Tekst dzisiejszy będzie rozpadał na kilka części, ale czasem tak musi być. Wśród naszych czytelników mamy i takich co jeżdżą w interesach do Dubaju. Z jednym się wczoraj spotkałem i porozmawialiśmy chwilkę. Okazuje się, że w Dubaju, który jest miastem aspirującym, budują właśnie starówkę, a także mają jedno muzeum. Jest to muzeum starodruków. Mój rozmówca był tam w środku i wśród różnych ciekawych eksponatów, głównie druków z okresu reformacji znalazł cztery listy Hieronima Lubomirskiego do przywódcy węgierskich kalwinów Emeryka Tekieli. Piszę to nazwisko według starych zasad, bo nie wiem jak wstawić te dziwne, węgierskie literki. Listy pochodzą oczywiście sprzed bitwy pod Wiedniem i jasne jest, że to prawdziwy skarb. Nie wiemy co jest w środku, choć mój rozmówca sfotografował je wszystkie. Nie wiem niestety jak wstawić tutaj te zdjęcia. Raczej na pewno w środku jest korespondencja dotycząca porozumienia się z Węgrami za plecami Turków i w ogóle oddzielenia sprawy węgierskiej od interesów tureckich. Mam w związku z obecnością tych listów w Dubaju kilka pytań. Jeśli koledzy Rotmeister i Georgius znajdą na nie odpowiedzi będę im nieskończenie wdzięczny. Czy ktokolwiek w Polsce wie, że te listy tam leżą? Czy pisano o tym gdzieś? Czy one były przetłumaczone? Być może nie ma się czym ekscytować i one się znajdują w jakimś zbiorze źródeł. Jakby nie było, przyjdzie pewnie kiedyś do tego, że będziemy robić węgierski numer nawigatora i trzeba je będzie tam zamieścić. Pytanie tylko czy będziemy w tej sprawie negocjować z dyrekcją muzeum starodruków w Dubaju czy nie.

Jakby na zawołanie dostałem właśnie od jednego z czytelników link dotyczący digitalizacji najcenniejszych dokumentów z bibliotek Narodowej i Jagiellońskiej. Projekt będzie trwał latami, a jego koszt oblicza się na 99 milionów złotych. Ciekawe co to znaczy najcenniejsze dokumenty? No i czy oni liczą na to, że bez dyskusji na temat przeszłości kogokolwiek to obejdzie. Aha i jeszcze jedno – skoro będzie digitalizacja to co się stanie z oryginałami? No dobra, wiadomo, że trzeba to przenieść do sieci, już siedzę cicho i nie kraczę.

Teraz kolejny kawałek. Jeździłem sobie wczoraj samochodem w różne miejsca i tam w środku jest to upiorne radio, które wydaje dźwięki. Są to bez przerwy te same dźwięki i nie sposób tego zmienić. Wczoraj jednak coś tam zazgrzytało i z radia zniknęła muzyka. Jakiś pan, zapewne aktor, sądząc po modulacji głosu, czytał fragment nędznej bardzo i nieznanej mi zupełnie powieści. Powieść była historyczna i kiedy aktor doszedł do opisu pokoiku z mocno zatęchłym powietrzem, pomyślałem – jak nic Stefan. Nikt inny by czegoś takiego nie wymyślił. Potem się jednak, przy opisie ran ciętych ramienia, zawahałem się i postawiłem na Jacka Piekarę. Takie idiotyzmy o budowie anatomicznej może wypisywać tylko on. Coś mnie jednak znowu tknęło i kiedy pojawiło się słowo „szwoleżerowie” pomyślałem, że to Brandys, ale okazało się, że idę na łatwiznę, bo zaraz pojawiło się imię jednego z głównych bohaterów – Rafał, i nazwisku drugiego bohatera – Cedro. Pierwsze intuicje są zawsze najważniejsze i przeważnie celne. Nie chcę przesadzać, bo czasem się mylę i to grubo, ale tym razem trafiłem Stefana pierwszym pociskiem. Nie czytałem rzecz jasna „Popiołów”, ale obejrzałem film i to mi wystarczyło. Dziękuję, ale nie skorzystam. Wczoraj jednak był w tym radio najlepszy kawałek, opis szarży pod Tudelą chyba i do tego jeszcze spotkanie rannych z Napoleonem, który przybył do szpitala polowego pod Madrytem. Zanim cesarz pojawił się wśród tych biednych, pokaleczonych ludzi, odczytano im jego manifest o zniesieniu Inkwizycji i o skasowaniu 2/3 klasztorów w całej Hiszpanii. Na słowa te ranny na przestrzał Cedro reaguje entuzjazmem i mówi sam do siebie, że warto było przelewać krew, bo teraz oto uwalnia się wszystkich hiszpańskich więźniów sumienia. Jaka szkoda, że sami Hiszpanie tego nie rozumieli i woleli bronić króla, Inkwizycji i zakonów.

