z nami od samego początku. Mieszkał w Wałbrzychu, a wczoraj okazało się, że potrzebuje pomocy, że jest w Warszawie. Nie miałem pojęcia jak mu pomóc, tym bardziej, że całą noc spędził na SOR-ze, skąd odesłano go do domu. Telefon na podwórku nie łapie zasięgu, nie ma jak rozmawiać, łaziłem w szlafroku po trawie i usiłowałem coś zrozumieć. Nie znam lekarzy i nie potrafię pomóc nikomu w takich sytuacjach. Poradziłem, żeby znowu wezwali karetkę i tym razem kazali wieźć Pana Henryka na oddział. Po południu okazało się, że jest na stole operacyjnym. Nie przeżył tej operacji. Nie wiem ile miał lat, ale raczej był człowiekiem z dużym doświadczeniem. Piszę o tym, bo kiedy zdarza się jedna czy druga taka sytuacja, mam głęboką intuicję, że będzie to eskalowało. Biorą się z tego różne obawy i niechęć do wychodzenia z domu. Wszyscy przecież wiemy, że zdarzyć może się absolutnie wszystko. Wczoraj okazało się, że z czterech naszych samochodów, został nam tylko jeden. Nie mogę się przyzwyczaić – było cztery, jest jeden...jak żyć? Trzeba wszędzie wszystkich wozić, a są jakieś sprawy do załatwienia, jakieś wyjazdy pilne, ludzie umówieni. Oczywiście żartuję, parę lat temu był tylko jeden samochód i jakoś dawaliśmy radę. Przed wczoraj w Grodzisku samochód potrącił młodego rowerzystę. Śmierć na miejscu. Kazałem synowi jeździć chodnikiem, a w razie zatrzymania przyjąć spokojnie mandat. Policja każe za jeżdżenie po chodnikach, a nie jest w stanie wyegzekwować bezpiecznej jazdy kierowców w mieście tak dobrze oznaczonym jak Grodzisk...Nigdy nie zrozumiem dlaczego co drugi dzień warują przy nowym cmentarzu, a nie są w stanie zdyscyplinować tych, którzy ignorując znak STOP wymuszają pierwszeństwo na rondzie Obłękowskiej. No, ale może to takie fatum.

Zastanawiam się ile sensu ma polityka, którą prowadzę, polityka skracania dystansu pomiędzy autorem a czytelnikiem...Nie jestem w stanie załatwić niczego, a wielu ludzi żyje złudzeniem, że jednak jest inaczej. Przed pierwszym spotkaniem ze mną prof. Łukasz Święcicki dowiedział się od znajomej, że będzie rozmawiał z bardzo wpływowym, prawicowym blogerem. Uśmiałem się, kiedy mi to powiedział. Nie mam na nic wpływu. Na nic...I to się pewnie nie zmieni.

Próbuję czytać książki autorów rynkowych, tych najsławniejszych. To jest tak niewyobrażalny szajs, oceniany według nie tyle fałszywych, co nieistniejących kryteriów, że człowiek wyjść ze zdumienia nie może. Po co – zadajemy sobie pytanie – po co wypisywać te brednie, nie mające związku z niczym, z żadnym autentycznym przeżyciem? Po to, by poszerzyć kanał dystrybucji reklam, to jest jedyny powód. A skoro tak, nie pozostaje nic innego niż opracować plan metodycznego niszczenia tego śmiecia. Postaram się to zrobić niebawem….Istnieje chyba tylko jeden powód prowadzenia działalności takiej jak ta, którą tu podejmujemy. Jest nim tworzenie przestrzeni, w których emocje ludzi, te dla nich najważniejsze byłby całkowicie zabezpieczone przed gwałtem i szyderstwem. Gdyby istniał inny jakiś powód, nie dowiedziałbym się wczoraj o chorobie Pana Henryka. Tylko to jest ważne….Musicie więc bardzo uważać, wy wszyscy, którzy traktujecie to jak zabawę…

Muszę już iść i zająć się tak zwanym ogarnianiem spraw. Jutro już będzie normalnie.

 

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: rynek  misja  blog  książka  śmierć 

	gabriel-maciejewski
	24 kwietnia 2019 09:26

16     2918    17 zaloguj sie by polubić