Miało być o Bagsiku, ale będzie o czymś innym. Mamy dziś bowiem dzień pisarza. Taki mi Juliusz z rana zapodał komunikat. Pogadamy więc trochę o artystach i trochę o rynku, czyli będzie raczej standardowo, z pewnymi nowymi i mam nadzieję atrakcyjnymi elementami.

Tomek Gwinciński napisał wczoraj ważny tekst. Rozpoczęła się pod nim, całkowicie bezsensowna i unieważniająca jego istotę dyskusja. Nie rozumiem dlaczego koledzy zareagowali tak nerwowo. Prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie byli na żadnym wykładzie z historii sztuki. Są oczywiście usprawiedliwieni, ale ja im taki event szczerze polecam, tylko niech nie idą do byle kogo. Tomek ma oczywiście rację, a ja dodam jeszcze tyle, że artysta nie powinien ponosić żadnej odpowiedzialności za to co robi. Tak właśnie. Albowiem działa on przez cały czas w obszarze wykreowanym przez kogo innego, działa także wśród narzuconych kryteriów i podsuniętych znaczeń. Wartością dodaną, która jest po jego stronie jest warsztat i talent. To jest mechanizm rynku sztuki i on się nie zmienia. Lewica o tym oczywiście wie i dlatego mówi – mili artyści, możecie robić co chcecie, byle tam było tylko pokazane, że księża to pedofile, Polacy zbrodniarze, a pedały super goście. To wszystko. W ten sposób lewica stwarza rynek sztuki i pozory wolności na nim. Do tego dochodzi cały system finansowania sztuki, który porządkuje rynek pod dwoma aspektami – treści, czyli ideologicznym oraz formy czyli sprzedaży. Na straży tych dwóch aspektów sadza się cwaniaków, którzy nie są bynajmniej wolni. Oni wykonują polecenia. I tyle. Tak wygląda całość rynku sztuki dziś. Kiedyś wyglądał inaczej, ale różnił się tylko kierunkiem wektora. Biskupi, księża i zakonnicy mówili – messer Caravaggio, nie interesuje nas czy pan jest zboczeńcem, pijakiem, a także czy zabił pan tego chłopaka, czy nie. To są sprawy pomiędzy panem, a pańskim spowiednikiem. Nas interesuje, żeby pan dobrze i najlepiej jak potrafi, namalował św. Mateusza przy pracy. - Ale ja nie mam spowiednika – mówi Caravaggio. - Czy może się pan już zamknąć? Tu jest kontrakt, proszę podpisać – odpowiada osoba duchowna.

Cały problem z oceną działań artystów zaczął się na dworach, albowiem tam zamiast chwały bożej, trzeba było pokazać jak świetnie wygląda jakiś brzuchaty pajac w peruce, tytułujący się księciem. No, a potem jak świetnie wygląda jego kochanka. Na pewnym etapie rozwoju tej tendencji pojawił się Georges Clemenceau i rzekł – zaraz, to może im pokażemy jak wygląda Francja? Bo co do tego, że ładnie wygląda nikt nie ma chyba wątpliwości? Masoni pokiwali głowami i zgodzili się ze swoim szefem. - Ty – wskazał pan Jurek na pierwszego z brzegu pacykarza – jak się nazywasz. - Monet proszę pana – odpowiedział wysmarowany farbami brodacz. Okay, Monet – rzekł pan Jurek – choć ze mną na zaplecze, coś ci powiem. - Aha – dodał wskazując palcem innego brodacza – ty też chodź. - Jak się nazywasz, bo zapomniałem? - Zola proszę pana, Emil Zola. - Ładnie, nie ociągaj się, no już, na zaplecze.

