Cenzura nie jest potrzebna do tego, by utrzymać jakiś system polityczny, który mogą wywrócić kolporterzy treści mu wrogich. Cenzura jest potrzebna do dystrybucji treści, które władza uważa za najistotniejsze dla swojego istnienia. Zwalcza ona wszelką konkurencję, nawet tę najbardziej niewinną, albowiem sprzedaż idei to sprawa bardzo poważna.

Za komuny można było sobie prywatnie gadać o wszystkim, bo i tak było jasne, że poniżej pewnego poziomu ogólności dyskutanci nie zejdą. Poza tym ewentualne zagrożenia dla systemu załatwiała w takich dyskusjach wódka. Dyskutanci niewiele rozumieli, ich pamięć nie sięgałą dalej niż do roku 1939, a poza tym jest zawodna. No, a do tego pili, więc po drugiej flaszce tematy skręcały ku sprawom osobistym i władza mogła spać spokojnie.

Publicznie nie można było mówić i kolportować niczego, co utrudniałoby władzy dystrybucję treści doktrynalnych. W obydwu przypadkach, kolportowana treść była skrajnie uproszczona, tak bardzo, że nawet ludzie średnio rozgarnięci to widzieli. To powodowało frustrację młodzieży i jej zainteresowanie rozrywką. Nikt bowiem nie znał odpowiedzi na istotne pytania, albo nie chciał jej udzielić z jakichś powodów. Władza w końcu podjęła ten trud i tak oto narodziła się Michalina Wisłocka de domo Braun, która nie odpowiadała na wszystkie nurtujące młode głowy problemy, ale na te najważniejsze akurat tak. Sytuacja zmieniła się kiedy zabrakło jedzenia i inne problemy zaczęły wówczas zaprzątać ludzi. Miały one wymiar o wiele szlachetniejszy i nawiązywały do postaw Polaków z przeszłości. Wkrótce okazało się, że one nawet kiedy je wybitni fachowcy rozłożą na części pierwsze, także niczego nie wyjaśniają, a jedynie grzeją emocje. Poza tym wszystko i tak było złudzeniem. A kiedy dowieźli wreszcie kiełbasę, na tapetę powróciły tematy rodem z książek pani Michaliny i tak doturlaliśmy się do początku XXI wieku.

 Jak wszyscy wiedzą nie było lekko. Wielu jednak ludziom wydawało się, że cenzura zniknęła. Nie zniknęła, a dobitnie to było widać przez ostatnie piętnaście lat, kiedy tu cały Internet, z nami tutaj włącznie, kolportował treści z punktu widzenia lat osiemdziesiątych czy nawet dziewięćdziesiątych, niesłychane. Skupię się na naszej misji, bo to w końcu jest najważniejsze. Treści te w żaden sposób nie pasowały do istniejących kanałów dystrybucji, w których siedzieli ludzie oczekujący, że ktoś przedstawi im pakiet komunikatów, na którym oni będą się mogli lansować. Dokładnie pamiętam, jak kiedyś w Gdyni, podeszła do mnie Anna Popek, bo ktoś wydał decyzję, żeby może i mnie jakoś zaprezentować w telewizji. Nawet w PAP szukali mojego zdjęcia i nie mogli znaleźć, bo przecież go tam nie było. Anna Popek oglądała moją ofertę i ni cholery nie mogła wybrać do telewizyjnej prezentacji, na którą się zanosiło. W końcu wzięła książkę czeską, co jej odradzałem. No, ale się uparła. Powiedziała, że zadzwoni do mnie jakaś dziewczyna, która zrobi ze mną krótki wywiad, a teraz idziemy na ściankę cyknąć sobie fotę. I poszliśmy. Potem ta dziewczyna zadzwoniła, w związku z tym moim występem i czeską książką, a ja jej przez 45 minut opowiadałem o hodowli karpia w XV wiecznych Czechach. I tak się skończyła moja przygoda z telewizją. Wypiłem jeszcze kawę z Anną Popek, a ona bardzo serio, zapytała mnie czy moi czytelnicy to tysiące czy dziesiątki tysięcy ludzi. Powiedziałem, że tysiące. Pani Anna wyraźnie uspokojona zademonstrowała dalszy brak zainteresowania moją produkcją i rozstaliśmy się w pogodnych nastrojach.

To jest pierwsze sito cenzury, która działa dzisiaj. Temat prezentowany musi być zgodny z konstrukcją mentalną prowadzącego kanał dystrybucji. Ten prowadzący bowiem, jest jak drużynowy w harcerstwie – mówi co wszyscy maja robić, a także co myśleć, żeby było jak należy. No, ale mamy Internet więc spawy wymykają się spod kontroli. Ludzie zaś interesują się dziwacznymi kwestiami. Tyle, że nie mogą się nimi interesować cały czas, bo wypadki dotyczące nas wszystkich na to nie pozwalają. Mam na myśli wojnę. Ta zawsze ułatwia wprowadzenie cenzury, bo zagrożenie lub choćby tylko myśl o nim paraliżuje cała populację. I mowy nie ma, żeby w takich okolicznościach porozmawiać o hodowli karpia w XV wiecznych  Czechach. Można za to przekonywać wszystkich, że jest się specjalistą od strategii, taktyki i innych spraw w wojną związanych. To jest łatwe, bo w istocie chodzi o to, by przekonać słuchaczy, że to oni są tymi specjalistami. Taka iluzja. Na tym polega paraliżujące działanie współczesnej cenzury. Ma to tę samą podstawę co treści kolportowane swego czasu przez Michalinę Wisłocką, ona też miała za zadanie przekonać wszystkich, że są specjalistami, a na pewno nimi zostaną, jak kupią jej książkę. Tyle, że jej działalność miała wymiar taki, że mogła skończyć się narodzinami potomka lub nawet kilku potomków. Działalność Bartosiaka zaś i Zychowicza może się skończyć jedynie onanizmem w jakimś opuszczonym bunkrze.

