Już jakiś czas temu stałem się posiadaczem kompletu dzieł filozofów wydanych przez Achette, w serii „Biblioteka filozofów”. Jest to edycja nastawiona na aspirujących frajerów, a ja kupiłem ją za bezcen od mojego kolegi, który dawnymi czasy zbierał takie rzeczy. Wystawiłem wszystko na allegro, w cenach zawyżonych rzecz jasna, i czekam spokojnie na klientów. Seria „biblioteka filozofów” zaś stanowi część massa tabulettae mojej oferty na allegro, w której umieszczał będę, sukcesywnie, produkty sprzedające się naprawdę. Na allegro bowiem rządzi statystyka i nie można nie mieć bogatej oferty. Już nawet jeden tom sprzedałem. No, ale do rzeczy.

O istnieniu Sorena Kikkegarda słyszałem rzecz jasna, ale nigdy nie miałem na tyle silnej woli, by sięgnąć po jego pisma. No i teraz przy okazji wstawiania tego na allegro otworzyłem ten „Dziennik uwodziciela” i zbaraniałem. A przeczytałem ledwie dwa zdania. Od razu to zamknąłem i postanowiłem nigdy do tego nie wracać. Kirkegard uważany jest za ojca egzystencjalizmu – chyba nic nie pokręciłem? Jest też jedną z najważniejszych postaci w całej filozofii romantycznej. Co to znaczy? Nic. Po prostu nic, choć pokusa, by napisać – gówno – także jest dość duża. No, ale wracajmy do tego dziennika uwodziciela. Niektórzy pamiętają film z Haroldem Lloydem, niemy jeszcze, kiedy prowadzi on coś, co także może uchodzić za dziennik uwodziciela. Są to oczywiście same bzdury, projekcje jego chorej wyobraźni, które stają się przyczyną poważnych problemów, albowiem ów dziennik dostaje się w ręce jego kolegów z biura. Ci zaś zaczynają go sobie czytać na głos i pękają ze śmiechu. I widz razem z nimi bo Lloyd tak wszystko zawsze ustawiał w swoich filmach, że nie było tam miejsca na nostalgię i smutek Chaplina, całkiem moim zdaniem fałszywy, ale beka była pełna. I to było lepsze. Tak sądzę. Oglądając ten film, dawno temu, nie miałem rzecz jasna pojęcia, że istniał ktoś taki jak Kirkegaard, który pisał, całkiem na poważnie, identyczne brednie, jak bohater Lloyda w niemym filmie. I ludzie to czytali traktując serio, uczono o tym studentów, bo nie sposób było pominąć Kirkegaarda w wykładzie kursowym z filozofii. Tak mocno był zasłużony.  To znaczy Niemcy uważali go za postać istotną. Napisał on oczywiście wiele innych rzeczy, ale akurat ten „Dziennik uwodziciela” wydawany jest najczęściej. Jakby wydawcy nie rozumieli, jak zawstydzający rodzaj emocji jest tam prezentowany. Moim zdaniem akceptacja takich treści i zezwolenie na ich kolportaż są bardzo groźnym zjawiskiem. No, ale skądś się te emocje brały. U wykreowanego przez Lloyda bohatera były one wynikiem niespełnienia i braku odwagi w relacjach z kobietami. No i zapewne ich źródło u Kirkegaarda było identyczne. Pytanie gdzie ono wybijało? Już nie pamiętam, jakie tam ambarasy domowe spowodowały, że bohater Harolda Lloyda był tak pokręcony, ale jak zajrzymy do życiorysu naszego filozofa w wiki znajdziemy tam same ciekawostki historyczne, a Sławomir Koper, określiłby je pewnie nawet wyrazem „smaczki”. Ponieważ napisał on ostatnio tekst do tygodnika „Do rzeczy” o śmierci Stefana Batorego, odliczajmy czas, od tego momentu do opublikowanie przez tego wybitnego autora demaskatorskich kawałków o życiu najwybitniejszych europejskich myślicieli. Ja zrobię mu tu taki suport, żeby się chłop za bardzo nie namęczył. Zaczynamy.

Skąd się wziął egzystencjalizm?

Z grubsza było to tak. Stary Kirkegaard pasał do późna owce na pastwisku, marzł strasznie i długo myślał o tym, jak fajne jest życie, które wiodą mieszczuchy wieczorami w swoich domach. Dominujący mąż każe się rozbierać małżonce, potem klepie ją po tłustym tyłku, być może nawet szpicrutą, a następnie dochodzi do aktów prokreacji, nierzadko seryjnych. Wizje te były na tyle wyraziste, że po zapadnięciu zmroku, ojciec Sorena zaczynał realizować swoja fantazje w towarzystwie, które akurat miał pod ręką. A że były to barany i owce? No cóż, mógł trafić gorzej. Mogli go wyprawić na pastwisko ze stadem gęsi, albo indyków. I dopiero byśmy mieli egzystencjalizm.

