Nasz kolega Wiesiek, niezrównany składacz kwartalnika „Szkoła nawigatorów, opowiedział mi kiedyś jak to uczył się francuskiego. Nie szło mu za dobrze i w pamięci zostało mu do dziś tylko jedno zdanie – jestem panią w dole. Wiesiek na pewno nie jest panią, to jasne, i raczej nie jest w dole, choć mogę nie wiedzieć wszystkiego, dół jednak jest bardzo finezyjną i ciekawą metaforą, którą zamierzam się dziś posłużyć.

Aha, zapomniałem dodać – o Kochanowskim będzie jutro. Dół to miejsce do którego się wpada i bardzo trudno zeń wyjść. W przyrodzie są organizmy, które zajmują się zawodowo, w ramach wysokiej specjalizacji, kopaniem dołów i w ciąganiem do nich słabszych, nieświadomych i pogubionych istot. Mam na myśli mrówkolwy. Stworzenia te służą także jako literackie metafory autorom nie radzącym sobie z własnymi emocjami. Mam na myśli Jerzego Putramenta, autora licznych książek, w tym zbioru opowiadań pod tytułem „Mrówkolwica”. Dół jest centralnym punktem aktywności mrówkolwów, mrówkolwic, Putramenta oraz jego ideowych i literackich spadkobierców. Łatwo to dostrzec obserwując polemiki i ideowe starcia w obszarze, który nazywam rynkiem treści, a inni nazywają to jakoś inaczej – dyskursem publicznym, czy jakoś podobnego. To jest powierzchnia pełna dołów, w których ukrywają się polemiści. Oni do tych dołów wcześniej wpadli, albo zostali wciągnięci przez jakiegoś mrówkolwa. I tam siedzą, a jeśli będą usiłowali wyjść, ktoś złapie ich za portki i wciągnie z powrotem. Nawet jeśli komuś uda się wydostać z dołu, nic to nie pomoże, bo powierzchnia jest – jak pole we Flandrii w 1915 – w całości pokryta dołami. Te bowiem umożliwiają łatwą identyfikację przeciwników i powodują, że do polemik używa się zawsze tych samych argumentów. Ten moment jest bardzo ważny, albowiem świadczy on, że całe to, pełne dołów, błotniste pole, jest sfingowane, a doły wykopano specjalnie. Nie wyryły ich pociski artyleryjskie, ani czołgi. To jest spreparowane po to, by łatwiej można było obrzucać się drewnianymi granatami, bez szkody dla siebie i innych. Ów fikcyjny charakter rynku treści zwanego dyskursem publicznym, powoduje też, że jeśli ktoś jest poza dołami, tak jak my tutaj, z miejsca staje się niewidzialny. Nie ma go, albowiem ma do zaoferowania coś, czego aranżer dyskusji nie przewidział. Być może w innych jakichś obszarach i polach byłyby te gawędy do zaakceptowania, ale na naszym akurat nie. Są doły, w każdym jest mianowany mrówkolew i on pilnuje, żeby był w dole porządek. No, ale jak widzimy są sposoby, żeby z dołu wyjść. Jeśli już znajdujemy się poza dołem sprawa dotycząca dalszej strategii jest dość oczywista – albo zrównamy to pole, żeby można było przeprowadzić po nim normalnie szarżę jakiejś husarii, albo za pomocą jakiegoś sprytnego urządzenia wzniesiemy się dwa metry nad ziemię i będziemy latać, obserwując co tam się dzieje w dołach. Tego pierwszego raczej nie uda nam się zrobić, ale to drugie jest jak najbardziej do wykonania. W zasadzie już próbujemy to robić. Pierwsze co się rzuca w oczy to dyscyplina w dołach. Byle kto nie zabiera głosu i są ścisłe hierarchie. Poza tym, jak ktoś się z dołu próbuje wydostać sam, a nie ma wyraźnego zaproszenia do dołu sąsiedniego, ten zostaje upaprany błotem, wciągnięty na powrót i przywołany do porządku, a jak uda mu się wyjść to taki umorusany błąka się po polu i usiłuje znaleźć sobie swoje miejsce. To jest niewykonalne, ze względu na fikcyjny charakter tego pola. Nie przewidziano tam żadnych autentycznych wystąpień, a tęsknoty i pragnienia uwięzionych w dole są traktowane jak jakiś idiotyzm i fanaberia. Oni sami zaś, im bardziej serio traktują te swoje poglądy tym są śmieszniejsi. Każdy bowiem wie, że chodzi o to, by siedzieć w dole i coś tam od czasu do czasu wykrzykiwać.