Ja oczywiście wiem, że wszyscy uduchowieni czytelnicy zaczną zaraz protestować, ale ja to napiszę jeszcze raz – zakony są koniecznym elementem w mechanizmie władzy w chrześcijańskich królestwach, a ich rola jest bardzo praktyczna. One uniemożliwiają korumpowanie hierarchii kościelnej przez banki, albowiem same są bankami i sprawują kontrolę nad kluczowymi obszarami gospodarki chrześcijańskiego królestwa. Póki istnieją zakony istnieje królestwo, to jest oczywista sprawa, dlatego każda rewolucja zaczyna się od ataku na życie monastyczne. Ono przeszkadza najbardziej. Najpierw próbuje się to życie wyszydzić, jako niepraktyczne, podejrzane, zdeprawowane w końcu, a potem, jeśli grunt jest dobrze przygotowany idzie już tylko juma.

Ja się długo zastanawiałem jak sprawa wygląda wewnątrz samych zgromadzeń. To znaczy, jak wygląda ich osłabienie od środka i jakimi metodami się dokonuje. Czy to trwa długo, czy następuje nagle. Nic mądrego nie przyszło mi do głowy.

Wokół klasztorów i kultów lokalnych gromadzą się ludzie, nad którymi nikt nie ma władzy, to także jest mam nadzieję jasne dla wszystkich. To, że ci ludzie są prości i niewykształceni z reguły, nie ma tu żadnego znaczenia. Chodzi o to, że tłumy wiernych przybywają w jedno miejsce i w tym konkretnym miejscu żadna inna, poza duchową, władza nie działa. Każdy kto był kiedykolwiek na pielgrzymce wie o co chodzi. Nawet jeśli naszpikuje się taką pielgrzymkę tajniakami, to nie ma ów fakt żadnego znaczenia.

Jakich argumentów używa się przeciwko życiu monastycznemu? Racjonalnych. Zaczyna się od tego, że to jest dziwne, wbrew naturze i takie tam inne. Jakoś klasztory buddyjskie nikomu nie przeszkadzają, przeciwnie są ciekawym elementem pejzażu kulturowego, że tak pojadę gazownią. Klasztory katolickie to jest kłopot od zawsze. W omawianej ostatnio przez kolegę stalagmita książce „Kredyt i wojna” przywołałem taki moment – w katolickim królestwie Wizygotów zaczynają powstawać, niezależne od lokalnej hierarchii klasztory. To jedynie, taką mam silną sugestię, ocaliło to królestwo od upadku z przyczyn wewnętrznych. Żeby je rozwalić trzeba było ściągnąć Arabów z Afryki, zupełnie tak, jak czyni się to dzisiaj. Królestwo Wizygotów, przed najazdem przeżywało permanentny kryzys, zagrażało mu bowiem wszystko, od ambicji władców, którzy kreowali hierarchię, począwszy na ambicjach żydowskich bankierów, rzekomo przez tę hierarchię i władców zwalczanych, kończąc. To bardzo ciekawy moment w historii i mam nadzieję, że stalagmit kiedyś wróci do tego i opisze rzecz dokładniej z zastosowaniem całego aparatu naukowego. Nie mówię, że zaraz, ale może za rok, albo półtora.

Dlaczego tej prostej sprawy, tak ważnej również dla historii Polski nie rozumiał Stefan, ani nikt z tak zwanych wielkich pisarzy? Przecież każda władza instalująca się w Polsce, zaborcza czy też kojarzona z wolnością, jak Francuzi, zaczynała od niszczenia klasztorów. W nikim te dziwne nawyki nie wywołały żadnej refleksji? No jakoś nie, wszyscy odnosili się do dewastacji klasztorów z entuzjazmem, albowiem w ten sposób, w opinii działu propagandy, do którego należą pisarze, ze Stefanem na czele, władza walczyła z ciemnotą i wstecznictwem. Jak szkoda, że Stefan nie przeczytał żadnej książki o historii królestwa Wizygotów, może nie walczyłby z ciemnotą tak ostro. A może zacząłby walczyć z własną ciemnotą przede wszystkim i dziś mielibyśmy w naszej literaturze jakiś autentyczny dorobek? No, ale nie mamy….popioły jedynie…

 

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał idzie na urlop, więc FOTO MAG będzie na razie zamknięty. Zapraszam jednak do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

---

tagi: książki  pisarze  zakony  władza 

	gabriel-maciejewski
	15 lipca 2017 09:52

8     1166    4 zaloguj sie by polubić