I tak pan Jurek wykreował nowy rynek sztuki, który na pozór tkwił korzeniami w dziełach dawniejszych pejzażystów, ale w istocie był kontynuacją sztuki dworskiej. Rynek ten i jakości na nim promowane były gwarantowane przez państwo. To ważne, ale o tym zapominają wszyscy. Były też gwarantowane osobiście przez pana Jurka, z którym nikt nie zadzierał, bo wszyscy się go bali. Najważniejszą cechą tego rynku, także przez pana Jurka gwarantowaną, był szum. To znaczy był to rynek samopromujący się i polityczny w sensie przez nas tutaj wypracowanym. To znaczy, że koszta promocji przerzucone były na przeciwnika. Im więcej szydery było na rynku tym notowania promowanych przez pana Jurka artystów stały lepiej. Po aferze Deryfusa zaś zrobił się na tym rynku młyn prawdziwy i wszyscy już tylko sprawdzali, który pacykarz jest za Dreyfusem, a który przeciw. Oczywiście, ktoś spostrzegawczy powie, że na tym rynku był rzeczywiście tylko jeden prawdziwy artysta – pan Jurek. To jest jednak łatwizna i nieprawda. Nie znaczy to jednak, że rynek sztuki może istnieć bez pana Jurka. Nie może. Rynek sztuki nie może istnieć bez papieża Juliusza, bez Medyceuszy i bez pana Jurka. Żeby zaistniał jednak pod ich patronatem plany tych ludzi muszą być absolutnie i bezwzględnie poważne a także zaplanowane jako nieodwracalne w skutkach. Ktoś powie, że ja tu niepotrzebnie komplikuję sprawę mecenatu. Nieprawda. Po zdewastowaniu rynku sztuki sakralnej i zepchnięciu go w niebyt sprawa mecenatu zaczęła śmierdzieć nieprzyjemną bardzo tajemnicą. Na placu boju bowiem zostały – państwo i bank. Ten pierwszy byt przegrał swoją propagandową walkę z bankiem, widzimy to dziś, ale w czasach pana Jurka nic tego jeszcze nie zapowiadało. I teraz dochodzimy do naszych dzisiejszych komplikacji – państwo nasze zabiera się za mecenasowanie, nie mając pojęcia o co w ogóle w tym chodzi i obarczając artystów odpowiedzialnością za organizację rynku. Artystom tym nie daje się ani pieniędzy, ani wytycznych, a to są tylko artyści, oni – jak słusznie napisał Tomek – nie wiedzą. Im trzeba powiedzieć jaki jest trend i czego się od nich oczekuje. Zanim jednak padnie jakaś sugestia ze strony urzędników państwowych oni sami muszą mieć plan. Bardzo ogólny, zawarty w jednym, dwóch zdaniach. Potem ten plan muszą przedstawić artystom, którzy rozpoznani są jako ludzie posiadający stosowne do podjęcia wyzwań atuty, czyli talent, warsztat i dorobek. Nie musi być duży ten dorobek. Musi być taki, by można było wydać ocenę lub mieć nadzieję. Do tego powinien być dołączony klarowny sposób finansowania, który promuje jednych, a odbiera szansę innym. Tak jak to było w czasach pana Jurka, wielu dobrych, rokujących malarzy się nie załapało. Wielu zarobiło miliony, a wielu tylko tysiące franków. No, ale tysiąc franków to także jest pieniądz i da się go na coś wydać. Dramat obecnej sytuacji w Polsce polega na tym, o czym napisał Tomek. Nikt nie wie po co mamy kręcić filmy inne niż „Smoleńsk”. Nikt nie pozwala żadnemu artyście pokazać jakie są jego propozycje w zadanych tematach, bo urzędnik dzielący kasę wie lepiej. Do tego zaś mamy cały olbrzymi rynek sztuki lewicowej, który jest kontrolowany od spodu, od najmarniejszego satanisty piszącego poezję gdzieś w przycmentarnych krzakach, do Sasnala, który jak już coś namaluje, to zamiast sprzedać to i się upić, idzie do telewizji i zapowiada swój wyjazd z Polski. Już ze sześć razy zapowiedział i ciągle bydlę jedno tu siedzi….Czy to nie dziwne? Aha, jeszcze jedno – forsę na tym naszym rzekomym rynku trzyma Świrski i boi się ją wydać, bo nie wie jakie będą konsekwencje. Rację ma Tomek także jeśli idzie o odbiorcę. Nie ma dla kogo robić tej sztuki, bo odbiorca jest po prostu niewychowany. Ja to powiem wprost, ściągając na swoja głowę różne odia. Mam to w nosie. Odbiorca jest niewychowany, bo jak już doznaje olśnienia i widzi, że jednak telewizja kłamie, a gazownia jeszcze gorzej, zaczyna myśleć, że pokazanie w filmie męczeństwa Pileckiego, albo jakiegoś innego oficera sprawi, że pryszczaci młodzieńcy zaczną przeprowadzać staruszki przez ulicę. Ja się z tak wyrażonym pragnieniem spotkałem wprost. I teraz ważna kwestia. Czy odbiorca ma coś do powiedzenia na rynku? Nie ma. To trzeba jasno wyrazić. Dobrze to widać, na rynku organizowanym przez lewicę, gdzie od ponad stu lat odbiorcę traktuje się jak śmiecia, a on wyje z zachwytu. U nas odbiorca to święta krowa, a jak jest do tego jeszcze ten odbiorca emerytowaną nauczycielką polskiego, albo historii, spokrewnioną z jakimś ważnym socjalistą, to koniec. Opinie takiej osoby mają wagę proroctw. I nie ma od nich odwołań. Idźmy dalej. Rynku nie robi się poprzez poszukiwanie akceptacji odbiorców. Rynek sztuki to część biznesowego planu jakiejś organizacji, w przypadku pana Jurka, część planu państwa. Rynek to cześć planu propagandowego jakiejś organizacji, w przypadku pana Jurka, część planu państwa. To wszystko jednak jest tak zorganizowane, by aspektów tych odbiorca nie dostrzegał. By stał tylko w niemym zachwycie i nie mógł otworzyć ust.

