Jak już ukazał się kawałek – pomyślałem – dlaczego nie wydać całości? Jest to materiał edukacyjny, który ostatni raz ukazał się na początku lat dziewięćdziesiątych i jest właściwie niedostępny. Jak zorientowali się ci, którzy kupili 42 numer Szkoły nawigatorów, misja NSZ różniła się wyraźnie, w warstwie ideologicznej od misji AK, nie mówiąc już o organizacjach komunistycznych walczących z Niemcami. Była to bowiem misja realna to znaczy taka, w której przede wszystkim zaznaczał się plan ocalenia jak największej ilości sprawnych intelektualnie i przytomnych Polaków, którzy mogą być w masie, małych grupkach i pojedynczo aranżerami jakiejś sprawczości i kreatorami zdarzeń, nie podlegających dyskusji przy ocenie ich politycznej jakości. Czy to się ludziom z NSZ udało? Nie do końca, jak się przekonamy czytając tej tekst, ale w dużej mierze tak, jak najbardziej. NSZ, którego częścią była Brygada Świętokrzyska, to organizacja, której władze pozbawione były złudzeń. I przez to postulat ocalenia ludzi wydawał im się najważniejszy. Nikt w tej organizacji nie brał pod uwagę okoliczności takiej, jaka była centrum planów AK – że ktoś, przy ustanawianiu nowego porządku świata będzie się w ogóle z Polakami liczył. Było jasne, że tak się nie stanie. Należało więc urealnić swój plan i to właśnie uczyniono. Nie ochroniło to oficerów i żołnierzy NSZ przed aresztowaniami i śmiercią, ale wielu z nich ocalało. Jak pamiętamy w filmowych produkcjach komunistycznych przedstawiani byli oni jako najgorsze zło. Takie w dodatku, które nie waha się współpracować z hitlerowcami. Ocena ta, jakże fałszywa, przechowana została w wielu mózgach, do czasów współczesnych. I mało w tym pociechy, że jej kolporterzy uważani są za ruskich agentów, albo szczerych idiotów. Ich komunikaty krążą w przestrzeni medialnej nadal. I to także było jedną z przyczyn wydania „Zeszytów”.

Przygotowanie tego tekstu zajęło sporo czasu, a całość jest dość obszerna, liczy bowiem 600 stron. To oczywiście wiązało się z kosztami. Postanowiłem zrobić niewielki nakład i wydrukować „Zeszyty” w twardej oprawie, po trosze dlatego, że tak się robi przy niewielkich nakładach, a po trosze dlatego, że warto by jednak uhonorować pracę ludzi, którzy je kiedyś stworzyli i wydali. Cóż to bowiem jest – wypuścić na rynek książkę w miękkiej okładce? Każdy tak potrafi.

„Zeszyty” są, po „Bitwie o Warszawę”, kolejnym naszym wydawnictwem dotyczącym kwestii związanych z II wojną światową i czasami powojennymi. Jak już się zdążyliśmy zorientować przy okazji wydania „Wojny domowej w Polsce” sprawy omawiane w „Zeszytach” odchodzą w zapomnienie. To znaczy same Narodowe Siły Zbrojne, mam wrażenie, w ogóle nie zaistniały w świadomości Polaków po roku 1989. Materiały źródłowe zaś, takie jak pamiętniki żołnierzy wyklętych IPN wydał ostatni raz na początku lat dwutysięcznych. Nie wznawiano ich potem. I nie przypuszczam, by kiedyś to nastąpiło. Uznałem więc, że im więcej śladów po organizacjach niepodległościowych zostanie, tym dla nas wszystkich będzie lepiej. Może ktoś po to sięgnie i zainspiruje się treściami zawartymi w „Zeszytach”. Można oczywiście zarzucić temu wydawnictwu, różne uproszczenia i niedoskonałości. No, ale pamiętajmy, że ukazywało się ono na emigracji w latach sześćdziesiątych, a jego misją było przeciwstawienie się zalewowi komunistycznej propagandy. Ta zaś miała do dyspozycji narzędzia i ludzi, którzy działali w tak fantazyjnych formatach, że nie było szans, by cała ta emigracyjno-niepodległościowa bieda mogła ich powstrzymać.

