Zacznę od krótkiego wstępu, który będzie jednocześnie wyjaśnieniem mojej postawy, a także wprowadzi nas w temat dzisiejszej notki. Coraz częściej spotykam się z uwagami, bo chyba nie są to zarzuty, że piszę nie o tym, o czym powinienem. Że poruszam tematy, które na to nie zasługują, ot choćby takie jak postawa redaktora Terlikowskiego, albo inne miałkie kwestie, która schną niczym oset na pustynnym słońcu w blasku prawd i pojęć uniwersalnych i ponadczasowych. Powiem wprost, nie wiem czy istnieje coś, lub istniałoby coś, co irytowałoby mnie bardziej niż takie uwagi. Jest niedziela więc nie będę używał epitetów, ale w poniedziałek napisałbym o tym dosadniej. Może gdyby Sowiniec zaproponował mi wydanie swojej książki o Piłsudskim wkurzyłbym się bardziej. Rozumiem jednakowoż ludzi, którzy mając za dużo wolnego czasu i czując się w swoich codziennych obowiązkach i zadaniach znacznie pewniej i bezpieczniej niż ja, usiłują organizować zajęcia kilku osobom ze swojego otoczenia. Rozumiem, ale się tym sugestiom nie poddam. I mam nadzieję, że to jest dla większości zrozumiałe. Teraz kilka uwag luźno rzuconych, które nie mają charakteru wyjaśniającego, ale są sugestią, by jednak miarkować się trochę. Książki, które miały przyjechać dwa tygodnie temu, może będą w nadchodzącym tygodniu. Może, bo wcale nie jest to pewne. Do końca roku chciałbym skończyć dwie jeszcze niewielkie książki, które poprawią pandemiczną sytuację wydawnictwa, no i sfinalizować pracę nad wznowionym Nawigatorem. Potrafię zrozumieć, że kiedy ktoś patrzy na to z boku myśli - e, co tam, dwie małe książki i kwartalnik, pikuś to jest i nic więcej. Rozumiem to, ponieważ sam często tak podchodzę do swoich własnych zadań i za każdym razem odbieram bardzo bolesną lekcję pokory. Niestety niczego mnie ona nie uczy. Przy kolejnym projekcie jest tak samo.

Dlaczego te luźne uwagi, pozornie nie związane z tematem notki jednak się z nim łączą? Otóż dlatego, że, mniemam iż mimowolnie, wpisują się w pewien szerszy trend, który polega na tym, że dyskusja publiczna jest formatowana. Formatowanie zaś odbywa się poprzez osoby takie jak Tomasz Terlikowski. Ja zaś, jeśli mam za dużo na głowie, a świadomy przy tym, że żaden dzień, nie może pozostać bez notki, wykorzystuję zamieszanie wokół redaktora Terlikowskiego, żeby napisać kilka, być może miałkich i być może niepotrzebnych zdań.

Oto właśnie ogłoszono, że nasz bohater został nagrodzony nagrodą im. biskupa Chrapka. Często jeżdżę przez most na Pilicy, który nazwany został imieniem tego hierarchy, bo tam właśnie, przed tym mostem, zginął on w wypadku. Zawsze przychodzą mi wtedy do głowy różne niewesołe myśli.

W komentarzach pod informacją o nagrodzie dla Terlikowskiego, wrzuconą na twitter, pojawiają się następujące komentarze: Sakiewicz i Karnowscy mogą mu buty czyścić! Potrafi z kulturą i taktem rozmawiać o filozofii i teologii z osobami nieheteronormatywnymi czy o innych poglądach.

I inne podobne. Rozumiem, że kogoś taka postawa może ekscytować i może ów człowiek sądzić, że poprzez rozmowy Terlikowskiego z osobami nieheteronormatywnymi, coś się na świecie zmienia na lepsze. Dobrze jednak wiemy, że jeśli pojawiają się jakieś zmiany to na gorsze. Zmiany te dotyczą wprowadzania do dyskusji publicznej problemów, które w rzeczywistości nie są żadnymi problemami. Są jedynie pojęciami zniewalającymi duże grupy ludzi, a także pojedyncze osoby. Zniewolenie to polega na tym, że większość populacji ma zamknięte usta, albowiem Terlikowski wyznacza standardy tej dyskusji i one są tak zaniżone, że każdy kto powie coś w duchu innym niż on jest napiętnowany. Większość zaś jest po prostu niesłyszalna. O czym Terlikowski rozmawia z osobami nieheteronormatywnymi? O ich nieheteronoramatwyności rzecz jasna, albowiem osoby owe nie po to idą do telewizji i nie po to umawiają się na wywiad z ważnym dziennikarzem, by gadać o czymś innym. One mogą publicznie mówić wyłącznie o sobie.