Nie ma więc mowy o żadnej prawicowej sztuce dopóki rynek nie zostanie zorganizowany według opisanych tutaj zasad. By tego dokonać trzeba najpierw sterroryzować odbiorcę. Tylko kto ma to zrobić, jak żyjemy w demokracji i każdy polityk trzęsie się, że go nie wybiorą następnym razem? Czy pan Jurek się nie bał o to samo? Nie, albowiem on miał gwarancje na swoją karierę, podpisane daleko, daleko, od Paryża. Jego dintojra była w Waszyngtonie i tam też lansował swoich podopiecznych. I doskonale przy tym wiedział, że demokracja jest fikcją.

Jak widzicie mówimy tu o sprawach poważnych, z którymi żaden z polskich polityków nie może się zmierzyć. Nie ma mowy, bo to są, przepraszam, za wyrażenie siurki. Tak więc w Polsce katolickiej i prawicowej można co najwyżej zorganizować rynek gęsiego smalcu. I to wszystko.

Teraz o Kościele. Biskupi dobrowolnie oddali masonom, państwu, lewicy, czy komu tam chcecie rynek artystycznej propagandy i siedzą cicho jak myszy pod miotłą, sugerując wiernym, że to wszystko nie ma znaczenia, albowiem liczy się słowo, a poza tym nie wiadomo czy Paruzja nie nastąpi jutro. Nie wiem czy nie nastąpi, tak samo jak nie wiedzieli tego jezuici rozpoczynajac kontrreformację i promując w jej ramach nową sztukę. Nie wiedzieli ale nie zawahali się. Postawa zaś Kościoła i sposób wychowania wiernych jaki dziś jest dominujący to festiwal lęków połączonych z kokieterią. I tak jak w socjalizmie rządzą tam stare wariatki. Jak słusznie wczoraj zauważył Grzeralts one nie muszą być wcale stare, nie muszą być też kobietami. Chodzi o pewną figurę zaopatrzoną w charakterystyczne i rozpoznawalne emocje, które maja na duchownych wpływ paraliżujący. Tak się sprawy mają. Bardzo dziękuję Tomkowi, że napisał ten wczorajszy tekst.

 

Na koniec umieszczam tu nagranie promujące książkę Hani, nominowaną do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy.

 

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

 

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

---

tagi: kościół  rynek  państwo  sztuka  artyści 

	gabriel-maciejewski
	4 marca 2018 09:59

64     4782    16 zaloguj sie by polubić