Ja się szczerze zdziwiłem tym co wczoraj napisał Toyah. Tym współczuciem nad traumą jaką przeżywają Żydzi jadący do Polski. Spróbuję rzecz ująć w punktach, bo nie mam dziś za wiele czasu. Ci, którzy tu przyjeżdżają, żeby wspólnie przeżywać pamięć o zagładzie nie mają o tej zagładzie pojęcia. Więcej, oni nie chcą nic o niej wiedzieć, ponadto co dostają w pakietach przeznaczonych do wierzenia. Gdyby chcieli na pewno by się dowiedzieli. Mówimy przecież o Żydach, nie o Papuasach czy Aborygenach, mówimy o ludziach, którzy uchodzą za najinteligentniejszy naród na świecie. Oni także ponoć stworzyli Hollywood, w którym kręcone są wojenne filmy pokazujące jak amerykańscy żołnierze walczą z Niemcami na plaży Omaha. Jak więc nie wymagać od nich by pochylili się z empatią nad niełatwą historią kraju, który udzielał im gościny przez setki lat? Oni na pewno wszystko by zrozumieli, Papuasi może nie, ale Żydzi na pewno. Argumenty – ale wiesz, na bilecie lotniczym jest napisane Polska i tam jest ten straszny Auschwitz przecież – odrzucam. Czynię to ponieważ pełno we mnie empatii i myślę sobie co też może czuć Palestyńczyk czytający na bilecie lotniczym napis Jerozolima w języku hebrajskim. Nie wierzę też w to, że środowiska amerykańskich Żydów są tak głęboko niezorientowane w historii jak to się opowiada. Nie wierzę w delikatność ich emocji, która powoduje, że kolejne pokolenie nie chce zrozumieć że wszystko wyglądało inaczej niż to jest napisane w podręcznikach do historii pisanych w Izraelu. Uważam bowiem, że infekowanie kolejnych pokoleń Żydów preparowaną wiedzą o polskich obozach ma służyć temu jedynie, by odwrócić uwagę od spraw Żydów kompromitujących, to znaczy od ich udziału w budowie komunizmu.

Kolejna sprawa – ze strony Polaków wygenerowano już tyle dobrej woli wobec Żydów, że trudno nadziwić się kolejnym oskarżeniom o antysemityzm, oskarżeniom które opierają się na wyczynach pięciu facetów, co idą ciemną nocą do lasu palić ognisko. A zabierają ze sobą przy tym torcik i pryncypałki. Nie ma tam żadnej flaszki. Dajecie wiarę? Polscy neonaziści świętują urodziny Hitlera w ciemnym lesie bez butelki wódki za to z tortem. Autorem tego eventu musi być jakiś absolwent Yale, albo Harvardu, nie może być inaczej, bo to jest jawna demaskacja. Mieszkam w mieście, gdzie na dworcu nazwa tego miasta wypisana jest w dwóch językach – po polsku i w jidisz. Rozumiem, że wysiadający z pociągu Żyd, widząc ten napis – myśli sobie – no żesz, znowu ci cholerni polscy antysemici usiłują się nam przypodobać. Nie ujdzie im to na sucho. Czy tak? Ciekawe co pomyśli ten Żyd, jak po drugiej stronie torów powstanie park pamięci pomordowanych przez Niemców mieszkańców Grodziska? Chyba wyjmie rewolwer i zacznie strzelać do przypadkowych osób, żebyśmy sobie wreszcie wbili w te cholerne łby, że skoro tu mieszkali Żydzi, a potem ich pozabijano, to znaczy, że my jesteśmy temu winni. Ja też, mimo że do Grodziska sprowadziłem się w 2001.