No, ale dość tych metafor, przejdźmy do konkretu. Wczorajsza dyskusja dotyczyła między innymi tej niezwykłej schadenfeude, którą popisali się prowadzący program wRealu24 i jego gość szef wydawnictwa 3 DOM. Ów niewczesny żal dotyczył zawieszenia przeze mnie kwartalnika „Szkoła nawigatorów”. Dowiedziałem się przy okazji, że wydawnictwo 3 DOM zatrudnia aż pięć osób i wydaje miesięcznik chyba, czy też kwartalnik „Magna Polonia”. Tak się składa, że owa Magna leży w sklepie u Michała. Ja wiem, że Michał może sobie brać do sklepu co chce, a ja nie mogę mu nic sugerować. Panowie Stala i reszta mogliby mieć jednak na tyle przytomności, żeby nie wysyłać swoich przedstawicieli do naszej organizacji, rezydujące daleko poza ich dołem, gdzie próbują zrzucić swoje nierentowne pismo, opowiadając o tym, jak to prawica musi się jednoczyć. Nie musi. Prawica nie musi nawet zauważać istnienia portalu SN i kwartalnika Szkoła nawigatorów. Prawica może dalej siedzieć sobie w swoim dole i strugać te magny polonie, a także robić te swoje demaskacje dla ubogich. I naprawdę nie musi niczego sprzedawać poza swoim dołem, tym bardziej, że nie ma żadnych interesujących mnie uwierzytelnień, które by mnie do zainteresowania tą sprzedaż skłaniały. Jeśli zaś idzie o rynek, wydawca, który współpracuje z Empikiem i zatrudnia ludzi nie powinien chyba narzekać na sprzedaż i kolportaż, a także nie powinien oglądać się na nasze wydawnictwo i szukać tu jakichś porównań ze swoją sytuacją. Tym bardziej, że są lepsze wzory. Oto dostałem dziś link do takiego artykułu

https://spidersweb.pl/bizblog/biblioteczka-ksiazki-abonament-polskie-firmy/?fbclid=IwAR0k40--IxzS9n51uvJZH01N0SNR6VbyXa0i8iaA3CnrhO9ZXqmPJ7Dm_Ko

 

A stamtąd trafiłem na tę stronę

 

https://biblioteczka.net/

 

To jest naprawdę niezwykłe i nie rozumiem dlaczego prawicowe doły jeszcze nie wykorzystały tej możliwości. Można przecież – jak ten pan – sprzedawać książki w pakiecie do firm. Rynek upada, niektóre doły, zostaną zasypane, ale można, jak widać, sobie poradzić. Jak wszyscy pewnie zauważyli clou tej oferty jest brak oferty. To znaczy korporacja nie wie, co zamawia i w zasadzie nie interesuje jej to. Wnosić więc można, że pomysłodawca tego urządzenia jest tak naprawdę przedstawicielem wielkich wydawnictw, które chcą połączyć swoje doły i stworzyć jeden wielki lej, z którego wyselekcjonowane książki – na razie nie ujawnione – będą dystrybuowane do dużych i średnich firm. Już kiedyś tak było. Poczta polska chciała dystrybuować podręczniki. Przeprowadzono to w tej sposób, że każdy pracownik poczty został zobligowany do zakupu podręcznika. Nie wiem czy korporacje zmuszają swoich pracowników do kupowania książek przywożonych przez pana Michalskiego, czy może wrzucają ten zakup w koszta. Istotne jest to, że oferta nie jest ujawniona, a książki mają służyć rozwojowi „umiejętności miękkich” u pracowników. Jeśli to nie jest sowchoz i komuna, to ja nie jestem wydawcą. Nie ważne jaka książka, ważne, żeby rozwinęła umiejętności miękkie. Dlaczego więc prawica, zaopatrzona w media i zatrudniająca ludzi, w większej ilości niż pan Michalski nie powtórzy jego sukcesu? Ta inicjatywa jest ciekawa także dlatego, że wygląd na kolejny etap duszenia rynku. To znaczy ci, którzy odnajdą się w nowych kanałach dystrybucji przetrwają, a reszta zdechnie. Kto zaś może przetrwać? No tacy, co się będą specjalizować w rozwijaniu umiejętności miękkich. To jasne. Tylko czy te umiejętności rzeczywiście przydadzą się w chwili kiedy wszyscy nagle, jak jeden zechcą wydostać się z dołu? Sam nie wiem.

 

Teraz ogłoszenie – w dniach 18 – 22 września trwa w Lublinie zjazd historyków, będzie tam także targ z książkami i ja na tym targu będę. Zapisałem się jeszcze wiosną.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i na stronę www.prawygornyrog.pl

 

 

Tak się niestety składa, że dynamika rynku (a nie mówiłem, a nie mówiłem) w związku z okrągłymi rocznicami politycznych sukcesów Polski, jest tak słaba jak nigdy chyba do tej pory. Mamy wielkie plany dotyczące tłumaczeń, które od kilku lat są realizowane z budżetów, generowanych bieżącą sprzedażą. Niestety budżety te nijak nie pokryją dalszych, będących w trakcie realizacji projektów. Jeśli więc ktoś ma taki kaprys, żeby wspomóc mnie w tym dziele i nie będzie to dla niego kłopotem podaję numer konta. Ten sam co zwykle

 

47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

i pay pal [email protected]

Jestem tą koniecznością trochę skrępowany, ale ponieważ widzę, że wielu mniej ode mnie dynamicznych autorów nie ma cienia zahamowań przed urządzeniem zbiórek na wszystko, od pisania książek, do produkowania filmów włącznie, staram się odrzucić skrupuły. Jak nic się nie zbierze trudno, jakoś sobie poradzę…

 

 

---

tagi: sprzedaż  propaganda  rynek książki  doły 

	gabriel-maciejewski
	14 września 2019 10:14

61     5696    12 zaloguj sie by polubić