To jednak nie koniec. Wszyscy lub prawie wszyscy czują, że od momentu kiedy nie można już swobodnie gadać o hodowli karpia w XV wiecznych Czechach, muł zalewający wszystko dookoła robi się coraz gęstszy. I na to wychodzą ludzie, którzy uważają, że poprzez zabetonowanie Internetu gawędami o powszechnym dostępie do treści jeszcze nigdy nie słyszanych i niewidzianych, przywrócą nam nie tylko możliwość dyskusji na interesujące nas tematy, ale także ogólną dynamikę wymiany myśli. Ludzie ci to między innymi Mazurek ze Stanowskim. I ja teraz chciałbym zwrócić uwagę na sposób w jaki uwiarygadniają się ci operatorzy betoniarek zalewający mózgi ich zawartością. Mazurek, na przykład, opowiada że jest znawcą win. To jest ten sam schemat, który większość z nas zna spod trzepaka. Wszyscy siedzą, coś gadają, czekają aż matka zrobi ten obiad i nagle, nie wiadomo skąd pojawia się jakiś brudas w krzywo zapiętym sweterku i mówi, że widział żywą Godzillę. Wszyscy na niego patrzą, wzruszają ramionami, bo nie wiedzą co powiedzieć, a on stoi, peroruje i widać, że dałby sobie wszystkie palce u lewej ręki uciąć, byle tylko nie oderwać od siebie uwagi pozostałych. Na tym schemacie oparta jest działalność wymienionych panów, a także niejakiego Tede, który był kiedyś chłopakiem córki ministra Rosatiego.

Jak wszyscy pamiętają, bo było to niedawno, programy ich wchodziły do sieci z wielkim przytupem i miały wnieść coś nowego, choć od początku było widać, że są tam ci sami ludzie, którzy wcześniej prowadzili swoje własne podupadające podcasty. Ich zadaniem było kolportowanie propagandy podtrzymującej władzę. Nie pisowską, nie peowską, ale władzę która decyduje co i dlaczego ludzie będą kupować. Można to nazwać władzą korporacji, jak Wam to odpowiada. W każdym razie nie było i nie ma w tych formatach miejsca na gawędy o hodowli karpia w XVI wieku. W zasadzie jest miejsce tylko na sport, wojnę i tematy związane z działalnością Michaliny Wisłockiej, ale znacznie spłycone. To znaczy takie, że nikt absolutnie nie będzie mógł po ich skonsumowaniu powiedzieć, że jest specjalistą od czegokolwiek.

W tych nowych-starych prezentacjach, chodzi, jak w starym kawale o domu publicznym, który przestał prosperować, o to, by przestawić w nim łóżka, ale nie zmieniać załogi. Ta bowiem jest bardzo zasłużona dla sprawy. I tylko z tego powodu powstają, ponoć wielkim nakładem kosztów, wszystkie te studia, przestrzenie gdzie dobrze znane nam z czasów dawniejszych osoby powtarzają te same banały nie rozumiejąc z nich ani jednego słowa. Czasem jakaś wariatka pokaże tam cycki albo opowie jaki skandal zrobiła na imprezie, bo wiadomo, że żadna cenzura bez gołej baby obejść się nie może.

Patrząc na to obawiam się, że kiedy wszyscy specjaliści od strategii zrealizują już swoje marzenia o zabezpieczeniu kraju przed inwazją, kiedy wyjaśnią już wszystkie palące problemy, z jakimi zmierzyć się musi współczesny człwowie, zacznie się powtórka z rozrywki, czyli powrót na Mysią. I wtedy Mazurek z ulgą zamknie swój kanał o winach, albowiem nie będzie mu on do niczego potrzebny.

Zanim to się stanie, kupcie trochę naszych książek, bo nie wiadomo co z nimi będzie. Wczoraj ściągnąłem ciekawy tekst z rynku.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojna-chmielnickiego-z-rzeczapospolita-w-latach-1654-1655/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/porwanie-krolewicza-jana-kazimierza-gabriel-maciejewski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ostatnie-lata-stylichona/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/genzeryk-krol-wandalow-i-pierwszy-pruski-cesarz/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojna-domowa-w-polsce/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/papiez-cesarstwo-i-jurysprudencja-kreatywna/

Przypominam, że w ten piątek, o 18 spotykamy się na zamku w Łęczycy. Odbywa się tam noc muzeów – do 22.00, a my od 18.00 z kapitanem Tomaszem Badowskim rozmawiać będziemy o różnych aspektach wojny, głównie o tym, czy mamy już szykować plecaki ewakuacyjne, czy jednak nie.

---

tagi: sprzedaż  cenzura  promocja  media  władza  przekaz  mazurek  stanowski 

	gabriel-maciejewski
	21 maja 2024 08:48

40     2270    16 zaloguj sie by polubić