Nie znam nikogo w Polsce kto kwestionowałby holocaust, nie znam nikogo, kto polemizowałbym tak, jak to czyni David Irving, z przyczynami i konsekwencjami zagłady. Nie rozumiem więc i nigdy nie zrozumiem, dlaczego ustawa o karaniu tych co używają zwrotu „polskie obozy koncentracyjne” wywołała taką reakcję w Izraelu. To znaczy mam pewne sugestie. Wywołała ją, bo odbiera jeden z najważniejszych argumentów w dyskusji – nie można już udawać głupiego i wołać, jak ta staruszka, na którychś tam z kolei obchodach wyzwolenia Auschwitz – obozy są polskie, bo w Polsce je zbudowano. Mur Hadriana zbudowano w Wielkiej Brytanii, ale nikt nie mówi, że jest to osiągnięcie brytyjskiej inżynierii. Nie róbmy więc z siebie i Żydów idiotów. Oni wiedzą, my wiemy i każdy kto ma dobrą wolę może dowiedzieć się jak było. Ponoć w Polsce napisano na temat zagłady ponad tysiąc doktoratów. Mam taką propozycję – opublikujmy połowę. Niech ministerstwo kultury zrobi selekcję, wybierze te najbardziej dla Żydów przychylne dysertacje i je opublikuje za państwowe pieniądze. Będzie to o wiele pożyteczniejsze niż ładowanie forsy w Twardocha, Miłoszewskiego czy Chutnik.

O co chodzi? O zadekretowanie i penalizację win zbiorowych. Czyli i zanegowanie jednego z największych osiągnięć cywilizacji en masse. Najpełniejszym i jakże prostym wyrazem tej tendencji jest okrzyk – A masz Żydzie za to, żeś Chrystusa zamordował. To jest hasło zwolenników winy zbiorowej. Także tych, którzy piszą i mówią o „polskich obozach koncentracyjnych” oraz o zbiorowej winie Polaków.

Chodzi o to, by wobec nieistnienia winnych morderstwa móc zrzucić winę za to morderstwo na krewnych bandyty, jego sąsiadów i powinowatych. Jeśli to się nie uda, wtedy pan Sandauer obrazi się i wyjdzie ze studia, a pan Passent się rozpłacze. Czy ktoś ma jakieś wątpliwości co do udziału poszczególnych obywateli polskich w zagładzie? Nie. Opublikujmy ich nazwiska, bo w zasadzie czemu nie. Najlepiej wszystkie znane, wraz z nazwiskami ich ofiar. Możemy nawet nakręcić o tym film fabularny. Po jaką cholerę wymyślać te wszystkie dęte historie ze Stuhrem krzyżowanym na wrotach stodoły. Zróbmy autentyczny, oparty na faktach film o tym jak Polacy mordowali Żydów. Z dokumentacją, z archiwaliami i fabułą. Jest tyle dążących do prawdy żydowskich fundacji, chyba któraś da na to pieniądze? To jest cel szczytny i wyraża on moją, a także innych Polaków, chęć dążenia do prawdy. Wszyscy wiemy jednak, że to nie wystarczy, bo nie chodzi tu o sprawiedliwość i wyjaśnienie prawdy, ale o coś innego zgoła. O coś, czego na razie jeszcze nie nazwę rabunkiem, bo nie wierzę w to, że powstanie taka kategoria prawna jak mienie bezspadkowe, które musi być przekazane przez uznawane oficjalnie państwo organizacjom, o których mało kto słyszał.

Jest jeszcze jedna kwestia, która wiąże się z powagą naszego państwa. Jeśli Żydzi siadają z nami do negocjacji, jeśli nie traktują nas jak Palestyńczyków, to znaczy, że mamy jakiś margines swobody. Tak myślę, albowiem wiara w wybraństwo, szczera i nie skłamana wyklucza pertraktacje z istotami niższymi i niewiele rozumiejącymi. Skoro jednak rozmawiamy, to znaczy, że na czas tych rozmów, nasi znakomici negocjanci, zrzekają się swojego wybraństwa i traktują nas po partnersku. Tak to zrozumiałem czytając teksty Toyaha i opis relacji jego żony z pewną amerykańską Żydówką, która przeżywała podróż pociągiem w Polsce. Nikt jeszcze nie został napiętnowany publicznie, poza jawnymi prowokatorami, tymi od torciku i pryncypałek, nikt nie zginął, a więc ciągle możemy rozmawiać, a póki co jedyne ostrzejsze reakcje jakie widzimy to histeria pana Sandauera. To dobrze rokuje i sądzę, że polscy politycy mają szansę wyjaśnić swoim izraelskim partnerom o co tak naprawdę chodzi i dlaczego dla nas, Polaków sprawa nieużywania zwrotu „polskie obozy koncentracyjne” jest tak istotna.

 

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”.

---

tagi: żydzi  polska  obozy koncentracyjne 

	gabriel-maciejewski
	31 stycznia 2018 09:35

34     3097    18 zaloguj sie by polubić