Kiedy dziś człowiek uświadamia sobie, że większość, jako tako kumatych, agentów SB, o podwójnym lub potrójnym charakterze, zostawała – w cywilu – pisarzami, to zrobi się dziwnie.

Oto dziś na twitterze ktoś przypomniał osobnika nazwiskiem Marian Reniak, znanego wielu ludziom, bo jego książka „Niebezpieczne ścieżki” zalała swego czasu rynek i była kolportowana przez księgarnie i kioski „Ruch”. Życiorys tego pana zwala z nóg. Najlepszy jest zaś ten fragment, który mówi, że mając uposażenie wielokrotnie wyższe niż średnia krajowa zorganizował napad na pocztę, przez co go o mało nie wywalili z resortu, ale w końcu jakoś tę sprawę przyklepali. Pan ten był też współautorem, wydanego w roku 1982 paszkwilu na KPN, który napisał przy udziale dwóch oficerów w stopniu pułkownika. Zaskakujące, prawda?

Niesamowite są te życiorysy. Przypomniało mi się, że przecież sławny reżyser Andrzej Konic, który wyreżyserował najdłuższy chyba serial w historii polskiej telewizji, czyli „Pogranicze w ogniu”, emitowany w latach 1988 – 1991, był żołnierzem NSZ. Drugim reżyserem tej produkcji był Władysław Pasikowski, dobrze znany wszystkim widzom. No, a role główne dostali tam panowie Pazura i Lubaszenko.

No, ale postać samego pierwszego reżysera jest niesamowita, bo zaraz po wyjściu z partyzantki, no może nie zaraz, ale w parę lat po tym, dostał pracę w centrali handlu zagranicznego „Ciech”, a potem w redakcji programów dziecięcych TVP. O tym wszystkim możecie, całkiem za darmo, poczytać sobie w Wikipedii. No, a pomiędzy pracą w tej redakcji, a serialem „Pogranicze w ogniu Andrzej Konic wyreżyserował jeszcze kilka odcinków „Stawki większej niż życie”, a w jednym nawet wystąpił.

Sami więc widzicie, że należało podjąć temat i wydrukować raz jeszcze te „Zeszyty do historii NSZ”. Choć przecież nie ma w nich słowa na temat Andrzeja Konica.

Jeszcze jedna rzecz zaważyła na mojej decyzji. Oto w jakiejś wypowiedzi – zacytuję ją niedokładnie, albowiem nie wsłuchuję się w odgłosy politycznych nawalanek z udziałem prokuratorów – pani prokurator Wrzosek powiedziała coś o zwalczaniu leśnych band. Nie wiadomo – pomyślałem – czy my wszyscy nagle nie staniemy się w oczach sporej grupy ludzi leśną bandą. Miejmy więc chociaż w rękach jakąś podkładkę, która nas skojarzy z właściwą naszej formacji ideowej i intelektualnej bandą. Nie zaś z organizacją do której należeć byśmy nie chcieli.

Myślę, że znalazłoby się jeszcze kilka dobrych powodów, dla których należałoby wydać tę książkę. Najważniejszy jest jednak taki, by pozostała ona materiałem badawczym dla przyszłych pokoleń i by była łatwiej dostępna. Nie mogę zrobić dużego nakładu, ze względu na koszty, to jest oczywiste. Wydajemy jednak 500 egzemplarzy i to, moim zdaniem powinno wystarczyć, na razie. Tylu zainteresowanych na pewno się znajdzie.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zeszyty-do-historii-narodowych-sil-zbrojnych/

---

tagi: wojna  cenzura  manipulacja  historia  agenci  narodowe siły zbrojne  zeszyty 

	gabriel-maciejewski
	9 kwietnia 2025 09:33

20     1615    18 zaloguj sie by polubić