Jeśli więc człowiek podający się za katolika, dostaje nagrodę za to, że promuje owe osoby to znaczy, że na nic więcej w dyskursie prowadzonym w sferze sacrum (nie znoszę tej formuły, ale innej nie ma) nie ma już miejsca. Upraszczając rzecz znacznie – afirmacja Boga została zastąpiona afirmacją osób nieheteronormatywnych i za ten proceder Terlikowski dostał nagrodę. Konkretnie zaś za ujmujący i kulturalny sposób dewastowania przestrzeni, w której ludzie mogą wypowiadać się na różne tematy. Mamy więc wskazanie na to, jak powinna wyglądać dyskusja katolika z innymi katolikami. Nie może ona toczyć się w innych niż wskazane przez Terlikowskiego rejestrach, albowiem będzie niepoważna i miałka. Zupełnie jak moje teksty puszczane na moim własnym blogu.

Wśród twitterowych wpisów sporo jest entuzjastycznych, które pochodzą od księży. To mnie zdumiewa. Oni naprawdę sądzą, że Kościół ulegający, niezbyt silnej przecież, ale jednak presji, może dalej prowadzić misję? W jakich przepraszam zakresach i do kogo skierowaną?

Podsumujmy Terlikowskiego: poprzez swoją postawę hierarchizuje on i usztywnia dyskusję na temat Kościoła i postawy wiernych. Staje się przy tym kapłanem nowego kultu, o którym napisałem wyżej.

Dlaczego ja mieszam do tego Sławomira Mentzena? Otóż przypadkowo trafiłem na nagranie, gdzie pan Mentzen tłumaczy byłej posłance Senyszyn, że w roku 1945 nie było żadnego wyzwolenia, ale sowiecka okupacja. Nie zrozumiałem w ogóle po co do studia zaprasza się takie wykopalisko, jak posłanka Senyszyn i dlaczego Mentzen tłumaczy tej osobie kwestie, które nie służą dziś niczemu poza integracją środowiskową blokersów pod trzepakiem? No właśnie. Nie jesteśmy w stanie odejść nawet na krok od formatów, które prowadzą wyłącznie na manowce. No, ale mają swoją wagę i są zrozumiałe dla publiczności. No i dotyczą kwestii szeroko dyskutowanych wcześniej. Tłumaczenie Senyszynowej czym była okupacja sowiecka, służy temu jedynie, by Sławomir Mentzen miał swoje pięć minut w studio, na tle kogoś, kto jest rozpoznawalny i kontrowersyjny. Żadna dyskusja z Senyszynową nie ma sensu, no chyba, że ktoś chce się uwiarygodnić na jej tle. No, ale temat jest ważny i ważki i trzeba go ludziom raz jeszcze naświetlić, bo ktoś może jeszcze nie rozumie.

To potrwa niedługo, albowiem za rok, może dwa Sławomir Mentzen będzie odbierał różne nagrody za głoszenie publicznie prawd tak samo istotnych i tak samo ważnych dla każdego z nas, jak te, za które nagradzają dziś Terlikowskiego. Tyle, że z odwrotnym wektorem. On też dostanie pochwałę za kulturalne i wyważone oceny, którymi posługuje się przy omawianiu spraw istotnych i kontrowersyjnych.

Potem zaś można będzie napuścić jednego na drugiego i im kibicować.

Takich zestawów-par, system może wyprodukować mnóstwo i one, na różnych poziomach intelektualnej komplikacji i temperatury emocji, zajmą czas i umysły wielu ludzi. Każdy może się do tej gry włączyć, ja jednak będę zawsze traktował tych ludzi instrumentalnie. To znaczy, będę o nich pisał wtedy, kiedy zabraknie mi, z racji nadmiaru obowiązków, czasu na wymyślenie lepszego tematu notki.

Miłej niedzieli.

---

tagi: kościół  nagroda  terlikowski  mentzen  dyskusja publiczna  osoby nieheteronormatywne 

	gabriel-maciejewski
	6 grudnia 2020 10:15

33     2635    18 zaloguj sie by polubić