Ponieważ był ów człeczyna protestantem bardzo surowo wychowanym, w jego biednej głowinie narastać zaczęło poczucie winy. Jednakowoż nie tak silne, by powstrzymać go przed kolejnym realizacjami marzeń. Żeby je jakoś zatrzeć, umniejszyć i przestać się nim dręczyć, ujął je w pewne ramy i zaczął wywyższać. Synowi zaś, którego także molestował, wmówił, że jego grzech na pastwisku polegał na złorzeczeniu Bogu. Myślę, że Soren nie uwierzył, ale uznał to za znakomity wytrych do różnych poważnych sytuacji. Złorzeczenie Bogu i w ogóle wszelkie bezpośrednie relacje z nim są przecież lepsze niż, pardon, dymanie owiec. No, ale w pewnym momencie do starego Kirkegaarda przyszło wyzwolenie. Został wysłany do jakiegoś stryja czy kuzyna, kogoś z rodziny w każdym razie, do Kopenhagi. Tam rozpoczął praktykę w sklepie i w krótkim czasie dorobił się kilku kamienic. Oczywiście ów sukces zawdzięczał znanej w świecie protestanckiej skrzętności. Jak było w istocie? Ten jego krewny był pruskim agentem penetrującym różne środowiska w Kopenhadze poprzez swoje szerokie stosunki. Ojciec Sorena zaś stał się jego współpracownikiem i sam umacniał swoje wpływy w mieście poprzez pruską agenturę. Jakby tego było mało, Soren, jego syn został współpracownikiem policji. Wcale nie tajnym, albowiem jego „miłość do policji” była w mieście szeroko znana. Co takiego ojciec egzystencjalizmu miał do zaproponowania duńskim stróżom prawa? Moim zdaniem  donosił on na homoseksualistów z wyższych sfer. Sam do nich należał, albowiem był molestowany przez ojca. Ten zaś, najpierw otruł swoją pierwszą żonę, a na drugą wybrał sobie służącą całkowicie mu posłuszną, matkę Sorena. Ta zaś posłużyła mu do realizacji marzeń, którym dawno temu oddawał się na pastwisku – kazał jej się rozbierać wypinać tyłek, a potem klepał ją po nim, nierzadko szpicrutą. I tak urodził się Soren Kirkegaard. Soren nie miał żadnych relacji z matką. Wychowywał go ojciec izolując od świata. Oczywiście wychowywał go w duchu surowej, protestanckiej pobożności, naznaczonej wielkim grzechem, jakim było „ubliżanie Bogu”. Soren miał kilkoro rodzeństwa, ale umarli oni w niejasnych okolicznościach, być może także otruci przez ojca, a być może w wyniku samobójstw. Sam Soren o mało nie zmarnował życia niejakiej Reginie Olsen, miłej 18 letniej dziewczynie, którą można oglądać na portrecie umieszczonym w wiki. Na szczęście zerwał zaręczyny. No i tłumaczył się potem, tak jak jego ojciec z przygód na pastwisku – niejasno, pokrętnie i długo. Był to praktykujący homoseksualista, całkowicie pozostający pod kontrolą pruskiej tajnej kamery. Można to poznać po tym, że zabrany do burdelu przez kolegów uciekł stamtąd w popłochu. To oczywiście świadczyć miało o jego wyjątkowej wrażliwości i powadze. Śmierć Kirkegaarda nie była wcale tak zagadkowa, jak to usiłują nam wmawiać różni popularyzatorzy. Pewnego dnia upadł nagle na ulicy, a następnie został przewieziony do szpitala. Był już sparaliżowany. Ponoć miał jakąś nieznaną chorobę, być może o podłożu neurologicznym. Ja od razu przypomniałem sobie okoliczności śmierci malarza Eduarda Maneta, które były identyczne, ale Manet nie ukrywał, że jest syfilitykiem. Też zmarł przykuty do łóżka i sparaliżowany. Tylko, że jemu nie wydawało się, że był aniołem, a Soren tak właśnie myślał przed śmiercią.

Przeczytałem ten życiorys w wiki po łepkach, a teraz Wy tam zajrzyjcie i sprawdźcie czy moja egzegeza ma jakieś braki, w razie wystąpienia takowych postarajcie się je uzupełnić.  

Pora zdradzić teraz po co Was tym wszystkim uraczyłem. Otóż przeczytałem wczoraj kolejną wypowiedź profesora Roszkowskiego, który odważnie pozwał ministrę Nowacką do sądu, w sprawie zaniżania poziomu nauki polskiej. Rzekł on w rozmowie z Ziemcem, że potrzebny jest polski zryw. Jest już nawet taki hasztag na twitterze, który robi karierę. Ludziska w to klikają i mają fun. Nie mam do tego słów, albowiem ostatnią rzeczą jaka jest nam teraz potrzebna są jakieś zrywy. Prof. Roszkowski opowiada o tym, jakby nie wiedział, czym były polskie powstania. Strach zaś przed dewastacją edukacji oznacza, że Soren Kirkegaard na pewno nie zniknie z programu nauczania, bez względu na to czy ministrem będzie Nowacka czy Roszkowski. Jego pisma bowiem stanowią bezcenny wkład w kulturę europejską.

Teraz pointa – zanim zaczniemy się czegoś domagać i coś głosić, stańmy w prawdzie, a przynajmniej spróbujmy to zrobić. I nie kopiujmy bezmyślnie programu nauczania wymyślonego w Niemczech i służącego do instalowania na naszym terenie niemieckich agentów.

Bardzo proszę, by ci, którzy mogą i chcą wsparli moją zrzutkę. Zbieramy na czynsz za drugą połowę przyszłego roku dla naszych uchodźców z Berdiańska, Saszy i Ani.

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

 

W dniach 14-15 grudnia w Krakowie, w hotelu Polonia odbędzie się kolejny Kiermasz Książki i Sztuki. Wystawią się: Klinika Języka, Pracownia „Sztuka cięcia”, Agnieszka Słodkowska i Hubert Czajkowski, Tomasz Bereźnicki

---

tagi: niemcy  prusy  agentura  nauka  filozofia  romantyzm  syfilis  soren kirkegaard  egzystencjalizm 

	gabriel-maciejewski
	24 października 2024 09:40

29     1776    13 zaloguj sie by polubić